ผมเบื่อ ผมเหงา ผมเศร้า วันนี้ผมขอมาคุยเรื่องหัวใจของผมหน่อยล่ะกัน นี้เป็นกระทู้แรกของผม ผิดพลาดประการใด ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยครับ
ผมเป็นผู้ชายคนนึงที่เป็นคนรักแฟนตัวเองมาก เวลารักใครไปแล้วเหมือนจะผูกจิตไว้ที่เค้าทั้งหมด ผมก็เลิกกับเค้าไปแล้วเป็นเวลา 4 เดือน จน ณ ตอนนี้ผมก็ยังทำใจไม่ได้ ครั้งนี้ผมเจ็บมากจิงๆ เพราะผมรักหมดใจไปจิงๆ
ตอนเราเป็นแฟนกันใหม่ๆเรารักกันมากจนบางคนเค้าอิจฉา ผมแอบปลื้มเค้าตั้งนานแล้ว แต่ผมไม่ค่อยแสดงออก ผมจะเป็นคนเงียบๆ ขี้อาย เค้าเป็นคนบ้านเดียวกับผม เป็นรุ่นพี่ รร. เก่าผม ช่วงที่ผมคบกับเค้า ผมอยู่บ้าน(ดร็อปเรียนปีนึง)ส่วนเค้าก็ขึ้นไปเรียนไปทำงานที่ กทม. วันวาเลนไทน์เค้ายัง Surprise ผมเลย โทรบอกผมให้ไปเอาของที่บ้านเพื่อนเค้า พอผมไป ก็เจอตัวเค้านี่แหละเป็นของขวัญวันวาเลนไทน์ ซึ่งเค้าก็เพิ่งขึ้นไป กทม ได้ไม่กี่วันเอง เราก็ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน ผมอ่ะโครตมีความสุขเลยจิงๆ ไม่เคยรักใครเท่านี้มาก่อนเลย เพราะผมคิดว่าตัวเองถึงเวลาต้องพอสักที อีกครึ่งชีวิตนี้ ผมขอดูแลเธอ ตั้งผมคบกับเค้าผมไม่ยุ่งไม่คุยกับผู้หญิงคนไหนเลยเพราะผมซื่อสัตย์
วันที่ผมคบกับเค้าวันแรกคือวันที่ 3 พฤศจิกายน 2556 และ ผมก็โดนบอกเลิกวันที่ 3 ตุลาคม 2557 อีกเดือนเดียวก็ครบรอบปีนึงที่ผมคบกับเค้า และผมก็คิดจะขึ้นไปเรียนต่อและทำงานที่ กทม. และใช้ชีวิตอยู่กับเค้า แต่ก็เกิดเหตุการณ์แบบนี้ส่ะก่อน ผมก็ทักไลน์เค้าไปว่า
ผม : เป็นไรอ่ะช่วงนี้ดูแปลกๆ เหมือนไม่อยากคุยเลย
เค้า : ไม่รู้ดิ เค้าว่าเราไม่เหมือนเดิม
ผม : ไม่เหมือนเดิมยังไง?
เค้า : ก็ที่ร้านก๋วเตี๋ยวอ่ะ เราล้ม เธอก้ยังไม่เข้ามาช่วยไรเลย
(ก่อนเค้าจะไป กทม. เค้าได้ไปร้านก๋วยเตี๋ยวกับผม เราว่าจะไปกินกัน แล้วเค้าก็เดินสะดุดพื้นต่างระดับ แล้วก็ร้องว๊ายยยยย!! แล้วก็ยืนรับโทรศัพท์ แล้วเราก็ไม่ได้กินกันเค้าก้กลับไปส่งผมที่บ้าน ผมก็รู้แล้วว่าเค้าโกรธผมมาก ผมก็ขอโทษเค้า ผมยังไม่อยากลงจากรถเลย ผมขอหอมแก้ม เค้าก็ยื่นแก้มมาแบบหน้าบึ้งผมก้จุ๊บแล้วผมก็ลง เค้าก็ขับรถกลับไป)
ผม : ไม่ช่วยไรอ่ะ ก้จะเข้าไปหาอยู่แต่เห็นว่ายืนแล้วรับโทรศัพท์
เค้า : หรอ!! ภาพยังติดตาอยู่เลย ยืนเฉยเลยน่ะ
ผม : ฟังให้ดีน่ะ วันนั้น เธอไม่ได้หกล้ม พื้นแค่ต่างระดับ เธอแค่ส่ะดุด
เค้า : งั้นหรอ!! พอเหอะ !! แค่นี้ก็รู้แล้ว !!!
