ผมดูละครตอนใหม่ ของ Club Friday
แล้วทรมานมากครับ สะท้อนชีวิตตัวเอง ยิ่งกว่าในกระจกเงา สงสารชีวิตตัวเอง ที่มันไม่หลุดพ้นซะที
จขกท. ทำงานอยู่สายการบินแห่งหนึ่งครับ
ชีวิตของผม ทุกวันๆก็ธรรมดามาก ยิ้ม หัวเราะ
ให้กับงาน ให้กับเพื่อนร่วมงาน ผู้โดยสารที่เจอ ที่พบกัน และ ก็จากไป จัดเป็น Ground Staff เดินดิน ธรรมดาๆ คนนึง กินข้าวคนเดียว มา 2 ปีละครับ นับจากวันนั้นวันที่เกือบจะลืมมันไป
ปีนี้ผมอายุครบ 24 ปีละครับ (2558)
เมื่อ 3 ปีก่อน ผมได้รู้จักเพื่อนลูกเรือคนนึง
ผ่านโปรแกรม Line และ IG เป็นเรื่องปกติที่ Ground ธรรมดาๆอย่างเรา จะมีเพื่อนบนฟ้า บ้าง ก็ไม่แปลก เป็นคนในสายอาชีพเดียวกัน
วันนึงผมอยู่อาคารฝั่ง Dom (Domestic) บันไดเลื่อนมันจะยาวๆ ผมถ่ายรูปบันได ตรงนั้น ลงใน IG แฮชแท๊ก #THAICABINCREW ที่ลูกเรือไทย ชอบเล่นกัน และ ภาพๆนี้ มันก็เป็นจุดเริ่มต้นเรื่องราวทั้งหมด ในภาพถ่ายนี้ ปรากฏเห็นลูกเรือกลุ่มนึง ตรงตีนบันไดเลื่อน กำลังยกกระเป๋า ผ่านรอยต่อ ระหว่างบันไดกับพื้น ผมลงภาพนี้ได้ประมาณ 2 วัน ก็มี Uses นึง
มา คอมเมนต์ ใต้รูปว่า "เห็นหลังผมด้วย"
หลังจากวันนั้น เราก็เมนต์รูปกันและกัน มาโดยตลอด จนขอ ID Line
"พี่ภูมิ" เป็นผู้ชายคนนึง ที่ทำงานอยู่บนฟ้า (สายการบินกลยุทธ์น่านน้ำสีฟ้า) เป็นผู้ชายที่สูงกว่าผม 10 เซน อายุมากกว่าผม 2 ปี ผมนี่ดูเตี๊ยไปเลย เวลาเดินกับพี่เค้า เราเริ่มคุยกันจากที่ แค่ถามสารทุกข์สุกดิบ
เรื่องงาน เราเล่าแลกเปลี่ยนประสบการณ์
จนวันนึงมันมากขึ้นๆ และผมคิดว่า ผมเริ่มรู้สึกดี กับผู้ชายที่ อบอุ่นคนนี้ซะแล้ววว
วันแรกที่เราเจอกัน มันเป็นเรื่องบังเอิญ ซะมากกว่า ผมต้องเข้าไปรับเครื่องที่ Gate
ตอน 12.30 เดินผ่านช่องพนักงาน ด้านหลัง ช่องตรวจหนังสือเดินทาง ผมเจอกับพี่เค้า
แวบแรกนั้น ผมแอบยิ้มคนเดียว ให้กับผู้ชายคนนึงที่กำลังรอตรวจหนังสือเดินทาง ตัวจริงหล่อน้อยกว่าในรูปนะ ผมยืนดูอยู่เงียบๆครับ แต่ทัก Line ไป
ผมแอบถ่ายรูปและ ส่งไปในไลน์ พร้อมถามว่า
"พี่จะไปไหน" ไม่มีคำตอบครับ แต่พี่แกเงยหน้ามา แล้ว หัวเราะ
แล้วเราก็ได้เจอกัน เราคุยกันเกือบ 20 นาทีได้
