สวัสดีค่าาาาาาา วันนี้จขกท.จะมาอัปเดทข่าวสารนะคะ
จากที่จขกท.เคยตั้งกระทู้นี้
http://pantip.com/topic/32656511 วันนี้จะมาเล่าให้ฟังหลังจากนั้นกันค่ะ
หลังจากตั้งกระทู้ข้างบ่น จขกท.ก็คุยกับเค้ามาตลอดเรื่อยๆ รู้สึกสนิทกันมากกว่าเดิมทั้งๆที่ปกติก็สนิทกันมากๆอยู่แล้ว เค้าเป็นผู้ชายที่น่ารักมาก ตอนเช้าจะไปซื้อโจ๊กร้านนึงอร่อยมาก จขกท.และเค้าชอบกิน ไปซื้อหมูปิ้งกับน้ำเต้าหู้ที่จขกท.ชอบมาให้ทุกเช้า ซึ่งร้านมันห่างไกลกันมาก บางวันเค้าจะซื้อซาลาเปาร้านที่เราชอบกินมาให้ เเล้วบ่นว่าเราอ้วนๆ ก็ขุนกันซะขนาดนี้ ไม่ให้อ้วนได้ยังไงเล่า พอตอนเย็นๆเราก็จะไปเดินห้างด้วยกัน ทำนู่นทำนี่ด้วยกัน เราเดินจับมือกันเหมือนคนเป็นแฟนกันแต่เราไม่ได้เป็นแฟนกัน จนวันที่เศร้าที่สุดของเราสองคนมาถึง นั่นเป็นวันที่เค้าต้องจากเราไป เราต้องห่างเกินหลายร้อยกิโล เนื่องจากเค้าต้องไปเรียน วันสุดท้ายที่เราได้กินโจ๊กถุงสุดท้าย เราและเค้าจับมือกัน ความรู้สึกแบบมันเศร้ามากๆ มันเหมือนทั้งโลกกำลังจะพัง ไม่อยากจากอ่ะ แต่ก็เข้าใจเพราะแบบเค้าไปเรียนหนีงสือ เราบอกรักกันครั้งแรก
เค้า : กูต้องไปแล้วนะอ้วน
เรา : ดีใจจังเยยยยยย (แต่หน้านี่คือน้ำตาคลอเบ้ายิ้มไม่ออก)
เค้า : ให้มันจริงเหอะ ไม่รู้ว่ากูไปแล้วจะมีใครคิดถึงกูมั้ย
เรา : ไม่มีหรอก
เค้า : แหม ขนาดตอนนั้นไปเดือนนึงยังมีคนคิดถึงกูจนจะบ้าตาย นี่ตั้ง 5 เดือน สงสัยเหี่ยวเลยมั้งเนี่ย
เรา : โว้ะ กวนตีนตลอด รีบๆไปเลยยยยยย ดูแลตัวเองด้วยนะ
เค้า : กูสัญญาว่ากูจะมีแค่คนเดียวเท่านั้น รอกูก่อนนะอ้วน
เรา : เออหน่า รออยู่แล้ว
เค้า : กู..รักมุงนะ5555
เรา : กูก็รักมุงนะ รักมากๆด้วย
เค้า : ต้องไปและนะ (หน้าแบบเศร้ามากกกกกก)
คืนนั้นเรานอนร้องไห้เลยค่ะ แต่ก็ทำใจได้ขึ้นมาส่วนหนึ่ง หลังจกนั้นเราก็ได้คุยกันบ้าง นิดหน่อยแลล้วแต่วัน สิบนาทีบ้าง ยี่สิบบ้าง ได้เจอกันก็วันศุกร์ ก็โอเคค่ะแก้คิดถึงได้อยู่ เราก็ไปกินนู่นกินนี่กันทุกวันศุกร์ เล่นกมไรกันไปเรื่อยเปื่อย จนมาศุกร์นึงเราไปกินชาบูชิกัน
เค้า: อ้วน ตอนนี้เราเป็นอะไรกันหรอ
เรา: (อึ้งๆ)เป็นอะไรหรอ
เค้า: ตอนนี้อ่ะเราเป็นอะไรกัน เราอยู่ในสถานะอะไร
เรา: จะไปรู้มั้ยละ
เค้า: อ้วนอยากเป็นอะไรละ
เรา: ปะป๊า
เค้า: ตลกกกกกกกกกกก
เรา
ชั้นจะไม่ขอแกเป็นแฟนหรอกย่ะชั้นเป็นชะนีนะยะ) สำหรับมุงกูเป็นได้ทุกอย่างอ่ะ (อ่อยเบาๆ)
