เป็นคนโสด ไม่ดื่ม ไม่ดูด ไม่ยุ่งอบายมุขทุกชนิด
เวลาทำงานอยู่ทำต่อเนื่องกันไม่หยุดนานๆเป็นสิบๆปี
มีของใช้จำเป็นและไม่จำเป็นในชีวิตทุกอย่าง ไม่ขาดแคลนอะไร
มีอาหารกินสมบูรณ์ทุกมื้อ
ใจดีชอบเลี้ยง ชอบให้ ไม่เคยรับ
มีเงินเก็บนิดหน่อยอยู่ได้หลายเดือน ไม่เดือดร้อน
การทำตัวแบบนี้ของผมมันเหมือนคนรวยมากหรือครับ
ทำไมมีแต่คนคิดว่าผมรวย มีแต่คนขอนู่นขอนี่อยู่เรื่อย
เมื่อก่อนก็ให้เพราะยังหนุ่มอยู่ แต่ตอนนี้แก่แล้ว จะให้อะไรใคร
มั่วซั่วเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้แล้ว ต้องนึกถึงตัวเองตอนไม่มีแรงจะทำงานบ้าง
คนก็ยังขออะไรที่มองเห็นว่าผมมีอยู่เรื่อย พอไม่ให้ก็หาว่าเป็นคนใจดำเห็นแก่ตัว
ถ้าผมเป็นคนเห็นแก่ตัวคงไม่มีใครมาขอผมหรอก
เพราะผมเป็นคนใจดีเกินไป จนใครๆคิดได้คืบจะเอาศอก
ผมจะทำอย่างไรดี จะให้เขาคิดว่าผมไม่ใช่คนรวย
ที่ผมเคยให้เพราะผมแค่เป็นคนใจดี ไม่งก สงสารคน
ที่ทำไปให้ไปทุกอย่างไม่ใช่เพราะความรวย ไม่ใช่มีแต่คนรวยที่ทำแบบนั้น
ใครๆก็ทำได้ คนจนด้วยกันก็ทำได้
แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครคิดแบบนี้เลย
บางคนคิดว่าผมเป็นเศรษฐีที่ดินจากกทม ลือกันว่าปู่ผมมีที่ดินเยอะในกทม
คงมีมรดกเป็นพันล้าน
ลือกันว่าผมเป็นข้าราชการระดับสูง เป็นลูกท่านหลานเธอ
บางคนด่าเพราะเกลียด บางคนคิดว่าจะเอาอะไรจากผมก็ได้เพราะผมรวย
ทำไมคนถึงคิดแบบนี้ ทำไมคนจนที่ไม่จนใจอย่างผมต้องเจอแบบนี้
ที่ผมมีกินทุกวันนี้เพราะผมไม่เคยเกี่ยงงานไม่กลัวงานหนัก
และไม่สัมมะเรเทเมา ก็แค่นั้นเอง
มันเลยทำให้ผมดูเหมือนคนรวย
เขาจะรู้บ้างไหมว่าผมเหนื่อยขนาดไหน
ผมต้องทนอยู่ในสภาพที่บีบคั้นจิตใจแค่ไหน
กว่าจะผ่านมันไปได้แต่ละวัน เป็นเวลานับสิบปี
ผมต้องเสแสร้งทำเป็นว่าผมมีความสุข
ฝืนใจยิ้มให้คนที่ด่าผมอย่างไร้เหตุผลข้อเท็จจริงใดๆทุกเวลานาที
ทั้งที่จริงผมไม่เคยมีความสุขเลยในชีวิตแม้แต่นาทีเดียว
ยกเว้นเวลาที่ผมอยู่คนเดียวทำสมาธิเงียบๆเท่านั้น และผมต้องประหยัด ต้องอดออม
ไม่ใช่ได้อะไรมาง่ายๆ และต้องเก็บทรัพย์สินที่หามาได้ไว้ใช้ในยามจำเป็น
