ฟังหัวเรื่องแล้วเพื่อนๆอาจตกใจแต่เรารู้สึกแบบนั้นจริงๆ..
เรื่องมันมีดังนี้เราเป็นผญที่อายุ30มาแล้วและด้วยความที่เรากลัวการตั้งครรภ์มากถึงมากที่สุดและเราเป็นโรคกลัวเข็มฉีดยามาแต่เด็กแล้วคือตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่เคยคิดอยากมีลูกเลย
เพื่อนๆที่มีลูกเราดีใจนะเพราะเรารักเด็กมากๆชอบอยู่กับเด็กแต่เรากลัวการตั้งครรภ์เพราะเรามักไม่สบายปวดหัวไมเกรนทุกเดือนเวลาปวดทรมานมาก
คนที่เป็นจะรู้ดีและเราก็จะหายด้วยการกินยาแบบเยอะมาก และด้วยยุคสมัยที่เปลี่ยนไปเรารู้สึกว่าผช.สมัยนี้เจ้าชู้เยอะเราเห็นเพื่อนที่แต่งงานกันรักกันดี
พอท้องมีปัญหากันเลิกกันก็มีเยอะ(ที่จริงในใจเรามีปม)(ครั้งนึงเราเคยเป็นผู้จัดการร้านแห่งหนึ่งเป็นตึก4ชั้นนอนที่นั่นเลยและมีเพื่อนอีกคนที่ทำงานด้วยกัน
ก็นอนที่นั่นแต่คนละชั้นเพื่อนเราเขาท้องอยู่แฟนเขาเราก็รู้จักดีเป็นรุ่นพี่หน้าตาดีมีตังค์play boy ความที่เพื่อนเราคิดว่ามีลูกคงเปลี่ยนเค้าได้ตัดสินใจเก็บ
ลูกไว้ทั้งๆที่แฟนเค้าไม่อยากให้เก็บไว้แม่แฟนเค้าก็เช่นกันแม่แฟนเค้าเคยมาหาเราที่ร้านและพูดกับเราว่าช่วยพูดให้เพื่อนคิดดีๆนะลูกเค้าไม่ได้ดีไม่ได้มี
ความรับผิดชอบอะไรพอที่จะดูแลใครได้อยากให้เอาเด็กออก..เราเครียดเลยแต่เราก็ไม่เคยเอ่ยกับเพื่อนหรอกแค่เราเห็นเค้าเป็นแบบนั้นเราก็สงสารเค้าพอละ
ในเวลานั้นโทรศัพท์นาทีละ7บาทมั้งถ้าจำไม่ผิดเราเห็นเขาลงมาโทรศัพท์ร้านข้างล่างดึกๆดื่นๆโทรตามแฟนเค้าร้องไห้ฟูมฟายและมันเป็นแบบนั้นทุกวัน
ตั้งแต่วันที่เขาท้องจนวันที่เขาคลอดแล้วเขาก็เลิกกันอยู่ดี..มันมีรายละเอียดที่เราเห็นแล้วเราฝังใจเยอะเราเล่าทั้งวันคงไม่หมด)
เราเป็นผญที่ไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไหร่ประจำเดือน2เดือนมาครั้งถ้ากินยาคุมก็จะมาทุกเดือนปวดหัวบ่อยกินยาบ่อย..และเดือนนี้ก็เช่นกันปวดหัวมากกินไม่ได้นอนไม่หลับเอ้าสเต็ปเดิมกินยานอนจนกว่าจะหายกินยาทั้งวันข้าวปลาไม่ได้กิน..พอเย็นอาการดีขึ้นซื้อไข่พะโล้มากินแต่ก็ยังมีปวดหัวบ้างอ้วกบ้าง
จนพออีกวันตอนแรกว่าจะไปดูแฟนเตะบอลตอน8โมงเช้าลุกไม่ไหวแฟนเดินมาหาไม่ไหวก็นอนนะ..ใส่อะไรอะเหม็นว่าให้แฟนแล้ววิ่งไปอ้วกๆแฟนบอกไหวป่าวอยู่ได้ไหม..แฟนต้องไปเตะบอลเป็นการแข่งไม่ไปก็ไม่ได้นะรับปากเค้าแล้วเราบอกไม่เปงไรไปเลยเราอยู่ได้จ้า..แฟนไปแล้วโทรกลับมาถามว่าท้องหรือป่าว..เราบอกตลกละปกติเราปวดหัวก็เป็นงี้เหม็นไรก็อ้วกนะ..