ผมรักญาติตัวเองรู้แก่ใจว่าผิดแต่. . .

ผมรักญาติคนหนึ่งซึ่งผมรู้ว่าเราไม่ควรรักกันผมไม่ควรทำอย่างนั้นกับเธอเลย แต่ทำไงได้ละ! เราไม่ได้โตมาด้วยกัน ไม่ได้เจอกันมาก่อนเลย มันเป็นช่วงที่ผมเรียน ม.6 ตอนนั้นเธอเรียน ปี 1 เรามาเจอกันโดยบังเอิญ ซึ่งพ่อเธอเป็นน้องพ่อผม ผมไม่เคยเจอเธอมากก่อนแต่เราคุยกันอยู่ประมาณ 2-3 เดือน อาจเป็นเพราะเราอายุไล่ๆกัน เราเลยคุยกันถูกคอถูกใจ ซึ่งมันเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้ผมไปชอบเธอและขอเธอเป็นแฟน ซึ่งก็คิดถึงปัญหาที่จะเกิดขึ้น เพราะถ้าผู้ใหญ่รู้ เขาคงตัดลูกตัดพ่อตัดแม่และอาจทำให้ทุกคนมีปัญหากันได้ ซึ่งเรื่องของผมมันเลยจุดที่จะบอกว่า เราเลิกกันเพราะเรื่องพวกนี้ไม่ได้แล้ว เพราะเรื่องมันผ่านมา 2 ปีแล้ว ผมเรียน ปี 2 เธอเรียน ปี 3 เรารักกันมาก ทุกครั้งที่พูดถึงปัญหานี้มันทำให้เรายิ่งไม่อยากเลิกกัน ตอนนี้ผมไปเจอญาติฝ่ายแม่เธอแล้ว ทุกคนที่บ้านเธอรับได้และผมก็เข้ากับพวกเขาได้ดี แต่ตอนนี้เธอไม่สามารถเข้าหาแม่ผมเลยด้วยซ้ำ ผมคิดว่ามันไม่ยุติธรรม ผมสงสารเธอมากๆ เธอทำให้ผมเลิกรักเธอไม่ได้เลย ผมไม่อยากใจร้ายกับเธอ ไม่อยากให้เธอทะเลาะกับพ่อของเธอ สักวันทุกคนก็ต้องรู้ เมื่อถึงวันนั้น ผมไม่รู้ว่าควรทำยังไง ควรทำในสิ่งที่ถูก หรือ ทำที่ใจเราต้องการ มันตอบยากมาก พอจะมีคำแนะนำให้บ้างไหมคับ . . .