ผม : รู้ไรอ่ะ?
เค้า : รู้ว่าเธอไม่มีคุณสมบัติ ดูแลใครได้ งั้นเราพอแค่นี้ เลิกกันเถอะ !!!!!!
ผม : เด๋วดิ ไม่เอาแบบนี้สิคุยกันก่อน เด๋วโทรไปหา
เค้า : ไม่ !!!!
เค้า : ไม่ได้มีใครใหม่ และคงจะไม่กล้ารักใครไปอีกนาน
ผม : อืม..... ไม่กล้ารักใครไปอีกนาน
ใกล้ถึงวันครบรอบปีนึงแล้วผมเตรียมเที่ยวนู้นเที่ยวนี้ เตรียม Surprise แฟนของผม แต่แล้วทุกอย่างก็พังลงหมด พังสลายไปกับใจ T^T
เค้าก็บล็อคเบอร์โทรศัพท์ ไม่คุยไลน์ ไม่ตอบเฟส ผมนี่สตั้นเลย หาทางกลับบ้านไม่ถูกเลยครัช โทรไลน์ โทรเฟส อย่างคนบ้าคลั่ง ตัวผมเหมือนโดนฟ้าผ่า ตัวชาไปหมด มือไม้สั่น น้ำตาไหล หัวใจสลาย เค้าบอกผมเข้ากับเพื่อนๆเค้าไม่ได้ ผมก้อธิบายไปว่า ผมก้ไม่ได้เจอเพื่อนเค้าบ่อยๆด้วยแล้วก็อยู่บ้านด้วยไม่ได้อยู่ กทม. ผมเป็นคนขี้อาย ใจผมอยากคุยอยากสนิทกับเพื่อนๆแฟนมาก แต่ถ้ารู้จักผมดีแล้วรับรองผมไม่เงียบแน่ วันเวลาก้ดำเนินต่อไปซึ่งเค้าก็รับปากผมก่อนจะเลิกกันว่าเค้าจะพาผมไปเอาบัตรนักศึกษาที่ ม.ราม ผมก็ได้เจอเค้าอีกครั้งกับท่าทีที่เย็นชาใส่ ตอนเรานั่งรถด้วยกัน เราก็พูดคุยกันแต่เหมือนเค้าจะไม่ค่อยอยากจะตอบไรผมมากเท่าไหร่ ผมก็พยายามชวนพูดชวนคุยตลอด เพื่อไม่ให้บรรยกาศพาไปถึงขั้นที่จะทำให้ผมต่อมน้ำตาแตก และพอผมทำธุระไรเสร็จสิ้น เค้าก็บอกกลับเองน่ะ แล้วก็ขับรถไปจอดหน้า ม.ราม เพื่อจะให้ผมลง ผมก็พูดไปว่า ขอกอดหน่อยดิ เค้าก็พูดว่าจะกอดทำไมเราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว ผมนี่เหี่ยวเลยครัช T^T แล้วผมก็ลงจากรถ เค้าก็ขับรถออกไปอย่างช้าๆจนไกลลับตา.....
