ใครเป็นเหมือนเราบ้าง เมื่อเวลาผ่านไปกลับพบว่าข้างๆตัวเราไม่มีใครสักคน

ขออนุญาตมาเวิ่นเว้อกลางดึก เนื่องจากนอนไม่หลับ
ทั้งๆที่ร่างกายเหนื่อยล้าอยากจะพักผ่อนแท้ๆ แต่สมองกลับคิดนู่นนี่จนเครียดไปหมด

ในชีวิตทั่วไปเราก็พอจะมีเพื่อนอยู่บ้างนะ
แต่ไม่รู้ทำไม เวลามีปัญหาหรืออยากระบาย กลับรู้สึกว่าไม่มีใครสนิทกับเรามากพอสักคน
เหมือนทุกคนที่รู้จักอยู่ เป็นแค่การสนิทแบบผิวเผิน
ถ้าระบายอะไรไปเขาก็แค่ฟังไปงั้นๆ ไม่ได้สนใจอะไรนักหรอก
เหมือนกับเราไม่กล้าไว้ใจใคร ไม่กล้าให้ใครไปร้อยเต็ม เพราะเคยเจ็บมาเยอะกับคำว่าเพื่อน
เมื่อก่อนเคยมีคนที่ระบายได้ทุกเรื่องนะ แต่ตอนนี้เขาไม่อยู่แล้ว
อยากมีคนที่เราสามารถพูดคุยได้ทุกเรื่องโดยที่เขาก็แคร์เรื่องของเราบ้างจัง

ใครมีประสบการณ์คล้ายๆอย่างนี้บ้างคะ
แล้วทำยังไงให้จิตใจที่ดาวน์มันกลับมาฟื้นฟูได้บ้าง

เห้ออ อัดอั้นเหลือเกิน จนต้องยืมพื้นที่พันทิป
ถ้าหากกระทู้นี้ไร้สาระเกินไป ก็ต้องขออภัย