เรื่องก็มีอยู่ว่าเพื่อนผู้ชายต่างโรงเรียนขอมาเข้าห้องน้ำที่บ้านเราค่ะ แต่ตามประสาเพื่อน ใครๆก็ให้เข้าอยู่แล้วหล่ะเพราะความไว้ใจอ่ะนะ
แต่เรื่องมันเริ่มต้นขึ้นเมื่อนายคนนี้(เรียกว่าบีแล้วกัน)ขออยู่ต่อสิคะ โดยอ้างว่า "เด่วอยู่เป็นเพื่อนนะ" ซึ่ง ณ ตอนนั้นเราก็อยู่คนเดียวพอดี
แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะน้องก็กำลังกลับจากโรงเรียนแล้วเลยไม่ได้กลัวอะไร เราก็เลยตอบไปว่า "เอ้อ เอาดิ มาๆเด่วทำไรให้กิน"
เราก็ทำอาหารเลี้ยงเพื่อนตามธรรมเนียมอ่ะนะ เพราะนายบีก็อุตส่าห์มาอยู่เป็นเพื่อนคุยทั้งที แต่พฤติกรรมของนายบีเรียกแบบบ้านๆก็คือ "หน้าม่อ"
นั่นแหล่ะค่ะ แต่เราก็ไม่ได้รำคาญเพราะมันตลก เฮฮาคุยด้วยแล้วไม่เบื่อแล้วนายบีก็เป็นคนปากหวานด้วย
"เห้ย แม่ศรีเรือนมาเอง อร่อยมากทำให้กินทุกวันได้มั้ย" "แกนี่น่ารักขึ้นเรื่อยๆนะ" "ทำผมทรงนี้แล้วสวยจัง" คือจะได้ยินคำชมพวกนี้จากปากนายบีตลอด
แล้วเราก็เป็นคนบ้ายอพอดีด้วยก็ยิ่งชอบให้อยู่ต่อเลยสิ
ก็เลยชวนเล่นเกมส์เพลย์ค่ะ แรกๆก็เป็นเหมือนปกตินี่แหละ แต่ไปๆมาๆเริ่มแตะตัว แตะขาจับไหล่
แต่เราก็ไม่ได้คิดมากก็แตะนายบีคืนมั่งจะได้เท่าๆกันเฮฮาสนุกกันไป จนพอเริ่มเบื่อๆเกมส์ทีนี้เริ่มมากขึ้นเรื่อยๆละ มาซบไหล่ "เฮ้อ เพลียจังซบหน่อยๆ"
เราก็เออออให้ซบเฉยๆซะงั้นด้วย "นอนไม่สบายเลย ขอนอนตักนะ" ณ ตอนนั้นเริ่มคิดแล้วมันเริ่มมากแล้วบี บีแกเป็นแค่เพื่อนนะเห้ย ก็เลยบอกไปว่า
"แกเป็นอะไรเนี่ย เยอะละๆ ลุกไปๆ" นายบีก็ลุกค่ะ แต่ลุกมาหอมแก้มแทน ทำเสียงกะเทยๆแล้วตอบว่า "เพื่อนสิยะ หล่อนก็" อันนั้นก็ทำเราขำ
ซะมากกว่าจะมาคิดเรื่องที่โดนหอมแก้มเลยลืมไปเลยว่ามันเริ่มคุกคามเรามากขึ้นเรื่อยๆแล้วนะ แถมอยู่สองต่อสองด้วยลืมเรื่องพวกนี้ไปหมด
"แกมีขนมกินอีกป่าว ยังไม่อิ่มเลย" นายบีถาม
"หึ กินไม่รู้จักพอรึไง ไม่กินช้อนไปเลยหล่ะ" เราตอบ
"กินแม่ครัวได้ป่าวดูน่าอร่อยกว่า" "ล้อเล่นๆ เด่วไปเซเว่น เอาไรป่าวเลี้ยงๆ" นายบี