เค้า: กูก็เป็นได้ทุกอย่างสำหรับมุง
เถียงกันไปกันมาสักพัก วะฮ่าๆๆๆนางแพ้ฝีปากชะนี จนนางต้องยอม
เค้า: งั้นขอให้คำว่าแฟนได้ปะละ
เรา: พยักหน้าหงึกๆ
เค้า: พยักหน้าคือไร๊
เรา: เออใช้ได้โว้ยยย
เค้า: ก็แค่นั้นแหละ เราป็นแฟนกันแล้วนะ
หลังจากเราเป็นแฟนกันทุกอย่างมันดูง่ายขึ้น อะไรที่คาใจไม่กล้าพูดก็กล้าพูดมากขึ้น เค้าเป็นแฟนที่ดีมากๆสำหรับเรา เค้าคอยดูแลเรา เอาใจใส่ ยอมเราตลอด ตามใจ มีเหตุผลไม่งอแง ทั้งๆที่เวลาของเราสองคนมันมีน้อย เค้ายังทำให้เรารู้สึกมันใจในตัวเค้าได้มากขนาดนี้ เค้าคอยติวเลขติวฟิสิกให้เรา ส่วนเราก็คอยติวอังกฤษกับชีวะให้เค้า เค้าเป็นคนที่ค่อนข้างจะหื่น(มาก) เค้าชอบมาตีก้นเรา บอกว่าก้นเด้งและกลมมาก ตามจิงเราชอบนะคะแต่ด้วยความเป็นกุลสตรีเลยต้องเล่นตัวหน่อย คิคิคิคิคิคิ เราเสียเฟิสคิสให้เค้านี่แหละค่ะ ตอนนั้นเค้ามาบ้านเรา ก็นั่งคุยกันปกติ นอนดูหนังกัน สักแปรป เราลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำ กลับมาเราก็ไม่ได้ลงไปนอนเราก็นั่งเล่น นางก็ลุกขึ้นมา ดึงเราแล้วเอาแขนทั้งสองข้างกอดไว้ที่เอว ค่อยๆโน้มตัวลงมาจูบเรา ริมฝีปากนิ่มๆที่ลงมาประกบกับปากเรา และลิ้นที่ค่อยๆเข้ามาในปากเรา มันทำเราใจเต้นไม่เป็นจังหวะเลยค่ะ แอร้ยยยยยยยยย รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นและงำ5555555 แต่เราไม่ได้อะไรแบบนั้นกันหรอกนะคะ เรากับเค้าคุยกันแล้วว่าเราสองคนยังไม่พร้อม เราสองคนห่วงเรื่องอนาคตมากๆ กลัวว่าจะพลาดถึงแม้จะป้องกันก็ตาม เค้าเคยฝันถึงเราว่าเราตาย เค้าฝันว่าเราสองคนไปทะเลด้วยกัน เราข้ามถนนไปก่อนเค้า เพราะเค้าจะแวะซื้อน้ำให้เรา แล้วพอเค้าหันกลับมาเราก็โดนรถชนตาย เค้าละเมอร้องไห้แต่เค้าไม่รู้ตัว จนรูมเมทต้องมาปลุกแล้วถามว่าเค้าเป็นอะไร ช่วงนี้เราซ้อมละคร มีเวลาคุยกับเค้าน้อยลงไปอีก กลับบ้านดึกๆดื่นๆ เเต่เค้าไม่เคยเปลี่ยนไปเลยค่ะ ยังเหมือนเดิม เหมือนวันแรก ตอนแรกเราคิดว่าการที่เรากับเค้าคิดว่าจะแต่งงานกันในอนาคตมันเพ้อเจ้อ คงไม่บนานขนาดนั้นหรอก แต่เค้าบอกกับเราให้เราเชื่อในตัวเค้า และเชื่อในความรักที่เรามีให้กันและกัน เค้าจะพาเราไปถึงวันนั้นเอง เค้าบอกว่าเราจะเป็นคนเดียวของเค้า เค้าจะดูแลเรา จนกว่าจะตายจากกัน เราไม่อยากจะเชื่อคำพูดหรอกนะคะ แต่เราก็เชื่อเค้า ถ้าเราสองคนศรัทธาในกันและกัน เหมือนคุณตาคุณยาย ความรักของเราอาจจะยืนนานแบบที่เราคิดไว้ก็ได้ มีวันนึงเป็นวันจบการศึกษาของเรา น้องๆจะเอาดอกไม้มาให้เราเยอะมาก เค้าก็มา แต่มันไม่ใช่ดอกไม้ แต่เป็นพวงมาลัย เค้าบอกว่าดอกไม้มันโหลแล้ว สู้พวงมาลัยเค้าไม่ได้หรอก เค้าบอกว่าเค้าร้อยเอง เค้าไปบอกแม่บ้านว่าให้สอนเค้าร้อยหน่อย เค้าจะเอาไปให้แม่ แต่ตามจริงคือเค้าจะเอาไปให้แม่ของลูกต่างหากคิคิ เราก็แอบเขิลนิสนุงงงงงงงง ที่มาเล่านี่ก็มาอัปเดทเฉยๆค่ะว่าสมวังแล้ว ขอบคุณกำลังใจที่ทุกๆคนคอยเชียร์เรามากๆ
สิ่งที่อยากจะฝากไว้นะคะคือสำหรับคนที่ไม่กล้าบอกรักอึดอัดใจมานานแล้ว ไม่กล้าบอกซักที รวบรวมความกล้าบอกไเลยค่ะ แสดงออกไปเลย เพราะถ้าเราบอกไปโอกาสคือ 50-50 แต่ถ้าเราไม่พูดโอกาสคือ 0 ค่ะ กล้ารักต้องกล้าเสี่ยง ถ้าไม่อยากเห็นเค้าจับมือกับคนอื่น สำหรับคนที่มีคู่แล้วกำลงัทะเลาะกัน หรือเริ่มเบื่อกัน ให้อภัยเค้าเถอะค่ะถ้ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร ให้นึกถึงวันแรกที่เราเจอกัน นึกถึงความทรงจำดีๆที่คนๆนี้เคยทำให้เรามีความสุข นึกถึงเหตุผลว่าทำไมเราถึงเลือกคนนี้ ใครจะปรึกษาอะไรหลังไมค์มาได้นะคะอิอิอิอิอิ
เย่เห้~เป็นแฟนกันนะ 18+
จากที่จขกท.เคยตั้งกระทู้นี้ http://pantip.com/topic/32656511 วันนี้จะมาเล่าให้ฟังหลังจากนั้นกันค่ะ
หลังจากตั้งกระทู้ข้างบ่น จขกท.ก็คุยกับเค้ามาตลอดเรื่อยๆ รู้สึกสนิทกันมากกว่าเดิมทั้งๆที่ปกติก็สนิทกันมากๆอยู่แล้ว เค้าเป็นผู้ชายที่น่ารักมาก ตอนเช้าจะไปซื้อโจ๊กร้านนึงอร่อยมาก จขกท.และเค้าชอบกิน ไปซื้อหมูปิ้งกับน้ำเต้าหู้ที่จขกท.ชอบมาให้ทุกเช้า ซึ่งร้านมันห่างไกลกันมาก บางวันเค้าจะซื้อซาลาเปาร้านที่เราชอบกินมาให้ เเล้วบ่นว่าเราอ้วนๆ ก็ขุนกันซะขนาดนี้ ไม่ให้อ้วนได้ยังไงเล่า พอตอนเย็นๆเราก็จะไปเดินห้างด้วยกัน ทำนู่นทำนี่ด้วยกัน เราเดินจับมือกันเหมือนคนเป็นแฟนกันแต่เราไม่ได้เป็นแฟนกัน จนวันที่เศร้าที่สุดของเราสองคนมาถึง นั่นเป็นวันที่เค้าต้องจากเราไป เราต้องห่างเกินหลายร้อยกิโล เนื่องจากเค้าต้องไปเรียน วันสุดท้ายที่เราได้กินโจ๊กถุงสุดท้าย เราและเค้าจับมือกัน ความรู้สึกแบบมันเศร้ามากๆ มันเหมือนทั้งโลกกำลังจะพัง ไม่อยากจากอ่ะ แต่ก็เข้าใจเพราะแบบเค้าไปเรียนหนีงสือ เราบอกรักกันครั้งแรก