หน้า เกษียณสมุทร (ในใจแบบเครื่องจะลงก็ช่างแม่งง) วิ่งไป Gate เอา 555 แล้วเราก็ต้องลากันครับ เรายิ้มให้กัน เป็นยิ้มที่ธรรมดาๆ อารมณ์เพื่อนมากกว่า ไม่ได้พิศวาส อะไรขนาดนั้น คำพูดคำนึงที่ผมได้รับในตอนนั้น มันทำให้ผมต้องรอครับ "เดี๊ยวพี่กลับมา"
ในค่ำคืนนั้น 4 ทุ่มกว่าผมได้รับข้อความจากพี่เค้าครับ
ว่ากลับมาแล้ว บ่นเหนื่อยๆ ขี้อ้อนสุดๆ เราตัดสินใจคุยกันมาเรื่อยๆครับ เกือบ 2 เดือน
เราเริ่มไปมาหากัน ผมเช่าห้องอยู่แถวๆ สนามบินครับ ลาดกระบัง บ้านพี่ภูมิ อยู่ นนท์
วันไหนพี่เค้าบินเช้าจะมานอนที่ห้องผม
บางทีวันหยุดแกก็ขับรถไปส่งผม ช่วงนั้นหวานมากกก เราไม่เคยใช่คำว่าแฟน
ผมยอมรับว่า เรามีอะไรกันแล้วครับ ในเดือนที่ 3 ผมเริ่มจากรู้สึกดีด้วยเป็น "รัก" ไม่เคยถาม
ว่ารู้สึกยังไงกับผม ไม่เคยเซ้าซี้ ให้เกรียติกันและกันสุดๆ
เราคบกันมาได้เกือบ 1 ปีครับ
จน 2 เดือนสุดท้ายก่อนมันจะพัง ปีนั้นกรุงเทพน้ำท่วม (มวลน้ำๆข่าวตอนนั้น)
พี่เค้าต้องอยู่ช่วยที่บ้านทำอิฐ กั้นน้ำครับ
เราเริ่มเจอกันน้อยลง เจอกันที่สนามบินซะมากกว่า เวลาจะบิน ผมจะมาก่อนเวลาเข้างานซะอีก เพื่อมาส่งแก และ เอารถแกกลับมาจอดที่ ห้องผม
ผมเริ่มสังเกตุเห็นความผิดปกติครับ
พี่เค้าจะเริ่มคุยกับน้องคนนึง ห่างกะผมปีนึงได้
เห็นไปนั่งกินข้าวด้วยกันที่ ชั้น2 ของอาคารบ่อยๆ เวลาแกจะไปบิน ผมไม่เคยถามครับ เดี๊ยวแกจะเล่าให้ฟังเอง
แต่ครั้งนี้ผมเป็นคนขอถามครับ มันกระวนกระวาย คำตอบที่ได้จากแกคือ
"รุ่นน้องสมัยเรียนที่มหาลัยครับ" ได้มาทำงานที่เดียวกับสายพี่ภูมิ แค่นั้นละครับที่ผมได้ สูงชลูด น่ารักซะ
ผมนี่เศษดิน ไปเลยครับ
หลังจากวันนั้นผมเริ่ม เฟด ตัวเองออกมาครับ
รู้สึกอยู่ผิดที่ผิดทาง อยู่บนดินไม่ชอบ ชอบเอื้อมไปเตะขอบฟ้า (นางเอกสุดๆ)
ผมเริ่มหลบหน้าครับ แค่รู้สึกเสียใจ
คืนวันนึงพี่เค้ามาหาผมที่ห้องครับ
เราเคลียร์กัน ในทุกๆเรื่อง เค้าถามว่าทำไมผมต้องคอยหลบหน้าเค้า , ทำไมต้องคอยไล่เค้าไม่ให้มาหา , ทำไมไม่ไปบ้านเค้าแบบที่เคยไปปกติ
ผมไม่ตอบครับ แต่ผมขอถามคำถามเดียว
ผู้ชายคนนั้นเป็นอะไรกับพี่ ?