ด้วยความอยากกินของฟรีอ่ะเนอะ เราเลยมองข้ามคำยอที่ดูหน้าม่อพวกนี้ไปหมดแล้วก็เลยสั่งซาลาเปาไส้ครีมไป
จนพอนายบีกลับมาก็กินปกตินี่แหล่ะ แต่เราสังเกตเห็นกล่องอะไรในถุงเซเว่น ก็เลยถาม "ไรอ่ะ" "หมากฝรั่งไง" นายบีตอบ
แต่ทันทีที่ตอบเท่านั้นหล่ะจับมือเราสองข้างขึ้นคร่อมบนโซฟา พร้อมหยิบกล่องนั่นทันทีมันเขียนโลโก้ว่า "Durex"
ตอนนั้นตกใจสุดขีดมันไม่ใช่หมากฝรั่งนิเห้ย เราก็รู้ทันทีว่ากำลังเจอกับอะไร แต่พ่อก็สอนไว้ว่าเจอเหตุแบบนี้ให้ใจเย็นๆอย่าโวยวาย
ก็เลยไม่ดิ้นไม่โวยวายจนนายบีนึกว่าเรายอมมั้ง แต่ตอนนั้นเราก็นึกแผนหนักๆไว้แล้ว "แกปล่อยมือก่อนเจ็บ เด่วใส่ให้"
นายบีก็ปล่อยมือเพราะคิดว่าเรายอมจริงๆ.. แต่วินาทีนั้นมันเป็นอะไรที่รู้สึกสะใจเหมือนได้ปลดปล่อยอารมณ์ป่าเถื่อนสุดๆค่ะ
ช่วงที่นายบีประมาทปล่อยมีเรานั่นแหละ เรายกเข่าขึ้นสุดแรงเกิดเลยกระแทกกลางเป้ากางเกงจังๆ ยังไม่ทันจะร้องโอ้ยนะ เรากำหมัดมือขวาอัดเข้าไปกลางจมูกสุดแรงเกิดเลยจนนายบีกระเด็นออกไป แต่ไม่จบแค่นั้นค่ะ เราโดดขึ้นคร่อมตอนที่นายบีเสียจังหวะนี่แหละ ต่อยหน้ามันซ้ำ 2-3 หมัด
ไม่จบแค่นั้นเราคว้ามีดในจานกับข้าวที่ทำให้นายบีกินนั่นแหล่ะ ปักใส่พรหมข้างๆหัวเลย
จนวินาทีนั้นแหละ ที่ได้เห็นคนหน้าซีดเป็นไก่ต้มร้องโอดครวญครั้งแรก เราก็รู้สึกร้อนๆที่หัวมากๆเหมือนไฟลุกเลย แต่มันไม่ใช่อารมณ์โกรธนะ
มันเหมือนเป็นจิตสังหารซะมากกว่า ตอนนั้นก็ไม่รู้ว่าตัวเองกลายเป็นแบบนั้นได้ยังไงใจมันก็ไม่ได้เต้นแรงร้อนรนด้วย คือนิ่งมากๆเหมือนคุมสติได้
ก่อนจะบอกนายบีว่า "จะออกไปจากบ้านGuหรือจะตายHa อยู่ตรงนี้ ไป!" พอเราลุกเท่านั้นละ นายบีรีบลุกขึ้นแบบมึนๆ หยิบกระเป๋าไม่พูดจาดริฟรถมอไซค์หายไปไม่ถึง 20 วิ หน้าตาเหมือนกับเห็นผีมากแต่ก็ส่วนทางกับน้องเราเข้าบ้านมาพอดี น้องเราก็ถาม "พี่บีเค้าดูหนังผีมาหรอคะ" ทำเราขำออกมาเลย แต่มันแปลกที่เราไม่รู้สึกกลัว เรากลับรู้สึกสนุก+สะใจสุดๆ ทั้งๆที่ถ้าปักมีดพลาดสมองทะลุตายไปแล้ว
