สัญญาเปลือกกุ้ง

สวัสดีครับ นี่ก็เป็นกระทู้แรกของผม ผมตั้งใจเขียนขึ้นมาเพื่อ เล่าประสบการณ์ที่เป็นความทรงจำในวัยเด็กกับเพื่อนคนนึงครับ
(ทั้งหมดเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริง)

10 กว่าปีที่แล้ว ผมได้ย้ายเข้าไปอยู่ที่หมู่บ้านแห่งนึงใน ปทุมธานี ตอนนั้นจำได้ว่าอยู่ประมาณ ป.1 อยู่ไปได้ซักพัก ผมก็รู้จักเพื่อนคนนึงครับ สมมุติว่าชื่อ บี
รูปร่างเค้าเป็นคนที่ตัวเล็กๆ ผอมๆ น่ารักๆ และนิสัยดีมากๆ หลังจากนั้น เราก็เริ่มสนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ จนกลายเป็นเพื่อนสนิทกัน บ้านผมอยู่ซอย41 ส่วนบ้านบีถ้าจำไม่ผิดอยู่ซอย27 ผมกับบีหลังจากกลับจากโรงเรียน นัดกันไปเล่นที่สนามเด็กเล่นกลางหมู่บ้านตลอด ผมจำได้ว่า เราเล่นปั่นจักรยานด้วยกัน จักรยานของบีคันสีน้ำเงินเท่มากๆ ส่วนของผมเป็นจักรยานสีแดงคันเก่าๆของพ่อ ปั่นจากหน้าหมู่บ้านถึงสนามเด็กเล่น ช่วงนั้นก็เย็นๆ อากาศก็ดี เป็นบรรยากาศที่สดชื่นมาก มีคำนึงที่ผมกับบีไม่รู้คิดมาได้ไง คำว่าไก่ต๊อก น่าจะเป็นเสียงของกระดิ่งจากจักรยานมัน พูดๆไก่ต๊อกขึ้นมา ก็ขำไม่หยุด ไม่รู้ขำอะไรแค่ขำว่าไก่ต๊อกเนี้ย555  เราเล่นรถบังคับด้วยกัน รถบังคับของผมเป็นคันเล็กๆ ใส่ถ่าน AA 2ก้อน ส่วนของบีเป็นรถที่คันใหญ่มาก ผมไม่เคยชนะมันมันได้เลย วิ่งเร็ว แถมคันใหญ่อีก เกะกะชมัดด เราเล่นตั้งแคมป์ด้วยกันกับเพื่อนอีก 2 คน ตอนเวลากลางคืน เป็นเวลาที่ผมนึกถึงทีไรก็อยากจะกลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง เราจุดเทียน ให้แสงแทนเปิดไฟนีออน ผลัดกันเล่าเรื่องตลก เรื่องเล่น เรื่องผี แต่ยุงตอนนั้นเยอะมาก กัดคันไปหมด เราเล่นบานานาโบ๊ทด้วยกัน คือ บ้านของพวกเรา เป็น ฮาวน์เฮาส์ 2ชั้น คือ เอาหมอนข้างมาวางตรงบันไดทางลงจากชั้น 2 แล้วนั่งบนหมอนข้าง แล้วปล่อยให้ไหลลงมาตามบันได ตอนนั้นผมรู้สึกกลัวมากๆ เล่นเชี้_ไรเนี้ยย ทั้งสนุกทั้งกลัว55 เราช่วยกันล้างจานที่บ้านบี ตรงลานหลังบ้าน จำได้ว่า ล้างจานแล้ว จะมีถังน้ำใบใหญ่ๆ พอล้างเสร็จก็จะมีน้ำเหลือไว้ พอเทน้ำออกมันก็ตู้มมมม เป็นคลื่น ช่วงนั้นเป็นช่วงที่เกิดเหตุการณ์สินามึพอดี เราก็ตั้งชื่อให้น้ำที่มันตู้มมว่า สินามึ- -* ไม่รู้คิดกันไปได้ยังไง 555 เราไปเล่นกันที่ สนามเด็กเล่นกลางหมู่บ้านจะมีชิงช้าอยู่ เราก็ไปนั่งเล่นชิงช้ากัน  แล้วบีมันก็ชวนแกว่งชิงช้าให้สูงๆ แล้วก็กระโดดออกมาแล้วก็ตกกับพื้นหญ้า 55 ตอนแรกผมก็ไม่กล้าลอง พอบีมันลองเล่นให้ผมดูเท่านั้นละ เอ้า 1.. 