วัตถุทรงสี่เหลี่ยม ผืนผ้าสีดำ(รุ่นแรกๆ) ที่จะสั่นทุกครั้งที่มีข้อความเข้ามาที่เครื่อง เมื่อกดดูก็จะพบตัวหนังสือแสดงอยู่บนหน้าจอยาวๆ มีหลากหลายยี่ห้อ ทั้ง 152 โฟนลิ้งค์ 1500 อีซี่คอล 1144 แพ็คลิงค์(ยี่ห้อนี้ฮิตขนาดคนใช้เรียกแทน เพจเจอร์เลย คล้ายๆกับยี่ห้อ แฟ๊บ ที่เราใช้เรียกแทนผงซักฟอก) 142 เวิร์ลเพจ 162 ฮัทชิสัน 1188 สามารถ โพสต์เทล ราคาในตอนนั้นก็มีตั้งแต่ 1000-5000 บาท หมายเลขมี 7 ตัวคล้ายๆเบอร์บ้าน(ใครยังจำได้บ้าง)
แรกเริ่มเดิมที เพจเจอร์ได้รับความนิยมในแวดวงธุรกิจและข้าราชการ เพื่อใช้ติดต่อสื่อสารในการทำงาน ส่วนนอกเวลางานก็ใช้ติดต่อธุระส่วนตัว
ในยุคนั้น เพจเจอร์ มีบทบาทอย่างมากในวงการวิทยุ โดยการเป็นสื่อกลางในการสื่อสารระหว่างผู้จัดรายการกับผู้ฟัง เพื่อใช้แจ้งข่าวสาร ขอเพลง เล่นเกมส์ ร่วมเสนอแนะ ฯ ต่อมา เพจเจอร์ ก็เริ่มได้รับความนิยมในหมู่วัยรุ่นมากขึ้น ผู้ผลิตเริ่มมีการออกแบบรูปทรงให้มีความทันสมัยและมีสีสันที่สดใส หลากหลายมากขึ้น ทำให้เพจเจอร์กลางเป็นเครื่องมือสื่อสารแห่งยุคไปโดยปริยาย
หนุ่มๆสาวๆส่วนใหญ่ในตอนนั้นใช้ เพจเจอร์ ในการสานความสัมพันธ์กัน แทนการเขียนจดหมายที่ดูจะชักช้าล้าสมัยไม่ทันเวลา
จะโทรศัพท์หาก็เปลืองเงินแถมบางบ้านมีโทรศัพท์เครื่องเดียวก็ไม่สะดวก จะโทรตู้สาธารณะก็ลำบากแลกเหรียญแถมยืนขาแข็งอีก
อันที่จริงอารมณ์การ ส่ง เพจเจอร์ ก็คงไม่ต่างอะไรกับการส่ง SMS มากมายนัก ต่างก็แค่ เพจเจอร์ จะส่งข้อความได้มากกว่าการส่ง SMS แต่ส่งหาได้แค่คนเดียว(SMS ก็อปแล้วส่งได้เรื่อยๆ) และมีขั้นตอนการส่งที่แตกต่างเล็กน้อย คือ ไม่ต้องพิมพ์เอง
ข้อความที่ส่งในขณะนั้นส่วนใหญ่จะเป็น กลอน สั้นๆ ประมาณ1บท คล้องบ้างไม่คล้องบ้าง แต่เน้นสื่อความหมายเป็นสำคัญ
กระนั้น ส่วนตัวกลับรู้สึกว่า เพจเจอร์ มีเสนห์บางอย่างที่พิเศษกว่าการส่ง SMS
ขอบคุณบทความจาก
เอ็มนินโญ่
อยากถามเพื่อนที่เคยใช้ว่ายังจำความรู้สึกในสมัยนั้นได้ไหมครับ เวลาโทรตู้สาธารณะ เพื่อส่งเพจ ยังจำเบอร์เพจหรือรหัสเรียกขานประจำตัว
อย่างผมเองใช้ของค่าย 142 เวลาจะส่งเพจหาผม ก็ต้องโทร 142 เรียก (หน้ากากทักซิโด้) ใครที่เคยได้ใช้ยังจำได้มาคุยกันครับมาฟื้นความทรงจำในสมัยวัยรุ่น(กระทู้ดักคนแก่หรือปล่าว) ว่าใครมีรหัสเรียกแปลกๆมาเล่าสู่กันฟัง
