ไดอารี่บางเล่ม สำหรับคนบางคน ไม่ว่านานแค่ไหนก็ไม่มีวันจบ อาจจะเป็นเพราะ เนื้อหาน่าเบื่อเกินไป หรือไม่ก็บางส่วนของหนังสือ มันขาดหายไป และอีกมากมาย แต่สำหรับผม มันเป็นเพราะ ผมไม่กล้าอ่านมัน
ย้อนกลับไป เมื่อ เกือบสองปีก่อน ผมได้ไดอารี่เล่มนี้มาจากผู้หญิงคนหนึ่งที่ผมพึ่งรู้จัก ทางอินเทอร์เน็ท ซึ่งมาพร้อมกับของอีกหลายอย่าง เช่น ดอกไม้สวยๆหนึ่งช่อ ตุ๊กตาน่ารักๆหนึ่งตัว โทรศัพท์มือถือเก่าๆหนึ่งเครื่อง และนิยายหวานๆอีกเล่ม สำหรับผมในตอนนั้น โทรศัพท์ดูจะมีค่ามากที่สุดในบรรดาของทั้งหมดที่เธอส่งให้ (เพราะผมพึ่งทำโทรศัพท์หาย) ผมตกลงคบกับเธอคนนั้น ทั้งๆที่ผมเพิ่มเลิกกับแฟน ในขณะที่ผมมองว่าเธอเป็นแค่ตัวสำรอง ผมเอาแต่ระบายความรู้สึกของผมให้เธอคนนั้นฟังโดยที่ไม่คิดที่จะสนใจความรู้สึกเธอคนนั้นเลย ผมเป็นคนที่แย่ใช่มั้ยล่ะ? ผมทำให้เธอคนนั้น เสียใจเพราะผมมากมาย แต่เขาก็ให้โอกาสผมมาตลอด ผมเคยคิดที่จะเลิกกับเธอคนนั้นหลายครั้ง แต่ก็ทำไม่ได้ ไม่ใช่เพราะความรักหรอกนะ แต่มันเป็นเพราะ เธอดีกับผมมากขึ้นเรื่อยๆ ดีกับคนเห็นแก่ตัวอย่างผม มันไม่เคยมีใครทำแบบนี้มาก่อนเลยจริงๆ ผมเลยตัดสินใจว่าผมจะรักผู้หญิงคนนี้ให้ได้ ซึ่งผมก็ทำมันได้จริงๆ ในอีกหลายเดือนต่อมา แต่ผมก็ไม่เลิกนิสัยเดิมๆ ที่ชอบเรียกร้องความสนใจ ผมมองน้ำตาของเธอคนนั้นโดยไม่รู้สึกอะไร ผมมองว่าน้ำตาเป็นสิ่งที่ยืนยันว่าเธอคนนั้นรักผมอยู่ ใช่ ส่วนลึกในใจที่ชื่นชอบการเล่นกับความรู้สึกคนมันกลับมาอีกแล้ว และแล้วผมก็เริ่มเจ้าชู้อีกครั้ง จนกระทั่งวันหนึ่ง เธอคนนั้นทนไม่ไหว และเดินจากไปพร้อมกับเสียงร้องไห้ ในวินาทีแรก ผมคิดว่ามันไม่จริง เดี๋ยวเธอกับมาเหมือนครั้งก่อนๆ ผมอดทนรอถึงสามวัน (ในความรู้สึกของผมเหมือนหลายสิบปี) แล้วผมกลับไปง้อเธอ แต่เธอไม่กลับมา... หัวใจของผมมันเหมือนหยุดเต้น ไม่เชื่อจริงๆว่ามันคือเรื่องจริง ผมเริ่มง้อเธอมากขึ้น มากขึ้น แต่ทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิม ผมกลับมาอ่านไดอารี่นี้อีกครั้ง พยายามหาจุดอ่อนของเธอคนนั้น เพื่อที่จะทำให้เธอคนนั้นกลับมา ผมเริ่มอ่านหน้าที่สอง และสาม แต่ก็มาสุดสะดุดตรงข้อความ 