22.. 333.. โดดดด 555 ตัวกระแทกดินเข้าอย่างจังง ดีนะที่เป็นพื้นหญ้า ถ้าเป็นพื้นคอนกรีต มีหวัง ถลอกกันไปข้าง เราเล่นกระโดดออกจากชิงช้ากันหลายรอบมาก ทั้งเจ็บทั้งสนุก 55  จากนั้นพอตกมืดๆ ก็จะมีเพื่อนๆ มารวมกลุ่มกัน เป็นแก๊งสนามเด็กเล่น ซึ่งผมก็ไม่ได้สนิทมากนัก แก๊งสนามเด็กเล่นเราก็ทำช่วงล้าท้าผีกันที่สนามฟุตบอลที่สนามเด็กเล่น ตอนนั้นก็มืดพอสมควร เราก็ตกลงกันเดินไปที่ข้างๆสนามฟุตบอลที่มีต้นไม้อยู่ แล้วมีคนตะโกนขึ้นมาว่า เออ ผีฉลุย มัน ผวนยังไงวะ ช่วงนั้นเป็นช่วงที่มีหนังผีฉลุยพอดี ผมก็นึกๆ ผวนไงนะ ผีฉลุย ผีฉลุย อ้ออ ก็ผุยฉลีไง ผมก็ตะโกนขึ้นมาว่า ผุยฉลีไง ระหว่างทางที่จะเดินไป ที่ต้นไม้ต้นนั้น แก๊งสนามเด็กเล่นก็จะตะโกนไปด้วยว่า ผีฉลุย ผุยฉลี ผีฉลุย เอ้า ผุยฉลี พอใกล้จะถึง ต้นไม้ก็เริ่มเงียบ เงียบบ จู่ก็ มีคนทำเสียงโฮ๊กกก แก๊งสนามเด็กเล่นตอนนั้นก็แตกกระจายทันที วิ่งไม่รู้ทิศทาง เพื่อให้ออกห่างจากบริเวณนั้น ผมจำได้ว่าโครตเหนื่อย โห่ไรวะ ใครทำเสียงไรแว้ โห่555 จบเลย จากนั้นก็แยกย้ายขี่จักรยานกลับไปบ้านของแต่ละคน เราเล่นเกมกัน ผมจำได้ว่า เกมแรกที่เราเล่นกันคือ Last chaos เด็กๆก็เริ่มติดเกมละครับ55 ผมให้มันสมัครให้ พอสมัครเสร็จ บีมันก็สร้างตัวละครให้ผม บีมันเลือกนักธนูให้ผม แล้วผมก็ขอตั้งชื่อ มันบอกเดี๋ยวตั้งให้ๆ ผมบอกไม่เอา เดี๋ยวตั้งเอง เราแย่งๆกันมันจะตั้งชื่อจริงของผม แต่เราแย่งๆกันตั้ง จนสุดท้ายชื่อออกมาว่า ระนนรน- -* ผมบอกโห่ดูดิ ตั้งชื่อไรให้กูเนี้ยยย มันบอกก็ชื่อจริงไง555 ส่วนอีกเกมก็ปังย่า โห่เกมนี้มันโกงสุดๆ ตี คะแนนติดลบมากกว่าผมอีก ของมันยศ amature ส่วนของผม rookie - -* แล้วมันก็สอนผมเล่น ผมก็อะไรของมันวะ ตียังไงเนี้ยยย มันก็ชนะผมตลอดอีกละ เหอๆ ผมจำได้ว่า มันชอบกิน ข้าวหมูหวาน ที่ร้านอาหารตามสั่ง ผมก็ไม่รู้จะกินอะไรดี เอ้า สั่งให้กุดิ้ แล้วมันก็สั่งข้าวอะไรมาให้ก็ไม่รู้ แต่ก็อร่อยดีนะ 555 เราชอบไปว่ายน้ำที่หมู่บ้านฝั่งตรงข้ามเราไปกันบ่อยมากๆ แล้วมีวันนึงผมไม่สบาย แล้วมาขอแม่ว่าจะไปว่ายน้ำกับเพื่อนที่หมู่บ้านฝั่งตรงข้ามนะ แล้วบีก็มาหาผมที่บ้านแล้วก็บอกแม่ผมว่า จะไปว่ายน้ำกันกับเพื่อนอีก 2 คน แม่บอกว่าไปไม่ได้ลูก ผมไม่สบาย ผมก็บอกแม่ว่า ไม่เห็นไม่สบายเลย สบายจะสบาย ขอไปว่ายน้ำนะๆๆ แม่ก็ยืนยัน เสียงแข็งว่า ไม่ ให้ ไป