บางทีมันอาจจะเป็นเพราะเราเก็บกดด้วยที่เห็นข่าวผู้หญิงโดนกระทำฝ่ายเดียวทุกวี่ทุกวัน ฆ่าข่มขืนเด็ก คนแก่ หรือแม้แต่คนพิการ มันรู้สึกแค้นแทนพวกเค้าแปลกๆ เคยคิดด้วยว่าน่าจะมีคนรับจ้างฆ่าไอ้พวกนี้ให้หมดๆไปซะ คิดไปคิดมาเลยมีความคิดที่ว่า "ถ้าเราเจอแบบนี้กับตัว แล้วมีโอกาสเราจะฆ่ามันก่อน"
แล้วก็คิดด้วยว่าเราทำได้จริงๆ มันคงจะรู้สึกสะใจไม่น้อยนะถ้าได้สยบคนที่มีกำลังมากกว่าเราและกำลังข่มเหงเราอยู่
แต่ตั้งแต่วันนั้นไม่กี่ชั่วโมงนายบีก็ลบเพื่อน+บล๊อก ไม่ติดต่อ ตัดความสัมพันธ์กับเราไปเลย จนปัจจุบันถ้าเราไปไหนกับเพื่อนกลุ่มนายบี นายบีจะไม่มา! อาจจะเพราะสู้หน้าไม่ติดหรือกลัวก็ไม่ทราบ ก็เป็นความสะใจที่ได้สอนผู้ชายแบบนี้ว่าผู้หญิงไม่ได้อ่อนแอต้องเป็นเครื่องระบายความใคร่ ส่วนคิดจะแจ้งความมั้ยก็คงไม่ค่ะ เพราะเราก็เกือบจะเจตนาฆ่าเช่นกัน 555
ที่เล่ามาทั้งหมดก็อยากจะเตือนถึงนิสัยของผู้ชายจำพวกนี้ค่ะ ถ้าเกิดเหตุแบบนี้ขึ้นตั้งสติให้ดีวางแผนคิดให้มากๆ จะสู้ก็ต้องทำให้เร็วต่อเนื่องห้ามประมาท
แต่ก็ต้องดูด้วยค่ะว่าสู้ได้มั้ย ไม่ต้องกลัวว่ามันจะตายฆ่ามันได้ให้ทำเลยดีกว่าถูกมันฆ่าเอาทีหลังคนพวกนี้มันไม่ปราณีเราตั้งแต่คิดแล้วล่ะ
ชักดาบแกล้งยอมๆไปก่อน
ดาบ 1 สตั๊นเป้ากางเกง+จุดสำคัญ
ดาบ 2 มองหาอาวุธแย่งให้ได้ แย่งได้แทงคอ หน้า อกซ้าย สะโพกขวาจุดสำคัญทั้งหลาย ถ้าแทงแล้วให้บิดมีดด้วย
ถ้ายืดยื้ออย่าไปแย่งต่อให้เอาก้อนหินแถบนั้นนี่แหละทุบหน้ามันเป็นสตั๊นที่ 2
ดาบ 3 ไม่ประมาทต้องซ้ำต่อทันทีอย่าปราณีเพราะมันก็ไม่ปราณีเราเช่นกัน
แต่ถ้ามีปืนมา 2 คน ไม่มีโอกาสแย่งปืนเลยก็ยอมมันไปดีกว่าแต่ให้มันป้องกันด้วยเท่านั้น ยอมๆให้มันเสร็จไปไวๆดีกว่าถูกฆ่าตาย แล้วก็จำหน้ามันไว้แม่นๆไปแจ้งความเอาทีหลังก็ยังไม่สาย ถ้ามีเส้นใหญ่ๆก็จัดให้มันโดนตื้บตายในคุกไป
พ่อเราสอนมาแบบนี้ถ้าเจอคนมาคุกคามข่มขืนเพราะโลกนี้มันไม่ได้สวยงามมันมีมุมที่เรายังไม่เคยเห็นอีกมาก เอาชีวิตรอดเป็นสำคัญที่สุดโดยเฉพาะประเทศไทยตอนนี้อันตรายมาก ยังดีที่เราเจอเป็นแค่เด็กรุ่นเดียวกันโชคดีไป
