ต้องขอโทษนะคะ ถ้าหาก จขกท. tag ผิดห้อง
ก่อนอื่นขอเกริ่นเรื่องของ จขกท. ก่อนนะคะ
ตั้งแต่จขกท. จำความได้ก็เห็นพ่อกับแม่อยู่ด้วยกันมาตลอด เวลาไปไหนก็ไปด้วยกัน ช่วงเวลาทำอาหารกินกัน เป็นช่วงเวลาที่จขกท. ชอบมากเพราะจะได้เห็นพ่อกับแม่หยอกล้อเล่นกันในครัวโดยมีจขกท. เป็นลูกมือคอยช่วย วันไหนพ่อกลับบ้านช้า แม่ก็จะอยู่รอพ่อทานข้าวพร้อมกัน พ่อกับแม่ก็คอยพูดตลอดว่าจขกท. โชคดีมีครอบครัวที่สมบูรณ์ ช่วงนั้นจขกท. โลกสวยมากค่ะ รู้สึกภูมิใจในทุกอย่าง พ่อ แม่ ตัวเอง ครอบครัว แต่ก็ไม่เคยมองคนที่ครอบครัวที่ไม่ครบว่าด้อยกว่า ความจริงเพื่อนสนิททุกคนของจขกท. ก็ไม่ครบซะส่วนใหญ่ (หลังจากเกิดเรื่อง เพิ่งมานั่งนึกได้ว่าไม่ใช่เราคนเดียวที่มีปัญหา) เป็นคนชอบส่องและอ่านกระทู้แนวนี้ในพันทิพมานาน และรู้สึกไม่ชอบ อยากร้องไห้หลังอ่านจบทุกครั้ง (จขกท. เป็นพวกเซนซิทีฟสูงมากจริง ๆ ค่ะ ดูFrozenยังร้องไห้เลย) ได้แต่หวังว่ามันคงไม่เกิดขึ้นกับครอบครัวตัวเอง สุดท้ายมันก็เป็นแค่ความหวัง ไม่ใช่ความจริง
เรื่องมันเกิดขึ้นมาเมื่อต้นปีที่แล้ว แต่มารู้จริง ๆ ว่าพ่อมีคนอื่นก็ตอนปลายปี ครอบครัวจขกท. เป็นพวกล้าหลังค่ะ ประจวบกับพ่อชอบสะสมของเก่า เทคโนโลยีทั้งหลายแหล่อย่าหวังว่าจะได้มากร่ำกรายในชีวิต แต่จขกท. ไม่ใช่ค่ะ (จขกท. เพิ่งจะเลือกตั้งได้ค่ะ ^_^) ร้องขอให้แม่ซื้อมือถือให้ ตั้ง 3 ปีกว่าจะได้ (นานกว่านี้ก็รอได้ TT^TT) เป็นของขวัญปีใหม่จากแม่ จขกท. จึงเป็นคนแรกของบ้านที่มีมือถือถ่ายรูป เล่นเน็ต ฟังเพลงได้ ช่วงได้มาแรก ๆ จะโดนแซวประจำทำนองว่า พอมีอะไรก็โพสเฟสให้คนอื่นรู้เรื่องส่วนตัว อย่างนู่น อย่างนี้ จขกท.ก็เฉย ๆ พอเข้าสู่เดือนที่สามของปี พ่อจขกท. มีเหตุให้ต้องไปทำงานต่างจังหวัดเป็นเวลา 1 เดือน ช่วงนั้นจขกท. กับแม่รบเร้าให้พ่อซื้อมือถือใหม่เพื่อที่จะติดต่อสะดวกยิ่งขึ้น พ่อก็ยอมค่ะ ซื้อมือถือรุ่นเดียวกับจขกท. สองเครื่อง ของแม่เครื่องนึง ของพ่อเครื่องนึง ช่วงนั้นพ่อกับแม่ติดมือถือทั้งคู่ ไอ้เราก็ดีใจที่เห็นพ่อแม่ได้ของเล่นใหม่ แต่ลืมคิดไปว่าเทคโนโลยีกำลังจะทำให้ครอบครัวของจขกท. เปลี่ยนไป
ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาเวลาไปเที่ยวต้องถ่ายรูปเพื่อที่จะเอาไปโพสในเฟส เดี๋ยวนี้พ่อกับแม่ของจขกท. มีเฟสแล้วนะค่ะ = = กลายเป็นครอบครัวก้มหน้าโดยสมบูรณ์แบบ แล้วยิ่งพ่อกับแม่วันหยุดไม่ตรงกัน ทำให้ช่วงนั้นจขกท. เจอพ่อกับแม่แค่ช่วงทานอาหารเย็น เสาร์อาทิตย์นี่ไม่ต้องพูดถึง แม่ก็ทำงานทุกวัน ส่วนจขกท. มีเรียน จะเหลือแค่พ่อกับน้องที่อยู่บ้าน น้องของจขกท.ยังเด็กค่ะ ติดการ์ตูน ช่วงนั้นจขกท. เริ่มรู้สึกแล้วว่าครอบครัวตัวเองไม่เหมือนเดิม จนมาถึงวันลอยกระทง พ่อจขกท. ติดงาน กลับบ้านช้า แต่ได้ไปลอยกระทงด้วยกัน ระหว่างทางคุยกับน้องในรถเรื่องผี ด้วยว่าเวลาเป็นคนเล่าชอบใส่ฟีลลิ่ง ชอบหาภาพมาประกอบ กลัวคนฟังไม่อิน เลยขอยืมมือถือพ่อมาเข้าเน็ตหาภาพประกอบ เพราะของพ่อเป็นแบบรายเดือน มีเน็ตเล่นตลอดเวลา พอพูดขอยืมจบปุ๊บก็หยิบเลย พ่อก็ตกใจ ถามเอาไปทำไม จขกท.ก็บอกว่าจะใช้เน็ต ยืมก่อน พ่อก็คอยเหล่หางตามาตลอด (พ่อขับรถอยู่ค่ะ จขกท.นั่งข้างคนขับ) พอปลดล็อคหน้าจอ มันยังค้างอยู่ในหน้าไลน์ที่พ่อคุยค้างอยู่กับคนคนนึง เลยกดออกจากไลน์ ทำเหมือนทุกอย่างปกติ ทั้ง ๆ ที่จขกท.ช็อคมากค่ะตอนนั้น (โลกยังสวยอยู่) แม้จะเป็นเวลาแค่แวบเดียว แต่ก็อ่านข้อความในช่วงแค่หน้าจอนั้นทัน เป็นข้อความที่เหมือนจะธรรมดา แค่รายงานชีวิตประจำวันกับคนนั้น ถ้าจขกท.ไม่ได้เห็นข้อความสุดท้ายที่พ่อส่งไปให้คนนั้น "ที่รัก" ทั้ง ๆ ที่คิดว่าจะต้องทำตัวปกติ พ่ออาจจะส่งผิด หรือแค่เล่นกันเท่านั้น แต่พอมองหน้าพ่อทีไร น้ำตาจะไหลทุกที บอกได้เลยค่ะว่ากลัวมาก กลัวว่ามันจะเลวร้ายกว่านั้น หลังจากนั้นหนึ่งวัน ด้วยความที่ยังสงสัย จขกท.กลับไปเปิดหน้าไลน์นั้นอ่านอีกครั้ง ขอให้เป็นแค่การเข้าใจผิดที แต่ข้อความที่จขกท. เคยเห็น.....
มันถูกลบไปหมดแล้ว.......
หลังจากวันนั้นเป็นอะไรที่...นรก...สำหรับจขกท.มากค่ะ จะบอกแม่ก็ไม่กล้า บอกใครก็ไม่ได้ เรียนก็ไม่รู้เรื่อง หลังเลิกเรียนก็ไม่อยากกลับบ้าน (ตั้งแต่ลอยกระทงยังไม่ได้คุยกับพ่อเลยค่ะ) จนวันนึงจขกท.ต้องไปส่งแม่ที่ทำงาน ระหว่างทางก็ถามแม่ทำนองว่าเคยมีปัญหาที่ปรึกษาใครไม่ได้ไหม จนแม่หลุดเรื่องพ่อออกมานิดนึง พอจขกท.ได้ฟังก็แน่นหน้าอกเลยค่ะ คิดในใจจะบอกเลยดีไหม หรือยังไม่บอกดี จนขับรถมาถึงที่ทำงาน พ่อวิ่งออกมารับแม่ด้วยหน้าตาที่เบิกบาน (พ่อกับแม่ทำงานที่เดียวกันค่ะ) ตอนนั้นน้ำตาแตกเลยค่ะ คิดในใจ...
