สวัสดีค่ะ เพื่อนๆพี่ๆน้องๆพันทิปทุกคน ก็ขอแทนตัวเองว่า "เรา" เลยแล้วกันนะคะ เพราะเดี๋ยวนี้เทคโนโลยีมันต่างคนต่างวัย วัยอายุน้อยกว่าเราก็เข้ามาอ่านแล้ว
(ถ้าพี่ๆมาอ่านแล้วรู้สึกไม่สุภาพ หนูก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ)
เพื่อไม่เสียเวลาปูเสื่อ เราจะเล่ายาวๆเลยแล้วกันนะคะ
ตอนสมัยมัธยมต้นเราเคยมีปัญหากับเพื่อนตอน ม.1 ค่ะ เรายอมรับนะคะ ว่าเรานิสัยไม่ดีอย่างแรงเลย ทำให้หลายๆคนก็ไม่ได้ชอบเรามากมายนักค่ะ เราก็ทำใจลำบาก เพราะว่าเราจะไปไหนก็เป็นคนไม่ค่อยมีเพื่อน ถึงจะเป็นรู้จักคนเยอะ แต่ว่า เราก็มักโลกสวยว่า คนที่ทักเราดีๆ มักเป็นคนที่ดีเสมอ เข้ามาเป็นเพื่อนที่ดีกับเราเสมอค่ะ ก็เลยทำให้เราต้องมาจมอยู่กับสังคมปลอมๆไปอย่างนี้ตลอด
จนถึงตอนม.3 เรามีกลุ่มเป็นของตัวเอง แม้มันจะไม่ใหญ่มาก แล้วเราได้อยู่ห้องเดียวกับคู่อริ แต่เราก็มีความสุขมากๆค่ะ จนถึงตอนนี้เรายังอยากกลับไปอยู่ม.3 อยู่เลย ทีนี่ค่ะ เรามีเพื่อนอยู่คนนึง เธอเองก็ไม่ค่อยมีเพื่อนเท่าไหร่ค่ะ เป็นคนที่บอกตรงๆเลยคือเสนอหน้าค่ะ แต่ว่า คนเป็นเพื่อนกัน มันก็ต้องยอมรับข้อที่ไม่ดีของอีกฝ่ายได้ค่ะ
จนถึงมามัธยมปลาย (รร.เรา สห นะคะ)
เราก็ย้ายห้องค่ะ มาอยู่กับเพื่อนคนที่ว่านี้ กับกลุ่มเพื่อนอีกเยอะแยะ เราบอกตรงๆเลยว่าไม่ได้อยากอยู่ห้องนี้เท่าไหร่ตอนแรก ๆ เพราะหลังจาก ม.1แล้ว เราก็ไม่กล้าจะเปิดใจ ให้ใครมาเป็นเพื่อนเลย จนเรารู้สึกอยู่คนเดียว เอาจริง เราก็แอบโรคจิตเล็กๆนะ ว่าแบบ ถ้าเราอยู่คนเดียวแล้ว คนอื่นจะมองเรายังไง หรือเราจะเป็นคนที่ดูไม่น่าคบมั้ย? จนเราได้ไปเจอกับเพื่อนผู้ชายอีก 2 และเพื่อนผู้หญิง 2 คนค่ะ เป็นเพื่อนที่บ้าๆบอๆ แต่ว่า ก็มีความสุข เราก็อยู่กับเพื่อนผู้ชายอีก 2 คน โดยที่คนอื่นมองเราแย่ตลอดค่ะ ส่วนเพื่อนคนนั้นที่เราเคยอยู่ด้วย ก็ไปอยู่กลุ่มอื่นแล้วค่ะ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน สังคมแปลกๆ เราก็ไม่ได้อะไรค่ะ เพราะเราก็เตรียมใจไว้แล้วล่ะ ว่ามันต้องมีจากกันบ้าง แต่เราก็ไม่นึกว่าต้องมาเป็นแบบนี้ค่ะ
เราก็อยู่ไปเรื่อยๆแหละค่ะ กับกลุ่มนี้ โดยที่บางครั้งเราก็คิดว่า " เราคือใครจากไหนไม่รู้ " อยู่ดีๆมาอยู่กลุ่มนี้ เพราะเพื่อนไม่เอาเราหรือเปล่ากันแน่นะ? เราแอบชอบเพื่อนผญ.คนนึงค่ะ เขาเป็นคนที่ขี้งอนมากๆค่ะ เขาหวังสูงกับเรามากๆค่ะ ซึ่งเราเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเรา? เพื่อนคนอื่นก็เยอะแยะทำไมไม่งี่เง่าใส่บ้าง?
