กระทู้แรกในชีวิตที่เคยตั้งเลย ขอความเห็นหน่อยนะคะ ถ้าเขียนอะไรผิดหรือวกวนไปมาก็ขอโทษมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ
คือ เราเป็นโรค bipolar มาประมาณ 4-5 ปีมาแล้วค่ะ ตอนนี้มีแฟนคนนึงที่เพิ่งคบมาได้ปีกว่า เค้าก็รู้แต่แรกแล้วว่าเราเป็นโรคนี้ แต่ไม่มีความรู้หรือเข้าใจในโรคมาก่อน และเค้าไม่เคยเจอเวลาอาการกำเริบแบบจริงจังเลย ไม่ว่าจะขาขึ้นหรือขาลง
เมื่อเดือนที่แล้วเราต้องเข้าไปแอดมิทที่รพ.แห่งนึงที่รักษาผู้ป่วยทางจิตโดยตรง (ขอไม่เอ่ยชื่อรพ.ค่ะ)
เราเข้าไปเนื่องจากมีความคิดอยากฆ่าตัวตาย มีการวางแผนชัดเจน โชคดีหน่อยที่อยู่ใกล้บ้าน และทางรพ.มีการจัดการที่ดี ทำให้เข้าไปหาหมอได้ทันเวลาค่ะ
พอเข้าไปอยู่ในรพ. เราอยากให้เค้ามาเยี่ยม แต่ทางหมอเจ้าของไข้แนะนำว่า อย่าให้เขาเห็นในเวลาที่เราหดหู่และทรุดโทรมขนาดนี้ ซึ่งในบางมุมก็เป็นเรื่องที่ถูก แต่เราก็คิดอยู่ในใจว่า แฟนเราควรจะเห็น และพยายามเข้าใจเราในเวลาที่เราต้องการกำลังใจจากเค้ามากที่สุด สุดท้ายแล้วหมอเจ้าของไข้ก็ไม่อนุมัติให้เค้าเข้าพบค่ะ
หลังจากออกมาจากรพ. เราก็อาการนิ่งขึ้น ไม่มีปัญหาเข้ามา ด้วยการได้ปรับยาและเข้าพบหมอตามนัดอยู่เสมอ แต่สองสัปดาห์ที่ผ่านมา เราเกิดอาการผิดปกติทางอารมณ์ขึ้นมาอีก คือเราควบคุมอารมณ์โกรธไม่ได้เลย มีกระทั่งทะเลาะจนลงไม้ลงมือกับคนอื่น แล้วก็ร้องไห้ฟูมฟายโดยไม่มีสาเหตุอยู่ทุกวัน โดยเราสังเกตว่า อาการมักจะเริ่มตอนหัวค่ำเป็นต้นไปค่ะ บางคืนก็ร้องไห้จนหลับเลยก็มี และเช้าก็ตื่นไม่ไหว บางวันนอนถึง 10 ชั่วโมงหรือเกินกว่านั้นก็มี ซึ่งตรงนี้เรารู้อยู่แล้วว่าเป็นการเหวี่ยงของขั้วอารมณ์จาก manic ไป depression อย่างรวดเร็ว
ทีนี้ปัญหามาเกิดเมื่อคืนนี้ตอนดึกแล้ว จู่ๆเราก็ร้องไห้ฟูมฟายโดยหยุดไม่ได้ สิ่งเดียวและคนเดียวที่เราต้องการในขณะนั้นคือแฟนเราค่ะ เค้าอยู่ข้างนอกติดภารกิจทำให้ปลีกตัวออกมาไม่ได้ แต่เราก็ไม่ยอมค่ะ ร้องไห้แล้วก็ต่อว่าเค้า ว่าไม่รัก ว่าหลอกลวงความรู้สึกกัน ระหว่างที่พูดก็รู้ตัวว่าเค้าไม่อยากคุยกับเราเลย เค้าไม่อยากเจอหรือรับรู้เวลาเราทุกข์ขนาดนั้นเลย เค้าหงุดหงิดและน้อยใจมากที่เราไม่เข้าใจในสถานการณ์ที่ถูกบีบบังคับจากรอบด้านของเค้าในเวลานั้น เค้าพูดอย่างกับจะร้องไห้ ว่าอย่าเป็นแบบนี้ ทำไมเป็นแบบนี้ ซ้ำไปซ้ำมา โดยเราก็ยิ่งโกรธและน้อยใจเค้า คิดเลยตอนนั้นว่าอยากตาย เราพยายามบอกเค้าว่า มันไม่ได้เกิดขึ้นเพราะเค้าออกไปทำงาน เราเป็นโดยไม่มีอะไรมากระตุ้น เค้าไม่ใช่สาเหตุที่อาการเราแย่ลง แต่ที่โทรจิกเค้าเป็นเพราะเราอยากให้เค้ามาอยู่เป็นเพื่อน เป็นกำลังใจให้ เป็นที่ยึดเหนี่ยวให้เราสงบลง
สุดท้ายเราก็เหนื่อยกับการทะเลาะกัน แล้วก็บอกเค้าว่า เราอยากกระโดดลงคลองแล้ว (ตอนนั้นเที่ยงคืนพอดี แล้วเราก็ยืนอยู่บนสะพาน) เค้าเลยยอมตกลงจะมาหาค่ะ เค้าขอลาจากหัวหน้างานออกมาได้ แล้วก็มาหาเราด้วยความไม่เต็มใจอย่างมากค่ะ
พอเค้ามา เราก็สงบลงได้ และคุยกับเค้า อธิบายให้เค้าฟัง และขอให้เค้าพยายามเข้าใจ ซึ่งเค้าก็รับปากค่ะ แต่เราก็รู้ว่าเค้ายังสับสนมากกับอาการของเรา
สิ่งที่เราอยากจะถามทุกคนก็คือ เราจะทำยังไงให้เค้าเข้าใจเรา เข้าใจโรค bipolar ให้มากกว่านี้ และถ้าเป็นคุณเจอเหตุการณ์แบบนี้ คุณจะคิด หรือมีความรู้สึกยังไงกับเรื่องทั้งหมด ไม่ว่าจะยืนจากมุมมองของเรา ของแฟนเรา หรือคนนอกก็ตาม ขอบคุณคนที่อ่านมาถึงจุดนี้นะคะ รบกวนขอเวลาและความเห็นหน่อยนะคะ ขอบคุณจริงๆค่ะ
เป็น bipolar แล้วอาการ depression กำเริบ แต่แฟนไม่เข้าใจ
คือ เราเป็นโรค bipolar มาประมาณ 4-5 ปีมาแล้วค่ะ ตอนนี้มีแฟนคนนึงที่เพิ่งคบมาได้ปีกว่า เค้าก็รู้แต่แรกแล้วว่าเราเป็นโรคนี้ แต่ไม่มีความรู้หรือเข้าใจในโรคมาก่อน และเค้าไม่เคยเจอเวลาอาการกำเริบแบบจริงจังเลย ไม่ว่าจะขาขึ้นหรือขาลง
เมื่อเดือนที่แล้วเราต้องเข้าไปแอดมิทที่รพ.แห่งนึงที่รักษาผู้ป่วยทางจิตโดยตรง (ขอไม่เอ่ยชื่อรพ.ค่ะ)
เราเข้าไปเนื่องจากมีความคิดอยากฆ่าตัวตาย มีการวางแผนชัดเจน โชคดีหน่อยที่อยู่ใกล้บ้าน และทางรพ.มีการจัดการที่ดี ทำให้เข้าไปหาหมอได้ทันเวลาค่ะ
พอเข้าไปอยู่ในรพ. เราอยากให้เค้ามาเยี่ยม แต่ทางหมอเจ้าของไข้แนะนำว่า อย่าให้เขาเห็นในเวลาที่เราหดหู่และทรุดโทรมขนาดนี้ ซึ่งในบางมุมก็เป็นเรื่องที่ถูก แต่เราก็คิดอยู่ในใจว่า แฟนเราควรจะเห็น และพยายามเข้าใจเราในเวลาที่เราต้องการกำลังใจจากเค้ามากที่สุด สุดท้ายแล้วหมอเจ้าของไข้ก็ไม่อนุมัติให้เค้าเข้าพบค่ะ
