สวัสดีค่ะต้องบอกเลยนะค่ะว่านี้เป็นกระทู้แรกของเราเลย ผิดพลาดอะไรก็ขอโทษด้วยค่ะ
จากชื่อหัวข้อกระทู้ คือเราสงสัยจริงๆค่ะว่าเราควรจะเดินยังไงต่อไปดี หาทางออกไม่เจอเลยค่ะ
เริ่มเลยนะคะ คือตั้งแต่เกิดเลยค่ะเราอยู่กับยายที่สุโขทัยมาตลอดตั้งแต่เล็กจนโต ยายเลี้ยงเรามาคนเดียวตลอดค่ะไม่มีใครช่วยยายเลี้ยงเรานะค่ะ
เพราะคุณตาท่านเสียไปก่อนเราเกิดอีก แล้วพ่อแม่เราก็ไปทำงานต่างจังหวัดค่ะ ยายเราก็เล่าให้ฟังตลอด ว่าเลี้ยงเราเนี้ยลำบากแค่ไหน ต้องทำอะไรบ้างนู่นนี่ คือเล่าให้เราฟังตลอดตั้งแต่เด็กๆ จนโต จะเป็นเรื่องซ้ำๆกัน โดยเฉพาะเรื่องพ่อเรื่องแม่เราค่ะ ยายจะชอบพูดประมาณว่า ตอนเราเกิด ยายเราเนี่ยแหละเป็นคนอุ้มเราคนแรก(ถัดจากหมอกับพยาบาล) ส่วนพ่อเราน่ะเหรอ เค้าก็ไปนอนอยู่ที่รถนู่น ประมาณว่าไม่ได้สนใจอะไรเราหรอก คือจะชอบพูดแบบนี้ตลอด แล้วยายเราก็เป็นหนี้ด้วยค่ะ ยายบอกว่าที่เป็นหนี้เนี่ยเป็นเพราะไปกู้หนี้ยืมสินมาให้พ่อแม่เราเอาไปตั้งตัว แล้วยายไม่เคยได้สักบาทกลับคืนมา เมื่อตอนเด็กๆเราฟังเรื่องพวกนี้ก็ร้องไห้นะคะ สงสารยาย แต่พอโตขึ้นเริ่มเบื่อกับเรื่องพวกนี้แล้วค่ะ ส่วนเรื่องการอยู่อาศัยของเรากับยายเนี่ย คือบ้านจะเป็นบ้านไม้หลังเก่าๆ โทรมๆค่ะอายุก็ประมาณ 30 ปีได้มั้ง ตั้งแต่เกิดเราอยู่บ้านหลังนี้มาตลอด จำได้ตลอดมาด้วยค่ะว่ายายเราต้องรับจ้างเกือบทุกวัน งานก็จะเป็นพวก เกี่ยวข้าว เกี่ยวถั่ว ดำนา งานพวกนี้เป็นงานหนักมากนะคะเพราะเราก็เคยๆช่วยยายทำบ้าง ค่าจ้างก็จะได้วันละ 120 บ้าง 130 บ้าง แต่นี่ประมาณเมื่อ 6-7 ปีแล้วล่ะค่ะที่เราพอจำได้ ค่าแรงก็จะเพิ่มขึ้นประมาณปีล่ะ 20 คือยายเราจะรับจ้างตลอด เพราะพ่อแม่เราค่ะ พวกเค้าจะไม่ส่งเงินมาให้ถ้าไม่ขอ
ซึ่งปกติเนี่ยถ้าเกิดยายเรารับจ้างแล้วเงินไม่พอใช้จริงๆ ก็จะให้เราโทรไปขอเองค่ะ ทีละประมาณพันนึงเยอะหน่อยก็สองพัน ยายเราไม่เคยขอเงินพ่อแม่เลย แต่เวลาเราอยากได้อะไรก็จะโทรไปขอพ่อแม่นะ เช่นพวก กล่องดินสอ ตุ๊กตาบาร์บี้ พ่อแม่เราก็จะส่งมาให้ทางไปรษณีย์ โดยส่วนใหญ่พอกล่องมันส่งมาถึงเราแล้ว ของในกล่องก็จะไม่ครบ 32 บ้าง 55 พ่อแม่เราก็จะมาหาบ้างช่วงวันหยุดยาวค่ะ เช่น ปีใหม่ สงกรานต์ หรือช่วงเราปิดเทอมจะมารับให้ไปอยู่ด้วย
แต่จุดพีคอยู่ตั้งแต่นี้แหละค่ะข้างบนนี่แค่บทนำเฉยๆ555 พอดีรำลึกความหลังเยอะไปหน่อย
