หลังจากที่ทราบว่าดิฉัน ฆ่าหล่อนตายจากเเรงริษยา เเรงหึงหวง ก็รู้สึกอยากขอโทษหล่อนจากใจจริง ดิฉันทำเองไม่ได้เเล้ว ดิฉันต้องพึงผู้ที่มีบารมีสูงกว่า ซึ่งนั่นก็คงไม่ใช่พี่สาวดิฉัน ดิฉันไปหาคนตามที่พี่สาวดิฉันพาไป รวมทั้งคนที่ดิฉันรู้สึกว่าใช่ มาพบเจอกับพี่สาว น่าเเปลกนะคะ คนที่ไม่เคยเจอกันมาก่อน คนที่อยู่ไกลกันคนละจังหวัด เมื่อเดินทางมาเจอกันในครั้งเเรก ก็กลับกลายเป็นรู้จักกันดี น้ำตาของคนเหล่านี้ไหลออกมาอย่างสุดคิดถึง "สหายเราเป็นอย่างไรบ้าง อยู่ดีมีสุดหรือไม่" คำพูดซ้ำเดิมๆ ที่ดิฉันจะได้ยินประจำ ของเหล่าคนที่ให้ความเคารพในตัวพ่อองค์ดำอย่างหาที่สุดไม่ได้ กลุ่มคนที่ไม่เคยประกาศว่า ตนเองเป็นทหารของพ่อท่าน ด้วยความเชื่อส่วนตัวเเล้ว ดิฉันเชื่อกลุ่มคนธรรมดาเหล่านี้เสียยิ่งกว่า คนที่ออกมาประกาศสะอีก เพราะดิฉันเชื่อว่า ทหารของพ่อองค์ดำ มีกิจ มีงาน ที่รับบรรชามาให้ทำสืบไป เป็นความลับ เป็นงาน ใหญ่เล็ก ก็ตามพระประสงค์
ผู้มีพระคุณท่านหนึ่งได้โปรดเมตตาดิฉันเล่าให้ฟังว่า สมัยก่อนดิฉันเกิดเป็นสาวพม่านางหนึ่ง ที่ถูกต้อนมาแต่ครั้งศึกเมืองเหนือ ได้รักใคร่กับทหารอโยธยาจึงติดสอยห้อยตามผัวมายังอโยธยา ก็พบว่าผัวนั้นมากชู้หลายเมีย ก็ถูกบรรดาเมียไทยเขากดขี่ ข่มเหงมามากจึงเกิดความเคียดเเค้น ฆ่าเมียหลวงของทหารคนนี้ตายในน้ำ เธอจึ่งเเค้นมาก เธอต้องการจะฆ่าดิฉันให้ตาย ท่านผู้นี้เล่าให้ฟังเท่านี้ ท่านบอกอีกว่าดวงจิตของเธอต้องการไปเกิดเเล้ว ติดที่ใจอาฆาตนี้เท่านั้น ให้ไปขอขมาให้เขาอโหสิ ยุติหนี้กรรมต่อกัน ด้วยตอนนี้ทุกคนที่เกี่ยวข้องกับเธอในอดีตชาติได้รับกรรมจากกระทำเเล้ว ท่านบอกว่าให้ไปอยุธยา หาที่ๆมีบ่อน้ำ กับปรางค์ประธานใกล้ๆกัน ไปขอขมาเธอตรงนั้น ...พูดเหมือนรู้ว่าดิฉันเคยเห็นภาพนี้ แต่จะบอกก็ไม่บอกต้องให้เดาให้หากันตลอด ก็อย่างนั้นสุดแต่บุญแต่กรรม
หลังจากมีเรื่องราวต่างๆมากมายเกิดขึ้น พี่สาวก็ไปบวชที่วัดใน จ.อยุธยาวัดหนึ่ง เพื่ออุทิศกุศลให้ดวงจิตนี้สงบเเละมีกุศลบุญติดตัว โดยที่พี่สาวตกลงกับดิฉันว่า วันที่สึกให้ดิฉันมากับแฟนพี่สาว ให้มีผู้ชายที่ไม่รู้เรื่องมาสักคน เผื่อมีอะไรเกิดขึ้นจะได้ช่วยเหลือกันได้ หากมีเเค่พี่กับดิฉันสงสัยจะลากกันลงน้ำเเน่ๆ (พี่สาวเเอบตลก) พอถึงวันสึกดิฉันก็นั่งรถไปกับแฟนพี่ มุ่งเข้า จ.