**จขกท.เป็นโรคซึมเศร้าเคยบำบัดในแผนกจิตเวชอยู่พักนึง (ตอนอายุ20) กับทานยามาตลอดจนถึงปัจจุบัน ตอนนี้อายุ 22 มีนัดพบจิตแพทย์ทุกสามเดือน ขออนุญาติแท็กห้องโรคด้วยนะคะ เพราะเรื่องที่จะเล่าไม่รู้ว่าเป็นผลของซึมเศร้ามากน้อยแค่ไหนค่ะ**
คือจขกท.เนี่ย เคยผิดหวังเรื่องความรักครั้งนึง ตอนนั้นเราอายุน้อยอยู่แหละ 20-21 ไม่เคยใช้คำว่าคบกัน
มันเหมือนดีมาหมดทุกอย่าง เวลามีปัญหาพยายามง้อกัน เข้าใจกัน ทุกอย่างดูลงตัว คนอื่นๆรอบตัวก็รู้เรื่องของเรา
จนเมื่อครบปีที่3 พอตอนเราเจอมรสุมชีวิตใหญ่ ทั้งเรื่องที่บ้านและการเรียน
อยู่ดีดีเค้าก็เปลี่ยนไปแล้วก็บอกว่าที่ผ่านมาเค้าแค่คิดว่าคุยกับเราแล้วแฮปปี้ดี
คือบอกกลายๆว่าเราคงคิดไปเอง โอเค ตอนนั้นจนถึงตอนนี้เราก็คิดว่าเราคงคิดไปเอง ในทุกอย่างที่เกิดมาระกว่างเรากับคนนั้น อืม แล้วไงล่ะ ก็หน้าชา เหมือนโดนด่าใส่กระจกว่าอิ มโน เลย เห้อ
แต่นั่นก็ผ่านมานานและ
เราได้มาเริ่มชีวืตใหม่ สังคมใหม่เจอคนมากมาย ไม่เคยคิดเรื่องความรักอีกเลย เพราะกลัวคำว่าคิดไปเองนี่แหละ
แล้ววันก่อนเพื่อนสนิทเราคนนึงก็มาพูดเรื่องเพื่อนอีกคนให้ฟัง แรกๆก็คุยเรื่องนู้นนี้ไปเรื่อยไปไปมามาเพื่อนบอกว่า เพื่อนคนนั้นที่พูดถึงกันอยู่เราคิดว่าเค้าเป็นยังไง
ณ จุดนั้นคือจะตอบไปทันทีเลยว่า

นิสัยไม่เห็นดีเลย หลงตัวเอง บลาๆๆๆ
พอเราตอบเสร็จเพื่อนสนิทเราก็บอกว่า อ่อ.. หรอ แต่มันชอบแกนะ
เราเลยแบบ อืมมมม เพื่อนมันหลอกกู กูคิดไปเองแน่นอน
จนมาเมื่อกี้เลย บังเอิญไปเห็นชื่อเฟสอิคนนั้นที่มาคอมเม้นต่อเพื่อนคนอื่น เลยกดไปดูหน้าวอล
อ่าว ทำไมขึ้น add friend นี่มันอันเฟรนตูเรอะ? เลยลองมานึกๆดู เอ๊ะ เราก็ไม่ได้พูดอะไรกะมันบ่อยนี่หว่า
ไม่สนิทเลยด้วยซ้ำ แต่มันอ่ะจะสนิทกับเพื่อนสนิทเรามาก แล้วทำไมต้องอันเฟรนตู
ณ ตอนนี้เราก็ยังบอกตัวเองอยู่ว่าอย่าคิดไปเองว่าที่มันเปลี่ยนไปหลังจากวันที่เราเมาๆคุยกะเพื่อนสนิทเราว่าเราไม่ชอบมัน คือมันไม่ได้มาจากสาเหตุนั้น
มันอาจจะอันเฟรนเพราะเราเม้าไว้ว่ามันขี้โม้มั้ง 555
ไปไปมามา มันก็นานแล้วนะที่ไม่ได้รู้ว่าความรู้สึกตื่นเต้นตอนแอบรักใคร ชอบใคร เป็นยังไง
ไม่กล้าแสดงออกอะไร แล้วก็ไม่กล้า ยอมรับความรู้สึกใครง่ายๆอีกเลย เราว่ามันก็ดีนะ ที่มันไม่ต้องคาดหวังไม่ต้องเจ็บปวด
แต่...
