เชื่อว่าหลายๆ คนคงจะเคยแอบมีความรู้สึก "พิเศษ" เล็กๆ (หรือใหญ่ๆ) ให้กับเพื่อนตัวเองบ้าง จนแยกไม่ออกว่า ตกลงแล้ว มันเป็นรัก เพราะผูกพันธ์ หรือหลงใหลกันเพราะความใกล้ชิดเท่านั้น? อย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะ เราไม่ได้จะมาขายนิยาย 5555 แค่จะมาแชร์เรื่องราวเพื่อนรักเพื่อน พร้อมข้อสงสัยที่สับสนมานานแค่นั้นเอง
เราเป็นคนหนึ่งแหละที่แอบชอบเพื่อนตัวเองบ่อยมว้ากกกก แต่ไม่เคยบอกเลยนะ กลัวจะเสียคนที่สนิทที่สุดไป แต่พอเค้ามีแฟนเท่านั้นแหละ ร้องไห้จะเป็นจะตาย เขียนบรรยายความรู้สึกลงไดอารี่เป็นมหากาพย์โอดีซีอุสเลยนะ 55555 พอแก่ขึ้น ได้กลับมาอ่านสิ่งที่ตัวเองเขียนแล้วรู้สึกขำกับความอ่อนไหวของตัวเองตอนนั้น เค้าล้อเล่น และตอนนี้ ก็ยังเจอเหตุการณ์เพื่อนรักเพื่อนเสมอ อาจเป็นเพราะเราชอบคบเพื่อนผู้ชายด้วยมั้ง คบแล้วสบายใจกว่าคบเพื่อนผู้หญิง เพราะ ผู้หญิงเป็นเพศที่จุกจิก ขี้นินทา คิดมาก เหวี่ยง วีน (นี่ก็เป็น โถวว) พอเราเรียนมหาลัย เรามีเพื่อนหลากหลายมาก แต่ที่รู้สึกสนิทใจและติดสอยห้อยตามไปมาตลอด กลับเป็นเพื่อนผู้ชายแค่คนเดียว เค้าเป็นคนเรียนเก่งมากค่ะ แถมยังเป็นคนละเอียดอ่อน ใจเย็น เห็นอกเห็นใจคนอื่น (แถมหน้าตาดีอีกต่างหาก 5555) ซึ่งตรงข้ามกับเราเลยค่ะ เราเป็นคนใจร้อน แต่ก็เป็นคนที่ร่าเริงมากๆ พูดเก่งคุยเก่งเวลาอารมณ์ดี ด่าเก่ง ประชดเก่งเวลาโกรธ ไม่สามารถคาดเดาได้ อารมณ์ขึ้นลงง่ายมาก แต่ก็มีเค้าแค่คนเดียวนี้แหละค่ะ ที่รับเราได้ เข้าใจเราและให้กำลังใจเราเสมอมา ไม่เคยวีน เหวี่ยง ใส่เราเลย มีแต่ปลอบเราตลอดเวลาร้องไห้ ยอมเราตลอดเวลาโกรธ ยอมที่จะพูดกับเราดีๆ ก่อน และอธิบายให้เราเข้าใจอย่างใจเย็น และดูแลเราดีค่ะ แต่ถึงเค้าจะทำแบบนี้ ก็ไม่ทำให้เราคิดไปเกินเพื่อนได้เลย อาจจะเป็นเพราะเค้าวางตัวเก่ง บางครั้งเค้านิ่งมากจนไม่รู้ว่าเค้ารู้สึกยังไง หรือคิดอะไรอยู่ (ส่วนเราเหรอ รู้สึกยังไง คนก็รู้กันทั้งโลกละ 555) มันทำให้เราอึดอัดใจ แต่ก็ไม่ได้กระสันอยากรู้ว่าเค้าคิดยังไงกับเรานะ และไม่กล้าคิดด้วย ก็ด้วยความที่เค้าเป็น "คนดี" จริงๆ นี่แหละ เรารู้ตัวว่าไม่เหมาะสมกับเค้า และไม่อยากเสียเค้าไป เลยอยู่เป็นเพื่อนกันแบบนี้ ดูแลกันไปสบายใจกว่า
