มีใครเคยเป็นแบบเราบ้างมั้ยคะ?

คือตอนม.1เรามีแฟนคนแรกและก็คนเดียวด้วยจนถึงตอนนี้(ม.3) เราก็ยังไม่มีคนใหม่แล้วก็ยังคิดถึงเค้าอยู่หน่อยๆคะ ตอนที่คบกันเรารักเขามากและเราก็มีความสุขมากไม่เคยเครียดเรื่องอะไรเลย แต่พอเลิกกันได้สักพักประมาน 3-4 เดือน เราก็อยู่กับเพื่อนมากขึ้น เราเป็นคนคิดเล็กคิดน้อยคะ เก็บเอาคำพูด การกระทำของคนอื่นมาคิดตลอดโดยเฉพาะเพื่อนสนิท มีหลายครั้งที่เรารู้สึกเสียใจและน้อยใจเพื่อน พอไปนานๆเข้าเราเริ่มรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังยืนอยู่คนเดียวบนโลกเลยคะ หันไปทางไหนก็ไม่มีใครเลยที่อยู่ข้างๆเรา แม้แต่ครอบครัว...ครอบครัวเราดูเกือบจะเลวร้ายหน่อยๆคะ(ในความรู้สึกเรานะ) คือพ่อเรามีเมียน้อยคะ แล้วก็มีลูกด้วย(พ่อเราทำงานต่างจังหวัดคะ กลับอาทิตย์ละครั้ง) แม่เราก็รู้นะคะเลยทะเลาะกันบ่อยๆ เราคิดว่าพวกเค้าคงไม่อยากให้เราต้องเสียใจที่เห็นพ่อกับแม่ทะเลาะกันเราจะได้ไม่รู้สึกว่าชีวิตนี้มีปมด้อย แต่มีอยู่วันนึงตอนนั้นปิดเทอมคะ แม่จะเอาไอแพดทิ้งไว้ที่บ้านคะ แล้วด้วยความที่เราอยากดูซีรี่ย์จอใหญ่ๆเราเลยไปเอาไอแพดมาเพื่อดูซีรี่ย์คะ พอเปิดมาเราก็เจอพ่อไลน์เข้ามา(ไอแพดล็อกอินไลน์แม่นะคะ) เราจะเข้าไปตอบพ่อว่าแม่ไม่ได้เอาไอแพดไป ก็เจอกับข้อความล่าสุดที่พ่อคุยกับแม่คะ 'ไม่สงสารลูกบ้างรึไง' เราเลยอยากรู้คะว่าคุยอะไรกัน เอาจริงๆเรารู้แล้วละคะว่าเรื่องอะไรแต่แค่อยากรู้ว่าเค้าคุยกันว่าอะไรทำไมต้องสงสารเรา เราก็เลื่อนขึ้นไปเรื่อยๆแล้วก็นั่งอ่านว่าเกิดอะไรขึ้นเลิกคิดเรื่องดูซีรี่ย์ไปเลยคะ ตอนนั้นคือตั้งใจอ่านสุดๆ อ่านไปๆร้องไห้เลยคะ ซีรี่ย์เลิกดู แม่เราไม่รู้ว่าเราเห็นแล้ว เราทำเหมือนปกติทุกอย่าง ยิ้ม หัวเราะเหมือนเดิม เราไม่เล่าให้น้องเราฟังคะเพราะเราไม่อยากให้น้องต้องมารู้สึกแบบเราน้องยังเด็ก เราเลยเก็บไว้คนเดียว ตั้งแต่นั้นมาเราก็เริ่มสังเกตว่าพ่อกับแม่แอบคุยเรื่องนี้กันบ่อยมากคะ เราก็ทำเป็นไม่รู้เรื่องต่อไป...ตั้งแต่นั้นเราก็เป็นคนไม่ค่อยพูด เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง มีโลกส่วนตัวมากขึ้น แล้วเราก็เริ่มมีเรื่องให้คิดมากขึ้น เครียดมากขึ้น จนเราไม่รู้ว่าจะไปพูดกับใคร เพราะอย่างว่าครอบครัวเราไม่ได้อบอุ่นขนาดนั้น เราเลยชอบไประบายกับเพื่อนในโซเชี่ยลคะ แต่บางครั้งเราก็ระบายไม่ไหวจริงๆเรานอนร้องไห้ เก็บตัวอยู่ในห้องไม่กล้าไปไหนไม่กล้าเปิดประตูเรากลัวมากที่จะต้องรับรู้อะไร จนเราเคยคิดว่าไม่อยากให้มีประตูหน้าต่าง ไม่อยากให้ห้องมีช่องว่างเพราะเรากลัวว่าเรื่องที่เราไม่อยากได้ยิน อะไรที่เราไม่อยากเจอมันจะเข้ามาทางนั้น บ่อยขึ้นก็ยิ่งหนักขึ้น จนเราเคยคิดที่จะฆ่าตัวตายอยู่หลายครั้ง บางครั้งเราก็กำลังจะลงมือก็จะต้องมีอะไรมาขัดตลอดอย่างอยู่ๆจดหมายก็มาส่งอะไรงี้คะ บางครั้งก็ป็อดคะไม่กล้าเอง เราไม่อยากเห็นพ่อกับแม่ร้องไห้เพราะเรา เพราะที่ผ่านมาเราก็ไม่ใช่ลูกที่ดีสักเท่าไหร่เรารู้ตัว เราเรียนเก่งพอสมควรคะ อยู่ห้องต้นและลำดับต้นๆของห้องเลย เราเลยคิดว่าพ่อแม่ส่งให้เราเรียนมาขนาดนี้ ตั้งใจเรียนมาขนาดนี้ ถ้าเรามาฆ่าตัวตายก็เสียดายเงินพ่อแม่เสียดายความรู้ในสมองกลวงๆของตัวเองคะ อนาคตพ่อแม่หวังกับเราไว้เยอะอันนี้เราก็รู้ เราเลยพยายามมีสติแล้วก็บังคับตัวเองให้ไม่คิดฆ่าตัวตายอีก ยิ่งตอนนี้เราอยู่ม.3 มีทั้งสอบโอเน็ต สอบต่อม.4 เราเลยตั้งใจอ่านหนังสือแบบสุดๆ คิดว่าจะทำให้พ่อกับแม่ภูมิใจที่มีลูกเก่งบ้างอะไรบ้าง(อวย) เราไม่อยากให้พ่อกับแม่ต้องมานั่งกุมขมับเครียดที่เราทำตัวไม่ดี ทำตัวมีปัญหาอะไรอย่างนี้คะ แต่เราคิดว่าเราคงยังไม่หายจากอาการเดิมแน่ๆ เราเลยอยากรู้คะว่าใครพอมีวิธีแก้มั้ยแบบที่ปฎิบัติได้ด้วยตัวเองอ่ะคะ ใครมีก็แชร์ๆกันมานะคะ ขอบคุณทุกคอมเม้นล่วงหน้านะคะ
ปล.เราอาจเขียนวนหน่อยๆนะ งงนิดๆ(รึมาก) ก็ขอโทษด้วยนะคะ