เราไม่แน่ใจว่า อาการที่เราเป็นอยู่ตอนนี้จะเรียกว่าโรคซึมเศร้าได้ 100% เลยหรือเปล่า
แต่จากการที่เข้าไปทำ แบบสอบถามภาวะอารมณ์เศร้า ตาม link ด้านล่างนี้
ก็อยู่ในเกณฑ์ "9-14 โรคซึมเศร้าขั้นอ่อน"
http://www.ramamental.com/medicalstudent/generalpsyc/depressdetail/#แบบสอบถามภาวะอารมณ์เศร้า
เราจะมีอาการคือ เศร้าและเหงา บ่อยๆ และจะมีภาพในอดีตอยู่ในหัวบ่อยๆ ทุกครั้งที่เกิดภาพพวกนี้ขึ้นมา
ถ้าเป็นเมื่อก่อนเราจะร้องไห้ และอยู่ในภาวะเศร้าทั้งวัน สมองคิดอะไรไม่ออกและไม่มีแรงทำอะไร
มันเกิดจาก เมื่อเดือน ก.พ.ปีที่แล้ว คนรักบอกเลิกเราไป (คือเราเป็น lesbian นะคะ) มันเกิดจากเราเองที่ตอนนั้นเราเอาแต่ใจและ
ทำให้เค้าไม่สบายใจบ่อยๆ ช่วงหลังๆ เพราะเราเป็นคนใจร้อนและเอาแต่ใจ ก่อนที่เค้าจะบอกเลิกเรา
เค้าไปชอบน้องที่มาฝึกงานในสำนักงานที่เค้าทำงานอยู่ แต่มันก็เป็นช่วงเวลาก่อนที่เค้าจะบอกเลิกเรา
มันเกิดคำถามในหัวใจเราตลอดว่า เราเองแม้จะทำหน้าที่คนรักได้ไม่ดีพอ
แต่ที่เรามั่นใจคือ ตั้งแต่เราคบกับพี่เค้าเราไม่เคยมองใคร ไม่เคยคิดนอกใจ เราถามเค้าว่าทำไม ไม่บอกเลิกเราก่อน
เค้าได้แต่บอกเราว่า มันไม่เกี่ยวกับน้องคนนั้น แต่เป็นที่เราสองคนไม่เข้าใจกันก่อนหน้านั้น
แต่ที่ไปเห็นเอง เพราะเราก็ไปดู face พี่เค้า หลังจากวันที่เค้าบอกเลิกเรา ว่าเค้าไปไหนมาไหนด้วยกัน
comment รูปของผู้หญิงคนนั้น ในทำนองจีบกัน เราเจ็บมาก เราถามเค้าไปในแชทว่าเป็นเพราะแบบนี้เองหรือที่เค้าบอกเลิกเรา
เค้ากลับไล่เราให้ไปให้พ้นและบอกว่าเค้าเกลียดคนที่มาส่องเฟซ เราไม่คิดเลยว่า คนที่เคยบอกว่ารักกัน
จะดูแลกัน ให้กำลังใจกัน ช่วงเวลา 2ปี ไม่มีค่าอะไรเลย ในวันที่เค้าบอกเลิกเรา เราได้แต่ถามเค้าว่าทำไมพี่เปลี่ยนไปมากขนาดนี้
เค้าไม่แม้แต่จะสนใจว่าเราจะร้องไห้มากมายแค่ไหน เค้าบอกเราเสร็จเค้าก็วางโทรศัพท์ไป
จนวันที่เค้าก็ไม่ได้คบกับผู้หญิงคนนั้น เพราะเค้ามีแฟนอยู่แล้ว แต่พี่เค้าก็ไม่ได้กลับมาคบกับเรา
แต่บอกให้เราเป็นพี่ น้องกัน ติดต่อกันไป ถ้าใครไปมีแฟนก็ค่อยว่ากัน ว่าจะยังคุยกัน ติดต่อกันต่อไปไหม
เพราะมันเป็นเรื่องอนาคต เราก็ทนอยู่ในสถานะนั้นมา จนตอนนี้ครบ1 ปีแล้ว เราตัดสินใจบอกพี่เค้าไป
ว่าไม่ต้องโทรมาหาเราแล้ว เราเข้มแข็งแล้ว สามารถอยู่ได้ (จริงๆ เราก็ยังคิดถึงเค้า แต่เราไม่อยากอยู่ในสภาพที่สุขไป เจ็บไปแบบนี้อีกแล้ว)
ตอนนี้เราอยากกลับมา สดใส กลับมาเป็นคนที่มีกำลังใจ ไม่อยากให้ภาพเก่าๆ มันเข้ามาอีก