เค้าก็ตอบไม่ได้ครับ ผมฟูมฟายมาก งอแงสุดๆ
คืนนั้นเราจบลงด้วยเรื่องอย่างว่าครับ ผมคิดว่านี่คือครั้งสุดท้ายที่ผมจะมีความสุข
กับผู้ชายคนนี้ เช้ามาทุกอย่างคือจบ
** บทสรุปสุดท้าย มาจนถึงตอนนี้ ผมก็ยังเป็น
คนๆเดิมครับ ตื่นเช้าทำงาน ยิ้มให้กับสิ่งรอบข้าง โดยไร้เงาของคนๆเดิม เคียงข้าง ผมอาจจะไม่ร่าเริ่งเหมือนเมื่อก่อน
ทุกวันนี้บางครั้ง เรื่องของผู้ชายคนนี้มันแวบ เข้ามาตลอด ยิ่งเวลาเจอกันที่สนามบิน ผมทำใจยังไม่ได้จริงๆครับ ผมยังคงฟูมฟาย
ถึงผู้ชายคนนี้
และพี่ภูมิคนที่ยืนเคียงข้างเค้า ก็คือ รุ่นน้องของเค้าคนนั้นครับ ผมไม่เคย Un ฟอล IG พี่ครับ ผมยินดีให้กับความรักของพี่ ในทุกๆรูปถ่ายที่พี่คู่กัน
ผมรู้ว่าพี่ภูมิเล่น Pantip สิ่งนึงที่อยากจะบอก
ผมยังรักพี่เหมือนเดิมครับ ผมอยากติดตามพี่
แบบเงียบๆ ดูความสำเร็จของพี่ก็พอ
อยากให้เป็นคนที่ไม่เคยมีประวัติร่วมกัน
ทุกๆครั้งที่พี่ถามผมว่า "ผมเป็นยังไงบ้าง"
ผมจะบอกว่า ผมสบายดีครับ
แต่ผมอยากอยู่เงียบๆ ติดตามแบบเงียบๆ
ก็พอ
...... ... แล้ววันนึงพี่จะหายไปครับ แต่ความทรงจำดีๆ จะยังเหมือนเดิม
ขอบคุณ Pantip ที่มีพื้นที่ เล็กๆ ตรงนี้ให้เรื่อง เล็กๆ เรื่องนี้ ได้ถ่ายทอดเป็นตัวอักษร
ชีวิตจริง ยิ่งกว่า ..... ละครใน Club Friday ตอนล่าสุด
แล้วทรมานมากครับ สะท้อนชีวิตตัวเอง ยิ่งกว่าในกระจกเงา สงสารชีวิตตัวเอง ที่มันไม่หลุดพ้นซะที
จขกท. ทำงานอยู่สายการบินแห่งหนึ่งครับ
ชีวิตของผม ทุกวันๆก็ธรรมดามาก ยิ้ม หัวเราะ
ให้กับงาน ให้กับเพื่อนร่วมงาน ผู้โดยสารที่เจอ ที่พบกัน และ ก็จากไป จัดเป็น Ground Staff เดินดิน ธรรมดาๆ คนนึง กินข้าวคนเดียว มา 2 ปีละครับ นับจากวันนั้นวันที่เกือบจะลืมมันไป
ปีนี้ผมอายุครบ 24 ปีละครับ (2558)
เมื่อ 3 ปีก่อน ผมได้รู้จักเพื่อนลูกเรือคนนึง
ผ่านโปรแกรม Line และ IG เป็นเรื่องปกติที่ Ground ธรรมดาๆอย่างเรา จะมีเพื่อนบนฟ้า บ้าง ก็ไม่แปลก เป็นคนในสายอาชีพเดียวกัน
วันนึงผมอยู่อาคารฝั่ง Dom (Domestic) บันไดเลื่อนมันจะยาวๆ ผมถ่ายรูปบันได ตรงนั้น ลงใน IG แฮชแท๊ก #THAICABINCREW ที่ลูกเรือไทย ชอบเล่นกัน และ ภาพๆนี้ มันก็เป็นจุดเริ่มต้นเรื่องราวทั้งหมด ในภาพถ่ายนี้ ปรากฏเห็นลูกเรือกลุ่มนึง ตรงตีนบันไดเลื่อน กำลังยกกระเป๋า ผ่านรอยต่อ ระหว่างบันไดกับพื้น ผมลงภาพนี้ได้ประมาณ 2 วัน ก็มี Uses นึง