เมื่อเราเกือบถูกข่มขืน และ เกือบฆ่าคนตายในวันเดียวกัน (ขอเล่าประสบการณ์ค่ะ)
แต่เรื่องมันเริ่มต้นขึ้นเมื่อนายคนนี้(เรียกว่าบีแล้วกัน)ขออยู่ต่อสิคะ โดยอ้างว่า "เด่วอยู่เป็นเพื่อนนะ" ซึ่ง ณ ตอนนั้นเราก็อยู่คนเดียวพอดี
แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะน้องก็กำลังกลับจากโรงเรียนแล้วเลยไม่ได้กลัวอะไร เราก็เลยตอบไปว่า "เอ้อ เอาดิ มาๆเด่วทำไรให้กิน"
เราก็ทำอาหารเลี้ยงเพื่อนตามธรรมเนียมอ่ะนะ เพราะนายบีก็อุตส่าห์มาอยู่เป็นเพื่อนคุยทั้งที แต่พฤติกรรมของนายบีเรียกแบบบ้านๆก็คือ "หน้าม่อ"
นั่นแหล่ะค่ะ แต่เราก็ไม่ได้รำคาญเพราะมันตลก เฮฮาคุยด้วยแล้วไม่เบื่อแล้วนายบีก็เป็นคนปากหวานด้วย
"เห้ย แม่ศรีเรือนมาเอง อร่อยมากทำให้กินทุกวันได้มั้ย" "แกนี่น่ารักขึ้นเรื่อยๆนะ" "ทำผมทรงนี้แล้วสวยจัง" คือจะได้ยินคำชมพวกนี้จากปากนายบีตลอด
แล้วเราก็เป็นคนบ้ายอพอดีด้วยก็ยิ่งชอบให้อยู่ต่อเลยสิ
ก็เลยชวนเล่นเกมส์เพลย์ค่ะ แรกๆก็เป็นเหมือนปกตินี่แหละ แต่ไปๆมาๆเริ่มแตะตัว แตะขาจับไหล่
แต่เราก็ไม่ได้คิดมากก็แตะนายบีคืนมั่งจะได้เท่าๆกันเฮฮาสนุกกันไป จนพอเริ่มเบื่อๆเกมส์ทีนี้เริ่มมากขึ้นเรื่อยๆละ มาซบไหล่ "เฮ้อ เพลียจังซบหน่อยๆ"
เราก็เออออให้ซบเฉยๆซะงั้นด้วย "นอนไม่สบายเลย ขอนอนตักนะ" ณ ตอนนั้นเริ่มคิดแล้วมันเริ่มมากแล้วบี บีแกเป็นแค่เพื่อนนะเห้ย ก็เลยบอกไปว่า
"แกเป็นอะไรเนี่ย เยอะละๆ ลุกไปๆ" นายบีก็ลุกค่ะ แต่ลุกมาหอมแก้มแทน ทำเสียงกะเทยๆแล้วตอบว่า "เพื่อนสิยะ หล่อนก็" อันนั้นก็ทำเราขำ
ซะมากกว่าจะมาคิดเรื่องที่โดนหอมแก้มเลยลืมไปเลยว่ามันเริ่มคุกคามเรามากขึ้นเรื่อยๆแล้วนะ แถมอยู่สองต่อสองด้วยลืมเรื่องพวกนี้ไปหมด
"แกมีขนมกินอีกป่าว ยังไม่อิ่มเลย" นายบีถาม
"หึ กินไม่รู้จักพอรึไง ไม่กินช้อนไปเลยหล่ะ" เราตอบ
"กินแม่ครัวได้ป่าวดูน่าอร่อยกว่า" "ล้อเล่นๆ เด่วไปเซเว่น เอาไรป่าวเลี้ยงๆ" นายบี