แต่แล้วสมองเจ้ากรรมก็วกกลับมาคิดเรื่องนี้อีก เมื่อเกิดเหตุการณ์หลายๆ อย่างที่ทำให้เราแอบคิดว่า เค้าอาจจะรู้สึกอะไรกับเราบ้างรึเปล่า เหตุการณ์แรกค่ะ เราจะข้ามถนนแต่ลืมมองรถ เค้าเผลอจับมือเราไว้แล้วรีบปล่อยแบบตกใจเล็กน้อย พร้อมกับหันไปมองทางอื่น (ตอนนั้นเรารู้สึกอบอุ่นใจที่สุดเลยค่ะ) และอีกครั้ง เราน้อยใจเค้าและเครียดหลายๆ อย่างปนกันไปหมด แล้วก็หนีไป ไม่ยอมเข้าเรียนด้วยกัน เค้าก็โทรตามค่ะ หลายสายมาก เราก็ไม่ยอมรับ เป็นพวกความรู้สึกทำงานเร็วกว่าสมอง พอน้อยใจละคิดมาก เลยตัดสายเค้าทิ้ง แล้วก็ปิดมือถือหนีซะ ไม่อยากคุย เพราะว่า มันไม่ใช่ความผิดเค้าหรอกค่ะ แต่เราคิดมากและน้อยใจกับเรื่องหยุมหยิมเอง และถ้าจะให้อธิบายก็คงเป็นอะไรที่ฟังดูงี่เง่ามากเลย เลยตัดสินใจไม่พูดกับเค้าตอนนี้ดีกว่า น่าแปลกค่ะ..เรา... ร้องไห้ รอจนรู้สึกดีขึ้น ดึกๆ เราเปิดมือถือ เค้าก็ยังโทรมาอยู่ค่ะ เราก็ไม่รับ เค้าเลยส่งข้อความมาทั้งทาง chat และ มือถือ พอถึงเวลา เราก็เปิดใจคุยว่าทำไมถึงเดินหนีมาแบบนั้น เค้าไม่ด่าเราว่างี่เง่าเลยค่ะ กลับให้กำลังใจเรา แล้วบอกว่าอย่าเดินหนีไปแบบนี้นะ ต้องอยู่สู้ด้วยกันรู้มั้ย พอเราหายไป เค้าก็ตามหาเราทุกที่ๆ คิดว่าเราจะไป ขับรถมาตามถึงที่อยู่เลยด้วย...(แลดูทำให้ชาวบ้านเดือดร้อนเหมือนกันนะเรา แหะ)
เค้าไม่พูดว่า "เป็นห่วง" เราสักคำ แต่การกระทำมันชัดเจนมากเลยค่ะ ว่าเค้าเป็นห่วงเราจริงๆ มันทำให้เราเริ่มหวั่นไหวว่า แค่เพื่อนกันต้องทำขนาดนี้เลยเหรอ?.. ถึงแม้พื้นฐานนิสัยเค้าจะเป็นคนห่วงใยความรู้สึกและชอบดูแลคนอื่น แต่การกระทำของเค้าก็ทำให้เราอดคิดไม่ได้จริงๆ ว่า เค้าคิดอะไรกับเรารึเปล่า?.. เค้าไม่ใช่คนที่ทำให้หัวใจเราเต้นไม่เป็นจังหวะนะคะ ตรงกันข้าม เค้าทำให้หัวใจเราเต้นปกติ แต่เต้นอย่าง "มั่นคงและอบอุ่นที่สุด" อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ในขณะเดียวกันเค้าก็เป็นคนเดียวกันกับที่ทำให้เราร้องไห้ แล้วทำให้เรารู้สึกดีขึ้น... อยู่กับเค้าแล้วเรารู้สึกสบายใจ ถึงตอนนี้เราบอกได้เลยว่าเราแคร์เค้ามาก มันเป็นความรู้สึกพิเศษที่ไม่เรียกว่า "ชอบ" หรือ "หลง" เพราะเราไม่มีความหึงหวงในตัวเค้าเลย ความรู้สึกแบบนี้น่าจะเรียกว่าอะไรดีคะ?