เค้า : กูต้องไปแล้วนะอ้วน
เรา : ดีใจจังเยยยยยย (แต่หน้านี่คือน้ำตาคลอเบ้ายิ้มไม่ออก)
เค้า : ให้มันจริงเหอะ ไม่รู้ว่ากูไปแล้วจะมีใครคิดถึงกูมั้ย
เรา : ไม่มีหรอก
เค้า : แหม ขนาดตอนนั้นไปเดือนนึงยังมีคนคิดถึงกูจนจะบ้าตาย นี่ตั้ง 5 เดือน สงสัยเหี่ยวเลยมั้งเนี่ย
เรา : โว้ะ กวนตีนตลอด รีบๆไปเลยยยยยย ดูแลตัวเองด้วยนะ
เค้า : กูสัญญาว่ากูจะมีแค่คนเดียวเท่านั้น รอกูก่อนนะอ้วน
เรา : เออหน่า รออยู่แล้ว
เค้า : กู..รักมุงนะ5555
เรา : กูก็รักมุงนะ รักมากๆด้วย
เค้า : ต้องไปและนะ (หน้าแบบเศร้ามากกกกกก)
คืนนั้นเรานอนร้องไห้เลยค่ะ แต่ก็ทำใจได้ขึ้นมาส่วนหนึ่ง หลังจกนั้นเราก็ได้คุยกันบ้าง นิดหน่อยแลล้วแต่วัน สิบนาทีบ้าง ยี่สิบบ้าง ได้เจอกันก็วันศุกร์ ก็โอเคค่ะแก้คิดถึงได้อยู่ เราก็ไปกินนู่นกินนี่กันทุกวันศุกร์ เล่นกมไรกันไปเรื่อยเปื่อย จนมาศุกร์นึงเราไปกินชาบูชิกัน
เค้า: อ้วน ตอนนี้เราเป็นอะไรกันหรอ
เรา: (อึ้งๆ)เป็นอะไรหรอ
เค้า: ตอนนี้อ่ะเราเป็นอะไรกัน เราอยู่ในสถานะอะไร
เรา: จะไปรู้มั้ยละ
เค้า: อ้วนอยากเป็นอะไรละ
เรา: ปะป๊า
เค้า: ตลกกกกกกกกกกก
เรา
เค้า: กูก็เป็นได้ทุกอย่างสำหรับมุง
เถียงกันไปกันมาสักพัก วะฮ่าๆๆๆนางแพ้ฝีปากชะนี จนนางต้องยอม
เค้า: งั้นขอให้คำว่าแฟนได้ปะละ
เรา: พยักหน้าหงึกๆ
เค้า: พยักหน้าคือไร๊
เรา: เออใช้ได้โว้ยยย
เค้า: ก็แค่นั้นแหละ เราป็นแฟนกันแล้วนะ
หลังจากเราเป็นแฟนกันทุกอย่างมันดูง่ายขึ้น อะไรที่คาใจไม่กล้าพูดก็กล้าพูดมากขึ้น เค้าเป็นแฟนที่ดีมากๆสำหรับเรา เค้าคอยดูแลเรา เอาใจใส่ ยอมเราตลอด ตามใจ มีเหตุผลไม่งอแง ทั้งๆที่เวลาของเราสองคนมันมีน้อย เค้ายังทำให้เรารู้สึกมันใจในตัวเค้าได้มากขนาดนี้ เค้าคอยติวเลขติวฟิสิกให้เรา ส่วนเราก็คอยติวอังกฤษกับชีวะให้เค้า เค้าเป็นคนที่ค่อนข้างจะหื่น(มาก) เค้าชอบมาตีก้นเรา บอกว่าก้นเด้งและกลมมาก ตามจิงเราชอบนะคะแต่ด้วยความเป็นกุลสตรีเลยต้องเล่นตัวหน่อย คิคิคิคิคิคิ เราเสียเฟิสคิสให้เค้านี่แหละค่ะ ตอนนั้นเค้ามาบ้านเรา ก็นั่งคุยกันปกติ นอนดูหนังกัน สักแปรป เราลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำ กลับมาเราก็ไม่ได้ลงไปนอนเราก็นั่งเล่น นางก็ลุกขึ้นมา ดึงเราแล้วเอาแขนทั้งสองข้างกอดไว้ที่เอว ค่อยๆโน้มตัวลงมาจูบเรา ริมฝีปากนิ่มๆที่ลงมาประกบกับปากเรา