เมื่อก่อนเคยแต่นั่งอ่านกระทู้ของเพื่อนๆ แต่สันนี้กลับหาทางออกให้กับตัวเองไม่ได้เลยกลายมาเป็น จขกท.ซะเอง
เข้าเรื่องเลยนะครับ
ผมคบกับแฟนมาเกือบ 5 ปี เรารู้จักกันโดยบังเอิญ เกิดจากการใช้ Blackberry เลยทำให้เราได้คุยกันแบบไม่รู้จักกันมาเกือบปี ตลอดเวลาที่คุยกันยอมรับเลยครับผมไม่ค่อยชอบเค้าเลย เพราะตอนนั้นเพิ่มอกหักมาด้วย เลยทำให้ยังไม่ค่อยกล้าที่จะเริ่มต้นกับความรักอีกครั้ง หลังจากคุยกันมาเรื่อยๆจนเกือบปี เราก็นัดเจอกัน เค้าไม่ได้ทีอะไรพิเศษเลย จริงๆตอนนั้นแค่อยากลองคบไว้คุยเล่นแก้เหงาในเวลาที่ไม่มีใคร (ดูเลวนิดนึงเนอะครับ)
จนเวลาผ่านไปเราเริ่มคุยกันมากขึ้น เลยตกลงที่จะลองศึกษากันให้มากขึ้น จาก 1 ปี เป็น 2, 3, 4, และ 5 ปี ตลอดเวลาที่ผ่านมาเราไม่เคยทะเลาะกันเลยสักครั้งเดียว อาจจะเป็นเพราะเราสองคนตกลงกันว่าเราจะไม่พยายามทำในสิ่งที่เราไม่ชอบให้กันและกัน เราไม่ได้เจอกันบ่อยๆ เหมื่อนคู่อื่นๆ แต่เราก็มีความสุขในแบบของเรา เราคุยกันเกือบทุกวันทุกเรื่อง เค้าเป็นคนธรรมดาๆ ที่ไม่ได้พิเศษอะไรมากมาย และก็ไม่ได้มีอะไรที่โดดเด่นไปกว่าคนอื่น แต่สิ่งหนึ่งที่เค้ามีก็คือตลอดเวลาที่เรารู้จักกันเค้าทำให้ผมมีความสุข และรู้สึกเป็นคนพิเศษกว่าใครๆ
.....จนวันหนึ่ง เค้าก็เริ่มเปลี่ยนๆ ไป จากที่คุยกันบ่อยๆ เริ่มลดน้อยลง น้อยลง และไม่ได้คุยกันเลย ความรู้สึกอึดอัดเริ่มเข้ามาแทนที่ในความรู้สึกระหว่างเรา จริงๆ แล้วผมก็เริ่มรู้สึกได้บ้างแล้วหละครับว่ามันคงมีอะไรที่เปลี่ยนไป แต่ก็ยังเข้าข้างตัวเองว่าเค้าคงงานยุ่ง เหนื่อย หรืออะไรก็แล้วแต่ที่จะทำให้เราสบายใจ แต่สุดท้ายแล้วความจริงมันก็คือความจริง เราคุยกันถึงสาเหตุที่เกิดขึ้น และคำตอบที่ผมได้ก็คือ ฐานะเราต่างกัน เค้ารู้สึกว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเดินตามผมไม่ทัน ทั้งหน้าที่การงาน ฐานะทางบ้าน หรือกลุ่มเพื่อนของผม เค้ากลัวว่าถ้าฝืนคบกันต่อไปเค้าจะไม่สามารถทำให้ผมมีความสุขได้เหมือนกับคนอื่นๆที่เข้ามาและเหมาะสมกับผมมากกว่าเค้า
ความรู้สึกตอนนั้นมันตื้อๆ อึนๆ บอกไม่ถูก มันคือเหตุผลจริงๆ หรอในเรื่องของความแตกต่างทางฐานะ และมันเป็นความผิดของผมด้วยหรอครับที่ผมโชคดีที่เกิดมาพร้อมกว่าเค้า ตอนแรกผมก็ตั้งใจจะตัด เลิกก็เลิกว่ะ แต่สุดท้ายแล้วผมแพ้อย่างหมดฟอร์ม เพราะผมรู้สึกว่าผมขาดเค้าไม่ได้ ผมรักเค้าไปแล้วจริงๆ พยายามเกลียดนะครับ กับสิ่งที่เค้าทำให้ผมเสียใจ แต่ที่ผ่านมาเราไม่เคยทะเลาะกัน มันเลยทำให้ผมเกลียดเค้าไม่ลง มันเลยทำให้ต้องเจ็บอยู่แบบนี้
เขียนมาซะยืดยาวเลย เพื่อนๆ ล่ะครับ มีใครเคยเจอเหตุผลของการบอกเลิกแบบผมบ้าง และเพื่อนๆดูแลหัวใจตัวเองให้มันแข็งแรงขึ้นได้ยังไงครับ
มีใครในตอนนี้ที่กำลังเหนื่อย และรู้สึกวนอยู่ในสีเทาๆแบบผมบ้างไหมครับ