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ปล. ยังมีอีกหลายเหตุการณ์ค่ะ แต่ขอเล่าเหตุการณ์สำคัญ และชัดเจนที่สุดสำหรับความรู้สึกเรานะคะ
ความรู้สึกแบบนี้ เกินเพื่อนรึเปล่านะ?
เราเป็นคนหนึ่งแหละที่แอบชอบเพื่อนตัวเองบ่อยมว้ากกกก แต่ไม่เคยบอกเลยนะ กลัวจะเสียคนที่สนิทที่สุดไป แต่พอเค้ามีแฟนเท่านั้นแหละ ร้องไห้จะเป็นจะตาย เขียนบรรยายความรู้สึกลงไดอารี่เป็นมหากาพย์โอดีซีอุสเลยนะ 55555 พอแก่ขึ้น ได้กลับมาอ่านสิ่งที่ตัวเองเขียนแล้วรู้สึกขำกับความอ่อนไหวของตัวเองตอนนั้น เค้าล้อเล่น และตอนนี้ ก็ยังเจอเหตุการณ์เพื่อนรักเพื่อนเสมอ อาจเป็นเพราะเราชอบคบเพื่อนผู้ชายด้วยมั้ง คบแล้วสบายใจกว่าคบเพื่อนผู้หญิง เพราะ ผู้หญิงเป็นเพศที่จุกจิก ขี้นินทา คิดมาก เหวี่ยง วีน (นี่ก็เป็น โถวว) พอเราเรียนมหาลัย เรามีเพื่อนหลากหลายมาก แต่ที่รู้สึกสนิทใจและติดสอยห้อยตามไปมาตลอด กลับเป็นเพื่อนผู้ชายแค่คนเดียว เค้าเป็นคนเรียนเก่งมากค่ะ แถมยังเป็นคนละเอียดอ่อน ใจเย็น เห็นอกเห็นใจคนอื่น (แถมหน้าตาดีอีกต่างหาก 5555) ซึ่งตรงข้ามกับเราเลยค่ะ เราเป็นคนใจร้อน แต่ก็เป็นคนที่ร่าเริงมากๆ พูดเก่งคุยเก่งเวลาอารมณ์ดี ด่าเก่ง ประชดเก่งเวลาโกรธ ไม่สามารถคาดเดาได้ อารมณ์ขึ้นลงง่ายมาก แต่ก็มีเค้าแค่คนเดียวนี้แหละค่ะ ที่รับเราได้ เข้าใจเราและให้กำลังใจเราเสมอมา ไม่เคยวีน เหวี่ยง ใส่เราเลย มีแต่ปลอบเราตลอดเวลาร้องไห้ ยอมเราตลอดเวลาโกรธ ยอมที่จะพูดกับเราดีๆ ก่อน และอธิบายให้เราเข้าใจอย่างใจเย็น และดูแลเราดีค่ะ แต่ถึงเค้าจะทำแบบนี้ ก็ไม่ทำให้เราคิดไปเกินเพื่อนได้เลย อาจจะเป็นเพราะเค้าวางตัวเก่ง บางครั้งเค้านิ่งมากจนไม่รู้ว่าเค้ารู้สึกยังไง หรือคิดอะไรอยู่ (ส่วนเราเหรอ รู้สึกยังไง คนก็รู้กันทั้งโลกละ 555) มันทำให้เราอึดอัดใจ แต่ก็ไม่ได้กระสันอยากรู้ว่าเค้าคิดยังไงกับเรานะ และไม่กล้าคิดด้วย ก็ด้วยความที่เค้าเป็น "คนดี" จริงๆ นี่แหละ เรารู้ตัวว่าไม่เหมาะสมกับเค้า และไม่อยากเสียเค้าไป เลยอยู่เป็นเพื่อนกันแบบนี้ ดูแลกันไปสบายใจกว่า