ทำไมมันเหงาจังนะ
ความรักกับโรคซึมเศร้า
คือจขกท.เนี่ย เคยผิดหวังเรื่องความรักครั้งนึง ตอนนั้นเราอายุน้อยอยู่แหละ 20-21 ไม่เคยใช้คำว่าคบกัน
มันเหมือนดีมาหมดทุกอย่าง เวลามีปัญหาพยายามง้อกัน เข้าใจกัน ทุกอย่างดูลงตัว คนอื่นๆรอบตัวก็รู้เรื่องของเรา
จนเมื่อครบปีที่3 พอตอนเราเจอมรสุมชีวิตใหญ่ ทั้งเรื่องที่บ้านและการเรียน
อยู่ดีดีเค้าก็เปลี่ยนไปแล้วก็บอกว่าที่ผ่านมาเค้าแค่คิดว่าคุยกับเราแล้วแฮปปี้ดี
คือบอกกลายๆว่าเราคงคิดไปเอง โอเค ตอนนั้นจนถึงตอนนี้เราก็คิดว่าเราคงคิดไปเอง ในทุกอย่างที่เกิดมาระกว่างเรากับคนนั้น อืม แล้วไงล่ะ ก็หน้าชา เหมือนโดนด่าใส่กระจกว่าอิ มโน เลย เห้อ
แต่นั่นก็ผ่านมานานและ
เราได้มาเริ่มชีวืตใหม่ สังคมใหม่เจอคนมากมาย ไม่เคยคิดเรื่องความรักอีกเลย เพราะกลัวคำว่าคิดไปเองนี่แหละ
แล้ววันก่อนเพื่อนสนิทเราคนนึงก็มาพูดเรื่องเพื่อนอีกคนให้ฟัง แรกๆก็คุยเรื่องนู้นนี้ไปเรื่อยไปไปมามาเพื่อนบอกว่า เพื่อนคนนั้นที่พูดถึงกันอยู่เราคิดว่าเค้าเป็นยังไง
ณ จุดนั้นคือจะตอบไปทันทีเลยว่า
พอเราตอบเสร็จเพื่อนสนิทเราก็บอกว่า อ่อ.. หรอ แต่มันชอบแกนะ
เราเลยแบบ อืมมมม เพื่อนมันหลอกกู กูคิดไปเองแน่นอน
จนมาเมื่อกี้เลย บังเอิญไปเห็นชื่อเฟสอิคนนั้นที่มาคอมเม้นต่อเพื่อนคนอื่น เลยกดไปดูหน้าวอล
อ่าว ทำไมขึ้น add friend นี่มันอันเฟรนตูเรอะ? เลยลองมานึกๆดู เอ๊ะ เราก็ไม่ได้พูดอะไรกะมันบ่อยนี่หว่า
ไม่สนิทเลยด้วยซ้ำ แต่มันอ่ะจะสนิทกับเพื่อนสนิทเรามาก แล้วทำไมต้องอันเฟรนตู
ณ ตอนนี้เราก็ยังบอกตัวเองอยู่ว่าอย่าคิดไปเองว่าที่มันเปลี่ยนไปหลังจากวันที่เราเมาๆคุยกะเพื่อนสนิทเราว่าเราไม่ชอบมัน คือมันไม่ได้มาจากสาเหตุนั้น
มันอาจจะอันเฟรนเพราะเราเม้าไว้ว่ามันขี้โม้มั้ง 555
ไปไปมามา มันก็นานแล้วนะที่ไม่ได้รู้ว่าความรู้สึกตื่นเต้นตอนแอบรักใคร ชอบใคร เป็นยังไง
ไม่กล้าแสดงออกอะไร แล้วก็ไม่กล้า ยอมรับความรู้สึกใครง่ายๆอีกเลย เราว่ามันก็ดีนะ ที่มันไม่ต้องคาดหวังไม่ต้องเจ็บปวด
แต่...
ทำไมมันเหงาจังนะ