แต่มันก็ยากมาก เราได้แต่หวังว่าซักวันนึง เราจะมีโลกที่สดใสขึ้นกว่านี้
เราเคยสงสัยว่าเราเป็นโรคซึมเศร้าหรือเปล่า เพราะตั้งแต่วันที่เค้าบอกเลิกเราไป เราก็ทุกข์มาตลอด
ไม่เคยมีวันไหนเลย ที่เรามีความสุข มีรอยยิ้ม เรามีแต่โลกสีเทาๆ มาตลอด
เราพยายามรักษาจิตใจตัวเองด้วยการ ปฏิบัติธรรม นั่งสมาธิ อ่านหนังสือพวก How to
ทำทุกๆ อย่างไม่ให้ใจมันฟุ้งซ่าน แต่มันก็ยังไม่หาย เราไม่รู้ว่าเราจะเป็นแบบนี้ไปอีกนานเท่าไหร่
ตอนนี้ เราอาจจะดีขึ้นกว่าเมื่อปีที่ผ่านมา แต่มันก็ยังลบภาพเค้าออกไปจากใจไม่ได้ทั้งหมด
เราอยากจะขอคำแนะนำและกำลังใจจาก เพื่อนๆ พี่ๆ ในนี้ว่าพอจะมีวิธีที่ดีกว่าที่เราเคยทำมานี้มั๊ยคะ
ปล. ส่วนนึงอาจเป็นเพราะเราไม่ค่อยมีเพื่อน เพื่อนเก่าๆ เราก็แยกย้ายกันไป เราทำงานบริษัทอยู่ในกรุงเทพฯ
แต่เพื่อนที่เรียนมาด้วยกัน เค้าก็ไปทำงานต่างจังหวัดกันหมด นานๆ จะโทรคุยกันสักครั้ง
ส่วนเพื่อนๆ ที่ทำงานก็ไม่ได้สนิทกับใครเป็นพิเศษค่ะ ทำงานก็มีไปทานอะไรด้วยกันบ้างเสร็จก็แยกย้ายกลับที่พัก
ไม่ค่อยเล่าเรื่องส่วนตัวให้ฟังกัน โดยเฉพาะเราเองเป็นคนที่ไม่ค่อยเปิดเผย เป็นคนเงียบๆ อยู่แล้วด้วยน่ะค่ะ
ขอบคุณอีกครั้งนะคะ :')
ขอคำแนะนำและกำลังใจ
แต่จากการที่เข้าไปทำ แบบสอบถามภาวะอารมณ์เศร้า ตาม link ด้านล่างนี้
ก็อยู่ในเกณฑ์ "9-14 โรคซึมเศร้าขั้นอ่อน"
http://www.ramamental.com/medicalstudent/generalpsyc/depressdetail/#แบบสอบถามภาวะอารมณ์เศร้า
เราจะมีอาการคือ เศร้าและเหงา บ่อยๆ และจะมีภาพในอดีตอยู่ในหัวบ่อยๆ ทุกครั้งที่เกิดภาพพวกนี้ขึ้นมา
ถ้าเป็นเมื่อก่อนเราจะร้องไห้ และอยู่ในภาวะเศร้าทั้งวัน สมองคิดอะไรไม่ออกและไม่มีแรงทำอะไร
มันเกิดจาก เมื่อเดือน ก.พ.ปีที่แล้ว คนรักบอกเลิกเราไป (คือเราเป็น lesbian นะคะ) มันเกิดจากเราเองที่ตอนนั้นเราเอาแต่ใจและ
ทำให้เค้าไม่สบายใจบ่อยๆ ช่วงหลังๆ เพราะเราเป็นคนใจร้อนและเอาแต่ใจ ก่อนที่เค้าจะบอกเลิกเรา
เค้าไปชอบน้องที่มาฝึกงานในสำนักงานที่เค้าทำงานอยู่ แต่มันก็เป็นช่วงเวลาก่อนที่เค้าจะบอกเลิกเรา
มันเกิดคำถามในหัวใจเราตลอดว่า เราเองแม้จะทำหน้าที่คนรักได้ไม่ดีพอ
แต่ที่เรามั่นใจคือ ตั้งแต่เราคบกับพี่เค้าเราไม่เคยมองใคร ไม่เคยคิดนอกใจ เราถามเค้าว่าทำไม ไม่บอกเลิกเราก่อน
เค้าได้แต่บอกเราว่า มันไม่เกี่ยวกับน้องคนนั้น แต่เป็นที่เราสองคนไม่เข้าใจกันก่อนหน้านั้น