ด้วยความอยากกินของฟรีอ่ะเนอะ เราเลยมองข้ามคำยอที่ดูหน้าม่อพวกนี้ไปหมดแล้วก็เลยสั่งซาลาเปาไส้ครีมไป
จนพอนายบีกลับมาก็กินปกตินี่แหล่ะ แต่เราสังเกตเห็นกล่องอะไรในถุงเซเว่น ก็เลยถาม "ไรอ่ะ" "หมากฝรั่งไง" นายบีตอบ
แต่ทันทีที่ตอบเท่านั้นหล่ะจับมือเราสองข้างขึ้นคร่อมบนโซฟา พร้อมหยิบกล่องนั่นทันทีมันเขียนโลโก้ว่า "Durex"
ตอนนั้นตกใจสุดขีดมันไม่ใช่หมากฝรั่งนิเห้ย เราก็รู้ทันทีว่ากำลังเจอกับอะไร แต่พ่อก็สอนไว้ว่าเจอเหตุแบบนี้ให้ใจเย็นๆอย่าโวยวาย
ก็เลยไม่ดิ้นไม่โวยวายจนนายบีนึกว่าเรายอมมั้ง แต่ตอนนั้นเราก็นึกแผนหนักๆไว้แล้ว "แกปล่อยมือก่อนเจ็บ เด่วใส่ให้"
นายบีก็ปล่อยมือเพราะคิดว่าเรายอมจริงๆ.. แต่วินาทีนั้นมันเป็นอะไรที่รู้สึกสะใจเหมือนได้ปลดปล่อยอารมณ์ป่าเถื่อนสุดๆค่ะ
ช่วงที่นายบีประมาทปล่อยมีเรานั่นแหละ เรายกเข่าขึ้นสุดแรงเกิดเลยกระแทกกลางเป้ากางเกงจังๆ ยังไม่ทันจะร้องโอ้ยนะ เรากำหมัดมือขวาอัดเข้าไปกลางจมูกสุดแรงเกิดเลยจนนายบีกระเด็นออกไป แต่ไม่จบแค่นั้นค่ะ เราโดดขึ้นคร่อมตอนที่นายบีเสียจังหวะนี่แหละ ต่อยหน้ามันซ้ำ 2-3 หมัด
ไม่จบแค่นั้นเราคว้ามีดในจานกับข้าวที่ทำให้นายบีกินนั่นแหล่ะ ปักใส่พรหมข้างๆหัวเลย
จนวินาทีนั้นแหละ ที่ได้เห็นคนหน้าซีดเป็นไก่ต้มร้องโอดครวญครั้งแรก เราก็รู้สึกร้อนๆที่หัวมากๆเหมือนไฟลุกเลย แต่มันไม่ใช่อารมณ์โกรธนะ
มันเหมือนเป็นจิตสังหารซะมากกว่า ตอนนั้นก็ไม่รู้ว่าตัวเองกลายเป็นแบบนั้นได้ยังไงใจมันก็ไม่ได้เต้นแรงร้อนรนด้วย คือนิ่งมากๆเหมือนคุมสติได้
ก่อนจะบอกนายบีว่า "จะออกไปจากบ้านGuหรือจะตายHa อยู่ตรงนี้ ไป!" พอเราลุกเท่านั้นละ นายบีรีบลุกขึ้นแบบมึนๆ หยิบกระเป๋าไม่พูดจาดริฟรถมอไซค์หายไปไม่ถึง 20 วิ หน้าตาเหมือนกับเห็นผีมากแต่ก็ส่วนทางกับน้องเราเข้าบ้านมาพอดี น้องเราก็ถาม "พี่บีเค้าดูหนังผีมาหรอคะ" ทำเราขำออกมาเลย แต่มันแปลกที่เราไม่รู้สึกกลัว เรากลับรู้สึกสนุก+สะใจสุดๆ ทั้งๆที่ถ้าปักมีดพลาดสมองทะลุตายไปแล้ว