และอีกวันที่ผมเจอเค้า ผมเพิ่งสอบเสร็จจาก ม.ราม2 ผมก็ยืนอยู่หน้า ม. ตั้งนาน ก็ตัดสินใจ โบกแท๊กซี่ บุกไปบ้านเค้าเลย เมื่อผมไปถึง ก็ตะโกนเรียกเค้าหน้าบ้าน เค้าก็เดินออกมาแบบ งงๆ แล้วถามว่ามาทำไร ผมก็บอกไปว่า แค่แวะมาหาอ่ะ อยากเจอ พอเค้าเปิดประตูผมก็ยื่น ดอกไม้ ให้ กับสลัดที่เค้าชอบทานประจำ แล้วผมก็เข้าไปนั่งคุยในบ้านกันนิดหน่อย ก็เหมือนเดิมนั้นแหละพยายามจะไม่ให้บรรยากาศชวนเศร้า ผมก็ต้องชวนคุยนู้นคุยนี้ไปเรื่อย เค้าก็เหมือนไม่ค่อยอยากตอบเหมือนเดิม และแล้วผมก็เข้าเรื่องที่ทำให้ผมต่อมน้ำตาแตก
ผม : เราจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้ไหม เค้ารักเธอมากน่ะ
เค้า : ถ้ามาคุยเรื่องนี้ อย่ามาเลยดีกว่า !!
ผม : ขอโอกาศแค่ครั้งเดียว จะทำทุกอย่างให้ดีที่สุด (เสียงเริ่มสั่น)
เค้า : ไม่ !! (พร้อมกับส่ายแล้วก็โมโห)
ผมก้ไปจับมือเค้าขึ้นมาแล้ว โดน สะบัดออก แล้วผมก็จะขยับตัวเข้าไปใกล้ ก็โดนชี้หน้าบอกว่าหยุด แล้วเค้าก็ลุกขึ้น แล้วถามว่าจะออกไปได้หรือยัง ถ้าไม่ไปเด๋วเราไปเอง ผมก็บอกขอเวลาแปปนึง เด๋วก็จะไปแล้ว พร้อมกับน้ำตาไหลพราก เค้าพูดมาว่า เป็ยผู้ชายไร ร้องไห้ให้ผู้หญิงเห็น ผมตอบไปว่าไม่ได้ร้องแค่อึดอัดมันเจ็บอยู่ข้างใน และผมก็ยืนขึ้นแล้วบอกว่า งั้นไปก่อนน่ะ รักเธอไม่เปลี่ยนและยังเหมือนเดิมตลอด T^T (
เอ้ยยยย เจ็บจี๊ดดดด!)
และผ่านไปอีกวันสองวัน ผมรีบตื่นเช้าว่าจะไปหาเค้าแบบยิ้ม แบบสถานะเพื่อน ผมไปถึงบ้านเค้า 9.00 น. ยืนตะโกนเรียกอยู่ นาน ประตูบ้านก็เปิดอยู่ แต่ประตูรั้วล็อคไว้ ผมก็พยายามยืนเรียกต่อไป (หวัง) ผมเห็นแมวยืนดูอยู่จากในบ้าน ผมสั่งเกตเห็นแมวมองมาทางผมแล้วหันหลังเหมือนไปดูใครแล้วก็มองผม เหมือนกับมีคนอยู่ในบ้าน ผมก็ยืนเรียกอยู่ 1 ชั่วโมงแล้ว ก็ยังไม่มีวี่แววใครจะมาเปิดประตูให้ แล้วก็มีป้าข้างๆบ้านออกมาถามผมว่า (คงรำคานผมมั้ง)
ป้า : หนูมาหาใครหรอ ?
ผม : มาหาเพื่อนครับ ^^
ป้า : ผู้หณิงหรือผู้ชายหรอ ?
ผม : ผู้หญิงครับ
ป้า : อ่อ ถ้าผู้ชายน่าจะออกไปทำงานแต่เช้าแล้ว (เพื่อนแฟนผมเอง ผู้ชายสีชมพู) แต่ถ้าผู้หญิงน่าจะอยู่ในบ้าน
ผม : ครับ ขอบคุณมากครับ ^^
ผมก็ยืนตะโกนเรียกอยู่อีกสักพัก น้ำตา
จะไหลอยู่ล่ะ แต่กลั้นไว้ก่อน มาแบบหน้ายิ้มๆ
แล้วก็ตะโกนต่อไป จนผ่านไป 3 ชั่วโมง ผมก็ ทักไลน์เค้าไปว่า
ผม : เธอทำไรอ่ะ ?? อยู่หน้าบ้านเนี่ย ออกมาเปิดประตูให้หน่อย
เค้า : จะบ้าหรอ !! ไปทำไร เราไปพัทยา
ผม : ไปทำไรอ่ะ เที่ยวหรอ
เค้า : อืม
ผม : ไปกับใครอ่ะ แฟน หรอ
เค้า : ใช่แฟน !!