'น้ำตาไหลโดยไม่มีสาเหตุ' ผมก็ทนต่อไปไม่ได้อีก ผมตกหลุมพลางตัวเอง จุดอ่อนในใจของผมก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง นั้นก็คือ 'ผมเปิดใจให้เธอคนนี้ไปแล้ว' แน่นอนว่าผมไม่เคยเปิดมันให้กับใคร แม้แต่คนในครอบครัว น้ำตาผมเริ่มไหลอีกครั้ง ผมเริ่มรู้ว่าไม่มีโอกาสอีกแล้วที่จะได้เธอคนนั้นกลับมา ผมกลับมาทบทวนทุกอย่าง ทุกความรู้สึกในใจ ทุกความคิดที่ผ่านมา ทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ยิ่งคิด ยิ่งรู้ ว่าผมผิดมากแค่ไหน เวลาก็ยิ่งเดินผ่านไป ผ่านไป พร้อมกับเหคุผลที่ว่า ทำไมเธอคนนั้นถึงทิ้งผม ทุกอย่างกระจ่างขึ้นเรื่อยๆ จนผมอยากจะแก้ไขมันอีกครั้ง ถึงแม้ว่า เพื่อนๆ น้องๆ และใครก็ตามที่รู้ว่าผมจะทำอะไร พยายามที่จะห้ามผม และบอกให้ผมทิ้งมันไปก็ตาม ผมคบกับเธอคนนั้นมาเป็นปี แต่กลับไม่รู้อะไรจริงๆของเธอคนนั้นเลยซักอย่าง ก็แน่ล่ะ ในใจผม ไม่เคยสนใจใครนอกจากตัวเอง หลอกตัวเองว่าเป็นคนดีอย่างนั้น คนดีอย่างนี้ แต่สุดท้ายก็จนมุมกับความจริง ผมเลยเลือกที่จะอยู่คนเดียว ผมเลือกที่จะรอ เลือกที่จะไม่กล้าอ่านไดอารี่เล่มนี้ คุณคิดว่า ผมทำถูกไหม???
ไดอารี่ที่อ่านไม่จบ
ย้อนกลับไป เมื่อ เกือบสองปีก่อน ผมได้ไดอารี่เล่มนี้มาจากผู้หญิงคนหนึ่งที่ผมพึ่งรู้จัก ทางอินเทอร์เน็ท ซึ่งมาพร้อมกับของอีกหลายอย่าง เช่น ดอกไม้สวยๆหนึ่งช่อ ตุ๊กตาน่ารักๆหนึ่งตัว โทรศัพท์มือถือเก่าๆหนึ่งเครื่อง และนิยายหวานๆอีกเล่ม สำหรับผมในตอนนั้น โทรศัพท์ดูจะมีค่ามากที่สุดในบรรดาของทั้งหมดที่เธอส่งให้ (เพราะผมพึ่งทำโทรศัพท์หาย) ผมตกลงคบกับเธอคนนั้น ทั้งๆที่ผมเพิ่มเลิกกับแฟน ในขณะที่ผมมองว่าเธอเป็นแค่ตัวสำรอง ผมเอาแต่ระบายความรู้สึกของผมให้เธอคนนั้นฟังโดยที่ไม่คิดที่จะสนใจความรู้สึกเธอคนนั้นเลย ผมเป็นคนที่แย่ใช่มั้ยล่ะ? ผมทำให้เธอคนนั้น เสียใจเพราะผมมากมาย แต่เขาก็ให้โอกาสผมมาตลอด ผมเคยคิดที่จะเลิกกับเธอคนนั้นหลายครั้ง แต่ก็ทำไม่ได้ ไม่ใช่เพราะความรักหรอกนะ แต่มันเป็นเพราะ เธอดีกับผมมากขึ้นเรื่อยๆ ดีกับคนเห็นแก่ตัวอย่างผม มันไม่เคยมีใครทำแบบนี้มาก่อนเลยจริงๆ ผมเลยตัดสินใจว่าผมจะรักผู้หญิงคนนี้ให้ได้ ซึ่งผมก็ทำมันได้จริงๆ ในอีกหลายเดือนต่อมา แต่ผมก็ไม่เลิกนิสัยเดิมๆ ที่ชอบเรียกร้องความสนใจ ผมมองน้ำตาของเธอคนนั้นโดยไม่รู้สึกอะไร ผมมองว่าน้ำตาเป็นสิ่งที่ยืนยันว่าเธอคนนั้นรักผมอยู่ ใช่ ส่วนลึกในใจที่ชื่นชอบการเล่นกับความรู้สึกคนมันกลับมาอีกแล้ว และแล้วผมก็เริ่มเจ้าชู้อีกครั้ง จนกระทั่งวันหนึ่ง เธอคนนั้นทนไม่ไหว และเดินจากไปพร้อมกับเสียงร้องไห้ ในวินาทีแรก ผมคิดว่ามันไม่จริง เดี๋ยวเธอกับมาเหมือนครั้งก่อนๆ ผมอดทนรอถึงสามวัน (ในความรู้สึกของผมเหมือนหลายสิบปี) แล้วผมกลับไปง้อเธอ แต่เธอไม่กลับมา... หัวใจของผมมันเหมือนหยุดเต้น ไม่เชื่อจริงๆว่ามันคือเรื่องจริง ผมเริ่มง้อเธอมากขึ้น มากขึ้น แต่ทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิม ผมกลับมาอ่านไดอารี่นี้อีกครั้ง พยายามหาจุดอ่อนของเธอคนนั้น เพื่อที่จะทำให้เธอคนนั้นกลับมา ผมเริ่มอ่านหน้าที่สอง และสาม แต่ก็มาสุดสะดุดตรงข้อความ 'น้ำตาไหลโดยไม่มีสาเหตุ' ผมก็ทนต่อไปไม่ได้อีก ผมตกหลุมพลางตัวเอง จุดอ่อนในใจของผมก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง นั้นก็คือ 'ผมเปิดใจให้เธอคนนี้ไปแล้ว' แน่นอนว่าผมไม่เคยเปิดมันให้กับใคร แม้แต่คนในครอบครัว น้ำตาผมเริ่มไหลอีกครั้ง ผมเริ่มรู้ว่าไม่มีโอกาสอีกแล้วที่จะได้เธอคนนั้นกลับมา ผมกลับมาทบทวนทุกอย่าง ทุกความรู้สึกในใจ ทุกความคิดที่ผ่านมา ทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ยิ่งคิด ยิ่งรู้ ว่าผมผิดมากแค่ไหน เวลาก็ยิ่งเดินผ่านไป ผ่านไป พร้อมกับเหคุผลที่ว่า ทำไมเธอคนนั้นถึงทิ้งผม ทุกอย่างกระจ่างขึ้นเรื่อยๆ จนผมอยากจะแก้ไขมันอีกครั้ง ถึงแม้ว่า เพื่อนๆ น้องๆ และใครก็ตามที่รู้ว่าผมจะทำอะไร พยายามที่จะห้ามผม และบอกให้ผมทิ้งมันไปก็ตาม ผมคบกับเธอคนนั้นมาเป็นปี แต่กลับไม่รู้อะไรจริงๆของเธอคนนั้นเลยซักอย่าง ก็แน่ล่ะ ในใจผม ไม่เคยสนใจใครนอกจากตัวเอง หลอกตัวเองว่าเป็นคนดีอย่างนั้น คนดีอย่างนี้ แต่สุดท้ายก็จนมุมกับความจริง ผมเลยเลือกที่จะอยู่คนเดียว ผมเลือกที่จะรอ เลือกที่จะไม่กล้าอ่านไดอารี่เล่มนี้ คุณคิดว่า ผมทำถูกไหม???