บางทีมันอาจจะเป็นเพราะเราเก็บกดด้วยที่เห็นข่าวผู้หญิงโดนกระทำฝ่ายเดียวทุกวี่ทุกวัน ฆ่าข่มขืนเด็ก คนแก่ หรือแม้แต่คนพิการ มันรู้สึกแค้นแทนพวกเค้าแปลกๆ เคยคิดด้วยว่าน่าจะมีคนรับจ้างฆ่าไอ้พวกนี้ให้หมดๆไปซะ คิดไปคิดมาเลยมีความคิดที่ว่า "ถ้าเราเจอแบบนี้กับตัว แล้วมีโอกาสเราจะฆ่ามันก่อน"
แล้วก็คิดด้วยว่าเราทำได้จริงๆ มันคงจะรู้สึกสะใจไม่น้อยนะถ้าได้สยบคนที่มีกำลังมากกว่าเราและกำลังข่มเหงเราอยู่
แต่ตั้งแต่วันนั้นไม่กี่ชั่วโมงนายบีก็ลบเพื่อน+บล๊อก ไม่ติดต่อ ตัดความสัมพันธ์กับเราไปเลย จนปัจจุบันถ้าเราไปไหนกับเพื่อนกลุ่มนายบี นายบีจะไม่มา! อาจจะเพราะสู้หน้าไม่ติดหรือกลัวก็ไม่ทราบ ก็เป็นความสะใจที่ได้สอนผู้ชายแบบนี้ว่าผู้หญิงไม่ได้อ่อนแอต้องเป็นเครื่องระบายความใคร่ ส่วนคิดจะแจ้งความมั้ยก็คงไม่ค่ะ เพราะเราก็เกือบจะเจตนาฆ่าเช่นกัน 555
ที่เล่ามาทั้งหมดก็อยากจะเตือนถึงนิสัยของผู้ชายจำพวกนี้ค่ะ ถ้าเกิดเหตุแบบนี้ขึ้นตั้งสติให้ดีวางแผนคิดให้มากๆ จะสู้ก็ต้องทำให้เร็วต่อเนื่องห้ามประมาท
แต่ก็ต้องดูด้วยค่ะว่าสู้ได้มั้ย ไม่ต้องกลัวว่ามันจะตายฆ่ามันได้ให้ทำเลยดีกว่าถูกมันฆ่าเอาทีหลังคนพวกนี้มันไม่ปราณีเราตั้งแต่คิดแล้วล่ะ
ชักดาบแกล้งยอมๆไปก่อน
ดาบ 1 สตั๊นเป้ากางเกง+จุดสำคัญ
ดาบ 2 มองหาอาวุธแย่งให้ได้ แย่งได้แทงคอ หน้า อกซ้าย สะโพกขวาจุดสำคัญทั้งหลาย ถ้าแทงแล้วให้บิดมีดด้วย
ถ้ายืดยื้ออย่าไปแย่งต่อให้เอาก้อนหินแถบนั้นนี่แหละทุบหน้ามันเป็นสตั๊นที่ 2
ดาบ 3 ไม่ประมาทต้องซ้ำต่อทันทีอย่าปราณีเพราะมันก็ไม่ปราณีเราเช่นกัน
แต่ถ้ามีปืนมา 2 คน ไม่มีโอกาสแย่งปืนเลยก็ยอมมันไปดีกว่าแต่ให้มันป้องกันด้วยเท่านั้น ยอมๆให้มันเสร็จไปไวๆดีกว่าถูกฆ่าตาย แล้วก็จำหน้ามันไว้แม่นๆไปแจ้งความเอาทีหลังก็ยังไม่สาย ถ้ามีเส้นใหญ่ๆก็จัดให้มันโดนตื้บตายในคุกไป
พ่อเราสอนมาแบบนี้ถ้าเจอคนมาคุกคามข่มขืนเพราะโลกนี้มันไม่ได้สวยงามมันมีมุมที่เรายังไม่เคยเห็นอีกมาก เอาชีวิตรอดเป็นสำคัญที่สุดโดยเฉพาะประเทศไทยตอนนี้อันตรายมาก ยังดีที่เราเจอเป็นแค่เด็กรุ่นเดียวกันโชคดีไป