ทรมาณใจมากกับความคิดตัวเอง!!

เรามีปัญหาอยู่หลายอย่าง...เราอยากเสริมจมูกและตอนนี้ก้อไปว่างมัดจำไปแล้ว...แต่เราหาเงินเองไม่ได้ทั้งที่เราอายุ22แล้วแท้ๆเรายังขอเงินพ่อแม่ไปเสริมอยู่เลย...และอีกอย่างที่เราอยากเสริมจมูกเพราะว่าเราอยากมั่นใจในตัวเองเราเป็นโรคกลัวสังคม...และนี้เป็นเหตุผลหลักที่เราเสริมจมูกเราจะได้ออกจากบ้านโดนไม่กลัวความคิดคนได้....เราทำถูกแล้วใช้ไมที่ขอเงินพ่อแม่ไปเสริม...
ทั้งชีวิตเรานั่งเสียบไก่อยู่ที่บ้านทำงานหนักมากย่างไก่ทั้งวันขาขวาก้อหักเสริมเหล็กน่ะ...เราเสียบไก่มาตลอด22ปี...ทั้งบ้านทุกคนลำบากมากพี่เราตัวดำขี้เหร่มากเราก้อขี้เหร่สุขภาพจิตก้อไม่ดีพ่อเราก้อแก่แม่ก้อตายแล้วตอนเราอายุ9ขวบเราไม่เคยลืมแม่เลยคิดถึงตลอด.....เราอยากเปลี่ยนแปลงตัวเองอยากช่วยครอบครัวให้มีความสุขอีกครั้งเหมือนที่แม่ยังอยู่...แต่เราไม่รู้จะทำไงทางตันไปหมด...อยากไปบวชก้อรู้สึกเหมือนตัดช่องน้อยแต่พอตัวเพราะพ่อพี่ก้อส่งเราเรียนมาตลอดจนจบปวส.จะไม่ตอบแทนก้อไม่ได้เราทรมานเหลือเกินเราควรทำอย่างไรดี....และอีกอย่างเราทำงานหนักไม่ได้เพราะขาเราขาเราไม่เหมือนเดิมแล้ว....อีกอย่างค่ะตอนเราอายุ12ปีเราเสียใจที่แม่ตายและทำงานขายไก่ตั้งแต่เก้าขวบเราทำงานเนื้อตัวม่อมแม่มตลอดเวลาเพื่อนก้อเลยไม่คบเราก้อเลยไม่สนขายของไปก้อเล่นคุยกับหมาเหมือนคนอื่นที่ชอบเล่นกับหมา.....เราไม่รู้ว่าเพราะเหตุผลนี้หรือป่าวคนทั้งหมู่บ้านถึงด่าเราว่าปัญญาอ่อนพ่อกับพี่พูดกันแล้วเราแอบได้ยิน...เราเสียใจมากพออกจากบ้านเราก้อเริ่มระแวงว่าคนนี้เค้าจะนินทาเราว่าปัญญาอ่อนหรือป่าวเราเอาแต่คิดแบบนี้ ...เหนื่อยจังเราคงมีกรรมเยอะจิงๆ
ช่วยแนะเราด้วย.ขอบคุณทุกความเห็นไว้ก่อนเลยน่ะค่ะ