ขออนุญาตระบายนิดหน่อยค่ะ

จริงๆมันอาจจะเป็นเรื่องเล็กๆสำหรับหลายคน บางคนเจอบ่อยๆ
เราก็เจอบ่อยๆค่ะ เพื่อนเราก็เตือนสติว่าอย่าแคร์คนทั้งโลก มันก็อดคิดไม่ได้

เวลาเราโพสต์อะไรใน FB จะต้องมีคนแขวะตลอด ซึ่งบางทีเราก็ไม่เข้าใจว่าทำอะไรให้เขา
ไม่ว่าเราจะแคปชั่นแนวคิดอะไรต่างๆมา ซึ่งเราไม่ได้เขียนเอง บางทีคนรู้จักเขาก็ชอบโพสต์แขวะ
จริงๆเราก้คิดว่าจะทำให้ทุกคนคิดเหมือนเราไม่ได้ แต่เราก็หลีกเลี่ยงการทำให้คนเกลียดแล้วนะ
เราคิดว่าบางคนตั้งแง่และอคติมากเกินไป ยึดมั่นถือมั่นว่าเขาถูกเสมอ

บางครั้งมันก็ท้อค่ะ เราก็ออกมาจากตรงนั้น มาทำนู้นนั่น ทำงานบงงานบ้าน อ่านหนังสือบ้างให้ลืมๆ
บางทีเราก็คิดนะ เวรกรรมอะไรของเรานักหนา ชอบมีแต่คนจ้องจะแขวะเรา
เออเป็นงี้มาตั้งแต่มัธยมแล้วนะ เราเป็นคนไม่พูด นิ่งๆ ชอบสังเกตคนอื่นเงียบๆมากกว่า เขาก็หาว่าเราหยิ่ง

พอได้เรียนมหาวิทยาลัย เราก็พยายามไม่มีเพื่อนนะ อยู่คนเดียวดีกว่า
ก็มีเพื่อนจากมัธยมมาร่วมโต๊ะด้วยซะงั้น ลุกหนีก็ไม่ได้ แล้วพอเริ่มมีคนรู้จัก เขาก็ชอบแขวะเราใน FB
เออเราไม่รู้จักเจ๊คนนั้นเล้ย ทำอะไรให้นะ -_____________-

เรามันไม่น่าถูกโฉลกขนาดนั้นเลยรึนี่ หรือคนสมัยนี้มันใจแคบกว่าเก่า
บางทีไม่ได้จะว่าใคร ก็หาว่าเราไปว่าเขา เราไม่รู้จักเขาสักหน่อย ไม่ชอบกดไลค์ใครด้วยค่ะ
พยายามไม่ไปยุ่งกับโพสต์ใคร แต่เวลามีคนแขวะจะต้องได้อ่านหน้าฟีดตลอด เราไม่ได้ร้อนตัวนะ
แต่รู้ตัว มีลางสังหรณ์ตลอดว่าใครว่าเรา สงสัยกรรมเราเยอะ


เฮ้อออออออออออออออออออออออออออออ