เรื่องสั้นหน้าเดียว : ช่องว่าง

เรื่องสั้นย่อหน้าเดียว : ช่องว่าง
โดย รางรถไฟ
9 กพ.58

บางครั้งผมใช้วิธีเขียนเรื่องด้วยคำที่ผุดขึ้นในใจอย่างปัจจุบันทันด่วน บางหนมันก็ได้เป็นชื่อเรื่อง
บางครั้งมันก็ได้ปรากฏอยู่ในบทหนึ่งของเรื่องนั้น และบางหนมันถูกแปรไปเป็นคำอื่นโดยไม่เหลือเค้าเดิมเลยก็มี
ช่างเขียนหนังสือสมัครเล่นอย่างผม จึงเหมือนคนมีหลักการอันคลอนแคลนยากที่จะจำกัดความ วันนี้ร้านกาแฟลูกค้าบางตา
ผมยืนครุ่นคิดขณะเช็ดถ้วยกาแฟเรียงใส่ชั้นกระจก คำคำหนึ่งก็เข้ามาจู่โจมผม
เป็นจังหวะเดียวกับที่ลูกค้าสองคนสุดท้ายลุกออกจากร้านไป



“ตั้มกับเอ๋ ช่วยกันเอาโต๊ะเก้าอี้ฝั่งนี้ออกไปสองชุด ด้านระเบียงนี้เอาออกไปสักชุดไป”
ผมบอกเด็กในร้านพวกเขาทยอยขนโต๊ะและเก้าอี้สามชุดไปเก็บหลังร้าน ผมมาขยับจัดวางโต๊ะและชั้นวางหนังสือใหม่
ร้านดูโปร่งและมีที่ว่างมากขึ้น สิตาเข้ามาที่ร้านตอนบ่ายโมงตามเวลาที่ผมนัดเธอไว้
“เบียร์ผีเข้าสิงเธอเหรอ จัดร้านใหม่นี่” สิตาร้องทัก
“อยากเปลี่ยนแปลงบ้าง บางทีสิ่งที่มันเต็มก็ยากที่จะเพิ่มเติมอะไรลงไป” ผมตะโกนตอบเธอยิ้ม ๆ
“ที่บอกเมื่อกี้เป็นเรื่องใหม่ที่เบียร์จะเขียนเหรอ”
เธอถามพลางเก็บโทรศัพท์มือถือใส่กระเป๋าแล้วหย่อนตัวนั่งลงโต๊ะประจำข้างระเบียง
“เป็นเรื่องใหม่ที่จะบอกสิตาต่างหาก” ผมยื่นกาแฟที่เธอโปรดให้  
“เราห่างกันและเบื่อกันหรือเปล่า” ผมถาม
“ทำไมถามแบบนี้ล่ะ นกอิสระอย่างสิตาถึงจะโบยบินไปไหนต่อไหน ก็จะกลับมาเกาะคาคบไม้ที่นี่นะ”

ผมมองเข้าไปในตาที่แน่วแน่ยืนยันคำตอบ
“ที่นี่กว้างพอที่จะให้สิตาบินนะ” ผมชี้มือไปที่อกซ้ายของตัวเอง
“อย่าทำท่าเหมือนจะขอแต่งงานเลย” สิตาหน้าแดง
“บอกรักสิตาสักคำยังไม่เคยได้ยิน” เธอข่อนว่าต่อเนื่อง
“หมื่นแสนการกระทำของเบียร์ไม่ได้มีความหมายแบบนั้นเหรอ” ผมถามเธอกลับ เธอจ้องมองผม
“มีความหมายแต่มันไม่ได้ยิน ผู้หญิงอย่างสิตาก็อยากได้ยินนะ”
เสียงสาวมาดมั่นเริ่มสั่นเครือ ผมดึงร่างบอบบางมากอด อีกมือหยิบแหวนวงเล็กใส่อุ้งมือนั้นแล้วบรรจงพูดประโยค
เหมือนเติมคำในช่องว่างที่ว่างมาแสนนาน