มา คอมเมนต์ ใต้รูปว่า "เห็นหลังผมด้วย"
หลังจากวันนั้น เราก็เมนต์รูปกันและกัน มาโดยตลอด จนขอ ID Line
"พี่ภูมิ" เป็นผู้ชายคนนึง ที่ทำงานอยู่บนฟ้า (สายการบินกลยุทธ์น่านน้ำสีฟ้า) เป็นผู้ชายที่สูงกว่าผม 10 เซน อายุมากกว่าผม 2 ปี ผมนี่ดูเตี๊ยไปเลย เวลาเดินกับพี่เค้า เราเริ่มคุยกันจากที่ แค่ถามสารทุกข์สุกดิบ
เรื่องงาน เราเล่าแลกเปลี่ยนประสบการณ์
จนวันนึงมันมากขึ้นๆ และผมคิดว่า ผมเริ่มรู้สึกดี กับผู้ชายที่ อบอุ่นคนนี้ซะแล้ววว
วันแรกที่เราเจอกัน มันเป็นเรื่องบังเอิญ ซะมากกว่า ผมต้องเข้าไปรับเครื่องที่ Gate
ตอน 12.30 เดินผ่านช่องพนักงาน ด้านหลัง ช่องตรวจหนังสือเดินทาง ผมเจอกับพี่เค้า
แวบแรกนั้น ผมแอบยิ้มคนเดียว ให้กับผู้ชายคนนึงที่กำลังรอตรวจหนังสือเดินทาง ตัวจริงหล่อน้อยกว่าในรูปนะ ผมยืนดูอยู่เงียบๆครับ แต่ทัก Line ไป
ผมแอบถ่ายรูปและ ส่งไปในไลน์ พร้อมถามว่า
"พี่จะไปไหน" ไม่มีคำตอบครับ แต่พี่แกเงยหน้ามา แล้ว หัวเราะ
แล้วเราก็ได้เจอกัน เราคุยกันเกือบ 20 นาทีได้
หน้า เกษียณสมุทร (ในใจแบบเครื่องจะลงก็ช่างแม่งง) วิ่งไป Gate เอา 555 แล้วเราก็ต้องลากันครับ เรายิ้มให้กัน เป็นยิ้มที่ธรรมดาๆ อารมณ์เพื่อนมากกว่า ไม่ได้พิศวาส อะไรขนาดนั้น คำพูดคำนึงที่ผมได้รับในตอนนั้น มันทำให้ผมต้องรอครับ "เดี๊ยวพี่กลับมา"
ในค่ำคืนนั้น 4 ทุ่มกว่าผมได้รับข้อความจากพี่เค้าครับ
ว่ากลับมาแล้ว บ่นเหนื่อยๆ ขี้อ้อนสุดๆ เราตัดสินใจคุยกันมาเรื่อยๆครับ เกือบ 2 เดือน
เราเริ่มไปมาหากัน ผมเช่าห้องอยู่แถวๆ สนามบินครับ ลาดกระบัง บ้านพี่ภูมิ อยู่ นนท์
วันไหนพี่เค้าบินเช้าจะมานอนที่ห้องผม
บางทีวันหยุดแกก็ขับรถไปส่งผม ช่วงนั้นหวานมากกก เราไม่เคยใช่คำว่าแฟน
ผมยอมรับว่า เรามีอะไรกันแล้วครับ ในเดือนที่ 3 ผมเริ่มจากรู้สึกดีด้วยเป็น "รัก" ไม่เคยถาม
ว่ารู้สึกยังไงกับผม ไม่เคยเซ้าซี้ ให้เกรียติกันและกันสุดๆ
เราคบกันมาได้เกือบ 1 ปีครับ
จน 2 เดือนสุดท้ายก่อนมันจะพัง ปีนั้นกรุงเทพน้ำท่วม (มวลน้ำๆข่าวตอนนั้น)
พี่เค้าต้องอยู่ช่วยที่บ้านทำอิฐ กั้นน้ำครับ