อยุธยา ใจมันเต้น มันตื่นเต้น มันดีใจ มันอยากจะไปให้ถึงเร็วๆ เหมือนได้กลับบ้านคิดถึงเหลือเกินความรู้สึกภายในตัวมันรู้สึกอย่างนี้ พอไปถึงเขตวัด ดิฉันจำได้คือ เปิดประตูลงไปปุ๊บ ดิฉันก็ถลาไปจับดิน จับพื้นดิน "คิดถึงเหลือเกิน ดีใจนักแล้ว ผืนแผ่นดินที่ข้าได้จากมา" จนเริ่มเห็นว่า คนเเถวนั้นหันมามองก็เริ่มเป็นผู้เป็นคน ลุกขึ้นยืนนิ่งๆ พี่สาวพาไปกราบพระที่อุโบสถเก่าตั้งเเต่สมัยอยุธยา ระหว่างทางเดิน อาการมาเเล้ว หายใจไม่ออก อึดอัด เเน่นจะเป็นลม เป็นอะไรไปนะเรา ก็บอกพี่สาว "จะไม่อึดอัดได้ไง คนตั้งเยอะเเยะ" เราหันไปมองพี่สาว ที่ยังใส่ชุดขาวอยู่ เขาคงไม่เเกล้งเราหรอก เเต่นี่มันไม่มีคน "ดูสิ มาทั้งทัพ" อาการไม่ไหวเเลยมานั่งใต้ร่มไม้ "ทัพอะไร ไม่มีใครเลย หายใจไม่ออกเเล้วเนี่ย " พี่สาวบอกปล่อยเขาเถอะ เขาคิดถึงบ้าน เขาจะไปเเล้ว จะไม่มาทำร้ายเจ้าเเล้ว ได้ยินอย่างนี้ โรคกำเริบเลย โรคฟูมฟาย คิดถึงบ้าน ร้องไห้เป็นเผาเต่า จนพี่สาวทำธุระเสร็จก็พาไปไหว้พระตามวัดต่างๆ ดิฉันเห็นพี่สาวดิฉันนะ เเต่ดิฉันไม่ได้พูดกับพี่เลย เธอข้างในตัวฉันนี้ทำเองหมด
พี่พามาวัดต่างๆ เธอรู้จักหมดเลยนะ ซอกนั้น ซอกนี้ ทางที่ Unseen Thailand เลย (ดิฉันขออนุญาตเล่าอธิบายแต่จะไม่ขอบอกว่าที่ๆไปคือที่ใด เพื่อให้เกียรติสถานที่) ดิฉันมายืนใต้ต้นลั่นทม หลบร้อน สายตาเงยขึ้นไปมองบนยอดเจดีย์สูง ความรู้สึกของตัวดิฉันกลับมา นึกไปถึงสมัย ป.4 ดิฉันเคยมาที่นี่กับครอบครัว แต่เด็ก ป.4 ตอนนั้นไม่รู้หรอกว่า อะไรคืออะไร จำได้เลยว่า ตอนนั้นดิฉันรู้สึกว่าเคยมาที่นี่แล้ว แถมพาพ่อแม่ ไปดูนั่น ดูนี่ชนิดไม่ต้องพึ่งไกด์บุ๊คอะไรเลย พอล่วงเลยมาเกือบ 10 ปี ก็ตอบคำถามได้อีกข้อ ว่าทำไมดิฉันถึงรู้สึกแบบนั้น ไม่แน่ว่าเธอคนนี้ เธออาจจะอยู่กับดิฉันมาตั้งนานแล้วก็ได้ อาจจะรอเวลาที่ดิฉันอายุเท่ากับช่วงเวลากรรมที่ดิฉันทำร้ายเธอก็ได้ ติดแต่เพียงตอนนี้ดิฉันอาจจะพอมีบุญอยู่บ้างเท่านั้น
ปกติดิฉันเป็นคนกลัวความสูง แต่ไม่คิดนะว่าเธฮจะพาให้ดิฉันกล้าเดินขึ้นบันไดเจดีย์องค์สง่าใจกลางเมืองขึ้นไปข้างบน เพื่อไปเห็นในสิ่งที่เธออยากให้เห็น พอขึ้นไปก็เจอกับรูปพระสุพรรณกัลยาที่มีคนเอามาวางไว้ ข้างบนเจดีย์ แปลกดีเหมือนกัน เดินลงมายันพื้นดิน ภารกิจกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว รอติดตามกันนะคะ ไม่ค่อยมีเวลาพิมพ์เลย ครั้งต่อไปก็จบแล้วล่ะ ติดตามกันนะคะว่าเธอให้อภัยดิฉันหรือเปล่า
ความฝันภารกิจ.....จากนักรบอยุธยา สู่ เด็กหญิงธรรมดา (ที่ไม่รู้ไปเกี่ยวกับเขาตอนไหน) ต่อ..
