คือเรื่องมันมีอยู่ว่า ผมกำลังรู้สึกไม่เข้าใจตัวเองแล้วก็ไม่เข้าใจคนที่ผมกำลังจะบอกต่อไปนี้เลย
ผมกับเค้ารู้จักกันมาหลายปีแล้ว แต่ก่อนก็เคยเห็นแต่ในเฟสบุค
บังเอิญว่าเค้าเป็นเพื่อนกับเพื่อนผม เราเลยได้รู้จักกันมากขึ้น เค้าล้อเล่น
แล้วยิ่งโชคดีไปกว่านั้น ได้มาเรียนที่มหาลัยเดียวกันอีก เค้าเป็นคนกว้างขวาง ใครๆ ก็รู้จัก
หน้าตาก็ไม่หล่อมากเท่าไหร่ แต่เค้าเป็นคนมีเสน่ห์
และผมก็เข้าใจว่าเป็นที่หมายปองของใครหลาย ๆ คน รวมถึงผมด้วย
เรารู้จักกันมานานพอสมควรแล้ว ก่อนหน้านี่ก็ได้เจอกันบ้าง
แต่พอนาน ๆ ไป Social Network ก็ทำให้เรารู้จักกันมากขึ้น
จนกระทั้งวันที่ผมมั่นใจว่าผมรักเค้าแล้ว ก็คือวันเกิดของผมเอง วันนั้นผมอยู่กับเค้า
เป็นวันที่ผมมีความสุขมาก ตั้งแต่นั้นมา ผมก็เข้าใจว่าเราเป็นแฟนกันนะ
ผมทักไปคุยด้วยทุกวัน ทุกคืน ชวนไปกินข้าว ไปหาที่หอ
แต่พอพักหลัง ๆ ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น จากที่ทักไปคุยกันทุกคืน ไปหาได้บ่อยๆ
แต่เด่วนี้มันไม่ได้เป็นแบบนั้นเลย ทักไปก็ไม่ค่อยคุย ทำงาน ทำการบ้าน จะไปหา เด่วนี้ต้องขอ
ชวนไปไหนก็ไม่ไป ทักก็ไม่ทัก
ผมเคยหายไปเกือบเดือน ไม่ทัก ไม่คุย ไม่โทร อะไรสักอย่าง
ช่วงเวลานั้น ผมไปร้านเหล้าบ่อยมาก ทั้งๆที่ก็แพ้แอลกอฮอร์
มันอึดอัดมากเลยครับ ผมรู้เลยว่าคำว่าอดทนกับการพยายามลืมอะไรสักอย่าง ว่ามันเป็นยังไง
คืนไหนที่ผมเช็คอินร้านเหล้า เค้าก็จะทักมาถามเพื่อนผมว่า ผมไปกับใครได้ไปด้วยกันมั้ย
บอกว่าเป็นห่วงผม เพราะผมกินเหล้าไม่ได้ แล้วสุดท้ายเค้าก็เป็นฝ่ายที่ทักผมมาก่อน
ถามว่าอยูไหน กินเหล้าไม่ได้ก็สลิดไป ห้ามเมา อย่าให้รู้นะ
ผมนี่ร้องไห้ อยากจะกรี๊ดให้ลั่นท่าช้างเลย ผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าที่เค้าทักมานั้นคือต้องการอะไร
ช่วงเวลาที่ผมหายไปจากเค้า เค้าก็ทักมาถามเพื่อนผม ว่าผมเป็นยังไงบ้าง
และแล้วผมก็ปฏิเสธใจด้วยเองไม่ได้กลับไปทัก กลับไปหาเค้า โทรหา กลับไปลูปการทำงานเดิม
ผมก็รุ้นะครับว่าผลมันจะเป็นยังไง สุดท้ายผมก็ต้องเป็นฝ่ายเดินตาม ต้องคอยลุ้นว่าวันนี้เค้าจะว่างคุยด้วยมั้ย
วันนี้เค้าจะให้ไปหารึป่าว ผมพยายามไปกินข้าวแถวๆหอเค้า เผื่อวันไหนโชคดีอาจจะได้เจอกัน
แต่ก็นั้นแหละครับ เวลากันข้างนอกโดยบังเอิญ เค้าไม่ได้ทักผมเลย ทักเพื่อนผมนู้น...........
ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม ผมก็ได้แต่มองสิครับ ทำตาเศร้า ๆ หน่อยนึง
จนมาวันก่อนผมโทรไปหาเค้า มันก็ดึกแล้วนะครับ ปกติผมกับเค้านอนดึกด้วยกันทั้งคู่ ก่อนที่จะโทรไปผมคิดก่อนว่าจะทักอะไรก่อนดี
เล่นมุขอะไรดี เพื่อจะให้เค้าไม่เครียด(เค้าเป็นคนบ้างาน) จากนั้นก็ตัดสินใจโทรไป แต่กลับได้ยินเสียงโมโหกลับมา "ทำงานอยู่ มีไร"
ผมจำได้ดีเลยครับ น้ำตาไหลเลย แล้วทำไงละ ก็ได้แต่บอกขอโทษ ที่ผมโทรไปรบกวน โทรไปผิดเวลา
2 3 วันมานี่ผมไม่กล้าโทรไป หรือทักไปเลย กลัวมากครับ กลัวที่จะได้ยินเสียงตะคอกแบบนั้นอีก
กลัวที่จะร้องไห้แบบเดิมซ้ำๆ เมื่อคืนผมนอนคิดทั้งคืน ว่าจะทำอย่างไงต่อไปดี ผมคิดว่าผมเดินมาไกลแล้ว ผมควรจะเดินกลับ
ดีรึป่าว ผมก็รู้ดีว่าเค้าคงไม่เดินมาส่งผมหรอก ผมเหนื่อยมากเลยที่ต้องมาเดินตามแบบนี้ ทั้งๆที่แต่ก่อนก็จับมือเดินไปด้วยกัน
แล้วแบบนี้เค้าเรียกว่าคนเป็นแฟนกันหรือป่าวครับ หรือผมควรจะปล่อยมือเค้าแล้วเดินกลับมาเองดี T^T
อาการแบบนี้เรียกว่าแฟนกันมั้ย ???
ผมกับเค้ารู้จักกันมาหลายปีแล้ว แต่ก่อนก็เคยเห็นแต่ในเฟสบุค
บังเอิญว่าเค้าเป็นเพื่อนกับเพื่อนผม เราเลยได้รู้จักกันมากขึ้น เค้าล้อเล่น
แล้วยิ่งโชคดีไปกว่านั้น ได้มาเรียนที่มหาลัยเดียวกันอีก เค้าเป็นคนกว้างขวาง ใครๆ ก็รู้จัก
หน้าตาก็ไม่หล่อมากเท่าไหร่ แต่เค้าเป็นคนมีเสน่ห์
และผมก็เข้าใจว่าเป็นที่หมายปองของใครหลาย ๆ คน รวมถึงผมด้วย
เรารู้จักกันมานานพอสมควรแล้ว ก่อนหน้านี่ก็ได้เจอกันบ้าง
แต่พอนาน ๆ ไป Social Network ก็ทำให้เรารู้จักกันมากขึ้น
จนกระทั้งวันที่ผมมั่นใจว่าผมรักเค้าแล้ว ก็คือวันเกิดของผมเอง วันนั้นผมอยู่กับเค้า
เป็นวันที่ผมมีความสุขมาก ตั้งแต่นั้นมา ผมก็เข้าใจว่าเราเป็นแฟนกันนะ
ผมทักไปคุยด้วยทุกวัน ทุกคืน ชวนไปกินข้าว ไปหาที่หอ
แต่พอพักหลัง ๆ ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น จากที่ทักไปคุยกันทุกคืน ไปหาได้บ่อยๆ
แต่เด่วนี้มันไม่ได้เป็นแบบนั้นเลย ทักไปก็ไม่ค่อยคุย ทำงาน ทำการบ้าน จะไปหา เด่วนี้ต้องขอ
ชวนไปไหนก็ไม่ไป ทักก็ไม่ทัก
ผมเคยหายไปเกือบเดือน ไม่ทัก ไม่คุย ไม่โทร อะไรสักอย่าง