แต่ไม่ไหวเด่วกลับมาก็ไปหาหมอแระกัน..พอไปหาหมอ(ไปแค่คลีนิก)พยาบาลถามอาการเราก็บอกอ้วกปวดหัว..พยาบาลถามท้องเสียไหมเราตอบไม่เขาถามต่อกินไรมาเราก็ตอบไข่พะโล้..พยาบาลบอกอาหารเป็นพิษรอพบหมอ(เอ่อไม่ถามเรื่องประจำเดือนหน่อยเหรอจะบอกก็ไม่ฟังเลยอ่า)อะไม่เปนไรรอบอกหมอแระกัน..พอเจอหมอๆก็อ่านใบที่พยาบาลเขียนให้ถามเหมือนกันเป๊ะฉีดยาไหมจะได้หายเรางงแป็บเอ่ออ่าไม่ฉีด(หมอไม่ถามไรเพิ่มเติมจะฉีดยา)เรากลัวเข็มอยู่แล้วตกใจไม่ทันได้บอกได้คุยหมอต่อคือบอกตรงหมอทำเวลามากแบบว่าให้ไวคิวต่อไปรอเต็มเลย..เราเลยยื่นยันว่าไม่ฉีดหมอให้ออกไปรอรับยาแล้วกันได้ยามาเพียบเลยให้เกลือแร่อีกเพียบท้องไม่เสียแต่ให้เกลือแร่..เล่าให้แฟนฟังคลีนิคนี้เราจะมาครั้งแรกและครั้งสุดท้ายนะไม่ไหวคิดได้ไงอ่าถ้าบอกเป็นกระเพาะยังดีกว่าอาหารเป็นพิษนะ..ว่าแล้วเลยบอกแฟนแวะร้านขายยาหน่อยซื้อที่ตรวจฉี่หน่อยดีกว่าในหัวไม่ได้คิดว่าจะท้องเลยคิดไว้ว่าตรวจมาก็ขีดเดียวเหมือนทุกทีเพราะเคยสงสัยแล้วตรวจก็ขีดเดียว..บ่ายสองแระเราเข้าห้องน้ำตรวจฉี่แฟนบอกขอไปนอนแป็บนะเตะบอลมาเหนื่อยเราก็จ้าเดินเข้าห้องน้ำรอผลมันขึ้นละๆมันมาสองขีดทีนี้ตะโกนบอกแฟนมานี่ก่อนบอกแฟนว่ามันสองขีดหน้าตาเรามีแต่ความกังวลถอนหายใจเครียด(แฟนเรายิ้มหน้าบ้าน)แฟนถามทำไมทำหน้างั้นอ่า..เราบอกเราไม่รู้หลายวันก่อนเรากินแต่ยาข้าวแทบไม่กินเค้าจะเป็นอะไรไหม!!!ความรู้สึกกลัวการท้องหายไปหมดมีแต่ความรู้สึกว่าขอให้เค้าปลอดภัยไม่เป็นอะไร..ว่าแล้วก็พากันขับรถไปในเมืองไปโรงพยาบาลเพื่อความแน่ชัด..ตรวจทั้งฉี่ทั้งเลือดท้องนะครับหมอจะให้ยาแก้แพ้ไปกับแก้ปวดยาอย่างอื่นกินไม่ได้นะ...หมอบอกฝากท้องติดต่อชั้นล่างนะแต่เราไม่ได้ฝากที่นั่นเพราะเราโทรหาเพื่อนๆถามเพือ่นๆแนะนำให้ไปโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งอาจแพงไปนิดแต่ดีมากๆเราเชื่อเพื่อนเพราะแฟนเราเป็นห่วงเรามากเราสองคนทำงานรายได้พอที่จะจ่ายตรงนี้ได้แฟนเราไม่ลังเลที่จะพาเราไปฝากตามที่เพื่อนแนะนำไปฝากท้องหมอตรวจหลายอย่างสรุปเราท้องได้8สัปดาห์แล้ว(วันนั้นเราไปหาหมอ22/1/58)23/1เราต้องขึ้นเครื่องไปทำงานต่างจังหวัด1อาทิตย์เราเริ่มคิดและวางแผนให้เค้าเรากลัวมากๆกลัวเค้าไม่ปลอดภัย..เราภาวนาทุกวันให้เค้าปลอดภัย..หมอนัดซาวด์วันที่1เรารอคอยนับวันเพื่อจะเจอว่าเค้าปลอดภัยดี..เราอยากบอกเค้าว่าเราอยากเป็นแม่เราพร้อมดูแลเขาได้โปรดอยู่กับเราและเราสัญญาว่าเราจะดูแลเค้าด้วยชีวิตของเราที่มี...