ผม : แต่เห็นรองเท้าคู่โปรดตั้งอยู่หน้าบ้านเลยประตูก็ยังเปิดอยู่
เค้า : แล้วเรามีรองเท้าคู่เดียวหรอ !!! พร้อมส่งรูปขับรถมาให้ดู (แต่ผมรูปว่านี้รูปเก่า)
ผม : นี้มันรูปเก่าแล้วรถพี่สาวไม่ใช่หรอ รู้ว่าอยู่ข้างในบ้านช่วยมาเปิดประตูหน่อยน่ะ
เค้า : ไม่เชื่อก็ช่าง!!!
ผมก็ยืนเรียกอยู่อีกสักพักเพราะผมมั่นใจว่าเค้าอยู่ในบ้าน แต่ผมเป็นแขกที่ไม่ได้ต้อนรับจะให้ทำไงล่ะ ก็ต้องกลับสิครับ 555 แต่ผมก็นั่งรออีกสักพักน่ะ แล้วพูดลอยๆไปว่า งั้นกลับแล้วล่ะกัน รู้ว่าอยู่ข้างในนั้น ไม่ได้จะมากวนไรหรอกน่ะแค่จะมาคุยด้วย เพราะเบื่อไม่รู้วันๆจะทำไร งั้นไปล่ะ บายยยยย และก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย โดนบล๊อกเฟส โดนลบไลน์ ผมเจ็บมากๆ นอนร้องไห้เกือบทุกคืนตั้งแต่วันที่เลิกกัน แต่ทุกวันนี้ก็ไม่ร้องแล้ว 5555
และผมได้ทำสมุดโน๊ตบันทึกความทรงจำ ว่าจะให้ตอนวันครบรอบที่คบกันปีนึงอ่ะ แต่ก็ต้องมาเลิกกันก่อน ทำไว้นานแล้วจะทิ้งก็ยังไงอยู่ มีรูปวันแห่งความสุขด้วยน่ะ ทำเองกับมือ ไม่เคยทำไรแบบนี้ให้ใครเลยและไม่เคยคิดจะทำไรแบบนี้ด้วย เพราะคนนี้ผมรักมากไงผมถึงทำให้ แต่ผมก็ไม่ได้ให้เค้าเองกับมือหรอกน่ะครับ ผมส่งไปรษณีย์ไปที่บ้านเค้า สมุดโน๊ตเล่มนึงพร้อมกับดอกกุหลาบสองดอกแทนความหมาย ผมและคุณ
ก็มีคิดถึงบ้าง อยากเจอบ้าง แต่ก็อยากกลับไปคืนดีอยู่น่ะ ผมยังหวังเสมอเลย อยากให้เธอมองกลับมาที่ผมบ้าง ผมอาจจะไม่ใช่คนดีที่สุดสำหรับแต่ผมจะรักคุณให้ดีที่สุด และเวลาก็ได้ผ่านพ้นไปเรื่อยๆ จนทุกวันนี้ผมก็ยังไม่ลบไม่ไม่ลืมเธอและผมอยากรู้เรื่องราวของเธออยู่ตลอดเวลา เธอยังอยู่ในหัวใจผมเสมอมา อยากให้เธอรับรู้มาผมยังรักว่าผมยังไม่ลืม อยากให้เธอรู้ว่าผมเจ็บมากแค่ไหนเมื่อเธอเดินจากไป " I LOVE YOU FOR A THOUSAND YEARS" #YN #FOREVER
