สวัสดีค่ะ 
เป็นกระทู้แรกนะคะถ้าผิดพลาดขออภัย
แค่ต้องการอยากรู้ว่ามีใคร ? มีความรู้สึกแบบนี้หรือป่าวหรือเราคิดมากไปอยู่คนเดียว
เรื่องมีอยู่ว่าเรามีแฟนเก่าเป็นรุ่นพี่ตั้งแต่เรียนมัธยม เราคบกันเป็นแฟนมา 6 ปี
ในตอนนั้นเราอยู่ไกลกันมาก พี่เขาอยู่กรุงเทพเราอยู่ปทุมธานี
อินเทอร์เน็ตตอนนั้นก็ยังไม่เอื้อความสะดวกมากเหมือนทุกวันนี้
เราใช้วิธีคุยโทรศัพท์กันทุกวันเจอกันบ้างจนคบกันมาเป็นเวลา 6 ปี ตอนนั้นเราก็เด็กมาก
เราอาจจะไม่เข้าใจคำว่ารักมากมายว่าเป็นยังไง แต่เรารู้แค่ว่าความรักที่เราเข้าใจในตอนนั้น
คือความผูกพันธ์ที่ได้คุยกันทุกวัน เรารักพี่เขามาก มากจนไม่คิดจะรักใครได้แล้ว
จนวันหนึ่งที่พี่เขามาหาและได้มาเจอแม่ของเรา
ต้องบอกก่อนนะว่าแม่เราไม่เคยว่าเลย
ที่มีแฟนแต่ขอให้ผู้ใหญ่รับรู้ไม่แอบไปทำไรไม่ดี แม่บอกว่าพี่เขาดูดีมากไม่เหมาะสมกับเราเลย
หลังจากนั้นเราก็รู้สึกว่าเราคงคบพี่เขาต่อไม่ได้ ผลในที่สุดเราก็ห่างกันและเลิกกันในที่สุด
จากวันที่เลิกกันจนถึงวันนี้เป็นเวลาเกือบ 5 ปีแล้วที่เราไม่ได้คุย ไม่เคยเจอพี่เขาอีกเลย
แต่เราก็พยายามทุกทางที่จะติดต่อพี่เขา ขอแค่ได้เห็นว่าพี่เค้าเป็นยังไงบ้าง ทำอะไรอยู่ เรียนจบหรือยัง
ก็พอใจแล้ว เราพยายามตามหาพี่เขาตลอด ทั้งทางเฟสบุ๊ค กูเกิ้ล ทุกทางที่จะพอทำได้ โทรไปเบอร์เก่าก็ไม่ติดแล้ว
ถึงทุกวันนี้เราจะมีแฟนใหม่แล้ว ซึ่งบอกเลยว่าเขาดีกับเรามาก ๆ ถึงมากที่สุด ไม่เคยว่าเราให้เสียใจ อยากได้อะไร
อยากทำอะไรเขาก็หาให้หมด พ่อแม่ของเราก็ชอบเขามาก เพราะเขาเป็นคนดี ใจเย็นมาก ๆ ไม่ว่าเราจะเหวี่ยงวีนแค่ไหน
เขาไม่เคยแม้แต่แสดงอาการไม่พอใจเรา แต่เกรงใจในความดีเขามาก แต่เราก็ไม่ลืมแฟนเก่าสักที ทั้ง ๆ ที่เรา
คบกับแฟนใหม่มา 4-5 ปีแล้ว เราเป็นบ้าหรือป่าว ? ทำไมต้องยังรักเขา ต้องตามหาเขา ทั้ง ๆ ก็รู้ว่ากลับไปคงไม่ได้อะไร
เรารู้สึกแบบนี้อยู่คนเดียวหรือป่าว ? ทำไมเราถึงลืมเขาไม่ได้สักที ?
ทำไมมีแฟนใหม่แล้วแต่ยังลืมแฟนเก่าไม่ได้สักที
เป็นกระทู้แรกนะคะถ้าผิดพลาดขออภัย
แค่ต้องการอยากรู้ว่ามีใคร ? มีความรู้สึกแบบนี้หรือป่าวหรือเราคิดมากไปอยู่คนเดียว
เรื่องมีอยู่ว่าเรามีแฟนเก่าเป็นรุ่นพี่ตั้งแต่เรียนมัธยม เราคบกันเป็นแฟนมา 6 ปี
ในตอนนั้นเราอยู่ไกลกันมาก พี่เขาอยู่กรุงเทพเราอยู่ปทุมธานี
อินเทอร์เน็ตตอนนั้นก็ยังไม่เอื้อความสะดวกมากเหมือนทุกวันนี้
เราใช้วิธีคุยโทรศัพท์กันทุกวันเจอกันบ้างจนคบกันมาเป็นเวลา 6 ปี ตอนนั้นเราก็เด็กมาก
เราอาจจะไม่เข้าใจคำว่ารักมากมายว่าเป็นยังไง แต่เรารู้แค่ว่าความรักที่เราเข้าใจในตอนนั้น
คือความผูกพันธ์ที่ได้คุยกันทุกวัน เรารักพี่เขามาก มากจนไม่คิดจะรักใครได้แล้ว
จนวันหนึ่งที่พี่เขามาหาและได้มาเจอแม่ของเรา
ที่มีแฟนแต่ขอให้ผู้ใหญ่รับรู้ไม่แอบไปทำไรไม่ดี แม่บอกว่าพี่เขาดูดีมากไม่เหมาะสมกับเราเลย
หลังจากนั้นเราก็รู้สึกว่าเราคงคบพี่เขาต่อไม่ได้ ผลในที่สุดเราก็ห่างกันและเลิกกันในที่สุด
จากวันที่เลิกกันจนถึงวันนี้เป็นเวลาเกือบ 5 ปีแล้วที่เราไม่ได้คุย ไม่เคยเจอพี่เขาอีกเลย
แต่เราก็พยายามทุกทางที่จะติดต่อพี่เขา ขอแค่ได้เห็นว่าพี่เค้าเป็นยังไงบ้าง ทำอะไรอยู่ เรียนจบหรือยัง
ก็พอใจแล้ว เราพยายามตามหาพี่เขาตลอด ทั้งทางเฟสบุ๊ค กูเกิ้ล ทุกทางที่จะพอทำได้ โทรไปเบอร์เก่าก็ไม่ติดแล้ว
ถึงทุกวันนี้เราจะมีแฟนใหม่แล้ว ซึ่งบอกเลยว่าเขาดีกับเรามาก ๆ ถึงมากที่สุด ไม่เคยว่าเราให้เสียใจ อยากได้อะไร
อยากทำอะไรเขาก็หาให้หมด พ่อแม่ของเราก็ชอบเขามาก เพราะเขาเป็นคนดี ใจเย็นมาก ๆ ไม่ว่าเราจะเหวี่ยงวีนแค่ไหน
เขาไม่เคยแม้แต่แสดงอาการไม่พอใจเรา แต่เกรงใจในความดีเขามาก แต่เราก็ไม่ลืมแฟนเก่าสักที ทั้ง ๆ ที่เรา
คบกับแฟนใหม่มา 4-5 ปีแล้ว เราเป็นบ้าหรือป่าว ? ทำไมต้องยังรักเขา ต้องตามหาเขา ทั้ง ๆ ก็รู้ว่ากลับไปคงไม่ได้อะไร
เรารู้สึกแบบนี้อยู่คนเดียวหรือป่าว ? ทำไมเราถึงลืมเขาไม่ได้สักที ?