เราอยู่กับยายมาตั้งแต่เล็กจนโตใช่ไหมคะ แต่พอเราเรียนถึง ม.2 อายุ 13 แล้ว พ่อแม่เราก็จะให้ไปอยู่กับเค้าที่ระยองค่ะ เพราะเริ่มมีกินมีใช้ มีบ้านของตัวเองแล้ว ตอนแรกเราก็กะจะไม่ไป กลัวไปหมดเลยค่ะ เพาะไม่เคยอยู่ห่างจากยายเลย แต่ก็มีบางครั้งนะคะที่อยากไป จะเป็นตอนที่ทะเลาะกับยายค่ะ ยายเราเป็นพวกอารมณ์ร้อน ด่าเก่งมาก ตีเก่งด้วย ด่ากันทู๊กวัน555 แล้วยายเราเคยพูดค่ะว่าถ้าวันนึงเกิดเราไปอยู่กับพ่อแม่ เราจะไม่ได้สบายเหมือนตอนอยู่กับยาย เราก็กลัวจริงๆค่ะไม่กล้าไป แต่ยายเราบอกว่าจะไปกับเราด้วย เราเลยไปค่ะ
และนี่เป็นเหมือนความเปลี่ยนแปลงของชีวิตเราเลยก็ว่าได้ค่ะ
พอเราตกลงที่จะไประยอง พ่อแม่เราก็ให้ทำการย้ายโรงเรียน โรงเรียนที่เราเรียนตอน ม.1 ม.2 ก็ไม่ได้ใหญ่มากนะคะเป็นโรงเรียนมัธยมเล็กๆนักเรียนประมาณ 500 คนได้ค่ะ ซึ่งน้อยมาก เราก็ดำเนินการทำเรื่องย้ายเสร็จแล้วนะคะ พ่อแม่เราก็มารับเราตอนปิดเทอม แล้วพาไปสมัครเรียนที่โรงเรียนใหม่ค่ะ โรงเรียนนี้ถือว่าใหญ่สำหรับเรานะคะ นักเรียนเยอะ
ซึ่งที่นี่ก็ถือว่าโอเคค่ะ แต่ชื่อแปลกไปหน่อย 555 แต่ปัญหามันไม่ได้เกี่ยวกับโรงเรียนหรืออะไรเลยค่ะ
ปัญหามันคือ บ้าน ที่เราย้ายมาอยู่เนี่ยล่ะค่ะ ตอนแรกก็ดีนะคะแต่...
กับครอบครัวแบบนี้ เราควรไปดีไหมค่ะ
จากชื่อหัวข้อกระทู้ คือเราสงสัยจริงๆค่ะว่าเราควรจะเดินยังไงต่อไปดี หาทางออกไม่เจอเลยค่ะ
เริ่มเลยนะคะ คือตั้งแต่เกิดเลยค่ะเราอยู่กับยายที่สุโขทัยมาตลอดตั้งแต่เล็กจนโต ยายเลี้ยงเรามาคนเดียวตลอดค่ะไม่มีใครช่วยยายเลี้ยงเรานะค่ะ
เพราะคุณตาท่านเสียไปก่อนเราเกิดอีก แล้วพ่อแม่เราก็ไปทำงานต่างจังหวัดค่ะ ยายเราก็เล่าให้ฟังตลอด ว่าเลี้ยงเราเนี้ยลำบากแค่ไหน ต้องทำอะไรบ้างนู่นนี่ คือเล่าให้เราฟังตลอดตั้งแต่เด็กๆ จนโต จะเป็นเรื่องซ้ำๆกัน โดยเฉพาะเรื่องพ่อเรื่องแม่เราค่ะ ยายจะชอบพูดประมาณว่า ตอนเราเกิด ยายเราเนี่ยแหละเป็นคนอุ้มเราคนแรก(ถัดจากหมอกับพยาบาล) ส่วนพ่อเราน่ะเหรอ เค้าก็ไปนอนอยู่ที่รถนู่น ประมาณว่าไม่ได้สนใจอะไรเราหรอก คือจะชอบพูดแบบนี้ตลอด แล้วยายเราก็เป็นหนี้ด้วยค่ะ ยายบอกว่าที่เป็นหนี้เนี่ยเป็นเพราะไปกู้หนี้ยืมสินมาให้พ่อแม่เราเอาไปตั้งตัว แล้วยายไม่เคยได้สักบาทกลับคืนมา เมื่อตอนเด็กๆเราฟังเรื่องพวกนี้ก็ร้องไห้นะคะ สงสารยาย แต่พอโตขึ้นเริ่มเบื่อกับเรื่องพวกนี้แล้วค่ะ ส่วนเรื่องการอยู่อาศัยของเรากับยายเนี่ย