ขอโทษด้วยน่ะครับถ้าผมพิมพ์ผิดหรือตกไปตรงไหนและขอบคุณที่เสียเวลามาอ่าน ผมแค่อยากจะระบาย ไม่มีใครให้ผมระบายได้เลย นี้เป็นกระทู้แนกของผมด้วย..........เอ่อผมเพิ่งรู้มาว่า!! แฟนเก่าผมจะเริ่มขายของที่ ตลาดนัดรถไฟรัชดา นี้เอง ฝากเพื่อนๆที่แวะเข้ามาอ่านกระทู้นี้ ช่วยไปอุดหนุนเสื้อผ้าร้านเค้าด้วยน่ะครัช 55555 โซน E5 น่ะ อย่าลืมล่ะ เจอแล้วฝากบอกเค้าด้วย ว่าแฟนเก่าโครตรักเลยน่ะ จุ๊บๆ ^______^ ขอบคุณครัช
ยังรักเสมอมาน่ะ เธอออออออ.....ไม่ลื้ม ไม่ลืมมมม
ผมเป็นผู้ชายคนนึงที่เป็นคนรักแฟนตัวเองมาก เวลารักใครไปแล้วเหมือนจะผูกจิตไว้ที่เค้าทั้งหมด ผมก็เลิกกับเค้าไปแล้วเป็นเวลา 4 เดือน จน ณ ตอนนี้ผมก็ยังทำใจไม่ได้ ครั้งนี้ผมเจ็บมากจิงๆ เพราะผมรักหมดใจไปจิงๆ
ตอนเราเป็นแฟนกันใหม่ๆเรารักกันมากจนบางคนเค้าอิจฉา ผมแอบปลื้มเค้าตั้งนานแล้ว แต่ผมไม่ค่อยแสดงออก ผมจะเป็นคนเงียบๆ ขี้อาย เค้าเป็นคนบ้านเดียวกับผม เป็นรุ่นพี่ รร. เก่าผม ช่วงที่ผมคบกับเค้า ผมอยู่บ้าน(ดร็อปเรียนปีนึง)ส่วนเค้าก็ขึ้นไปเรียนไปทำงานที่ กทม. วันวาเลนไทน์เค้ายัง Surprise ผมเลย โทรบอกผมให้ไปเอาของที่บ้านเพื่อนเค้า พอผมไป ก็เจอตัวเค้านี่แหละเป็นของขวัญวันวาเลนไทน์ ซึ่งเค้าก็เพิ่งขึ้นไป กทม ได้ไม่กี่วันเอง เราก็ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน ผมอ่ะโครตมีความสุขเลยจิงๆ ไม่เคยรักใครเท่านี้มาก่อนเลย เพราะผมคิดว่าตัวเองถึงเวลาต้องพอสักที อีกครึ่งชีวิตนี้ ผมขอดูแลเธอ ตั้งผมคบกับเค้าผมไม่ยุ่งไม่คุยกับผู้หญิงคนไหนเลยเพราะผมซื่อสัตย์
วันที่ผมคบกับเค้าวันแรกคือวันที่ 3 พฤศจิกายน 2556 และ ผมก็โดนบอกเลิกวันที่ 3 ตุลาคม 2557 อีกเดือนเดียวก็ครบรอบปีนึงที่ผมคบกับเค้า และผมก็คิดจะขึ้นไปเรียนต่อและทำงานที่ กทม. และใช้ชีวิตอยู่กับเค้า แต่ก็เกิดเหตุการณ์แบบนี้ส่ะก่อน ผมก็ทักไลน์เค้าไปว่า
ผม : เป็นไรอ่ะช่วงนี้ดูแปลกๆ เหมือนไม่อยากคุยเลย
เค้า : ไม่รู้ดิ เค้าว่าเราไม่เหมือนเดิม
ผม : ไม่เหมือนเดิมยังไง?