ทำไมถึงชอบขอกันจริงๆ อะไรที่ผมให้ได้ไม่ต้องขอผมก็ให้
แม้แต่ตอนนี้ก็มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ผมอยากให้
แต่เชื่อไหมผมหาคนที่คิดว่าสมควรจะได้รับไม่ได้เลย
ผมไม่รู้จักใครที่เป็นคนดีคนน่าสงสารแม้แต่ดนเดียว
คนส่วนใหญ่ที่มาขอผม รวยกว่าผมทั้งนั้นแต่แกล้งจน
ไม่รู้จักพอและเห็นแก่ตัว ไม่เห็นเคยคิดจะทำอะไรเพื่อส่วนรวมสักครั้ง
จะทำอะไรนิดๆหน่อยๆก็ต้องมีผลตอบแทนทันทีถึงจะทำ
หรือเพราะว่าเขาไม่เคยมองผมเป็นพวกเดียวกับเขาเลยสักครั้ง
กับคนที่เขามองว่าเป็นพวกเดียวกันเขาอาจจะดีรึเปล่าก็ไม่รู้
แต่ที่แน่ๆ ผมถูกจัดให้อยู่เป็นฝ่ายตรงข้ามกับเขาตลอด
ทุกอย่างถูกมองเป็นผลประโยชน์ที่ต้องช่วงชิงเอาชนะกัน
ไม่รู้ว่าใครคือคนปลุกปั่นความคิดแบบนี้อยู่ตบอดเวลา
มันเป็นกรรมของผมหรือไรที่ผมอยากมอบความรักความหวังดี
ให้เพื่อนมนุษย์ร่วมโลก แต่ผมไม่พบใครที่ผมจะมอบความรักให้ได้เลยสักคนเดียว
เป็นเวลาหลายสิบปีแล้ว
มันเปลี่ยนทัศนคติที่ผมเคยมีต่อโลกนี้ไปอย่างไม่มีวันย้อนกลับ
ทำอย่างไรให้คนรอบข้างคิดเลิกคิดว่าผมเป็นคนรวยซะที
เวลาทำงานอยู่ทำต่อเนื่องกันไม่หยุดนานๆเป็นสิบๆปี
มีของใช้จำเป็นและไม่จำเป็นในชีวิตทุกอย่าง ไม่ขาดแคลนอะไร
มีอาหารกินสมบูรณ์ทุกมื้อ
ใจดีชอบเลี้ยง ชอบให้ ไม่เคยรับ
มีเงินเก็บนิดหน่อยอยู่ได้หลายเดือน ไม่เดือดร้อน
การทำตัวแบบนี้ของผมมันเหมือนคนรวยมากหรือครับ
ทำไมมีแต่คนคิดว่าผมรวย มีแต่คนขอนู่นขอนี่อยู่เรื่อย
เมื่อก่อนก็ให้เพราะยังหนุ่มอยู่ แต่ตอนนี้แก่แล้ว จะให้อะไรใคร
มั่วซั่วเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้แล้ว ต้องนึกถึงตัวเองตอนไม่มีแรงจะทำงานบ้าง
คนก็ยังขออะไรที่มองเห็นว่าผมมีอยู่เรื่อย พอไม่ให้ก็หาว่าเป็นคนใจดำเห็นแก่ตัว
ถ้าผมเป็นคนเห็นแก่ตัวคงไม่มีใครมาขอผมหรอก
เพราะผมเป็นคนใจดีเกินไป จนใครๆคิดได้คืบจะเอาศอก
ผมจะทำอย่างไรดี จะให้เขาคิดว่าผมไม่ใช่คนรวย
ที่ผมเคยให้เพราะผมแค่เป็นคนใจดี ไม่งก สงสารคน
ที่ทำไปให้ไปทุกอย่างไม่ใช่เพราะความรวย ไม่ใช่มีแต่คนรวยที่ทำแบบนั้น
ใครๆก็ทำได้ คนจนด้วยกันก็ทำได้
แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครคิดแบบนี้เลย
บางคนคิดว่าผมเป็นเศรษฐีที่ดินจากกทม ลือกันว่าปู่ผมมีที่ดินเยอะในกทม
คงมีมรดกเป็นพันล้าน
ลือกันว่าผมเป็นข้าราชการระดับสูง เป็นลูกท่านหลานเธอ
บางคนด่าเพราะเกลียด บางคนคิดว่าจะเอาอะไรจากผมก็ได้เพราะผมรวย
ทำไมคนถึงคิดแบบนี้ ทำไมคนจนที่ไม่จนใจอย่างผมต้องเจอแบบนี้
ที่ผมมีกินทุกวันนี้เพราะผมไม่เคยเกี่ยงงานไม่กลัวงานหนัก
และไม่สัมมะเรเทเมา ก็แค่นั้นเอง
มันเลยทำให้ผมดูเหมือนคนรวย
เขาจะรู้บ้างไหมว่าผมเหนื่อยขนาดไหน
ผมต้องทนอยู่ในสภาพที่บีบคั้นจิตใจแค่ไหน
กว่าจะผ่านมันไปได้แต่ละวัน เป็นเวลานับสิบปี
ผมต้องเสแสร้งทำเป็นว่าผมมีความสุข
ฝืนใจยิ้มให้คนที่ด่าผมอย่างไร้เหตุผลข้อเท็จจริงใดๆทุกเวลานาที
ทั้งที่จริงผมไม่เคยมีความสุขเลยในชีวิตแม้แต่นาทีเดียว
ยกเว้นเวลาที่ผมอยู่คนเดียวทำสมาธิเงียบๆเท่านั้น และผมต้องประหยัด ต้องอดออม
ไม่ใช่ได้อะไรมาง่ายๆ และต้องเก็บทรัพย์สินที่หามาได้ไว้ใช้ในยามจำเป็น
ทำไมถึงชอบขอกันจริงๆ อะไรที่ผมให้ได้ไม่ต้องขอผมก็ให้
แม้แต่ตอนนี้ก็มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ผมอยากให้
แต่เชื่อไหมผมหาคนที่คิดว่าสมควรจะได้รับไม่ได้เลย
ผมไม่รู้จักใครที่เป็นคนดีคนน่าสงสารแม้แต่ดนเดียว
คนส่วนใหญ่ที่มาขอผม รวยกว่าผมทั้งนั้นแต่แกล้งจน
ไม่รู้จักพอและเห็นแก่ตัว ไม่เห็นเคยคิดจะทำอะไรเพื่อส่วนรวมสักครั้ง
จะทำอะไรนิดๆหน่อยๆก็ต้องมีผลตอบแทนทันทีถึงจะทำ
หรือเพราะว่าเขาไม่เคยมองผมเป็นพวกเดียวกับเขาเลยสักครั้ง
กับคนที่เขามองว่าเป็นพวกเดียวกันเขาอาจจะดีรึเปล่าก็ไม่รู้
แต่ที่แน่ๆ ผมถูกจัดให้อยู่เป็นฝ่ายตรงข้ามกับเขาตลอด
ทุกอย่างถูกมองเป็นผลประโยชน์ที่ต้องช่วงชิงเอาชนะกัน
ไม่รู้ว่าใครคือคนปลุกปั่นความคิดแบบนี้อยู่ตบอดเวลา
มันเป็นกรรมของผมหรือไรที่ผมอยากมอบความรักความหวังดี
ให้เพื่อนมนุษย์ร่วมโลก แต่ผมไม่พบใครที่ผมจะมอบความรักให้ได้เลยสักคนเดียว
เป็นเวลาหลายสิบปีแล้ว
มันเปลี่ยนทัศนคติที่ผมเคยมีต่อโลกนี้ไปอย่างไม่มีวันย้อนกลับ