บีก็บอกผมว่าไม่เป็นไรๆ แล้วเจอกัน ตอนนั้นโครตเศร้าที่ไม่ได้ไปว่ายน้ำด้วยกัน T-T ผมจำได้ว่า ตอนนั้นไปนั่งเล่นที่บ้านมัน ดูทีวี กินขนม ซักพักถ้าจำไม่ผิด ผมว่าประมาณบ่าย3โมง มันดูลุกลี้ลุกลน ยังไงก็ไม่รู้ มันชวนผม ไปเล่นที่สนามเด็กเล่น หลังจากนั้นเราก็ ไปเล่นสนามเด็กเล่นกัน ปั่นจักรยาน55 จนมาถึงสนามเด็กเล่นก็ เล่น ปืนนู้นปืนนี้ แล้วแม่มันก็มาตาม มันโดนลากกลับบ้าน ผมจำได้ว่าบีมันโดนแม่ว่าด้วย หลังจากนั้นผมก็กลับบ้าน แล้วซักพักนึงก็ ขี่จักรยานออกไปบ้านบี แล้วก็ เรียกบี บี แล้วมันก็เดินออกมา บอกว่า แม่ไม่ให้ไปเล่นแล้ววันนี้ เพราะว่า กินขนมกันแล้วไม่ยอมเก็บ เศษขยะ ผมก็ เห้ยย ขอโทษว่ะบี อันนี้ก็กลายเป็นบทเรียนอีกอย่างนึงว่า กินแล้วต้องเอาไปทิ้ง ที่มาเรียนรอบสองจากเพื่อน T-T เราเล่นด้วยกัน จนผมไม่รู้วันเวลามันผ่านไปกี่เดือนกี่ปีแล้ว เราสนิทกันมากๆ ผมช่วยมันกรอกน้ำใส่ถัง ที่ต้องใช้หลอดดูดจากอีกฝั่งที่มีน้ำ มาลงถังที่ไม่มีน้ำ เรานั่งกินกุ้งด้วยกัน นั่งกินกุ้งเสร็จก็เหลือเปลือกกุ้ง บีมันก็บอกผมว่า เรามาสัญญาอะไรกันหน่อยดีไหม ผมถามว่าสัญญาอะไรอ่ะ บีมันก็บอกว่า เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป ดีไหม ผมก็ตอบไปว่า ดีๆ เอาๆ ^^ แล้วเราก็นั่งคิดว่าจะใช้อะไรเป็นตัวสัญญาอ่ะ ไม่เอานิ้วก้อยนะ ผมก็บอกบีว่า เปลือกกุ้งไหม เปลือกกุ้งนี่ละ โยนไปที่ไหนซักที่ ให้ใกล้ๆกัน แล้วถ้าโยนได้ใกล้ๆ กัน เราก็ได้เป็นเพื่อนกันตลอดไป บีก็บอกว่าโอเคๆ จากนั้นผมก็โยนก่อน ผมโยนไปตกลงที่ สนามหญ้า ตรงเกือบประตูรั้ว จากนั้นผมก็ให้บีมันโยน บีมันก็โยน เปลือกกุ้งไป ตกใกล้ๆ กันด้วยล่ะครับ >< แล้วเราก็สัญญาว่าจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป ช่วงนั้นเป็นช่วงเวลาที่ผมมีความสุขมากๆ เราได้เป็นเพื่อนกันตลอดไปแล้วว จากนั้น เราก็ เล่นกันมาเรื่อยๆ ปั่นจักรยาน เล่นที่สนามเด็กเล่น เล่นเกม แล้วก็ถึงช่วงเวลาที่ทุกอย่างที่จะต้องเปลื่ยนไป ตอนนั้นผมอยู่ประมาณ ป.3 แม่ว่าบอกเราต้องย้ายบ้านกลับกรุงเทพแล้วนะ ไปบอกเพื่อนๆด้วย ผมก็ตกใจ ย้ายทำไมไม่ต้องย้าย แม่ก็ทำหน้านิ่ง แล้วก็เดินไป ผมก็ตะโกนไปว่า ผมขอไปเล่นนะ แม่ก็งืม ๆ จากนั้นผมก็ขี่จักรยานไปบ้านบี พอถึงบ้านบี ก็เข้าไปนั่งเล่นกันในบ้าน พร้อมบอกว่า เดี๋ยวเราต้องย้ายบ้านกลับกรุงเทพแล้วนะ บีก็บอกว่า อ้าว ทำไมอ่ะ ผมก็บอกว่าไม่รู้เหมือนกัน ตอนนั้นน้ำตาซึม เห้อๆ ไม่น่าย้ายเลย .