ก่อนอื่นต้องบอกนะคะ ว่าเป็นกระทู้แรกในการตั้ง และสมัครสมาชิกมาเพื่อตั้งกระทู้นี้จริงๆ ดิฉันเป็นเภสัชกรจริง และเลือกเรียนวิชาชีพนี้ด้วยความตั้งใจ และเห็นว่าเป็นอาชีพที่ดี และมีเกียรติ การได้เรียนสายวิชาชีพทางการแพทย์ถือเป็นบุญที่ได้ถูกคัดเลือกให้ใช้วิชาความรู้มาช่วยเหลือผู้อื่น
แต่ในระยะหลังนี้ ดิฉันรู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนแปลงในวิชาชีพนี้ จนดูราวกับว่าเป็นวิชาชีพที่ต้องพยายามผลักดันตัวเอง ให้มีบทบาทได้ทัดเทียมกับแพทย์และพยาบาลในสังคม ซึ่งส่วนตัวดิฉันคิดว่าเป็นเรื่องที่น่าตลก และขบขัน จนรู้สึกว่า ความภาคภูมิใจของก้าวแรกในการตัดสินใจเลือกวิชาชีพนี้ เปลี่ยนไปแล้วจริงๆ
เริ่มต้นจากคำถามแรกที่ได้ยินจากกระทู้ที่ผ่านๆมา
เภสัชกรดูงานไม่หนัก ทำไมได้เงินเดือนสูงจัง???
อึ้งค่ะ ทั้งๆที่วิชาชีพเภสัชนั้นมีทางเลือกที่หลากหลาย แต่มุมมองคนทั่วไป กลับเห็นแค่ว่า เป็นเซลล์วิ่งขายยาตามโรงพยาบาลหรือไม่ก็ คนที่มีหน้าที่ตะโกนเรียกรับยา หน้าช่องสี่เหลี่ยมแคบๆ ที่ดูไม่ได้ใช้ความรู้ที่อุตส่า ร่ำเรียนมา 5-6 ปีเลย
มุมมองอีกส่วนก็เป็นเรื่องของร้านยาที่มีการเปิดกันอย่างกว้างขวาง ทั้งอาแปะอาเฮียที่ขายกันมานมนาน จนสร้างอาชีพเป็นเถ้าแก่มีหน้ามีตาในสังคม หรือแม้กระทั่งตลาดการแข่งขัน ในธุรกิจสุขภาพ เช่นร้านยา เชนสโตร์ ทั้งไทย และ ต่างประเทศที่มีกันอย่างมากมายราวกับร้านสะดวกซื้อ ก็แค่เอาเด็กขายยามายืนขายๆ จ่ายยาถูกบ้างผิดบ้าง

แต่ทั้ง 2 ข้อข้างต้นโดยส่วนตัวคิดว่า มันเป็นมุมมองของคนต่างสาขาอาชีพ ซึ่งไม่ผิดหากเค้าไม่ได้เข้ามารับรู้ขั้นตอนการผลิตนักศึกษาเภสัช 1 คนนั้น ยากอย่างไร เรียนหนักแค่ไหน ปัจจุบันน่าจะประมาณ 220 หน่วยกิต สำหรับ 6 ปี ( ดิฉันเรียน 5 ปี 187 หน่วยกิต)

แต่เคราะห์ซ้ำกรรมซัดก็ถาโถมกับวิชาชีพเภสัชกรนี้อีก โดยคนใกล้ มิใช่ใครอื่น คือ สภา....... ที่พยายามตรากฎหมาย พรบ ยา มหาประลัย มาทำร้ายวิชาชีพที่ทำให้ตัวเองมีงานมีการทำได้อย่างเลือดเย็น โดยการออกกฎหมาย ให้ผู้ที่สามารถจ่ายยาได้ นั้นมีมากกว่าวิชาชีพเภสัชกรรม เช่น แพทย์ พยาบาล เทคนิคการแพทย์ เป็นต้น ทำอย่างกับไม่รู้ว่าข้อระวังใดบ้างที่ต้องมีเภสัชกรมาเป็นตัวคั่นกลางในการส่งมอบยาแก่คนไข้ทั้งๆที่แพทย์ก็เขียนใบสั่งจ่ายยาได้ .... แต่ในทางกลับกัน กลับมีมาตรการ การคุมเข้มเภสัชกร ในการปฏิบัติหน้าที่ในร้านขายยา แทบไม่ให้กระดิกตัวได้ และเรียกชี้แจง สอบสวนอย่างไม่ให้เกียรติ ราวกับว่าเป็นอาชญากร เช่น ถ่ายรูปป้ายแขวนคอ ถ่ายรูปแปะหน้าร้าน หน้าเคาต์เตอร์ยา ถ่ายรูปเต็มตัว หรือหากมีการทำงานประจำ ก็ต้องให้หัวหน้าเซ็นต์รับรอง ซึ่งดิฉันคิดว่าเป็นการกระทำเกินกว่าเหตุเกินไป และในมุมมองที่แอบอิจฉาวิชาชีพข้างเคียงคือ แพทย์ ที่มีการปกป้องคุ้มครองอย่างสมเกียรติโดย แพทยสภา