แต่แล้วสมองเจ้ากรรมก็วกกลับมาคิดเรื่องนี้อีก เมื่อเกิดเหตุการณ์หลายๆ อย่างที่ทำให้เราแอบคิดว่า เค้าอาจจะรู้สึกอะไรกับเราบ้างรึเปล่า เหตุการณ์แรกค่ะ เราจะข้ามถนนแต่ลืมมองรถ เค้าเผลอจับมือเราไว้แล้วรีบปล่อยแบบตกใจเล็กน้อย พร้อมกับหันไปมองทางอื่น (ตอนนั้นเรารู้สึกอบอุ่นใจที่สุดเลยค่ะ) และอีกครั้ง เราน้อยใจเค้าและเครียดหลายๆ อย่างปนกันไปหมด แล้วก็หนีไป ไม่ยอมเข้าเรียนด้วยกัน เค้าก็โทรตามค่ะ หลายสายมาก เราก็ไม่ยอมรับ เป็นพวกความรู้สึกทำงานเร็วกว่าสมอง พอน้อยใจละคิดมาก เลยตัดสายเค้าทิ้ง แล้วก็ปิดมือถือหนีซะ ไม่อยากคุย เพราะว่า มันไม่ใช่ความผิดเค้าหรอกค่ะ แต่เราคิดมากและน้อยใจกับเรื่องหยุมหยิมเอง และถ้าจะให้อธิบายก็คงเป็นอะไรที่ฟังดูงี่เง่ามากเลย เลยตัดสินใจไม่พูดกับเค้าตอนนี้ดีกว่า น่าแปลกค่ะ..เรา... ร้องไห้ รอจนรู้สึกดีขึ้น ดึกๆ เราเปิดมือถือ เค้าก็ยังโทรมาอยู่ค่ะ เราก็ไม่รับ เค้าเลยส่งข้อความมาทั้งทาง chat และ มือถือ พอถึงเวลา เราก็เปิดใจคุยว่าทำไมถึงเดินหนีมาแบบนั้น เค้าไม่ด่าเราว่างี่เง่าเลยค่ะ กลับให้กำลังใจเรา แล้วบอกว่าอย่าเดินหนีไปแบบนี้นะ ต้องอยู่สู้ด้วยกันรู้มั้ย พอเราหายไป เค้าก็ตามหาเราทุกที่ๆ คิดว่าเราจะไป ขับรถมาตามถึงที่อยู่เลยด้วย...(แลดูทำให้ชาวบ้านเดือดร้อนเหมือนกันนะเรา แหะ)
เค้าไม่พูดว่า "เป็นห่วง" เราสักคำ แต่การกระทำมันชัดเจนมากเลยค่ะ ว่าเค้าเป็นห่วงเราจริงๆ มันทำให้เราเริ่มหวั่นไหวว่า แค่เพื่อนกันต้องทำขนาดนี้เลยเหรอ?.. ถึงแม้พื้นฐานนิสัยเค้าจะเป็นคนห่วงใยความรู้สึกและชอบดูแลคนอื่น แต่การกระทำของเค้าก็ทำให้เราอดคิดไม่ได้จริงๆ ว่า เค้าคิดอะไรกับเรารึเปล่า?.. เค้าไม่ใช่คนที่ทำให้หัวใจเราเต้นไม่เป็นจังหวะนะคะ ตรงกันข้าม เค้าทำให้หัวใจเราเต้นปกติ แต่เต้นอย่าง "มั่นคงและอบอุ่นที่สุด" อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ในขณะเดียวกันเค้าก็เป็นคนเดียวกันกับที่ทำให้เราร้องไห้ แล้วทำให้เรารู้สึกดีขึ้น... อยู่กับเค้าแล้วเรารู้สึกสบายใจ ถึงตอนนี้เราบอกได้เลยว่าเราแคร์เค้ามาก มันเป็นความรู้สึกพิเศษที่ไม่เรียกว่า "ชอบ" หรือ "หลง" เพราะเราไม่มีความหึงหวงในตัวเค้าเลย ความรู้สึกแบบนี้น่าจะเรียกว่าอะไรดีคะ?
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้