เค้า : ก็ที่ร้านก๋วเตี๋ยวอ่ะ เราล้ม เธอก้ยังไม่เข้ามาช่วยไรเลย
(ก่อนเค้าจะไป กทม. เค้าได้ไปร้านก๋วยเตี๋ยวกับผม เราว่าจะไปกินกัน แล้วเค้าก็เดินสะดุดพื้นต่างระดับ แล้วก็ร้องว๊ายยยยย!! แล้วก็ยืนรับโทรศัพท์ แล้วเราก็ไม่ได้กินกันเค้าก้กลับไปส่งผมที่บ้าน ผมก็รู้แล้วว่าเค้าโกรธผมมาก ผมก็ขอโทษเค้า ผมยังไม่อยากลงจากรถเลย ผมขอหอมแก้ม เค้าก็ยื่นแก้มมาแบบหน้าบึ้งผมก้จุ๊บแล้วผมก็ลง เค้าก็ขับรถกลับไป)
ผม : ไม่ช่วยไรอ่ะ ก้จะเข้าไปหาอยู่แต่เห็นว่ายืนแล้วรับโทรศัพท์
เค้า : หรอ!! ภาพยังติดตาอยู่เลย ยืนเฉยเลยน่ะ
ผม : ฟังให้ดีน่ะ วันนั้น เธอไม่ได้หกล้ม พื้นแค่ต่างระดับ เธอแค่ส่ะดุด
เค้า : งั้นหรอ!! พอเหอะ !! แค่นี้ก็รู้แล้ว !!!
ผม : รู้ไรอ่ะ?
เค้า : รู้ว่าเธอไม่มีคุณสมบัติ ดูแลใครได้ งั้นเราพอแค่นี้ เลิกกันเถอะ !!!!!!
ผม : เด๋วดิ ไม่เอาแบบนี้สิคุยกันก่อน เด๋วโทรไปหา
เค้า : ไม่ !!!!
เค้า : ไม่ได้มีใครใหม่ และคงจะไม่กล้ารักใครไปอีกนาน
ผม : อืม..... ไม่กล้ารักใครไปอีกนาน
ใกล้ถึงวันครบรอบปีนึงแล้วผมเตรียมเที่ยวนู้นเที่ยวนี้ เตรียม Surprise แฟนของผม แต่แล้วทุกอย่างก็พังลงหมด พังสลายไปกับใจ T^T
เค้าก็บล็อคเบอร์โทรศัพท์ ไม่คุยไลน์ ไม่ตอบเฟส ผมนี่สตั้นเลย หาทางกลับบ้านไม่ถูกเลยครัช โทรไลน์ โทรเฟส อย่างคนบ้าคลั่ง ตัวผมเหมือนโดนฟ้าผ่า ตัวชาไปหมด มือไม้สั่น น้ำตาไหล หัวใจสลาย เค้าบอกผมเข้ากับเพื่อนๆเค้าไม่ได้ ผมก้อธิบายไปว่า ผมก้ไม่ได้เจอเพื่อนเค้าบ่อยๆด้วยแล้วก็อยู่บ้านด้วยไม่ได้อยู่ กทม. ผมเป็นคนขี้อาย ใจผมอยากคุยอยากสนิทกับเพื่อนๆแฟนมาก แต่ถ้ารู้จักผมดีแล้วรับรองผมไม่เงียบแน่ วันเวลาก้ดำเนินต่อไปซึ่งเค้าก็รับปากผมก่อนจะเลิกกันว่าเค้าจะพาผมไปเอาบัตรนักศึกษาที่ ม.ราม ผมก็ได้เจอเค้าอีกครั้งกับท่าทีที่เย็นชาใส่ ตอนเรานั่งรถด้วยกัน เราก็พูดคุยกันแต่เหมือนเค้าจะไม่ค่อยอยากจะตอบไรผมมากเท่าไหร่ ผมก็พยายามชวนพูดชวนคุยตลอด เพื่อไม่ให้บรรยกาศพาไปถึงขั้นที่จะทำให้ผมต่อมน้ำตาแตก และพอผมทำธุระไรเสร็จสิ้น เค้าก็บอกกลับเองน่ะ แล้วก็ขับรถไปจอดหน้า ม.ราม เพื่อจะให้ผมลง ผมก็พูดไปว่า ขอกอดหน่อยดิ เค้าก็พูดว่าจะกอดทำไมเราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว ผมนี่เหี่ยวเลยครัช T^T แล้วผมก็ลงจากรถ เค้าก็ขับรถออกไปอย่างช้าๆจนไกลลับตา.....