และทำไมดิฉันถึงต้องมาโพสต์กระทู้นี้หรือ
1.เพื่ออธิบายว่า หน้าที่ของเภสัชกร มีอะไรบ้าง
2.กว่าเภสัชกรจะผลิตมาได้ 1 คน นั้นไม่ง่ายเลย
3.การแก้ปัญหาอย่างไม่สร้างสรรค์ของสภาคือการทำร้ายวิชาชีพ เภสัชกรอย่างร้ายกาจและเลือดเย็น

ตอบข้อที่ 1 เภสัชกรมีหน้าที่อะไร
เภสัชกรว่าไปแล้วก็ถือเป็นวิชาชีพที่โชคดี เพราะมีทางเลือกที่หลากหลาย อาทิเช่น
เภสัชกรโรงพยาบาล (ที่เห็นจ่ายยาในโรงพยาบาล) ส่วนใหญ่จะเลือกเรียนสายคลินิก ซึ่งเรียนหนักมาก ต้องรู้จักอาการโรคที่หลากหลาย รู้จักยาและกลุ่มยาที่มากมาย ว่าไปแล้วก็เรียนหนักกว่าแพทย์ด้วยซ้ำ ไหนจะต้องตรวจสอบการจ่ายยาที่ถูกต้อง อธิบายหลักการบริหารยาที่ถูกต้อง รวมทั้งการประเมินการรับยาของผู้ป่วยรายคน
เภสัชกรการผลิต (ขอรวมในส่วนของ ผลิต ตรวจสอบคุณภาพ และ วิจัยผลิตภัณฑ์) เรียนหนักไม่แพ้กัน บทบาทหน้าที่ก็ตามโรงงาน
เภสัชกรการตลาด (ผู้แทนยา เภสัชกรขึ้นทะเบียนยา เภสัชกรทางด้านคลินิกในบริษัทยา(CRA)  ผู้จัดการด้านผลิตภัณฑ์ และ เภสัชกรในร้านขายยา) ซึ่งกลุ่มนี้เรียนหนักไม่แพ้กัน และอาชีพเหล่านี้มีความจำเป็นอย่างยิ่งในการประมวลความรู้ทั้งหมดที่ได้เล่าเรียนมาเพื่อปรับใช้ซึ่งไม่ใช่เรื่องง่ายอีกเช่นกัน

ตอบข้อที่ 2 กว่าจะเป็นเภสัชกร 1 คน ต้องใช้เวลาเรียนถึง 6 ปี
วิชาที่เรียนมีอะไรบ้าง เริ่มต้นที่วิทยาศาสตร์พื้นฐานทั่วไป ซึ่งจะเน้นหนักไปทางวิชาเคมีและชีววิทยา จากนั้นจะเริ่มเข้าเรียนในภาควิชาพื้นฐานทางเภสัช คือเรื่องเชื้อ เรื่องพืชสมุนไพร กายวิภาคศาสตร์ ต่อจากนั้นก็จะเป็นการเรียนนำพื้นฐานมาประยุกต์กับพื้นฐานทางด้านเภสัชกร จากนั้นจะเป็นเรื่องยากับตัวโรค แล้วมาสิ้นสุดในส่วนของ โครงสร้างยาต่างๆและจุดเด่นของผลิตภัณฑ์ยารายกลุ่ม  ก่อนที่จะมีการแยกภาควิชาต่างๆในปี 5 หรือปัจจุบันจะมีการแบ่งการเรียนเป็น 2 สายคือ Pharm-D และ Pharm-science (กล่าวคร่าวๆ แต่ตอนเรียนหนักมาก)