และลิ้นที่ค่อยๆเข้ามาในปากเรา มันทำเราใจเต้นไม่เป็นจังหวะเลยค่ะ แอร้ยยยยยยยยย รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นและงำ5555555 แต่เราไม่ได้อะไรแบบนั้นกันหรอกนะคะ เรากับเค้าคุยกันแล้วว่าเราสองคนยังไม่พร้อม เราสองคนห่วงเรื่องอนาคตมากๆ กลัวว่าจะพลาดถึงแม้จะป้องกันก็ตาม เค้าเคยฝันถึงเราว่าเราตาย เค้าฝันว่าเราสองคนไปทะเลด้วยกัน เราข้ามถนนไปก่อนเค้า เพราะเค้าจะแวะซื้อน้ำให้เรา แล้วพอเค้าหันกลับมาเราก็โดนรถชนตาย เค้าละเมอร้องไห้แต่เค้าไม่รู้ตัว จนรูมเมทต้องมาปลุกแล้วถามว่าเค้าเป็นอะไร ช่วงนี้เราซ้อมละคร มีเวลาคุยกับเค้าน้อยลงไปอีก กลับบ้านดึกๆดื่นๆ เเต่เค้าไม่เคยเปลี่ยนไปเลยค่ะ ยังเหมือนเดิม เหมือนวันแรก ตอนแรกเราคิดว่าการที่เรากับเค้าคิดว่าจะแต่งงานกันในอนาคตมันเพ้อเจ้อ คงไม่บนานขนาดนั้นหรอก แต่เค้าบอกกับเราให้เราเชื่อในตัวเค้า และเชื่อในความรักที่เรามีให้กันและกัน เค้าจะพาเราไปถึงวันนั้นเอง เค้าบอกว่าเราจะเป็นคนเดียวของเค้า เค้าจะดูแลเรา จนกว่าจะตายจากกัน เราไม่อยากจะเชื่อคำพูดหรอกนะคะ แต่เราก็เชื่อเค้า ถ้าเราสองคนศรัทธาในกันและกัน เหมือนคุณตาคุณยาย ความรักของเราอาจจะยืนนานแบบที่เราคิดไว้ก็ได้ มีวันนึงเป็นวันจบการศึกษาของเรา น้องๆจะเอาดอกไม้มาให้เราเยอะมาก เค้าก็มา แต่มันไม่ใช่ดอกไม้ แต่เป็นพวงมาลัย เค้าบอกว่าดอกไม้มันโหลแล้ว สู้พวงมาลัยเค้าไม่ได้หรอก เค้าบอกว่าเค้าร้อยเอง เค้าไปบอกแม่บ้านว่าให้สอนเค้าร้อยหน่อย เค้าจะเอาไปให้แม่ แต่ตามจริงคือเค้าจะเอาไปให้แม่ของลูกต่างหากคิคิ เราก็แอบเขิลนิสนุงงงงงงงง ที่มาเล่านี่ก็มาอัปเดทเฉยๆค่ะว่าสมวังแล้ว ขอบคุณกำลังใจที่ทุกๆคนคอยเชียร์เรามากๆ
สิ่งที่อยากจะฝากไว้นะคะคือสำหรับคนที่ไม่กล้าบอกรักอึดอัดใจมานานแล้ว ไม่กล้าบอกซักที รวบรวมความกล้าบอกไเลยค่ะ แสดงออกไปเลย เพราะถ้าเราบอกไปโอกาสคือ 50-50 แต่ถ้าเราไม่พูดโอกาสคือ 0 ค่ะ กล้ารักต้องกล้าเสี่ยง ถ้าไม่อยากเห็นเค้าจับมือกับคนอื่น สำหรับคนที่มีคู่แล้วกำลงัทะเลาะกัน หรือเริ่มเบื่อกัน ให้อภัยเค้าเถอะค่ะถ้ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร ให้นึกถึงวันแรกที่เราเจอกัน นึกถึงความทรงจำดีๆที่คนๆนี้เคยทำให้เรามีความสุข นึกถึงเหตุผลว่าทำไมเราถึงเลือกคนนี้ ใครจะปรึกษาอะไรหลังไมค์มาได้นะคะอิอิอิอิอิ