และอีกวันที่ผมเจอเค้า ผมเพิ่งสอบเสร็จจาก ม.ราม2 ผมก็ยืนอยู่หน้า ม. ตั้งนาน ก็ตัดสินใจ โบกแท๊กซี่ บุกไปบ้านเค้าเลย เมื่อผมไปถึง ก็ตะโกนเรียกเค้าหน้าบ้าน เค้าก็เดินออกมาแบบ งงๆ แล้วถามว่ามาทำไร ผมก็บอกไปว่า แค่แวะมาหาอ่ะ อยากเจอ พอเค้าเปิดประตูผมก็ยื่น ดอกไม้ ให้ กับสลัดที่เค้าชอบทานประจำ แล้วผมก็เข้าไปนั่งคุยในบ้านกันนิดหน่อย ก็เหมือนเดิมนั้นแหละพยายามจะไม่ให้บรรยากาศชวนเศร้า ผมก็ต้องชวนคุยนู้นคุยนี้ไปเรื่อย เค้าก็เหมือนไม่ค่อยอยากตอบเหมือนเดิม และแล้วผมก็เข้าเรื่องที่ทำให้ผมต่อมน้ำตาแตก
ผม : เราจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้ไหม เค้ารักเธอมากน่ะ
เค้า : ถ้ามาคุยเรื่องนี้ อย่ามาเลยดีกว่า !!
ผม : ขอโอกาศแค่ครั้งเดียว จะทำทุกอย่างให้ดีที่สุด (เสียงเริ่มสั่น)
เค้า : ไม่ !! (พร้อมกับส่ายแล้วก็โมโห)
ผมก้ไปจับมือเค้าขึ้นมาแล้ว โดน สะบัดออก แล้วผมก็จะขยับตัวเข้าไปใกล้ ก็โดนชี้หน้าบอกว่าหยุด แล้วเค้าก็ลุกขึ้น แล้วถามว่าจะออกไปได้หรือยัง ถ้าไม่ไปเด๋วเราไปเอง ผมก็บอกขอเวลาแปปนึง เด๋วก็จะไปแล้ว พร้อมกับน้ำตาไหลพราก เค้าพูดมาว่า เป็ยผู้ชายไร ร้องไห้ให้ผู้หญิงเห็น ผมตอบไปว่าไม่ได้ร้องแค่อึดอัดมันเจ็บอยู่ข้างใน และผมก็ยืนขึ้นแล้วบอกว่า งั้นไปก่อนน่ะ รักเธอไม่เปลี่ยนและยังเหมือนเดิมตลอด T^T (
และผ่านไปอีกวันสองวัน ผมรีบตื่นเช้าว่าจะไปหาเค้าแบบยิ้ม แบบสถานะเพื่อน ผมไปถึงบ้านเค้า 9.00 น. ยืนตะโกนเรียกอยู่ นาน ประตูบ้านก็เปิดอยู่ แต่ประตูรั้วล็อคไว้ ผมก็พยายามยืนเรียกต่อไป (หวัง) ผมเห็นแมวยืนดูอยู่จากในบ้าน ผมสั่งเกตเห็นแมวมองมาทางผมแล้วหันหลังเหมือนไปดูใครแล้วก็มองผม เหมือนกับมีคนอยู่ในบ้าน ผมก็ยืนเรียกอยู่ 1 ชั่วโมงแล้ว ก็ยังไม่มีวี่แววใครจะมาเปิดประตูให้ แล้วก็มีป้าข้างๆบ้านออกมาถามผมว่า (คงรำคานผมมั้ง)
ป้า : หนูมาหาใครหรอ ?
ผม : มาหาเพื่อนครับ ^^
ป้า : ผู้หณิงหรือผู้ชายหรอ ?