ป.ล มาบุญครองไม่มีเพจเจอร์ให้แท็กเลยต้องแท็กโทรศัพท์มือถือ แท็กห้องสมุดและประวัติศาสตร์ เพราะมันเป็นประวัติศาสตร์ไปแล้ว(นึกเอาเอง)
142 เรียกหน้ากากทักซิโด้ ความทรงจำของการเวลาเมื่อยามสมัยใช้เพจเจอร์
แรกเริ่มเดิมที เพจเจอร์ได้รับความนิยมในแวดวงธุรกิจและข้าราชการ เพื่อใช้ติดต่อสื่อสารในการทำงาน ส่วนนอกเวลางานก็ใช้ติดต่อธุระส่วนตัว
ในยุคนั้น เพจเจอร์ มีบทบาทอย่างมากในวงการวิทยุ โดยการเป็นสื่อกลางในการสื่อสารระหว่างผู้จัดรายการกับผู้ฟัง เพื่อใช้แจ้งข่าวสาร ขอเพลง เล่นเกมส์ ร่วมเสนอแนะ ฯ ต่อมา เพจเจอร์ ก็เริ่มได้รับความนิยมในหมู่วัยรุ่นมากขึ้น ผู้ผลิตเริ่มมีการออกแบบรูปทรงให้มีความทันสมัยและมีสีสันที่สดใส หลากหลายมากขึ้น ทำให้เพจเจอร์กลางเป็นเครื่องมือสื่อสารแห่งยุคไปโดยปริยาย
หนุ่มๆสาวๆส่วนใหญ่ในตอนนั้นใช้ เพจเจอร์ ในการสานความสัมพันธ์กัน แทนการเขียนจดหมายที่ดูจะชักช้าล้าสมัยไม่ทันเวลา
จะโทรศัพท์หาก็เปลืองเงินแถมบางบ้านมีโทรศัพท์เครื่องเดียวก็ไม่สะดวก จะโทรตู้สาธารณะก็ลำบากแลกเหรียญแถมยืนขาแข็งอีก
อันที่จริงอารมณ์การ ส่ง เพจเจอร์ ก็คงไม่ต่างอะไรกับการส่ง SMS มากมายนัก ต่างก็แค่ เพจเจอร์ จะส่งข้อความได้มากกว่าการส่ง SMS แต่ส่งหาได้แค่คนเดียว(SMS ก็อปแล้วส่งได้เรื่อยๆ) และมีขั้นตอนการส่งที่แตกต่างเล็กน้อย คือ ไม่ต้องพิมพ์เอง
ข้อความที่ส่งในขณะนั้นส่วนใหญ่จะเป็น กลอน สั้นๆ ประมาณ1บท คล้องบ้างไม่คล้องบ้าง แต่เน้นสื่อความหมายเป็นสำคัญ
กระนั้น ส่วนตัวกลับรู้สึกว่า เพจเจอร์ มีเสนห์บางอย่างที่พิเศษกว่าการส่ง SMS
ขอบคุณบทความจาก
เอ็มนินโญ่
อยากถามเพื่อนที่เคยใช้ว่ายังจำความรู้สึกในสมัยนั้นได้ไหมครับ เวลาโทรตู้สาธารณะ เพื่อส่งเพจ ยังจำเบอร์เพจหรือรหัสเรียกขานประจำตัว
อย่างผมเองใช้ของค่าย 142 เวลาจะส่งเพจหาผม ก็ต้องโทร 142 เรียก (หน้ากากทักซิโด้) ใครที่เคยได้ใช้ยังจำได้มาคุยกันครับมาฟื้นความทรงจำในสมัยวัยรุ่น(กระทู้ดักคนแก่หรือปล่าว) ว่าใครมีรหัสเรียกแปลกๆมาเล่าสู่กันฟัง
ป.ล มาบุญครองไม่มีเพจเจอร์ให้แท็กเลยต้องแท็กโทรศัพท์มือถือ แท็กห้องสมุดและประวัติศาสตร์ เพราะมันเป็นประวัติศาสตร์ไปแล้ว(นึกเอาเอง)