แล้วก็เรามักทะเลาะกับเพื่อนคนนี้บ่อยมากค่ะ ทะเลาะกันเรื่องไม่เป็นเรื่อง บางทีเขางอนเรา เราก็อยากงอนเขากลับบ้างนะคะ แต่พอเขาเข้ามาคุยด้วย เราก็ใจอ่อนค่ะ แล้วก็เพื่อนคนนี้ก็ชอบรุ่นพี่คนนึงที่เป็นผญ.ค่ะ เราก็เลยคิดว่า เราทั้งมีประวัติ และ เราก็ทั้งหน้าตาไม่ดี เราก็เลยเป็นห่วงอย่างห่างๆค่ะ คอยอยู่ใกล้ชิดกับเขา แต่ว่า.. เราเป็นคนที่ทำอะไรไม่ดีซักอย่าง เขาก็เลยชอบด่าเรา เราก็เลยบางครั้งรู้สึกเหมือนอบู่คนเดียว เราว่าเราเริ่มอ่อนแอลง เมื่ออยู่กับเขาค่ะ แรกๆเรารู้สึกดีมากๆค่ะ แต่พักหลังๆเรารู้สึกเหมือนอึดอัดค่ะ เราไม่กล้าพูดอะไรออกไปเลย ไม่อยากพูดด้วยค่ะ แต่ถ้าไม่ได้อยู่ด้วยกัน เราก็รู้สึกขาดๆอะไรไปบางอย่าง เราเหมือนเป็นคนไม่สำคัญยังไงก็ไม่รู้ค่ะทั้งๆที่เราก็พยายาม อยากมีเพื่อนแล้วนะ จนหลังๆมาตอนนี้ เขาไม่ค่อยด่าเรา เราก็ไม่รู้เหมือนกันเพราะอะไร เขาดีกับเรา จนบางครั้งเราก็รู้สึกเหมือนเขา "ฝืน" อยู่กับเรายังไงก็ไม่รู้ค่ะ มีอยู่ครั้งนึง เพื่อนผู้ชายที่สนิทกับเรา ไม่คุยกับเราเลยค่ะ อยู่ๆก็ไม่คคุยกัน แต่ตอนนี้คุยแล้วค่ะ มีประโยคนึง ที่ทำให้เรารู้สึกแย่มากๆคือ " เรารู้นะว่าแกเคยมีเรื่องตอนม.1 แล้วเราจะเชื่อใจแกได้มั้ย? " เราเสียเซล์ฟมากๆเลย ทำไรไม่ถูก คาดว่าทั้งกลุ่มคงคุยกันค่ะ
เราควรทำยังไงดีหรอคะ?
เราไม่ได้คิดไปเองคนเดียวใช่มั้ย?
(ถ้าพี่ๆมาอ่านแล้วรู้สึกไม่สุภาพ หนูก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ)
เพื่อไม่เสียเวลาปูเสื่อ เราจะเล่ายาวๆเลยแล้วกันนะคะ
ตอนสมัยมัธยมต้นเราเคยมีปัญหากับเพื่อนตอน ม.1 ค่ะ เรายอมรับนะคะ ว่าเรานิสัยไม่ดีอย่างแรงเลย ทำให้หลายๆคนก็ไม่ได้ชอบเรามากมายนักค่ะ เราก็ทำใจลำบาก เพราะว่าเราจะไปไหนก็เป็นคนไม่ค่อยมีเพื่อน ถึงจะเป็นรู้จักคนเยอะ แต่ว่า เราก็มักโลกสวยว่า คนที่ทักเราดีๆ มักเป็นคนที่ดีเสมอ เข้ามาเป็นเพื่อนที่ดีกับเราเสมอค่ะ ก็เลยทำให้เราต้องมาจมอยู่กับสังคมปลอมๆไปอย่างนี้ตลอด
จนถึงตอนม.3 เรามีกลุ่มเป็นของตัวเอง แม้มันจะไม่ใหญ่มาก แล้วเราได้อยู่ห้องเดียวกับคู่อริ แต่เราก็มีความสุขมากๆค่ะ จนถึงตอนนี้เรายังอยากกลับไปอยู่ม.3 อยู่เลย ทีนี่ค่ะ เรามีเพื่อนอยู่คนนึง เธอเองก็ไม่ค่อยมีเพื่อนเท่าไหร่ค่ะ เป็นคนที่บอกตรงๆเลยคือเสนอหน้าค่ะ แต่ว่า คนเป็นเพื่อนกัน มันก็ต้องยอมรับข้อที่ไม่ดีของอีกฝ่ายได้ค่ะ
จนถึงมามัธยมปลาย (รร.เรา สห นะคะ)