ผม : ผู้หญิงครับ
ป้า : อ่อ ถ้าผู้ชายน่าจะออกไปทำงานแต่เช้าแล้ว (เพื่อนแฟนผมเอง ผู้ชายสีชมพู) แต่ถ้าผู้หญิงน่าจะอยู่ในบ้าน
ผม : ครับ ขอบคุณมากครับ ^^
ผมก็ยืนตะโกนเรียกอยู่อีกสักพัก น้ำตา
ผม : เธอทำไรอ่ะ ?? อยู่หน้าบ้านเนี่ย ออกมาเปิดประตูให้หน่อย
เค้า : จะบ้าหรอ !! ไปทำไร เราไปพัทยา
ผม : ไปทำไรอ่ะ เที่ยวหรอ
เค้า : อืม
ผม : ไปกับใครอ่ะ แฟน หรอ
เค้า : ใช่แฟน !!
ผม : แต่เห็นรองเท้าคู่โปรดตั้งอยู่หน้าบ้านเลยประตูก็ยังเปิดอยู่
เค้า : แล้วเรามีรองเท้าคู่เดียวหรอ !!! พร้อมส่งรูปขับรถมาให้ดู (แต่ผมรูปว่านี้รูปเก่า)
ผม : นี้มันรูปเก่าแล้วรถพี่สาวไม่ใช่หรอ รู้ว่าอยู่ข้างในบ้านช่วยมาเปิดประตูหน่อยน่ะ
เค้า : ไม่เชื่อก็ช่าง!!!
ผมก็ยืนเรียกอยู่อีกสักพักเพราะผมมั่นใจว่าเค้าอยู่ในบ้าน แต่ผมเป็นแขกที่ไม่ได้ต้อนรับจะให้ทำไงล่ะ ก็ต้องกลับสิครับ 555 แต่ผมก็นั่งรออีกสักพักน่ะ แล้วพูดลอยๆไปว่า งั้นกลับแล้วล่ะกัน รู้ว่าอยู่ข้างในนั้น ไม่ได้จะมากวนไรหรอกน่ะแค่จะมาคุยด้วย เพราะเบื่อไม่รู้วันๆจะทำไร งั้นไปล่ะ บายยยยย และก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย โดนบล๊อกเฟส โดนลบไลน์ ผมเจ็บมากๆ นอนร้องไห้เกือบทุกคืนตั้งแต่วันที่เลิกกัน แต่ทุกวันนี้ก็ไม่ร้องแล้ว 5555
และผมได้ทำสมุดโน๊ตบันทึกความทรงจำ ว่าจะให้ตอนวันครบรอบที่คบกันปีนึงอ่ะ แต่ก็ต้องมาเลิกกันก่อน ทำไว้นานแล้วจะทิ้งก็ยังไงอยู่ มีรูปวันแห่งความสุขด้วยน่ะ ทำเองกับมือ ไม่เคยทำไรแบบนี้ให้ใครเลยและไม่เคยคิดจะทำไรแบบนี้ด้วย เพราะคนนี้ผมรักมากไงผมถึงทำให้ แต่ผมก็ไม่ได้ให้เค้าเองกับมือหรอกน่ะครับ ผมส่งไปรษณีย์ไปที่บ้านเค้า สมุดโน๊ตเล่มนึงพร้อมกับดอกกุหลาบสองดอกแทนความหมาย ผมและคุณ
ขอโทษด้วยน่ะครับถ้าผมพิมพ์ผิดหรือตกไปตรงไหนและขอบคุณที่เสียเวลามาอ่าน ผมแค่อยากจะระบาย ไม่มีใครให้ผมระบายได้เลย นี้เป็นกระทู้แนกของผมด้วย..........เอ่อผมเพิ่งรู้มาว่า!! แฟนเก่าผมจะเริ่มขายของที่ ตลาดนัดรถไฟรัชดา นี้เอง ฝากเพื่อนๆที่แวะเข้ามาอ่านกระทู้นี้ ช่วยไปอุดหนุนเสื้อผ้าร้านเค้าด้วยน่ะครัช 55555 โซน E5 น่ะ อย่าลืมล่ะ เจอแล้วฝากบอกเค้าด้วย ว่าแฟนเก่าโครตรักเลยน่ะ จุ๊บๆ ^______^ ขอบคุณครัช