ผู้มีพระคุณท่านหนึ่งได้โปรดเมตตาดิฉันเล่าให้ฟังว่า สมัยก่อนดิฉันเกิดเป็นสาวพม่านางหนึ่ง ที่ถูกต้อนมาแต่ครั้งศึกเมืองเหนือ ได้รักใคร่กับทหารอโยธยาจึงติดสอยห้อยตามผัวมายังอโยธยา ก็พบว่าผัวนั้นมากชู้หลายเมีย ก็ถูกบรรดาเมียไทยเขากดขี่ ข่มเหงมามากจึงเกิดความเคียดเเค้น ฆ่าเมียหลวงของทหารคนนี้ตายในน้ำ เธอจึ่งเเค้นมาก เธอต้องการจะฆ่าดิฉันให้ตาย ท่านผู้นี้เล่าให้ฟังเท่านี้ ท่านบอกอีกว่าดวงจิตของเธอต้องการไปเกิดเเล้ว ติดที่ใจอาฆาตนี้เท่านั้น ให้ไปขอขมาให้เขาอโหสิ ยุติหนี้กรรมต่อกัน ด้วยตอนนี้ทุกคนที่เกี่ยวข้องกับเธอในอดีตชาติได้รับกรรมจากกระทำเเล้ว ท่านบอกว่าให้ไปอยุธยา หาที่ๆมีบ่อน้ำ กับปรางค์ประธานใกล้ๆกัน ไปขอขมาเธอตรงนั้น ...พูดเหมือนรู้ว่าดิฉันเคยเห็นภาพนี้ แต่จะบอกก็ไม่บอกต้องให้เดาให้หากันตลอด ก็อย่างนั้นสุดแต่บุญแต่กรรม
หลังจากมีเรื่องราวต่างๆมากมายเกิดขึ้น พี่สาวก็ไปบวชที่วัดใน จ.อยุธยาวัดหนึ่ง เพื่ออุทิศกุศลให้ดวงจิตนี้สงบเเละมีกุศลบุญติดตัว โดยที่พี่สาวตกลงกับดิฉันว่า วันที่สึกให้ดิฉันมากับแฟนพี่สาว ให้มีผู้ชายที่ไม่รู้เรื่องมาสักคน เผื่อมีอะไรเกิดขึ้นจะได้ช่วยเหลือกันได้ หากมีเเค่พี่กับดิฉันสงสัยจะลากกันลงน้ำเเน่ๆ (พี่สาวเเอบตลก) พอถึงวันสึกดิฉันก็นั่งรถไปกับแฟนพี่ มุ่งเข้า จ.อยุธยา ใจมันเต้น มันตื่นเต้น มันดีใจ มันอยากจะไปให้ถึงเร็วๆ เหมือนได้กลับบ้านคิดถึงเหลือเกินความรู้สึกภายในตัวมันรู้สึกอย่างนี้ พอไปถึงเขตวัด ดิฉันจำได้คือ เปิดประตูลงไปปุ๊บ ดิฉันก็ถลาไปจับดิน จับพื้นดิน "คิดถึงเหลือเกิน ดีใจนักแล้ว ผืนแผ่นดินที่ข้าได้จากมา" จนเริ่มเห็นว่า คนเเถวนั้นหันมามองก็เริ่มเป็นผู้เป็นคน ลุกขึ้นยืนนิ่งๆ พี่สาวพาไปกราบพระที่อุโบสถเก่าตั้งเเต่สมัยอยุธยา ระหว่างทางเดิน อาการมาเเล้ว หายใจไม่ออก อึดอัด เเน่นจะเป็นลม เป็นอะไรไปนะเรา ก็บอกพี่สาว "จะไม่อึดอัดได้ไง คนตั้งเยอะเเยะ" เราหันไปมองพี่สาว ที่ยังใส่ชุดขาวอยู่ เขาคงไม่เเกล้งเราหรอก เเต่นี่มันไม่มีคน "ดูสิ มาทั้งทัพ" อาการไม่ไหวเเลยมานั่งใต้ร่มไม้ "ทัพอะไร ไม่มีใครเลย หายใจไม่ออกเเล้วเนี่ย " พี่สาวบอกปล่อยเขาเถอะ เขาคิดถึงบ้าน เขาจะไปเเล้ว จะไม่มาทำร้ายเจ้าเเล้ว ได้ยินอย่างนี้ โรคกำเริบเลย โรคฟูมฟาย คิดถึงบ้าน ร้องไห้เป็นเผาเต่า จนพี่สาวทำธุระเสร็จก็พาไปไหว้พระตามวัดต่างๆ ดิฉันเห็นพี่สาวดิฉันนะ เเต่ดิฉันไม่ได้พูดกับพี่เลย เธอข้างในตัวฉันนี้ทำเองหมด
พี่พามาวัดต่างๆ เธอรู้จักหมดเลยนะ ซอกนั้น ซอกนี้ ทางที่ Unseen Thailand เลย (ดิฉันขออนุญาตเล่าอธิบายแต่จะไม่ขอบอกว่าที่ๆไปคือที่ใด เพื่อให้เกียรติสถานที่) ดิฉันมายืนใต้ต้นลั่นทม หลบร้อน สายตาเงยขึ้นไปมองบนยอดเจดีย์สูง ความรู้สึกของตัวดิฉันกลับมา นึกไปถึงสมัย ป.4 ดิฉันเคยมาที่นี่กับครอบครัว แต่เด็ก ป.4 ตอนนั้นไม่รู้หรอกว่า อะไรคืออะไร จำได้เลยว่า ตอนนั้นดิฉันรู้สึกว่าเคยมาที่นี่แล้ว แถมพาพ่อแม่ ไปดูนั่น ดูนี่ชนิดไม่ต้องพึ่งไกด์บุ๊คอะไรเลย พอล่วงเลยมาเกือบ 10 ปี ก็ตอบคำถามได้อีกข้อ ว่าทำไมดิฉันถึงรู้สึกแบบนั้น ไม่แน่ว่าเธอคนนี้ เธออาจจะอยู่กับดิฉันมาตั้งนานแล้วก็ได้ อาจจะรอเวลาที่ดิฉันอายุเท่ากับช่วงเวลากรรมที่ดิฉันทำร้ายเธอก็ได้ ติดแต่เพียงตอนนี้ดิฉันอาจจะพอมีบุญอยู่บ้างเท่านั้น
ปกติดิฉันเป็นคนกลัวความสูง แต่ไม่คิดนะว่าเธฮจะพาให้ดิฉันกล้าเดินขึ้นบันไดเจดีย์องค์สง่าใจกลางเมืองขึ้นไปข้างบน เพื่อไปเห็นในสิ่งที่เธออยากให้เห็น พอขึ้นไปก็เจอกับรูปพระสุพรรณกัลยาที่มีคนเอามาวางไว้ ข้างบนเจดีย์ แปลกดีเหมือนกัน เดินลงมายันพื้นดิน ภารกิจกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว รอติดตามกันนะคะ ไม่ค่อยมีเวลาพิมพ์เลย ครั้งต่อไปก็จบแล้วล่ะ ติดตามกันนะคะว่าเธอให้อภัยดิฉันหรือเปล่า