เวลาคุณเห็นเพื่อนลำบาก คุณตั้งคำถาม แล้วถามตัวเองว่า "สู้ไปเพื่ออะไร" "ทำไปทำไม" "ไปยุ่งกับเค้าทำไม" แล้วสุดท้ายคุณก็เลือกที่จะไม่ทำอะไรเลย ทั้งที่คุณไม่รู้ว่าสถานการณ์นั้นมันจะกระทบกับคุณในทางบวก หรือทางลบ?
คุณก็ปล่อยให้เพื่อนของคุณเผชิญปัญหา (ต่อหน้า) เพียงลำพังพร้อมข้ออ้างว่า "รอให้มันหายบ้าก่อน"
.... ถ้ามามองกลับกัน คุณว่าเพื่อนคุณจะเทใจให้คุณได้หรอครับ?
สุดท้ายคุณก็ได้สิ่งตอบแทนแบบที่คุณทำไว้รึปล่าว?
หากเกิดปัญหาขึ้นกับคุณ คุณก็อยากจะเผชิญมันโดยลำพัง?
ไอ้การนิ่ง คือทางเลือกที่ดีจริงๆ? หรือคุณแค่อยากหนีปัญหา?
ผมไม่เข้าใจว่าทึกครั้งที่คุณตัดสินใจว่าคุณจะนิ่ง "คุณตีค่าของคำว่ามิตรภาพ ไว้ที่ราคาเท่าไหร่" ครับ
เวลาผมดูภาพยนต์ ผมมักจะพยายามมองกลับในมุมของผู้แพ้เสมอ (ที่คุณๆอาจจะเรียกเค้าว่าวายร้ายหนะแหละ) .... ผู้แพ้มักจะมีบางอย่างให้สู้ บางอย่างให้ปกป้องเสมอครับ แต่สถานการณ์บังคับให้พวกเขาต้องใช้ทางเลือกที่ไม่ค่อยสวยงามในการแก้ปัญหา (เช่น ถ้าผู้ร้ายพวกมากโดนด่าว่ารุม แต่ขบวนการห้าสี เด็กๆเรียกว่าเท่ห์)
ฮิปโปสีเทา
ไอ้การนิ่งเฉยนี่มันคือทางออกที่ดีจริงๆหรอครับ?
คุณก็ปล่อยให้เพื่อนของคุณเผชิญปัญหา (ต่อหน้า) เพียงลำพังพร้อมข้ออ้างว่า "รอให้มันหายบ้าก่อน"
.... ถ้ามามองกลับกัน คุณว่าเพื่อนคุณจะเทใจให้คุณได้หรอครับ?
สุดท้ายคุณก็ได้สิ่งตอบแทนแบบที่คุณทำไว้รึปล่าว?
หากเกิดปัญหาขึ้นกับคุณ คุณก็อยากจะเผชิญมันโดยลำพัง?
ไอ้การนิ่ง คือทางเลือกที่ดีจริงๆ? หรือคุณแค่อยากหนีปัญหา?
ผมไม่เข้าใจว่าทึกครั้งที่คุณตัดสินใจว่าคุณจะนิ่ง "คุณตีค่าของคำว่ามิตรภาพ ไว้ที่ราคาเท่าไหร่" ครับ
เวลาผมดูภาพยนต์ ผมมักจะพยายามมองกลับในมุมของผู้แพ้เสมอ (ที่คุณๆอาจจะเรียกเค้าว่าวายร้ายหนะแหละ) .... ผู้แพ้มักจะมีบางอย่างให้สู้ บางอย่างให้ปกป้องเสมอครับ แต่สถานการณ์บังคับให้พวกเขาต้องใช้ทางเลือกที่ไม่ค่อยสวยงามในการแก้ปัญหา (เช่น ถ้าผู้ร้ายพวกมากโดนด่าว่ารุม แต่ขบวนการห้าสี เด็กๆเรียกว่าเท่ห์)
ฮิปโปสีเทา