และข้อสุดท้าย
การแก้ปัญหาอย่างไม่สร้างสรรค์ของสภาคือการทำร้ายวิชาชีพ เภสัชกรอย่างร้ายกาจและเลือดเย็น พาดหัวข้อไม่แรงไปแน่นอน

จะเห็นว่ากว่าจะผลิตเภสัชกรได้ 1 คนก็เรียนหนักมาก และยังมีการรวมถึงการสอบใบประกอบวิชาชีพเภสัชกรรม ที่นี้ขออ้างอิงถึงอาชีพที่กล่าวไว้ด้านบนว่าวิชาชีพใดที่ต้องการใบประกอบวิชาชีพบ้าง
เภสัชกรโรงพยาบาล ต้องใช้แน่นอน
เภสัชกรการผลิต      มีความจำเป็นต้องใช้เช่นกัน แต่ถ้าไม่มีอาจจะทำได้แต่ไม่สามารถเซ็นต์รับรองได้ โอกาสการสมัครงานก็จะน้อยกว่าคนที่มี
เภสัชกรการตลาด    แทบจะเป็นทางออกสำหรับการไม่ใช้ใบประกอบ แต่เป็นกลุ่มอาชีพที่ได้รายรับสูง เมื่อเทียบกับ 2 กลุ่มด้านบน จึงทำให้เภสัชกรจบใหม่ส่วนใหญ่เลือก สาขาวิชานี้กันค่อนข้างมาก ด้วยเหตุผลทางรายได้และข้อจำกัดที่น้อยกว่า  จึงมีคำถามว่า แล้วถ้าเภสัชกรที่มีใบประกอบ และไม่จำเป็นต้องใช้หล่ะ ใบประกอบจะเอาไปทำอะไรดี
1. เก็บไว้ที่บ้าน
2. ร้านขายยาใกล้บ้าน และไปในช่วงปฏิบัติการ
ทีนี้ขอโฟกัสไปที่เรื่องกฎหมายใหม่และกฎข้อบังคับใช้ของเภสัชกร ที่จำกัดจนแทบหายใจไม่ออกและดิ้นไม่ได้  ที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ความฝันของเภสัชกรไม่น้อยเลยที่จบใหม่อยากมีร้านยาเป็นของตัวเอง แต่เมื่อจบมาเปิดร้านตัวเองก็พบว่า มันไม่ง่ายเลย นั่นเพราะอะไรหรอ ก็เพราะว่าร้านยาที่มีมากมายราวกับ 7-11 หรือร้านยาอาแปะ อาเฮีย ที่ขายยาชุดนับเม็ด อีกทั้งยังไม่รวมถึงกลุ่มนายทุนทั้งไทย และต่างชาติที่มาเปิดร้านยาเป็นเชนสโตร์ ที่มีเงินสูงและบุคลากรหมุนเวียนมากมาย  แล้วเกิดอะไรขึ้น เภสัชกรไม่น้อยต้องปิดร้านและยอมขาดทุนแล้วไปทำงานอื่น เพื่อลดความเสี่ยง ซึ่งงานนั้นอาจจะไม่ใช้ใบประกอบก็เป้นได้ ก็จึงกลับมาเกิดวัฏจักรแห่งการแขวนใบประกอบวิชาชีพขึ้น ทั้งที่มีกลุ่มทีมงานคนวิ่งรับจ้างเปิดร้าน หรือกลุ่มทีมงานรับจ้างหาเภสัชกร แล้วทำการกินหัวคิวกันอย่างมากมาย แล้วใบประกอบหล่ะ จะทำอะไร ก็ตามกฏหมายแจ้งว่าให้อยู่ปฏิบัติหน้าที่ 3 ชม ต่อวัน นั่นแปลว่า คุณมีงานประจำอื่นได้ ใช่หรือไม่ แต่กลับมาให้ทันร้านในช่วงปฏิบัติงาน นั่นจึงเป็นช่องว่างทางกฏหมายที่ทำให้เกิดการกระทำผิด และเป็นการวัดจิตสำนึกของผู้ประกอบวิชาชีพ นั่นเอง
ทีนี้จะทำอย่างไร ดี เพื่อเป็นการแก้ปัญหาที่ดีที่สุด
1.สภาควรควบคุมการเปิดร้านยาใหม่ เป็นการแก้ปัญหาที่ห่วยแตกมาก
2.สภาควรควบคุมร้านยาเก่าที่มี โดยเฉพาะแหล่งที่มีความชุกของร้านขายยามากเป็นพิเศษ     อันนี้ดีกว่า
3.หากต้องการปิดช่องว่างทางกฏหมาย ให้ทำแบบคลินิกไปเลยคือ ขายยาเฉพาะช่วงปฏิบัติงาน ให้เภสัชกรต้องอยู่ยาวไปเลย ตลอดช่วงเวลาที่ร้านเปิด หากคุมเข้มได้จริง ร้านยาจะถูกปิดไปราว 75% เลยทีเดียว โดยเฉพาะร้านยาเชนไทยและต่างชาติ ที่มี % การกระจายตัวเทียบกับร้านยาทั้งหมด ราวๆ 20% ในส่วนของเชนยาไทย ก็ต้องถูกปิดเกือบหมดโดยสมบูรณ์ นอกจากนี้ อย่าให้ 7-11 มีร้านขายยาเป็นของตัวเอง เพราะเสียภาพลักษณ์ของวิชาชีพเภสัชกร ที่เน้นเรื่องความน่าเชื่อถือ แต่ปล่อยให้มายืนหน้าแป้น หน้าร้านสะดวกซื้อ ที่นอกช่วงปฏิบัติการ ก็มีเด็กในร้านวิ่งมาหยิบยาให้ลูกค้าอย่างมั่วๆ เก้ๆ กังๆ สภาจะพิจารณาแต่คนธรรมดาที่ไม่ใช่นักลุงทุนใช่ไหม
4.สนับสนุนให้ทุกอาชีพของเภสัชกรได้รับส่วนตอบแทนใบประกอบวิชาชีพ ที่มีมาตรฐานเดียวกัน ปัจจุบันบางที่ ได้ 3000 / 5000 บาท แต่ร้านขายยาพวกเชนให้ตั้งแต่ 12000-15000 บาท ใบประกอบเหมือนกันทำไม value ต่างกัน น่าแปลกใจ แสดงว่าไม่มีมาตรฐานทางวิชาชีพ
5.มีนิติกรของสภาเภสัช คอยปกป้องการกระทำที่เหลื่อมล้ำหรือริดรอน อำนาจของเภสัชกร เป็นปากเป็นเสียงคอยช่วยเหลือ สนับสนุน และส่งเสริมคุณค่าของวิชาชีพ

