ใครที่คิดว่าตัวเองไม่ค่อยสมประกอบทางด้านความรู้สึกของตัวเอง เข้ามาหน่อยนะ เรามีเรื่องให้ช่วย เราไม่อยากเสียเพื่อน

ประเด็นแรกที่คุณต้องรู้เกี่ยวกับผม ผมเป็นพวกอีโก้สูงแต่ซึ่งนั่นก้อไม่ได้หมายความว่าผมไม่ฟังใครเลย ผมฟังทุกคน แต่สิ่งที่ผมจะแสดงโต้ตอบออกไปนั่นเป็นวิธีของผม ผมรู้ว่าตัวเองต้องการอะไร แต่บางครั้งผมก้อบังคับมันไม่ได้ ผมต้องการเพื่อนเยอะ แต่ผมไม่ชอบสุงสิงกับใคร  

            ประเด็นที่สอง ผมมีเพื่อนหลายแบบ ทั้งเพื่อนที่ผมรักที่สุด พวกเขาเข้ามาเติมเต็มชีวิตผม ผมเป็นประเภทที่เฮไหนเฮนั่น กินเหล้า ร้องเพลงเล่นกีต้าร์ไปกับเพื่อนพวกนี้ แต่ตั้งแต่ พวกนั้นมีแฟน และแยกย้ายกัน ผมก้อไม่ค่อยได้เจอพวกเขา แบบที่สอง พวกนี้เป็นพวกที่เรียน เงียบๆ แต่บางครั้งพวกเค้าดูจะเคร่งครัดไปซึ่งมันเหมือนกับที่คุณรัดเข็มขัดตัวเองแน่นๆ แน่นจนหายใจไม่ออก

            ปัญหาของผมตอนนี้ มันมีอะไรราวกับว่ามีผม 2 วิญญาณในร่างเดียว ประเภท 2 บุคคลิกอะไรประมาณนั้น คือ ผมชอบเพื่อนนะ มันทำให้เรารู้สึกไม่เหงา แต่ในอีกแง่นึง ผมรู้สึกรำคาญเค้ามากๆ มากจนอยากตะโกนใส่หน้าพวกเค้า "บอกให้ไปไกลๆจากตัวฉัน" ทำไม ? ทำไมไม่รู้เหมือนกัน ผมไม่ชอบให้ใครก้อตามที่คิดจะเดินเข้ามาในโลกส่วนตัวของผม แล้วก้อทำเป็นไม่รุ้ไม่ชี้ว่าผมรำคาญแค่ไหน เข้ามาตอนที่ผมกำลังนอน มาเคาะประตูเรียกปลุกตอนเช้า ซึ่งผมโตแล้วและก้อรู้ว่าตัวเองควรตื่น ทำตัวติดผมตลอดเวลา เหมือนลูกกระจ๊อก  ผมไม่ต้องการแบบนี้

           ผมไม่อยากเสียเพื่อนเพราะในทุกครั้งที่ผมรำคาญเค้า ผมจะแสดงอาการออกมา เช่น เงียบ ไม่พูด หน้าบึ้ง ไม่ฟังอะไรทั้งนั้น ผมอยากรู้ว่าผมเป็นอะไร และมันจะหายไปมั้ย ไอ้ความรู้สึกนี้ ผมควรจัดการกับมันยังไงดี