ถ้าแม่ยังอยู่..ทุกอย่างจะไม่เป็นแบบนี้

เราเรียนอยุ่ ตจว.กับยาย เพราะพ่อกับแม่เลิกกัน แต่ว่าการที่พ่อกับแม่เราเลิกกันมันไม่ได้ทำให้เรารู้สึกด้อยหรืออะไรเลย เพราะพ่อกับแม่เราก็ยังคุยกันได้ปกติ เจอกันได้ปกติ สนิทกันเหมือนเดิม แต่พอพ่อเรามีแฟนใหม่ เราเคยคิดน้ะว่าจะเหมือนในละครป้ะว้ะ ที่ร้ายๆ พอเราเจอนาง นางดูเหมือนใจดี เราก็แบบใครดีมาก็ดีกลับ แต่ถามว่าชอบไหม? เราเฉยๆ แม่จะถามตลอดว่านางทำไรหรือพูดไรไม่ดีกับเรารึป่าว ถ้ามีให้บอก ตอนนั้นมันก็ไม่มีไร  จนมาถึงตอนที่พ่อโทรมาบอกแม่เราว่าจะขอให้นางมาอยุ่ที่ห้องเรา(อาพาร์ทเม้นท์)ถ้าหาห้องเช่าได้ก็จะย้ายไป เราเห็นว่าพ่อก็อยุ่ห้องนั้นคนเดียว เราก็อยุ่ ตจว. แม่ก็อยุ่อีกที่ เราเลยให้อยุ่ เพราะเห็นว่าอยุ่แป๊ปเดียว แต่พอมาถึงเหตุการณ์ที่เราเสียใจมากที่สุดในชีวิต วันนั้นเป็นวันที่เราดีใจเพราะแม่จะมาหาเราที่ ตจว. คืนนั้นก็คุยกับแม่ แม่บอกว่าซื้อนาฬิกามาให้ ซื้อครีมทาสิวมาให้ลองใช้ เราแบบอยากเจอแม่มาก เรานอนคิดว่าพอตื่นเช้ามาจะอวดแม่ว่าแข่งเปตองได้ที่1 ให้แม่ทำกับข้าวให้กิน แต่พอตอนเช้าเรากลับรู้ว่า แม่ประสบอุติเหตุเสียชีวิต สมองตอนนั้นคือตื้อ ทำไรไม่ถูก เราภาวนาขอให้ไม่ใช่แม่เราแม้จะรู้ว่ายังไงก็ใช่ เหตุการณ์นี้มันทำให้เราไม่อยากทำอะไรต่อไปเลย แต่พอเรามาคิดดูว่าถ้าเรายังมัวแต่ร้องไห้ โรงเรียนไม่ไป แม่คงจะไม่สบายใจ เราเลยพยายามเข้มแข็งให้มากที่สุด พอแม่จากไปทุกอย่างมันก็ไม่เหมือนเดิม เราไปอยุ่กับพ่อที่ กทม. เราอยุ่ห้องเดียวกับแฟนใหม่พ่อ (นางยังไม่ย้ายออกไป) คือมันเป็นห้องรวม แล้วเตียงมันมีเตียงเดียว ซึ่งนางนอนกับพ่อเรา ส่วนเรานอนโซฟา เชื่อป้ะเราสิงสถิตอยุ่แต่กับโซฟา นางใช้ห้องเหมือนเป็นเจ้าของ เก็บของของแม่เราใส่ลังหมด โทรทัศน์เราแทบไม่ได้แตะ คือมีคืนนึงเราอ่านหนังสือสอบอยุ่ นางจะนอนนางเดินมาปิดไฟ เราแบบงง คือสงสัยว่านี่ตกลงกุเป็นเจ้าของห้องหรือผู้อาศัย แล้วตอนนั้นเรากินข้าวแล้วเสร็จแล้วเราก็เอาไปแช่ยังไม่อยากล้างเพราะเห็นมีใบเดียวค่อยรอล้างที่เดียว พอนางมาเห็น นางพูดว่า -แล้วไม่รู้จักล้างง สตั้นเลย มันอึดอัดน้ะ อยากให้แม่อยุ่จัง ถ้าแม่อยุ่ทุกอย่างจะไม่เป็นแแบบนี้