พ่อยังยิ้มอยู่ได้ยังไง ทั้ง ๆ ที่ทำแบบนี้กับครอบครัว... แม่ตกใจเลยค่ะ เรียกไปคุยส่วนตัว จขกท.ระเบิดออกมาหมดเลยค่ะ ทั้งความรู้สึก สิ่งที่คิด สิ่งที่เจอ แม่มองหน้าแล้วยิ้มทั้งน้ำตาบอก "นี่ไม่ใช่ครั้งแรก ลูก"
เดี๋ยวมาต่อนะค่ะ
หลบไปเช็ดน้ำตา แปปนึง
คุณพ่อใครที่เคยมีเมียน้อย แล้วกลับตัวกลับใจมารักครอบครัวเหมือนเดิมบ้างคะ
ก่อนอื่นขอเกริ่นเรื่องของ จขกท. ก่อนนะคะ
ตั้งแต่จขกท. จำความได้ก็เห็นพ่อกับแม่อยู่ด้วยกันมาตลอด เวลาไปไหนก็ไปด้วยกัน ช่วงเวลาทำอาหารกินกัน เป็นช่วงเวลาที่จขกท. ชอบมากเพราะจะได้เห็นพ่อกับแม่หยอกล้อเล่นกันในครัวโดยมีจขกท. เป็นลูกมือคอยช่วย วันไหนพ่อกลับบ้านช้า แม่ก็จะอยู่รอพ่อทานข้าวพร้อมกัน พ่อกับแม่ก็คอยพูดตลอดว่าจขกท. โชคดีมีครอบครัวที่สมบูรณ์ ช่วงนั้นจขกท. โลกสวยมากค่ะ รู้สึกภูมิใจในทุกอย่าง พ่อ แม่ ตัวเอง ครอบครัว แต่ก็ไม่เคยมองคนที่ครอบครัวที่ไม่ครบว่าด้อยกว่า ความจริงเพื่อนสนิททุกคนของจขกท. ก็ไม่ครบซะส่วนใหญ่ (หลังจากเกิดเรื่อง เพิ่งมานั่งนึกได้ว่าไม่ใช่เราคนเดียวที่มีปัญหา) เป็นคนชอบส่องและอ่านกระทู้แนวนี้ในพันทิพมานาน และรู้สึกไม่ชอบ อยากร้องไห้หลังอ่านจบทุกครั้ง (จขกท. เป็นพวกเซนซิทีฟสูงมากจริง ๆ ค่ะ ดูFrozenยังร้องไห้เลย) ได้แต่หวังว่ามันคงไม่เกิดขึ้นกับครอบครัวตัวเอง สุดท้ายมันก็เป็นแค่ความหวัง ไม่ใช่ความจริง
เรื่องมันเกิดขึ้นมาเมื่อต้นปีที่แล้ว แต่มารู้จริง ๆ ว่าพ่อมีคนอื่นก็ตอนปลายปี ครอบครัวจขกท. เป็นพวกล้าหลังค่ะ ประจวบกับพ่อชอบสะสมของเก่า เทคโนโลยีทั้งหลายแหล่อย่าหวังว่าจะได้มากร่ำกรายในชีวิต แต่จขกท. ไม่ใช่ค่ะ (จขกท. เพิ่งจะเลือกตั้งได้ค่ะ ^_^) ร้องขอให้แม่ซื้อมือถือให้ ตั้ง 3 ปีกว่าจะได้ (นานกว่านี้ก็รอได้ TT^TT) เป็นของขวัญปีใหม่จากแม่ จขกท. จึงเป็นคนแรกของบ้านที่มีมือถือถ่ายรูป เล่นเน็ต ฟังเพลงได้ ช่วงได้มาแรก ๆ จะโดนแซวประจำทำนองว่า พอมีอะไรก็โพสเฟสให้คนอื่นรู้เรื่องส่วนตัว อย่างนู่น อย่างนี้ จขกท.ก็เฉย ๆ พอเข้าสู่เดือนที่สามของปี พ่อจขกท. มีเหตุให้ต้องไปทำงานต่างจังหวัดเป็นเวลา 1 เดือน ช่วงนั้นจขกท. กับแม่รบเร้าให้พ่อซื้อมือถือใหม่เพื่อที่จะติดต่อสะดวกยิ่งขึ้น พ่อก็ยอมค่ะ ซื้อมือถือรุ่นเดียวกับจขกท. สองเครื่อง ของแม่เครื่องนึง ของพ่อเครื่องนึง ช่วงนั้นพ่อกับแม่ติดมือถือทั้งคู่ ไอ้เราก็ดีใจที่เห็นพ่อแม่ได้ของเล่นใหม่ แต่ลืมคิดไปว่าเทคโนโลยีกำลังจะทำให้ครอบครัวของจขกท. เปลี่ยนไป
ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาเวลาไปเที่ยวต้องถ่ายรูปเพื่อที่จะเอาไปโพสในเฟส เดี๋ยวนี้พ่อกับแม่ของจขกท. มีเฟสแล้วนะค่ะ = = กลายเป็นครอบครัวก้มหน้าโดยสมบูรณ์แบบ แล้วยิ่งพ่อกับแม่วันหยุดไม่ตรงกัน ทำให้ช่วงนั้นจขกท. เจอพ่อกับแม่แค่ช่วงทานอาหารเย็น เสาร์อาทิตย์นี่ไม่ต้องพูดถึง แม่ก็ทำงานทุกวัน ส่วนจขกท. มีเรียน จะเหลือแค่พ่อกับน้องที่อยู่บ้าน น้องของจขกท.ยังเด็กค่ะ ติดการ์ตูน ช่วงนั้นจขกท. เริ่มรู้สึกแล้วว่าครอบครัวตัวเองไม่เหมือนเดิม จนมาถึงวันลอยกระทง พ่อจขกท. ติดงาน กลับบ้านช้า แต่ได้ไปลอยกระทงด้วยกัน ระหว่างทางคุยกับน้องในรถเรื่องผี ด้วยว่าเวลาเป็นคนเล่าชอบใส่ฟีลลิ่ง ชอบหาภาพมาประกอบ กลัวคนฟังไม่อิน เลยขอยืมมือถือพ่อมาเข้าเน็ตหาภาพประกอบ เพราะของพ่อเป็นแบบรายเดือน มีเน็ตเล่นตลอดเวลา พอพูดขอยืมจบปุ๊บก็หยิบเลย พ่อก็ตกใจ ถามเอาไปทำไม จขกท.ก็บอกว่าจะใช้เน็ต ยืมก่อน พ่อก็คอยเหล่หางตามาตลอด (พ่อขับรถอยู่ค่ะ จขกท.นั่งข้างคนขับ) พอปลดล็อคหน้าจอ มันยังค้างอยู่ในหน้าไลน์ที่พ่อคุยค้างอยู่กับคนคนนึง เลยกดออกจากไลน์ ทำเหมือนทุกอย่างปกติ ทั้ง ๆ ที่จขกท.ช็อคมากค่ะตอนนั้น (โลกยังสวยอยู่) แม้จะเป็นเวลาแค่แวบเดียว แต่ก็อ่านข้อความในช่วงแค่หน้าจอนั้นทัน เป็นข้อความที่เหมือนจะธรรมดา แค่รายงานชีวิตประจำวันกับคนนั้น ถ้าจขกท.ไม่ได้เห็นข้อความสุดท้ายที่พ่อส่งไปให้คนนั้น "ที่รัก" ทั้ง ๆ ที่คิดว่าจะต้องทำตัวปกติ พ่ออาจจะส่งผิด หรือแค่เล่นกันเท่านั้น แต่พอมองหน้าพ่อทีไร น้ำตาจะไหลทุกที บอกได้เลยค่ะว่ากลัวมาก กลัวว่ามันจะเลวร้ายกว่านั้น หลังจากนั้นหนึ่งวัน ด้วยความที่ยังสงสัย จขกท.กลับไปเปิดหน้าไลน์นั้นอ่านอีกครั้ง ขอให้เป็นแค่การเข้าใจผิดที แต่ข้อความที่จขกท. เคยเห็น.....มันถูกลบไปหมดแล้ว.......
หลังจากวันนั้นเป็นอะไรที่...นรก...สำหรับจขกท.มากค่ะ จะบอกแม่ก็ไม่กล้า บอกใครก็ไม่ได้ เรียนก็ไม่รู้เรื่อง หลังเลิกเรียนก็ไม่อยากกลับบ้าน (ตั้งแต่ลอยกระทงยังไม่ได้คุยกับพ่อเลยค่ะ) จนวันนึงจขกท.ต้องไปส่งแม่ที่ทำงาน ระหว่างทางก็ถามแม่ทำนองว่าเคยมีปัญหาที่ปรึกษาใครไม่ได้ไหม จนแม่หลุดเรื่องพ่อออกมานิดนึง พอจขกท.ได้ฟังก็แน่นหน้าอกเลยค่ะ คิดในใจจะบอกเลยดีไหม หรือยังไม่บอกดี จนขับรถมาถึงที่ทำงาน พ่อวิ่งออกมารับแม่ด้วยหน้าตาที่เบิกบาน (พ่อกับแม่ทำงานที่เดียวกันค่ะ) ตอนนั้นน้ำตาแตกเลยค่ะ คิดในใจ...พ่อยังยิ้มอยู่ได้ยังไง ทั้ง ๆ ที่ทำแบบนี้กับครอบครัว... แม่ตกใจเลยค่ะ เรียกไปคุยส่วนตัว จขกท.ระเบิดออกมาหมดเลยค่ะ ทั้งความรู้สึก สิ่งที่คิด สิ่งที่เจอ แม่มองหน้าแล้วยิ้มทั้งน้ำตาบอก "นี่ไม่ใช่ครั้งแรก ลูก"
เดี๋ยวมาต่อนะค่ะ
หลบไปเช็ดน้ำตา แปปนึง