สวัสดีค่ะ
กระทู้นี้ขอแชร์ความรู้สึกหน่อยนะ
คือเรามีแฟนคบกันมาเข้าปีที่5ละ
ช่วงปีแรกที่คบกันมายังเอ้าะๆอยู่มันก็เป็นความรักวัยรุ่นกระหนุงกระหนิงทั่วๆไป หวานบ่อย ทะเลาะก็บ่อย โทรหากันทู้กกกกกกวัน วันไหนไม่โทรนี่คือแปลกกกก ขาดกันไม่ได้เลยเชียว !! ไปไหนมาไหนต้องโทรบอก โทรรายงานตลอด ถ้าไม่โทรนะ หึ้ เรื่องบานจ้าาา ตื่นนอนจะได้ยินเสียงเค้าเป็นคนแรก ก่อนนอนก็เสียงเค้าเป็นสุดท้าย โอ้ยยย ! ฟินนนน ~ ปีแรกก็เป็นระยะเวลาที่ศึกษาดูใจ ดูนิสัยใจคอ เค้าชอบกินอะไร ชอบสีอะไร ชอบทำอะไรบ้าง คือรู้หมด เราก็ผ่านอะไรด้วยมาเยอะพอสมควร
ปีที่สองที่สาม เราก็อยู่ด้วยกันตลอด ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด ทะเลาะกันบ่อยมาก แต่เราก็เข้าใจกันมากขึ้น แฟนเราเป็นขยันมาก คือขยันทำมาหากิน รู้จักเริ่มทำงานด้วยตัวเองตั้งแต่อยู่ปีหนึ่ง ตอนนั้นเราคบกันปีกว่าเกือบสองปีอ่ะ ทำตั้งแต่สากกระเบือยันเรือรบ งานแรกก็ทำงานผับอ่ะคือตอนนั้นก็เรียนอยู่ด้วย ต้องเข้างานตั้งแต่ 5 โมงเย็น เลิกอีกทีก็ตี2-3นู่น ต้องไปล้างจาน ล้างห้องน้ำ ถูพื้น กวาดขยะ คือไปเป็นพนักงานเสิร์ฟนะ อย่าเข้าใจผิด 555 ก็ต้องเข้าใจอ่ะ ผับนั้นพึ่งเป็นใหม่ เดี๋ยวเปิด เดี๋ยวเซ้ง ไม่ค่อยมีคน พนักงานเสิร์ฟต้องช่วยกันทำอ่ะ ทิปก็ไม่ค่อยได้แถมค่าแรงก็น้อย ทำครึ่งเดือนได้ 2500 ได้มั้งถ้าจำไม่ผิด พอเงินออกเท่านั้นแหละแฟนเราก็ออกเลย คือที่บ้านแฟนอ่ะ เป็นคนมีฐานะนะ พ่อแม่เป็นข้าราชการ มีเงินส่งให้ลูกเหลือเฟือ แต่ที่แฟนเราไปทำอ่ะเค้าไม่ได้บอกพ่อแม่หรอกนะ ถ้าบอกก็เค้าไม่ให้ทำแน่นอน แต่เพราะอะไรรู้ไหมที่แฟนเราเลือกที่จะทำงาน ในความรู้สึกเค้า เค้าภูมิใจที่หาตังค์เองได้ ไม่ต้องทำให้ใครต้องเดือดร้อน อยากมีเงินจ่ายเป็นของตัวเองโดยไม่ต้องจอพ่อแม่ อีกอย่างอยากหาเงินมาให้เราใช้ ซื้อของที่เราอยากได้ เรานี่สงสารแฟนมากๆอ่ะ ต้องนอนดึก ตื่นเช้าไปเรียน ตกเย็นต้องไปทำงาน กลับมาก็รุ่งล้ะ เราก็นอนรอเค้ากลับมาทุกๆคืน
จนเข้าปีที่สี่ เขาคนนี้ก็ยังขยันทำงานเหมือนเดิม หานู่นหานี่ทำเพื่อให้ได้ตังค์มา งานหนักงานหนาไม่เคยเกี่ยง ถึงจะโดนโกงบ้างแต่ก็ไม่เคยท้อถอย ตังค์ทุกบาทที่เค้าได้มาเค้าเอาให้เราหมด เราอยากได้อะไร เค้าหามาให้ ไม่เคยบ่นว่าเหนื่อย พูดแต่ว่าทำได้ทุกอย่างเพื่อคนที่รักและอนาคตที่ดี คือเวลาเขาพูดคำเหล่านี้เราคือแบบ..น้ำตาไหลโดยไม่รู้ตัวอ่ะ จากความรู้สึกจริงๆ เขาช่วยเหลือเราทุกอย่าง ย้ำว่าทุกอย่างจริงๆ ทางบ้านเรามีปัญหาเขาเป็นคนยื่นมือมาช่วยตลอดไม่ว่าจะเรื่องอะไร ทั้งๆที่เขาก็ไม่ได้มีอะไรมากมาย แต่ช่วยได้ก็คือช่วยสุดความสามารถ เราเหนื่อยเราท้อเขาเป็นกำลังใจให้เราสู้ได้ดีมากๆ