1ชีวิตที่มาแบบไม่ตั้งตัว...!!!!!
เรื่องมันมีดังนี้เราเป็นผญที่อายุ30มาแล้วและด้วยความที่เรากลัวการตั้งครรภ์มากถึงมากที่สุดและเราเป็นโรคกลัวเข็มฉีดยามาแต่เด็กแล้วคือตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่เคยคิดอยากมีลูกเลย
เพื่อนๆที่มีลูกเราดีใจนะเพราะเรารักเด็กมากๆชอบอยู่กับเด็กแต่เรากลัวการตั้งครรภ์เพราะเรามักไม่สบายปวดหัวไมเกรนทุกเดือนเวลาปวดทรมานมาก
คนที่เป็นจะรู้ดีและเราก็จะหายด้วยการกินยาแบบเยอะมาก และด้วยยุคสมัยที่เปลี่ยนไปเรารู้สึกว่าผช.สมัยนี้เจ้าชู้เยอะเราเห็นเพื่อนที่แต่งงานกันรักกันดี
พอท้องมีปัญหากันเลิกกันก็มีเยอะ(ที่จริงในใจเรามีปม)(ครั้งนึงเราเคยเป็นผู้จัดการร้านแห่งหนึ่งเป็นตึก4ชั้นนอนที่นั่นเลยและมีเพื่อนอีกคนที่ทำงานด้วยกัน
ก็นอนที่นั่นแต่คนละชั้นเพื่อนเราเขาท้องอยู่แฟนเขาเราก็รู้จักดีเป็นรุ่นพี่หน้าตาดีมีตังค์play boy ความที่เพื่อนเราคิดว่ามีลูกคงเปลี่ยนเค้าได้ตัดสินใจเก็บ
ลูกไว้ทั้งๆที่แฟนเค้าไม่อยากให้เก็บไว้แม่แฟนเค้าก็เช่นกันแม่แฟนเค้าเคยมาหาเราที่ร้านและพูดกับเราว่าช่วยพูดให้เพื่อนคิดดีๆนะลูกเค้าไม่ได้ดีไม่ได้มี
ความรับผิดชอบอะไรพอที่จะดูแลใครได้อยากให้เอาเด็กออก..เราเครียดเลยแต่เราก็ไม่เคยเอ่ยกับเพื่อนหรอกแค่เราเห็นเค้าเป็นแบบนั้นเราก็สงสารเค้าพอละ
ในเวลานั้นโทรศัพท์นาทีละ7บาทมั้งถ้าจำไม่ผิดเราเห็นเขาลงมาโทรศัพท์ร้านข้างล่างดึกๆดื่นๆโทรตามแฟนเค้าร้องไห้ฟูมฟายและมันเป็นแบบนั้นทุกวัน
ตั้งแต่วันที่เขาท้องจนวันที่เขาคลอดแล้วเขาก็เลิกกันอยู่ดี..มันมีรายละเอียดที่เราเห็นแล้วเราฝังใจเยอะเราเล่าทั้งวันคงไม่หมด)
เราเป็นผญที่ไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไหร่ประจำเดือน2เดือนมาครั้งถ้ากินยาคุมก็จะมาทุกเดือนปวดหัวบ่อยกินยาบ่อย..และเดือนนี้ก็เช่นกันปวดหัวมากกินไม่ได้นอนไม่หลับเอ้าสเต็ปเดิมกินยานอนจนกว่าจะหายกินยาทั้งวันข้าวปลาไม่ได้กิน..พอเย็นอาการดีขึ้นซื้อไข่พะโล้มากินแต่ก็ยังมีปวดหัวบ้างอ้วกบ้าง
จนพออีกวันตอนแรกว่าจะไปดูแฟนเตะบอลตอน8โมงเช้าลุกไม่ไหวแฟนเดินมาหาไม่ไหวก็นอนนะ..ใส่อะไรอะเหม็นว่าให้แฟนแล้ววิ่งไปอ้วกๆแฟนบอกไหวป่าวอยู่ได้ไหม..แฟนต้องไปเตะบอลเป็นการแข่งไม่ไปก็ไม่ได้นะรับปากเค้าแล้วเราบอกไม่เปงไรไปเลยเราอยู่ได้จ้า..แฟนไปแล้วโทรกลับมาถามว่าท้องหรือป่าว..เราบอกตลกละปกติเราปวดหัวก็เป็นงี้เหม็นไรก็อ้วกนะ..แต่ไม่ไหวเด่วกลับมาก็ไปหาหมอแระกัน..