ระหว่าง อธิบายค่อยๆแทรก ไปตามท้องเรื่อง กับ อธิบายรวดเดียวจบ  อย่างไหนดีกว่า
คือผมจะเขียนอธิบายให้คนอ่าน เข้าใจถึงสถานะคนเถื่อนในเรื่อง ว่ามีที่มาที่ไปยังไง  ทำไมถึงโดนรังเกียจ  แต่เขียนแล้ว รู้สึกมันยัดมารวดเดียว คิดว่าค่อยๆอธิบายไป เรื่อยๆ ทำนองว่า เกิดเหตุการณ์ โน่นนี่  ให้คนอ่านรู้เอง  ถ้าให้ยกตัวอย่างก็ประมาณ เรื่อง game of trone  หรือว่าอธิบายตรงๆไปเลย  คิดว่าแบบไหนจะสวยกว่าครับ

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

เร็กพยามเพ่งมองเนื่องจากมันอยู่ไกล “มันเขียนว่า  ปกครองส่วนกลาง”

เด็กหนุ่มข้างกายสบถในลำคอ

“พวกส่วนกลางมาเองเลยรึ  ข้าพึ่งจะจ่ายส่วยไปให้พวกนั้นแท้ๆ”

จ่ายส่วยรึ เร็กขมวดคิ้ว  แม้นได้ยินว่าการกระทำมิชอบ เป็นเรื่องที่เห็นได้ทั่วไป แต่อย่างไร การกระทำเช่นนี้ ก็ไม่ชวนให้พึงใจอยู่นั่นแล  เร็กเชื่อมั่นในกฎหมาย กฏหมายคือสิ่งที่ทำให้คนเท่าเทียมกัน หากหามีกฏหมายไม่แล้ว ผู้อ่อนแอย่อมพ่ายแพ้แก่ผู้เข้มแข็ง และกฏหมายคือสิ่งที่ทำให้มนุษย์  แตกต่างจากสัตว์  ซึ่งทำสิ่งใดก็ได้ตามแต่ใจ


ด้วยอารมณ์  เร็กจึงพูดโดยไม่ทันยั้งคิด
“เจ้าไม่ทำให้มันถูกกฎหมายเล่า จักได้ไม่ต้องจ่ายส่วย “

ดวงตาสีดำสนิทวาวโรจน์ ขึ้นมาทันที
“ข้าไม่รู้หนังสือ  การสอบใบอนุญาติตั้งบ่อน ต้องรู้หนังสือ “
เจ้าของดวงตาคู่นั้นอ่อนลง ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงไม่มั่นใจ
“เรียนหนังสือ ต้องใช้เงิน  ข้าไม่ใช่คนที่มีจ่ายเงินให้เรียนหนังสือ  และถึงมีเงิน  ข้าก็เป็นชาวเถื่อน ไม่มีใครสอนหนังสือชาวเถื่อนหรอก”

เร็กขมวดคิ้วมุ่น  เคยได้ยินมาจากท่านครู ย้อนกลับในอดีตรัชสมัยคอนแตนผู้พิชิต เกิดสงครามระหว่างลิเบอร์ลัม และฟรีดอม และในสงครามครั้งนั้นอาณาจักรลิเบอร์ลัมขาดแคลนกำลังทหาร จึงได้นำเอาทหารรับจ้างจากดินแดนอินดีส มาใช้งานในกองทัพ  แต่เมื่อลิเบอร์รัมตกอยู่ในสถานการคับขัน

ทหารรับจ้างเหล่านี้กลับแปรพักต์ไปเข้ากับฟรีดอม   หากแต่เมื่อสงครามจบลง สายลมกลับเปลี่ยนทิศทาง  ผู้ได้ชัยกลับเป็นลิเบอร์ลัม  พร้อมๆกลับฟรีดอมก็ล่มสลายลงด้วยปัญหาภายใน  ส่วนประเทศอินดีสที่จากมาก็ถูกตะวันตกเข้ายึดครองเป็นอาณานิคม อินดีสที่ถูกยึดครอง ประกาศเนรเทศทหารรับจ้างเหล่านั้น เพื่อแลกกับการที่ตะวันตกยื่นข้อเสนอ เป็นพันธมิตรกับลิเบอร์ลัม

ทหารรับจ้างอินดีสที่อยู่ในสงคราม กลับประเทศก็ไม่ได้ ไปเข้ากับพรีดอมก็ล่มสลายไปแล้ว และลิเบอร์ลัมก็รังเกียจด้วยความที่เป็นผู้ทรยศ  แม้กาลเวลาจะผ่านไปกว่า200ปีแล้ว  แต่ความรังเกียจและประวัติศาตร์ก็ยังเป็นที่จดจำ

ลูกหลานของคนเหล่านี้ถูกเรียกว่าคนเถื่อน ไร้ซึ่งดินแดน ไร้ซึ่งการยอมรับ ไร้ซึ่งบ้านที่จะกลับไป    

แม้ว่ารัชสมัยในจักรพรรดิองค์ก่อน มีความพยามยามจะรับชาวเถื่อน เป็นลิเบอร์ลัมด้วยการประกาศ กฏหมายใหม่ แต่ทว่า ขณะที่เรื่องยังค้างอยู่ในสภา  องค์จักรพรรดิก็สิ้นเสียก่อน สิ่งเหล่านี้จึงไม่เกิด

แต่ไม่ว่าจะอย่างไร เรื่องมันก็เกิดมาเนิ่นนานมาแล้ว  คนรุ่นนั้นก็หาได้มีชิวิตอยู่สักคนแล้ว  สิ่งที่พ่อทำ
ไม่ควรเลยที่ลูกหลานจะต้องมารับผิดชอบ  มันไม่สมควร

ดูเหมือนเด็กหนุ่มคนนั้นจะมองความคิดของเร็กออก
“ข้าไม่ได้เล่าเรื่องนี้ให้เจ้าสงสารข้า “ เจ้าของดวงตาสีดำกล่าวด้วยเสียงเข้ม
ทำเอาเร็กหลุดจากความคิดของตนเอง

“ข้าขอโทษ” เร็กไม่รู้จะเอ่ยเช่นไร  จึงได้แต่แสดงความเสียใจ

มุมปากคนตรงหน้ายกขึ้นนิดหนึ่ง  ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่ผ่อนคลายลง
“เอาเถิด  ข้าชินแล้ว คนเถื่อนก็คือคนเถื่อน  ให้ข้าตะโกนว่าไม่ใช่อย่างไร ก็ยังเป็นอยู่นั่นแล “