เราเจอปัญหาหลายอย่าง ผ่านอุปสรรคมาด้วยกันเยอะแยะมากกมาย จนถึงสี่ปีครึ่ง เขาสอบตำรวจได้ ความจริงเขาเคยบอกว่าเขาไม่เคยคิดที่อยากจะเป็นตำรวจเลย แต่เพื่อพ่อ แม่ และคนรักเขายอมแลกทุกอย่างเพื่ออนาคต เพื่อคนที่รักได้อยู่สบาย และเขาต้องไปฝึกต่างจังหวัด ซึ่งไกลจากบ้านมาก ไม่ค่อยมีเวลาให้กัน นานๆเจอกันสักครั้ง จากแต่ก่อนอยู่ด้วยกันทุกวัน วันไหนไม่ได้อยู่ด้วยกันก็โทรหากัน แต่ปัจจุบันนี้ซึ่งแตกต่างกันมาก เราก็ได้แต่เฝ้ารอ รอให้เค้ากลับมาหา คิดถึงจนร้องไห้ ทรมานสุดๆ ตอนได้คุยกันก็ร้องไห้เกือบทุกครั้ง แต่เขาก็มีคำพูดดีๆให้เราได้คิดเสมอ เราอยู่คนเดียวเจอปัญหามากมายหลายอย่างจนท้อถึงกับอยากถอยแต่เขาก็ฉุดเราให้ลุกขึ้นสู้ คือมันรู้สึกดีๆจริงๆ ดีมากๆ จนเราไม่รู้จะอธิบายยังไง เขาดูแลเราดีมากๆจนเป็นเหมือนพ่อคนนึง ก็ว่าได้ เป็นให้เราได้ทุกอย่าง ไม่ว่า เพื่อน พี่ชาย หรือคนรัก เมื่อก่อนเราไม่เคยรู้สึกหรอกนะว่าการที่เราอยู่ห่างไกลจากแฟนมันจะเป็นยังไง แต่ตอนนี้เรารู้สึกแล้ว ลึกซึ้งเลยทีเดียว ถามว่าเหงามั้ย ? เหงานะ เหงามากกๆ บางทีอาจมีเขวบ้าง แต่พอเราได้คุยกัน นึกถึงสิ่งที่ดีๆที่มีให้กันมาตลอด เราก็โอเคขึ้น ถึงเราจะอยู่ห่างกัน แต่เขาก็ทำให้เรารู้สึกว่ามีเขาอยู่ใกล้ๆตลอดเวลา เราคิดอยู่ตลอดว่าไม่รู้เมื่อไหร่จะได้อยู่ด้วยกันเหมือนเก่า ฮื้อออออ...เศร้า !!
ถามว่า ? เคยทะเลาะกันมั้ย เคยจะเลิกกันมั้ย เคยทำให้เราเสียใจมั้ย ? เคยนะ แต่เราก็คุยกัน ปรับความเข้าใจกัน ต่างคนต่างให้อภัยกัน คนรักกันไม่มีสิ่งไหนที่ยากเกินให้อภัย กว่าจะมีใครสักคนที่เข้าใจเราเข้ามาในชีวิต อย่าเอาความงี่เง่าไล่เขาออกไป
ถ้าเราทะเลาะกัน เลิกกัน ต่างคนต่างอยู่ เราคงไม่มีความรู้สึกดีๆในวันนี้ ความรักอาจต้องใช้เวลาดูกันนานๆหน่อย เมื่ออายุมากขึ้นความเป็นผู้ใหญ่ก็จะสอนเราเอง เรารู้สึกว่าเราโชคดีมากที่ได้เจอกับผู้ชายคนนี้ อนาคตจะเป็นยังไงเราไม่รู้ แต่ปัจจุบันนี้เราคิดว่าคนนี้แหละที่ดีที่สุดสำหรับเรา
ทุกๆครั้งที่คนสองคนต้องห่างกันไกลๆ
ทุกครั้งที่สองคนไม่ได้คุยกันนานๆ
มันเป็นเครื่องพิสูจน์และเป็นบททดสอบอะไรที่ดีมากๆเลยนะ ว่ารักนี้ จะแพ้ความห่างไกล หรือแพ้ระยะเวลาหรือเปล่า
ความห่างไกลสามารถทำให้คนๆนึงเปลี่ยนไปได้
เค้าจะรู้สึกอิสระ อยากทำอะไรก็ทำ เค้าอาจจะลืมนึกถึงคนที่เคยอยู่ข้างๆเค้า อาจเผลอทำตัวไม่ดี