มีใครในตอนนี้ที่กำลังเหนื่อย และรู้สึกวนอยู่ในสีเทาๆ แบบผมบ้างไหมครับ
เข้าเรื่องเลยนะครับ
ผมคบกับแฟนมาเกือบ 5 ปี เรารู้จักกันโดยบังเอิญ เกิดจากการใช้ Blackberry เลยทำให้เราได้คุยกันแบบไม่รู้จักกันมาเกือบปี ตลอดเวลาที่คุยกันยอมรับเลยครับผมไม่ค่อยชอบเค้าเลย เพราะตอนนั้นเพิ่มอกหักมาด้วย เลยทำให้ยังไม่ค่อยกล้าที่จะเริ่มต้นกับความรักอีกครั้ง หลังจากคุยกันมาเรื่อยๆจนเกือบปี เราก็นัดเจอกัน เค้าไม่ได้ทีอะไรพิเศษเลย จริงๆตอนนั้นแค่อยากลองคบไว้คุยเล่นแก้เหงาในเวลาที่ไม่มีใคร (ดูเลวนิดนึงเนอะครับ)
จนเวลาผ่านไปเราเริ่มคุยกันมากขึ้น เลยตกลงที่จะลองศึกษากันให้มากขึ้น จาก 1 ปี เป็น 2, 3, 4, และ 5 ปี ตลอดเวลาที่ผ่านมาเราไม่เคยทะเลาะกันเลยสักครั้งเดียว อาจจะเป็นเพราะเราสองคนตกลงกันว่าเราจะไม่พยายามทำในสิ่งที่เราไม่ชอบให้กันและกัน เราไม่ได้เจอกันบ่อยๆ เหมื่อนคู่อื่นๆ แต่เราก็มีความสุขในแบบของเรา เราคุยกันเกือบทุกวันทุกเรื่อง เค้าเป็นคนธรรมดาๆ ที่ไม่ได้พิเศษอะไรมากมาย และก็ไม่ได้มีอะไรที่โดดเด่นไปกว่าคนอื่น แต่สิ่งหนึ่งที่เค้ามีก็คือตลอดเวลาที่เรารู้จักกันเค้าทำให้ผมมีความสุข และรู้สึกเป็นคนพิเศษกว่าใครๆ
.....จนวันหนึ่ง เค้าก็เริ่มเปลี่ยนๆ ไป จากที่คุยกันบ่อยๆ เริ่มลดน้อยลง น้อยลง และไม่ได้คุยกันเลย ความรู้สึกอึดอัดเริ่มเข้ามาแทนที่ในความรู้สึกระหว่างเรา จริงๆ แล้วผมก็เริ่มรู้สึกได้บ้างแล้วหละครับว่ามันคงมีอะไรที่เปลี่ยนไป แต่ก็ยังเข้าข้างตัวเองว่าเค้าคงงานยุ่ง เหนื่อย หรืออะไรก็แล้วแต่ที่จะทำให้เราสบายใจ แต่สุดท้ายแล้วความจริงมันก็คือความจริง เราคุยกันถึงสาเหตุที่เกิดขึ้น และคำตอบที่ผมได้ก็คือ ฐานะเราต่างกัน เค้ารู้สึกว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเดินตามผมไม่ทัน ทั้งหน้าที่การงาน ฐานะทางบ้าน หรือกลุ่มเพื่อนของผม เค้ากลัวว่าถ้าฝืนคบกันต่อไปเค้าจะไม่สามารถทำให้ผมมีความสุขได้เหมือนกับคนอื่นๆที่เข้ามาและเหมาะสมกับผมมากกว่าเค้า
ความรู้สึกตอนนั้นมันตื้อๆ อึนๆ บอกไม่ถูก มันคือเหตุผลจริงๆ หรอในเรื่องของความแตกต่างทางฐานะ และมันเป็นความผิดของผมด้วยหรอครับที่ผมโชคดีที่เกิดมาพร้อมกว่าเค้า ตอนแรกผมก็ตั้งใจจะตัด เลิกก็เลิกว่ะ แต่สุดท้ายแล้วผมแพ้อย่างหมดฟอร์ม เพราะผมรู้สึกว่าผมขาดเค้าไม่ได้ ผมรักเค้าไปแล้วจริงๆ พยายามเกลียดนะครับ กับสิ่งที่เค้าทำให้ผมเสียใจ แต่ที่ผ่านมาเราไม่เคยทะเลาะกัน มันเลยทำให้ผมเกลียดเค้าไม่ลง มันเลยทำให้ต้องเจ็บอยู่แบบนี้
เขียนมาซะยืดยาวเลย เพื่อนๆ ล่ะครับ มีใครเคยเจอเหตุผลของการบอกเลิกแบบผมบ้าง และเพื่อนๆดูแลหัวใจตัวเองให้มันแข็งแรงขึ้นได้ยังไงครับ
มีใครในตอนนี้ที่กำลังเหนื่อย และรู้สึกวนอยู่ในสีเทาๆแบบผมบ้างไหมครับ