เราเริ่มเจอกันน้อยลง เจอกันที่สนามบินซะมากกว่า เวลาจะบิน ผมจะมาก่อนเวลาเข้างานซะอีก เพื่อมาส่งแก และ เอารถแกกลับมาจอดที่ ห้องผม
ผมเริ่มสังเกตุเห็นความผิดปกติครับ
พี่เค้าจะเริ่มคุยกับน้องคนนึง ห่างกะผมปีนึงได้
เห็นไปนั่งกินข้าวด้วยกันที่ ชั้น2 ของอาคารบ่อยๆ เวลาแกจะไปบิน ผมไม่เคยถามครับ เดี๊ยวแกจะเล่าให้ฟังเอง
แต่ครั้งนี้ผมเป็นคนขอถามครับ มันกระวนกระวาย คำตอบที่ได้จากแกคือ
"รุ่นน้องสมัยเรียนที่มหาลัยครับ" ได้มาทำงานที่เดียวกับสายพี่ภูมิ แค่นั้นละครับที่ผมได้ สูงชลูด น่ารักซะ
ผมนี่เศษดิน ไปเลยครับ
หลังจากวันนั้นผมเริ่ม เฟด ตัวเองออกมาครับ
รู้สึกอยู่ผิดที่ผิดทาง อยู่บนดินไม่ชอบ ชอบเอื้อมไปเตะขอบฟ้า (นางเอกสุดๆ)
ผมเริ่มหลบหน้าครับ แค่รู้สึกเสียใจ
คืนวันนึงพี่เค้ามาหาผมที่ห้องครับ
เราเคลียร์กัน ในทุกๆเรื่อง เค้าถามว่าทำไมผมต้องคอยหลบหน้าเค้า , ทำไมต้องคอยไล่เค้าไม่ให้มาหา , ทำไมไม่ไปบ้านเค้าแบบที่เคยไปปกติ
ผมไม่ตอบครับ แต่ผมขอถามคำถามเดียว
ผู้ชายคนนั้นเป็นอะไรกับพี่ ?
เค้าก็ตอบไม่ได้ครับ ผมฟูมฟายมาก งอแงสุดๆ
คืนนั้นเราจบลงด้วยเรื่องอย่างว่าครับ ผมคิดว่านี่คือครั้งสุดท้ายที่ผมจะมีความสุข
กับผู้ชายคนนี้ เช้ามาทุกอย่างคือจบ
** บทสรุปสุดท้าย มาจนถึงตอนนี้ ผมก็ยังเป็น
คนๆเดิมครับ ตื่นเช้าทำงาน ยิ้มให้กับสิ่งรอบข้าง โดยไร้เงาของคนๆเดิม เคียงข้าง ผมอาจจะไม่ร่าเริ่งเหมือนเมื่อก่อน
ทุกวันนี้บางครั้ง เรื่องของผู้ชายคนนี้มันแวบ เข้ามาตลอด ยิ่งเวลาเจอกันที่สนามบิน ผมทำใจยังไม่ได้จริงๆครับ ผมยังคงฟูมฟาย
ถึงผู้ชายคนนี้
และพี่ภูมิคนที่ยืนเคียงข้างเค้า ก็คือ รุ่นน้องของเค้าคนนั้นครับ ผมไม่เคย Un ฟอล IG พี่ครับ ผมยินดีให้กับความรักของพี่ ในทุกๆรูปถ่ายที่พี่คู่กัน
ผมรู้ว่าพี่ภูมิเล่น Pantip สิ่งนึงที่อยากจะบอก
ผมยังรักพี่เหมือนเดิมครับ ผมอยากติดตามพี่
แบบเงียบๆ ดูความสำเร็จของพี่ก็พอ
อยากให้เป็นคนที่ไม่เคยมีประวัติร่วมกัน
ทุกๆครั้งที่พี่ถามผมว่า "ผมเป็นยังไงบ้าง"
ผมจะบอกว่า ผมสบายดีครับ
แต่ผมอยากอยู่เงียบๆ ติดตามแบบเงียบๆ
ก็พอ
...... ... แล้ววันนึงพี่จะหายไปครับ แต่ความทรงจำดีๆ จะยังเหมือนเดิม
ขอบคุณ Pantip ที่มีพื้นที่ เล็กๆ ตรงนี้ให้เรื่อง เล็กๆ เรื่องนี้ ได้ถ่ายทอดเป็นตัวอักษร