แต่ที่ไปเห็นเอง เพราะเราก็ไปดู face พี่เค้า หลังจากวันที่เค้าบอกเลิกเรา ว่าเค้าไปไหนมาไหนด้วยกัน
comment รูปของผู้หญิงคนนั้น ในทำนองจีบกัน เราเจ็บมาก เราถามเค้าไปในแชทว่าเป็นเพราะแบบนี้เองหรือที่เค้าบอกเลิกเรา
เค้ากลับไล่เราให้ไปให้พ้นและบอกว่าเค้าเกลียดคนที่มาส่องเฟซ เราไม่คิดเลยว่า คนที่เคยบอกว่ารักกัน
จะดูแลกัน ให้กำลังใจกัน ช่วงเวลา 2ปี ไม่มีค่าอะไรเลย ในวันที่เค้าบอกเลิกเรา เราได้แต่ถามเค้าว่าทำไมพี่เปลี่ยนไปมากขนาดนี้
เค้าไม่แม้แต่จะสนใจว่าเราจะร้องไห้มากมายแค่ไหน เค้าบอกเราเสร็จเค้าก็วางโทรศัพท์ไป
จนวันที่เค้าก็ไม่ได้คบกับผู้หญิงคนนั้น เพราะเค้ามีแฟนอยู่แล้ว แต่พี่เค้าก็ไม่ได้กลับมาคบกับเรา
แต่บอกให้เราเป็นพี่ น้องกัน ติดต่อกันไป ถ้าใครไปมีแฟนก็ค่อยว่ากัน ว่าจะยังคุยกัน ติดต่อกันต่อไปไหม
เพราะมันเป็นเรื่องอนาคต เราก็ทนอยู่ในสถานะนั้นมา จนตอนนี้ครบ1 ปีแล้ว เราตัดสินใจบอกพี่เค้าไป
ว่าไม่ต้องโทรมาหาเราแล้ว เราเข้มแข็งแล้ว สามารถอยู่ได้ (จริงๆ เราก็ยังคิดถึงเค้า แต่เราไม่อยากอยู่ในสภาพที่สุขไป เจ็บไปแบบนี้อีกแล้ว)
ตอนนี้เราอยากกลับมา สดใส กลับมาเป็นคนที่มีกำลังใจ ไม่อยากให้ภาพเก่าๆ มันเข้ามาอีก
แต่มันก็ยากมาก เราได้แต่หวังว่าซักวันนึง เราจะมีโลกที่สดใสขึ้นกว่านี้
เราเคยสงสัยว่าเราเป็นโรคซึมเศร้าหรือเปล่า เพราะตั้งแต่วันที่เค้าบอกเลิกเราไป เราก็ทุกข์มาตลอด
ไม่เคยมีวันไหนเลย ที่เรามีความสุข มีรอยยิ้ม เรามีแต่โลกสีเทาๆ มาตลอด
เราพยายามรักษาจิตใจตัวเองด้วยการ ปฏิบัติธรรม นั่งสมาธิ อ่านหนังสือพวก How to
ทำทุกๆ อย่างไม่ให้ใจมันฟุ้งซ่าน แต่มันก็ยังไม่หาย เราไม่รู้ว่าเราจะเป็นแบบนี้ไปอีกนานเท่าไหร่
ตอนนี้ เราอาจจะดีขึ้นกว่าเมื่อปีที่ผ่านมา แต่มันก็ยังลบภาพเค้าออกไปจากใจไม่ได้ทั้งหมด
เราอยากจะขอคำแนะนำและกำลังใจจาก เพื่อนๆ พี่ๆ ในนี้ว่าพอจะมีวิธีที่ดีกว่าที่เราเคยทำมานี้มั๊ยคะ
ปล. ส่วนนึงอาจเป็นเพราะเราไม่ค่อยมีเพื่อน เพื่อนเก่าๆ เราก็แยกย้ายกันไป เราทำงานบริษัทอยู่ในกรุงเทพฯ
แต่เพื่อนที่เรียนมาด้วยกัน เค้าก็ไปทำงานต่างจังหวัดกันหมด นานๆ จะโทรคุยกันสักครั้ง
ส่วนเพื่อนๆ ที่ทำงานก็ไม่ได้สนิทกับใครเป็นพิเศษค่ะ ทำงานก็มีไปทานอะไรด้วยกันบ้างเสร็จก็แยกย้ายกลับที่พัก
ไม่ค่อยเล่าเรื่องส่วนตัวให้ฟังกัน โดยเฉพาะเราเองเป็นคนที่ไม่ค่อยเปิดเผย เป็นคนเงียบๆ อยู่แล้วด้วยน่ะค่ะ
ขอบคุณอีกครั้งนะคะ :')