คือบ้านจะเป็นบ้านไม้หลังเก่าๆ โทรมๆค่ะอายุก็ประมาณ 30 ปีได้มั้ง ตั้งแต่เกิดเราอยู่บ้านหลังนี้มาตลอด จำได้ตลอดมาด้วยค่ะว่ายายเราต้องรับจ้างเกือบทุกวัน งานก็จะเป็นพวก เกี่ยวข้าว เกี่ยวถั่ว ดำนา งานพวกนี้เป็นงานหนักมากนะคะเพราะเราก็เคยๆช่วยยายทำบ้าง ค่าจ้างก็จะได้วันละ 120 บ้าง 130 บ้าง แต่นี่ประมาณเมื่อ 6-7 ปีแล้วล่ะค่ะที่เราพอจำได้ ค่าแรงก็จะเพิ่มขึ้นประมาณปีล่ะ 20 คือยายเราจะรับจ้างตลอด เพราะพ่อแม่เราค่ะ พวกเค้าจะไม่ส่งเงินมาให้ถ้าไม่ขอ
ซึ่งปกติเนี่ยถ้าเกิดยายเรารับจ้างแล้วเงินไม่พอใช้จริงๆ ก็จะให้เราโทรไปขอเองค่ะ ทีละประมาณพันนึงเยอะหน่อยก็สองพัน ยายเราไม่เคยขอเงินพ่อแม่เลย แต่เวลาเราอยากได้อะไรก็จะโทรไปขอพ่อแม่นะ เช่นพวก กล่องดินสอ ตุ๊กตาบาร์บี้ พ่อแม่เราก็จะส่งมาให้ทางไปรษณีย์ โดยส่วนใหญ่พอกล่องมันส่งมาถึงเราแล้ว ของในกล่องก็จะไม่ครบ 32 บ้าง 55 พ่อแม่เราก็จะมาหาบ้างช่วงวันหยุดยาวค่ะ เช่น ปีใหม่ สงกรานต์ หรือช่วงเราปิดเทอมจะมารับให้ไปอยู่ด้วย
แต่จุดพีคอยู่ตั้งแต่นี้แหละค่ะข้างบนนี่แค่บทนำเฉยๆ555 พอดีรำลึกความหลังเยอะไปหน่อย
เราอยู่กับยายมาตั้งแต่เล็กจนโตใช่ไหมคะ แต่พอเราเรียนถึง ม.2 อายุ 13 แล้ว พ่อแม่เราก็จะให้ไปอยู่กับเค้าที่ระยองค่ะ เพราะเริ่มมีกินมีใช้ มีบ้านของตัวเองแล้ว ตอนแรกเราก็กะจะไม่ไป กลัวไปหมดเลยค่ะ เพาะไม่เคยอยู่ห่างจากยายเลย แต่ก็มีบางครั้งนะคะที่อยากไป จะเป็นตอนที่ทะเลาะกับยายค่ะ ยายเราเป็นพวกอารมณ์ร้อน ด่าเก่งมาก ตีเก่งด้วย ด่ากันทู๊กวัน555 แล้วยายเราเคยพูดค่ะว่าถ้าวันนึงเกิดเราไปอยู่กับพ่อแม่ เราจะไม่ได้สบายเหมือนตอนอยู่กับยาย เราก็กลัวจริงๆค่ะไม่กล้าไป แต่ยายเราบอกว่าจะไปกับเราด้วย เราเลยไปค่ะ
และนี่เป็นเหมือนความเปลี่ยนแปลงของชีวิตเราเลยก็ว่าได้ค่ะ
พอเราตกลงที่จะไประยอง พ่อแม่เราก็ให้ทำการย้ายโรงเรียน โรงเรียนที่เราเรียนตอน ม.1 ม.2 ก็ไม่ได้ใหญ่มากนะคะเป็นโรงเรียนมัธยมเล็กๆนักเรียนประมาณ 500 คนได้ค่ะ ซึ่งน้อยมาก เราก็ดำเนินการทำเรื่องย้ายเสร็จแล้วนะคะ พ่อแม่เราก็มารับเราตอนปิดเทอม แล้วพาไปสมัครเรียนที่โรงเรียนใหม่ค่ะ โรงเรียนนี้ถือว่าใหญ่สำหรับเรานะคะ นักเรียนเยอะ
ซึ่งที่นี่ก็ถือว่าโอเคค่ะ แต่ชื่อแปลกไปหน่อย 555 แต่ปัญหามันไม่ได้เกี่ยวกับโรงเรียนหรืออะไรเลยค่ะ
ปัญหามันคือ บ้าน ที่เราย้ายมาอยู่เนี่ยล่ะค่ะ ตอนแรกก็ดีนะคะแต่...