ช่วงเวลานั้น ผมไปร้านเหล้าบ่อยมาก ทั้งๆที่ก็แพ้แอลกอฮอร์
มันอึดอัดมากเลยครับ ผมรู้เลยว่าคำว่าอดทนกับการพยายามลืมอะไรสักอย่าง ว่ามันเป็นยังไง
คืนไหนที่ผมเช็คอินร้านเหล้า เค้าก็จะทักมาถามเพื่อนผมว่า ผมไปกับใครได้ไปด้วยกันมั้ย
บอกว่าเป็นห่วงผม เพราะผมกินเหล้าไม่ได้ แล้วสุดท้ายเค้าก็เป็นฝ่ายที่ทักผมมาก่อน
ถามว่าอยูไหน กินเหล้าไม่ได้ก็สลิดไป ห้ามเมา อย่าให้รู้นะ
ผมนี่ร้องไห้ อยากจะกรี๊ดให้ลั่นท่าช้างเลย ผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าที่เค้าทักมานั้นคือต้องการอะไร
ช่วงเวลาที่ผมหายไปจากเค้า เค้าก็ทักมาถามเพื่อนผม ว่าผมเป็นยังไงบ้าง
และแล้วผมก็ปฏิเสธใจด้วยเองไม่ได้กลับไปทัก กลับไปหาเค้า โทรหา กลับไปลูปการทำงานเดิม
ผมก็รุ้นะครับว่าผลมันจะเป็นยังไง สุดท้ายผมก็ต้องเป็นฝ่ายเดินตาม ต้องคอยลุ้นว่าวันนี้เค้าจะว่างคุยด้วยมั้ย
วันนี้เค้าจะให้ไปหารึป่าว ผมพยายามไปกินข้าวแถวๆหอเค้า เผื่อวันไหนโชคดีอาจจะได้เจอกัน
แต่ก็นั้นแหละครับ เวลากันข้างนอกโดยบังเอิญ เค้าไม่ได้ทักผมเลย ทักเพื่อนผมนู้น...........
ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม ผมก็ได้แต่มองสิครับ ทำตาเศร้า ๆ หน่อยนึง
จนมาวันก่อนผมโทรไปหาเค้า มันก็ดึกแล้วนะครับ ปกติผมกับเค้านอนดึกด้วยกันทั้งคู่ ก่อนที่จะโทรไปผมคิดก่อนว่าจะทักอะไรก่อนดี
เล่นมุขอะไรดี เพื่อจะให้เค้าไม่เครียด(เค้าเป็นคนบ้างาน) จากนั้นก็ตัดสินใจโทรไป แต่กลับได้ยินเสียงโมโหกลับมา "ทำงานอยู่ มีไร"
ผมจำได้ดีเลยครับ น้ำตาไหลเลย แล้วทำไงละ ก็ได้แต่บอกขอโทษ ที่ผมโทรไปรบกวน โทรไปผิดเวลา
2 3 วันมานี่ผมไม่กล้าโทรไป หรือทักไปเลย กลัวมากครับ กลัวที่จะได้ยินเสียงตะคอกแบบนั้นอีก
กลัวที่จะร้องไห้แบบเดิมซ้ำๆ เมื่อคืนผมนอนคิดทั้งคืน ว่าจะทำอย่างไงต่อไปดี ผมคิดว่าผมเดินมาไกลแล้ว ผมควรจะเดินกลับ
ดีรึป่าว ผมก็รู้ดีว่าเค้าคงไม่เดินมาส่งผมหรอก ผมเหนื่อยมากเลยที่ต้องมาเดินตามแบบนี้ ทั้งๆที่แต่ก่อนก็จับมือเดินไปด้วยกัน
แล้วแบบนี้เค้าเรียกว่าคนเป็นแฟนกันหรือป่าวครับ หรือผมควรจะปล่อยมือเค้าแล้วเดินกลับมาเองดี T^T