ปัจจุบันเภสัชกรจำนวนไม่น้อย เลือกที่จะเรียนต่อในสายธุรกิจ และจำนวนไม่น้อยที่เบื่อในอาชีพของตนเอง ทั้งยังไม่รวมถึงเรื่องเงินเดือนที่แสนต่ำ เรียน 6 ปี เริ่มต้นสตาร์ทราวๆ 11,000-18,000 บาท หากอยากได้เงินมากก็วิ่งรับจ็อบพาร์ททามกันให้จ้าละหวั่น ทางสภาควรหาทางยกระดับมาตรฐานวิชาชีพ เพื่อให้เภสัชกรมีที่ยืนทางสังคม มากกว่าการกระทำตัวเป็นโปลิศจับขโมย หาเรื่องให้ผู้ประกอบวิชาชีพ กลายเป็นคนบาป ทั้งๆที่คนไม่ดีมีเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

ซึ่งจากทั้งหมดที่กล่าวมาเป็นความคิดของดิฉันและกลุ่มเพื่อนเภสัชกร ที่อยู่เฉยไม่ได้ ที่มองเห็นความตกต่ำของวิชาชีพเภสัชกร ที่ถูก ริดรอน ลดบทบาทลงโดยคนในวิชาชีพเดียวกัน จึงขอโพสต์ทิ้งไว้ และ เชิญแสดงความคิดเห็น เพื่อหาทางออกให้แก่ กลุ่มวิชาชีพของเราไม่ให้ถูกทำร้าย โดยกลุ่มคนที่มีอำนาจ  และเพื่อโพสต์นี้จะเป็นทางออกและแหล่งรวมข้อมูลเพื่อส่งต่อความต้องการและความคิดเห็นของเภสัชกร ต่อการทำงานที่ไม่เป็นธรรม และกฏต่างๆที่เลวร้าย เพื่อสร้างวิชาชีพที่ดีงามของคำว่า หมอยา กลับมาอีกครั้ง ขอบคุณค่ะ