ระยะเวลาจะทำให้คนได้ทบทวนอะไรบางอย่าง ความเหงา ความโดดเดี่ยว อาจทำให้เราคิดมาก และตัดสินใจอะไรพลาดหลายๆครั้ง
อย่าปล่อยให้ห่างกันเกินไป คุยกันบ่อยๆ
อย่าคิดฟุ้งซ่าน อยู่ไกลก็ให้เวลากันได้
อย่าบ่นว่ายุ่ง อย่าบ่นว่าไม่มีเวลา เพราะเราเชื่อว่า สิ่งไหนสำคัญ...เราจะมีเวลาให้สิ่งนั้นเสมอ
ตอนอยู่ด้วยกันเราไม่เคยคิด ไม่เคยรู้สึกอะไรมากมายขนาดนี้ บางทีอาจต้องขอบคุณความห่างไกล ที่ทำให้เราได้รู้สึกแบบนี้ มันเป็นความรู้สึกจากข้างในอ่ะ
จะขอรอเธอกลับมาอยู่ด้วยกัน ไปเที่ยวด้วยกัน มีเวลาให้กันเหมือนเมื่อก่อน และจะคอยยินดีกับความสำเร็จของเธอ สัญญาว่าจะอยู่ข้างๆกันแบบนี้ตลอดไป และท้ายนี้อยากถามว่า มีใครเคยแพ้ความดีของแฟนบ้าง ใครเคยรู้สึกเหมือนเราบ้างป่าว ?
คนที่มีคนรักที่ดีอยู่แล้วรักษาเค้าไว้ให้ดีๆ โอกาสอาจไม่ได้มีกันบ่อยๆ เป็นกำลังใจให้คนที่อยู่ไกลแฟนทุกคนนะคะ
หากผิดพลาดประการใดต้องขออภัยด้วยนะ ^^
เคยรู้สึกเหมือนกันป่าว
กระทู้นี้ขอแชร์ความรู้สึกหน่อยนะ
คือเรามีแฟนคบกันมาเข้าปีที่5ละ
ช่วงปีแรกที่คบกันมายังเอ้าะๆอยู่มันก็เป็นความรักวัยรุ่นกระหนุงกระหนิงทั่วๆไป หวานบ่อย ทะเลาะก็บ่อย โทรหากันทู้กกกกกกวัน วันไหนไม่โทรนี่คือแปลกกกก ขาดกันไม่ได้เลยเชียว !! ไปไหนมาไหนต้องโทรบอก โทรรายงานตลอด ถ้าไม่โทรนะ หึ้ เรื่องบานจ้าาา ตื่นนอนจะได้ยินเสียงเค้าเป็นคนแรก ก่อนนอนก็เสียงเค้าเป็นสุดท้าย โอ้ยยย ! ฟินนนน ~ ปีแรกก็เป็นระยะเวลาที่ศึกษาดูใจ ดูนิสัยใจคอ เค้าชอบกินอะไร ชอบสีอะไร ชอบทำอะไรบ้าง คือรู้หมด เราก็ผ่านอะไรด้วยมาเยอะพอสมควร
ปีที่สองที่สาม เราก็อยู่ด้วยกันตลอด ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด ทะเลาะกันบ่อยมาก แต่เราก็เข้าใจกันมากขึ้น แฟนเราเป็นขยันมาก คือขยันทำมาหากิน รู้จักเริ่มทำงานด้วยตัวเองตั้งแต่อยู่ปีหนึ่ง ตอนนั้นเราคบกันปีกว่าเกือบสองปีอ่ะ ทำตั้งแต่สากกระเบือยันเรือรบ งานแรกก็ทำงานผับอ่ะคือตอนนั้นก็เรียนอยู่ด้วย ต้องเข้างานตั้งแต่ 5 โมงเย็น เลิกอีกทีก็ตี2-3นู่น ต้องไปล้างจาน ล้างห้องน้ำ ถูพื้น กวาดขยะ คือไปเป็นพนักงานเสิร์ฟนะ อย่าเข้าใจผิด 555 ก็ต้องเข้าใจอ่ะ ผับนั้นพึ่งเป็นใหม่ เดี๋ยวเปิด เดี๋ยวเซ้ง ไม่ค่อยมีคน พนักงานเสิร์ฟต้องช่วยกันทำอ่ะ ทิปก็ไม่ค่อยได้แถมค่าแรงก็น้อย ทำครึ่งเดือนได้ 2500 ได้มั้งถ้าจำไม่ผิด พอเงินออกเท่านั้นแหละแฟนเราก็ออกเลย คือที่บ้านแฟนอ่ะ เป็นคนมีฐานะนะ พ่อแม่เป็นข้าราชการ มีเงินส่งให้ลูกเหลือเฟือ แต่ที่แฟนเราไปทำอ่ะเค้าไม่ได้บอกพ่อแม่หรอกนะ ถ้าบอกก็เค้าไม่ให้ทำแน่นอน แต่เพราะอะไรรู้ไหมที่แฟนเราเลือกที่จะทำงาน ในความรู้สึกเค้า เค้าภูมิใจที่หาตังค์เองได้ ไม่ต้องทำให้ใครต้องเดือดร้อน อยากมีเงินจ่ายเป็นของตัวเองโดยไม่ต้องจอพ่อแม่ อีกอย่างอยากหาเงินมาให้เราใช้ ซื้อของที่เราอยากได้ เรานี่สงสารแฟนมากๆอ่ะ ต้องนอนดึก ตื่นเช้าไปเรียน ตกเย็นต้องไปทำงาน กลับมาก็รุ่งล้ะ เราก็นอนรอเค้ากลับมาทุกๆคืน
จนเข้าปีที่สี่ เขาคนนี้ก็ยังขยันทำงานเหมือนเดิม หานู่นหานี่ทำเพื่อให้ได้ตังค์มา งานหนักงานหนาไม่เคยเกี่ยง ถึงจะโดนโกงบ้างแต่ก็ไม่เคยท้อถอย ตังค์ทุกบาทที่เค้าได้มาเค้าเอาให้เราหมด เราอยากได้อะไร เค้าหามาให้ ไม่เคยบ่นว่าเหนื่อย พูดแต่ว่าทำได้ทุกอย่างเพื่อคนที่รักและอนาคตที่ดี คือเวลาเขาพูดคำเหล่านี้เราคือแบบ..น้ำตาไหลโดยไม่รู้ตัวอ่ะ จากความรู้สึกจริงๆ เขาช่วยเหลือเราทุกอย่าง ย้ำว่าทุกอย่างจริงๆ ทางบ้านเรามีปัญหาเขาเป็นคนยื่นมือมาช่วยตลอดไม่ว่าจะเรื่องอะไร ทั้งๆที่เขาก็ไม่ได้มีอะไรมากมาย แต่ช่วยได้ก็คือช่วยสุดความสามารถ เราเหนื่อยเราท้อเขาเป็นกำลังใจให้เราสู้ได้ดีมากๆ
เราเจอปัญหาหลายอย่าง ผ่านอุปสรรคมาด้วยกันเยอะแยะมากกมาย จนถึงสี่ปีครึ่ง เขาสอบตำรวจได้ ความจริงเขาเคยบอกว่าเขาไม่เคยคิดที่อยากจะเป็นตำรวจเลย แต่เพื่อพ่อ แม่ และคนรักเขายอมแลกทุกอย่างเพื่ออนาคต เพื่อคนที่รักได้อยู่สบาย และเขาต้องไปฝึกต่างจังหวัด ซึ่งไกลจากบ้านมาก ไม่ค่อยมีเวลาให้กัน นานๆเจอกันสักครั้ง จากแต่ก่อนอยู่ด้วยกันทุกวัน วันไหนไม่ได้อยู่ด้วยกันก็โทรหากัน แต่ปัจจุบันนี้ซึ่งแตกต่างกันมาก เราก็ได้แต่เฝ้ารอ รอให้เค้ากลับมาหา คิดถึงจนร้องไห้ ทรมานสุดๆ ตอนได้คุยกันก็ร้องไห้เกือบทุกครั้ง แต่เขาก็มีคำพูดดีๆให้เราได้คิดเสมอ เราอยู่คนเดียวเจอปัญหามากมายหลายอย่างจนท้อถึงกับอยากถอยแต่เขาก็ฉุดเราให้ลุกขึ้นสู้ คือมันรู้สึกดีๆจริงๆ ดีมากๆ จนเราไม่รู้จะอธิบายยังไง เขาดูแลเราดีมากๆจนเป็นเหมือนพ่อคนนึง ก็ว่าได้ เป็นให้เราได้ทุกอย่าง ไม่ว่า เพื่อน พี่ชาย หรือคนรัก เมื่อก่อนเราไม่เคยรู้สึกหรอกนะว่าการที่เราอยู่ห่างไกลจากแฟนมันจะเป็นยังไง แต่ตอนนี้เรารู้สึกแล้ว ลึกซึ้งเลยทีเดียว ถามว่าเหงามั้ย ? เหงานะ เหงามากกๆ บางทีอาจมีเขวบ้าง แต่พอเราได้คุยกัน นึกถึงสิ่งที่ดีๆที่มีให้กันมาตลอด เราก็โอเคขึ้น ถึงเราจะอยู่ห่างกัน แต่เขาก็ทำให้เรารู้สึกว่ามีเขาอยู่ใกล้ๆตลอดเวลา เราคิดอยู่ตลอดว่าไม่รู้เมื่อไหร่จะได้อยู่ด้วยกันเหมือนเก่า ฮื้อออออ...เศร้า !!