เราก็ย้ายห้องค่ะ มาอยู่กับเพื่อนคนที่ว่านี้ กับกลุ่มเพื่อนอีกเยอะแยะ เราบอกตรงๆเลยว่าไม่ได้อยากอยู่ห้องนี้เท่าไหร่ตอนแรก ๆ เพราะหลังจาก ม.1แล้ว เราก็ไม่กล้าจะเปิดใจ ให้ใครมาเป็นเพื่อนเลย จนเรารู้สึกอยู่คนเดียว เอาจริง เราก็แอบโรคจิตเล็กๆนะ ว่าแบบ ถ้าเราอยู่คนเดียวแล้ว คนอื่นจะมองเรายังไง หรือเราจะเป็นคนที่ดูไม่น่าคบมั้ย? จนเราได้ไปเจอกับเพื่อนผู้ชายอีก 2 และเพื่อนผู้หญิง 2 คนค่ะ เป็นเพื่อนที่บ้าๆบอๆ แต่ว่า ก็มีความสุข เราก็อยู่กับเพื่อนผู้ชายอีก 2 คน โดยที่คนอื่นมองเราแย่ตลอดค่ะ ส่วนเพื่อนคนนั้นที่เราเคยอยู่ด้วย ก็ไปอยู่กลุ่มอื่นแล้วค่ะ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน สังคมแปลกๆ เราก็ไม่ได้อะไรค่ะ เพราะเราก็เตรียมใจไว้แล้วล่ะ ว่ามันต้องมีจากกันบ้าง แต่เราก็ไม่นึกว่าต้องมาเป็นแบบนี้ค่ะ
เราก็อยู่ไปเรื่อยๆแหละค่ะ กับกลุ่มนี้ โดยที่บางครั้งเราก็คิดว่า " เราคือใครจากไหนไม่รู้ " อยู่ดีๆมาอยู่กลุ่มนี้ เพราะเพื่อนไม่เอาเราหรือเปล่ากันแน่นะ? เราแอบชอบเพื่อนผญ.คนนึงค่ะ เขาเป็นคนที่ขี้งอนมากๆค่ะ เขาหวังสูงกับเรามากๆค่ะ ซึ่งเราเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเรา? เพื่อนคนอื่นก็เยอะแยะทำไมไม่งี่เง่าใส่บ้าง?
แล้วก็เรามักทะเลาะกับเพื่อนคนนี้บ่อยมากค่ะ ทะเลาะกันเรื่องไม่เป็นเรื่อง บางทีเขางอนเรา เราก็อยากงอนเขากลับบ้างนะคะ แต่พอเขาเข้ามาคุยด้วย เราก็ใจอ่อนค่ะ แล้วก็เพื่อนคนนี้ก็ชอบรุ่นพี่คนนึงที่เป็นผญ.ค่ะ เราก็เลยคิดว่า เราทั้งมีประวัติ และ เราก็ทั้งหน้าตาไม่ดี เราก็เลยเป็นห่วงอย่างห่างๆค่ะ คอยอยู่ใกล้ชิดกับเขา แต่ว่า.. เราเป็นคนที่ทำอะไรไม่ดีซักอย่าง เขาก็เลยชอบด่าเรา เราก็เลยบางครั้งรู้สึกเหมือนอบู่คนเดียว เราว่าเราเริ่มอ่อนแอลง เมื่ออยู่กับเขาค่ะ แรกๆเรารู้สึกดีมากๆค่ะ แต่พักหลังๆเรารู้สึกเหมือนอึดอัดค่ะ เราไม่กล้าพูดอะไรออกไปเลย ไม่อยากพูดด้วยค่ะ แต่ถ้าไม่ได้อยู่ด้วยกัน เราก็รู้สึกขาดๆอะไรไปบางอย่าง เราเหมือนเป็นคนไม่สำคัญยังไงก็ไม่รู้ค่ะทั้งๆที่เราก็พยายาม อยากมีเพื่อนแล้วนะ จนหลังๆมาตอนนี้ เขาไม่ค่อยด่าเรา เราก็ไม่รู้เหมือนกันเพราะอะไร เขาดีกับเรา จนบางครั้งเราก็รู้สึกเหมือนเขา "ฝืน" อยู่กับเรายังไงก็ไม่รู้ค่ะ มีอยู่ครั้งนึง เพื่อนผู้ชายที่สนิทกับเรา ไม่คุยกับเราเลยค่ะ อยู่ๆก็ไม่คคุยกัน แต่ตอนนี้คุยแล้วค่ะ มีประโยคนึง ที่ทำให้เรารู้สึกแย่มากๆคือ " เรารู้นะว่าแกเคยมีเรื่องตอนม.1 แล้วเราจะเชื่อใจแกได้มั้ย? " เราเสียเซล์ฟมากๆเลย ทำไรไม่ถูก คาดว่าทั้งกลุ่มคงคุยกันค่ะ
เราควรทำยังไงดีหรอคะ?