หลังจากออกมาจากรพ. เราก็อาการนิ่งขึ้น ไม่มีปัญหาเข้ามา ด้วยการได้ปรับยาและเข้าพบหมอตามนัดอยู่เสมอ แต่สองสัปดาห์ที่ผ่านมา เราเกิดอาการผิดปกติทางอารมณ์ขึ้นมาอีก คือเราควบคุมอารมณ์โกรธไม่ได้เลย มีกระทั่งทะเลาะจนลงไม้ลงมือกับคนอื่น แล้วก็ร้องไห้ฟูมฟายโดยไม่มีสาเหตุอยู่ทุกวัน โดยเราสังเกตว่า อาการมักจะเริ่มตอนหัวค่ำเป็นต้นไปค่ะ บางคืนก็ร้องไห้จนหลับเลยก็มี และเช้าก็ตื่นไม่ไหว บางวันนอนถึง 10 ชั่วโมงหรือเกินกว่านั้นก็มี ซึ่งตรงนี้เรารู้อยู่แล้วว่าเป็นการเหวี่ยงของขั้วอารมณ์จาก manic ไป depression อย่างรวดเร็ว
ทีนี้ปัญหามาเกิดเมื่อคืนนี้ตอนดึกแล้ว จู่ๆเราก็ร้องไห้ฟูมฟายโดยหยุดไม่ได้ สิ่งเดียวและคนเดียวที่เราต้องการในขณะนั้นคือแฟนเราค่ะ เค้าอยู่ข้างนอกติดภารกิจทำให้ปลีกตัวออกมาไม่ได้ แต่เราก็ไม่ยอมค่ะ ร้องไห้แล้วก็ต่อว่าเค้า ว่าไม่รัก ว่าหลอกลวงความรู้สึกกัน ระหว่างที่พูดก็รู้ตัวว่าเค้าไม่อยากคุยกับเราเลย เค้าไม่อยากเจอหรือรับรู้เวลาเราทุกข์ขนาดนั้นเลย เค้าหงุดหงิดและน้อยใจมากที่เราไม่เข้าใจในสถานการณ์ที่ถูกบีบบังคับจากรอบด้านของเค้าในเวลานั้น เค้าพูดอย่างกับจะร้องไห้ ว่าอย่าเป็นแบบนี้ ทำไมเป็นแบบนี้ ซ้ำไปซ้ำมา โดยเราก็ยิ่งโกรธและน้อยใจเค้า คิดเลยตอนนั้นว่าอยากตาย เราพยายามบอกเค้าว่า มันไม่ได้เกิดขึ้นเพราะเค้าออกไปทำงาน เราเป็นโดยไม่มีอะไรมากระตุ้น เค้าไม่ใช่สาเหตุที่อาการเราแย่ลง แต่ที่โทรจิกเค้าเป็นเพราะเราอยากให้เค้ามาอยู่เป็นเพื่อน เป็นกำลังใจให้ เป็นที่ยึดเหนี่ยวให้เราสงบลง
สุดท้ายเราก็เหนื่อยกับการทะเลาะกัน แล้วก็บอกเค้าว่า เราอยากกระโดดลงคลองแล้ว (ตอนนั้นเที่ยงคืนพอดี แล้วเราก็ยืนอยู่บนสะพาน) เค้าเลยยอมตกลงจะมาหาค่ะ เค้าขอลาจากหัวหน้างานออกมาได้ แล้วก็มาหาเราด้วยความไม่เต็มใจอย่างมากค่ะ
พอเค้ามา เราก็สงบลงได้ และคุยกับเค้า อธิบายให้เค้าฟัง และขอให้เค้าพยายามเข้าใจ ซึ่งเค้าก็รับปากค่ะ แต่เราก็รู้ว่าเค้ายังสับสนมากกับอาการของเรา
สิ่งที่เราอยากจะถามทุกคนก็คือ เราจะทำยังไงให้เค้าเข้าใจเรา เข้าใจโรค bipolar ให้มากกว่านี้ และถ้าเป็นคุณเจอเหตุการณ์แบบนี้ คุณจะคิด หรือมีความรู้สึกยังไงกับเรื่องทั้งหมด ไม่ว่าจะยืนจากมุมมองของเรา ของแฟนเรา หรือคนนอกก็ตาม ขอบคุณคนที่อ่านมาถึงจุดนี้นะคะ รบกวนขอเวลาและความเห็นหน่อยนะคะ ขอบคุณจริงๆค่ะ