ถามว่า ? เคยทะเลาะกันมั้ย เคยจะเลิกกันมั้ย เคยทำให้เราเสียใจมั้ย ? เคยนะ แต่เราก็คุยกัน ปรับความเข้าใจกัน ต่างคนต่างให้อภัยกัน คนรักกันไม่มีสิ่งไหนที่ยากเกินให้อภัย กว่าจะมีใครสักคนที่เข้าใจเราเข้ามาในชีวิต อย่าเอาความงี่เง่าไล่เขาออกไป
ถ้าเราทะเลาะกัน เลิกกัน ต่างคนต่างอยู่ เราคงไม่มีความรู้สึกดีๆในวันนี้ ความรักอาจต้องใช้เวลาดูกันนานๆหน่อย เมื่ออายุมากขึ้นความเป็นผู้ใหญ่ก็จะสอนเราเอง เรารู้สึกว่าเราโชคดีมากที่ได้เจอกับผู้ชายคนนี้ อนาคตจะเป็นยังไงเราไม่รู้ แต่ปัจจุบันนี้เราคิดว่าคนนี้แหละที่ดีที่สุดสำหรับเรา
ทุกๆครั้งที่คนสองคนต้องห่างกันไกลๆ
ทุกครั้งที่สองคนไม่ได้คุยกันนานๆ
มันเป็นเครื่องพิสูจน์และเป็นบททดสอบอะไรที่ดีมากๆเลยนะ ว่ารักนี้ จะแพ้ความห่างไกล หรือแพ้ระยะเวลาหรือเปล่า
ความห่างไกลสามารถทำให้คนๆนึงเปลี่ยนไปได้
เค้าจะรู้สึกอิสระ อยากทำอะไรก็ทำ เค้าอาจจะลืมนึกถึงคนที่เคยอยู่ข้างๆเค้า อาจเผลอทำตัวไม่ดี
ระยะเวลาจะทำให้คนได้ทบทวนอะไรบางอย่าง ความเหงา ความโดดเดี่ยว อาจทำให้เราคิดมาก และตัดสินใจอะไรพลาดหลายๆครั้ง
อย่าปล่อยให้ห่างกันเกินไป คุยกันบ่อยๆ
อย่าคิดฟุ้งซ่าน อยู่ไกลก็ให้เวลากันได้
อย่าบ่นว่ายุ่ง อย่าบ่นว่าไม่มีเวลา เพราะเราเชื่อว่า สิ่งไหนสำคัญ...เราจะมีเวลาให้สิ่งนั้นเสมอ
ตอนอยู่ด้วยกันเราไม่เคยคิด ไม่เคยรู้สึกอะไรมากมายขนาดนี้ บางทีอาจต้องขอบคุณความห่างไกล ที่ทำให้เราได้รู้สึกแบบนี้ มันเป็นความรู้สึกจากข้างในอ่ะ
จะขอรอเธอกลับมาอยู่ด้วยกัน ไปเที่ยวด้วยกัน มีเวลาให้กันเหมือนเมื่อก่อน และจะคอยยินดีกับความสำเร็จของเธอ สัญญาว่าจะอยู่ข้างๆกันแบบนี้ตลอดไป และท้ายนี้อยากถามว่า มีใครเคยแพ้ความดีของแฟนบ้าง ใครเคยรู้สึกเหมือนเราบ้างป่าว ?
คนที่มีคนรักที่ดีอยู่แล้วรักษาเค้าไว้ให้ดีๆ โอกาสอาจไม่ได้มีกันบ่อยๆ เป็นกำลังใจให้คนที่อยู่ไกลแฟนทุกคนนะคะ
หากผิดพลาดประการใดต้องขออภัยด้วยนะ ^^