__. บีก็บอกว่าไม่เป็นไร เราไปเล่นกันให้สนุกๆ เวลาใกล้จะหมดละเราไปเล่นกันให้สนุกสุดๆเลยดีกว่า เย้ ผมกับบีก็ออกไปเล่นกันเหมือนเดิม จนมาถึงวันที่ผมต้องย้ายบ้าน พี่ๆน้าๆมาช่วยขนของขึ้นรถกันหมดละ ผมก็ขอแม่ไปหาบี พอมาถึงบ้านบี บีก็เดินลงมา เปิดประตูรั้วแล้วเราก็นั่งคุยกัน ผมบอกบีว่า มันนี้ต้องย้ายบ้านแล้วนะ บีก็บอกว่า อืมๆ ไม่เป็นไรไว้เจอกันนะ ผมก็บอกว่า เราจะได้เจอกันอีกแน่นอนเว้ยเพื่อนน แล้วเราก็กอดกัน น้ำตานี่ไหลพรากเลยครับ แล้วเราก็ โบกมือลากัน โชคดีนะ เป็นคำที่บีพูดกับผมคำสุดท้าย แล้วผมก็กลับบ้านไปขึ้นรถ แล้วก็ออกเดินทาง พอรถถึง หน้าบ้านบี ผมเห็นบียืนอยู่ หน้าบ้านพร้อมโบกมือให้ผม ผมก็ใจหายเลย ไม่น่าเกิดเรื่องนี้เลย แล้วผมก็มีโอกาสได้กลับไปหมู่บ้านบ่อยๆ ไปหาบี เดือนละครั้ง เดือนละสองครั้ง เราพูดคุยสารทุกข์สุกดิบกัน แต่ไปแล้วกลับไม่ได้ค้าง ผมจำไม่ได้ว่าวันไหนที่ผมกลับไปหมู่บ้าน สิ่งแรกที่ผมจะทำก็คือ ขับจักรยานไปหาบี แต่วันนี้บีไม่อยู่บ้าน บ้านปิด ผมก็ขับกลับไป แล้วขับมาดูทุกๆ ชั่วโมง ละแล้ว บ้านก็ไม่ได้ใส่กุญแจ ผมก็ตะโกนเรียก บี บี อยู่ไหม ออกมาหน่อย แต่ว่า คนที่เดินออกมาไม่ใช่ บี เป็นผู้ชายอายุน่าจะประมาณ 20-30 ปี เดินออกมา ถามผมว่า มาหาใครหรอ ผมก็บอกไปว่า มาหาบีครับ ผมก็คิดไว้ในใจแล้วว่าบีต้องหลับอยู่แน่ๆเลย แต่ไม่คุ้นเลย คนนี้คือใคร แล้วก็ได้รับคำตอบ กลับมาว่า บีย้ายบ้านไปแล้วครับ ไปอยู่ดอนเมือง ผมได้ฟังคำนี้ผมแทบช็อค เห้ย บี ย้ายไปไหนว่ะ ผมก็ขอบคุณเค้าแล้วก็ ขับจักรยานกลับบ้าน มาหาพ่อ ถามพ่อ ขอโทรศัพท์โทรหาแม่บีหน่อย พ่อก็ยืนโทรศัพท์ให้ ผมก็เลื่อนๆ หาเบอร์แม่ของบี แล้วก็กดโทร สวัสดีครับ แม่บี แม่บี บีอยู่ไหมครับ ^^ ผมถาม แต่ก็ได้รับเสียงตอบกลับมาว่า โทรผิดหรือป่าวครับ ผมนี่ช็อคเลย เห้ย ทำไงดีวะเนี้ย เราจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วหรอว่ะบี ไหนสัญญากับกูแล้วว่าจะเป็นเพื่อนกันตลอดไปไงวะ ทำแบบนี้กูเสียใจนะเว้ย ผมไม่คิดเลยว่า จะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เบอร์ก็ติดต่อไม่ได้ บ้านก็ย้าย โห่ ผิดสัญญากับกูนี่ว่า ไหนเป็นเพื่อนกันตลอดไปไงอ่ะ ทิ้งกูแบบนี้หรอวะ เห้อ ผมคิดเรื่องที่เราจะไม่ได้เจอกันแล้วก็ทำใจไม่ได้ เปิดวิทยุฟังทีไรได้ยินเพลงที่พี่เบิร์ดร้อง จะได้ไม่ลืมกัน แล้วผมก็กลั้นน้ำตาไม่ได้ทุกที น้ำตามันไหล คิดถึงมันมากๆ  