พอไปหาหมอ(ไปแค่คลีนิก)พยาบาลถามอาการเราก็บอกอ้วกปวดหัว..พยาบาลถามท้องเสียไหมเราตอบไม่เขาถามต่อกินไรมาเราก็ตอบไข่พะโล้..พยาบาลบอกอาหารเป็นพิษรอพบหมอ(เอ่อไม่ถามเรื่องประจำเดือนหน่อยเหรอจะบอกก็ไม่ฟังเลยอ่า)อะไม่เปนไรรอบอกหมอแระกัน..พอเจอหมอๆก็อ่านใบที่พยาบาลเขียนให้ถามเหมือนกันเป๊ะฉีดยาไหมจะได้หายเรางงแป็บเอ่ออ่าไม่ฉีด(หมอไม่ถามไรเพิ่มเติมจะฉีดยา)เรากลัวเข็มอยู่แล้วตกใจไม่ทันได้บอกได้คุยหมอต่อคือบอกตรงหมอทำเวลามากแบบว่าให้ไวคิวต่อไปรอเต็มเลย..เราเลยยื่นยันว่าไม่ฉีดหมอให้ออกไปรอรับยาแล้วกันได้ยามาเพียบเลยให้เกลือแร่อีกเพียบท้องไม่เสียแต่ให้เกลือแร่..เล่าให้แฟนฟังคลีนิคนี้เราจะมาครั้งแรกและครั้งสุดท้ายนะไม่ไหวคิดได้ไงอ่าถ้าบอกเป็นกระเพาะยังดีกว่าอาหารเป็นพิษนะ..ว่าแล้วเลยบอกแฟนแวะร้านขายยาหน่อยซื้อที่ตรวจฉี่หน่อยดีกว่าในหัวไม่ได้คิดว่าจะท้องเลยคิดไว้ว่าตรวจมาก็ขีดเดียวเหมือนทุกทีเพราะเคยสงสัยแล้วตรวจก็ขีดเดียว..บ่ายสองแระเราเข้าห้องน้ำตรวจฉี่แฟนบอกขอไปนอนแป็บนะเตะบอลมาเหนื่อยเราก็จ้าเดินเข้าห้องน้ำรอผลมันขึ้นละๆมันมาสองขีดทีนี้ตะโกนบอกแฟนมานี่ก่อนบอกแฟนว่ามันสองขีดหน้าตาเรามีแต่ความกังวลถอนหายใจเครียด(แฟนเรายิ้มหน้าบ้าน)แฟนถามทำไมทำหน้างั้นอ่า..เราบอกเราไม่รู้หลายวันก่อนเรากินแต่ยาข้าวแทบไม่กินเค้าจะเป็นอะไรไหม!!!ความรู้สึกกลัวการท้องหายไปหมดมีแต่ความรู้สึกว่าขอให้เค้าปลอดภัยไม่เป็นอะไร..ว่าแล้วก็พากันขับรถไปในเมืองไปโรงพยาบาลเพื่อความแน่ชัด..ตรวจทั้งฉี่ทั้งเลือดท้องนะครับหมอจะให้ยาแก้แพ้ไปกับแก้ปวดยาอย่างอื่นกินไม่ได้นะ...หมอบอกฝากท้องติดต่อชั้นล่างนะแต่เราไม่ได้ฝากที่นั่นเพราะเราโทรหาเพื่อนๆถามเพือ่นๆแนะนำให้ไปโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งอาจแพงไปนิดแต่ดีมากๆเราเชื่อเพื่อนเพราะแฟนเราเป็นห่วงเรามากเราสองคนทำงานรายได้พอที่จะจ่ายตรงนี้ได้แฟนเราไม่ลังเลที่จะพาเราไปฝากตามที่เพื่อนแนะนำไปฝากท้องหมอตรวจหลายอย่างสรุปเราท้องได้8สัปดาห์แล้ว(วันนั้นเราไปหาหมอ22/1/58)23/1เราต้องขึ้นเครื่องไปทำงานต่างจังหวัด1อาทิตย์เราเริ่มคิดและวางแผนให้เค้าเรากลัวมากๆกลัวเค้าไม่ปลอดภัย..เราภาวนาทุกวันให้เค้าปลอดภัย..หมอนัดซาวด์วันที่1เรารอคอยนับวันเพื่อจะเจอว่าเค้าปลอดภัยดี..เราอยากบอกเค้าว่าเราอยากเป็นแม่เราพร้อมดูแลเขาได้โปรดอยู่กับเราและเราสัญญาว่าเราจะดูแลเค้าด้วยชีวิตของเราที่มี...