ชีวิตผมก็แค่เด็กในเมือง ที่มีสังคมแบบใส่หน้ากาก ด้วยความที่ผมดูคนไม่ถูกว่าเขาดีหรือไม่ดี ทำให้ผมเชื่อใจคนง่าย ด้วยเหตุนี้มันทำให้ผมเชื่อใจคนนึงมากว่าเขารักเราจริงเราจึงเชื่อใจและรักเขาเช่นกัน แต่สุดท้ายก็ต้องจบลงแค่เขาอยากได้เรา แต่มันก็ทำให้ผมไม่จำ ผ่านไปคนแล้วคนเล่าผมก็ไม่จำ จนในที่สุดผมได้กลายเป็นคนไม่เชื่อใจความรักว่าไม่มีจริงหรอกมันก็เรื่องเซ็กเหมือนคำพุดที่ว่า น้ำแตกแล้วแยกทาง และบอกกับตัวเองเสมอว่า ความรักในหมุ่เกย์คงไม่มีจริง (หรอกมั่ง)
ความรักของเกย์มีจริงไหม...?