มีคิดถึงมันบ้างร้องไห้บ้าง จะทำไงได้ มันเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิตของผมละ ผมเคยลองนะ จำนามสกุลมันได้ ลองค้นในกูเกิ้ลดู เปิดไปก็ไม่มีอะไรเลย ผมก็คิดว่าคงมันหวังแล้วมั้ง ที่เราจะได้เจอกัน ในใจผมมันหวิวๆอ่ะ ไม่รู้เป็นเพราะอะไร แล้วก็ใช้ชีวิตมาเรื่อยๆ จนมาเมื่อวาน ผมโครตคิดถึงมันอ่ะ แล้วลองเอานามสกุลมัน ค้นในกูเกิ้ลอีกที แล้วก็เจอ แต่ว่า ไม่ใช่ชื่อของแม่ของบี เพราะผมจำชื่อของแม่ของบีได้ 55 ผมก็ลองกดเข้าไปดูหน่อยละกัน เผื่อจะเป็นญาติๆกัน เข้าไปก็ เลื่อนลงมาเรื่อยๆ แล้วก็เห็นโพสนึง โพสว่า มีความสุขมากๆนะบี แล้วก็แท๊กเฟสบุ๊คของคนคนนึง แล้วผมก็ดูตรงคอมเมนท์ คนที่ถูกแท๊ก มาตอบว่า ขอบคุณครับอา... แล้วผมก็ เห้ย บีป่าววะ ก็เลยลองกดเข้าไปดู เลื่อนๆดูรูป ไป จนมาเจอรูปนึง เห้ยบีนี้หว่า เห้ยกูเจอแล้ว ไอ้บี เห้ยเป็นบีจริงๆด้วย เวลานั้นผมดีใจสุดๆ มีความสุขสุดๆ ขนลุกมากๆ ผมก็กดเพิ่มเพื่อนมันไป แต่มันไม่รับผมอ่ะครับ ผมก็เลยต้องกดแอดเพื่อนที่กดถูกใจโพสที่บีมันโพส ว่าจะไปขอเบอร์มันมาโทรไปให้ตกใจซะหน่อย แต่เพื่อนของบีก็บอกว่า ไม่มีอ่า เดี๋ยวบีมันก็รับ แต่ผมก็ไม่ลดความพยายาม อดไปอีกเกือบ10คน เพื่อที่จะถามว่า มีเบอร์ติดต่อบีไหม แต่ก็ไม่มีใครรับแอดผมเลยT-T จนมีคนนึงรับแอดผม ผมถามว่า มีเบอร์ติดต่อของบีไหมครับ ผมเป็นเพื่อนเก่าของบีสมัยป.1-ป.3 เค้าบอกผมว่าขอชื่อด้วยครับ ทันใดนั้นก็มีแจ้งเตือนในเฟสบุ๊คขึ้นว่า ... ได้รับคุณเป็นเพื่อนแล้ว ผมทักมันไป และแล้วเราก้ได้คุยกัน ระบายความรู้สึกที่ผมคิดถึงมันมากขนาดไหน เป็นวันที่ผมมีความสุขสุดสุดอีกวันนึงครับ ไม่คิดว่าจะได้เจอเพื่อนเก่าเกือบ 10 ปี บีมันถามผมว่า หาเจอได้ไงอ่ะ ขนลุกมากๆ ไม่คิดว่าจะได้คุยกันอีก  ผมก็เลยบอกมันไปว่า ยังจำเปลือกกุ้งได้ไหม ที่เราสัญญากันไว้ ว่าเราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป คุยไปคุยมา ผมกับบีมีความคิดตรงกันเลยครับ อยากเรียนแพทย์ เหมือนกัน ผมก็เลยบอกว่า เดี๋ยวปิดเทอมนี้กูจะไปหา ไปติวหนังสือกัน สอบเข้าแพทย์ให้ได้พร้อมกัน แล้วก็ชดเชยต้องด้วยทีเคยทำให้กูร้องไห้ )

ปล.คำว่าเพื่อนนั้น มีความหมายมากๆ ต่อชีวิต ของทุกคนมากๆนะครับ ยังไงก็ดูแลเพื่อนของคุณให้ดีที่สุด มีอะไรก็อย่าโกรธเคือง ให้อภัยกันได้ก็ให้อภัยกันนะครับ

ปล.2 ขอให้ทุกคนตามหาเพื่อนในวัยเด็กให้เจอนะครับ ผมเป็นกำลังใจให้ สู้ๆครับ ^^