เนื่องจากเป็นกระทู้แรก ผิดอะไรขอโทดด้วยนะ**
เรื่องนี้ผมก็ไม่รุ้ว่า ผมผิดหรือเปล่า แต่ผมกะพ่อเมื่อก่อนรักกันดีมาก ตอนเด็กๆ จนกระทั้ง ม.ต้น ผมกะพ่อก็เริ่มไม่เหมือนเดิม ผมน้อยใจพ่อครับ พ่อผมเป็นเคร่งครัดมาก จนผมไม่มีความสุข...เช่น อยู่บ้านผมชอบเผลอปิดเปิดไฟผิด ระหว่างห้องน้ำกะห้องครัว เพราะมันอยุใกล้กัน พ่อก็ชอบว่า "จะปิดไฟทำไม พ่อเข้าอยู่ อีเด็กห่านี่ มีสติสิมีสติ คิดก่อนจะทำไร ใช้สมองบ้างสิ"...คือเรื่องเล็กมาก แต่เขาบ่นเหมือนผมทำเรื่องผิดร้ายแรง
และเขาเป็นที่ถ้าทำผิดก้อว่า แบบว่าเสียมาก แต่พอทำดีกลับไม่เคยชมไรเลย...เช่นตอนม.2 ผมทำการบ้านไม่ได้ ผมไปให้พ่อดู พ่อกลับมาว่า ว่า"แค่นี้ทำไมทำไม่ได้ นี่ๆๆๆๆอ่ะ โง่ ดูแต่ทีวีไงถึงโง่แบบนี้" และปาการบ้านลงพื้น พอตอนม.3 ผมเลยพยายามมาขึ้น จนเกรดดีขึ้นจาก 2.80 ขึ้นมาเป็น 3.50 ผมดีใจมาก โทรไปบอกพ่อ พ่อกลับบอกว่า "หรอ? น่าจะได้สัก 4.00 นะ" ละวางสาย คือรุ้สึกแย่มาก...ไม่ต้องซื้ออะไรให้ แต่ชมหน่อยก็ได้ไม่เคยเลย แม้ตอนเข้ามหาลัยได้ ผมติดมหาลัยรัฐบาลย่านอโศก ซึ่งผมว่า มันก็มีชื่อนะ เช่นเดิมผมโทรไปบอกพ่อว่า ผมติด พ่อก็ตอบมาเพียงแค่ "อืม... นึกว่าจะได้ธรรมศาสตร์ ซะอีก" และวางไป ....เช่นเดิม
และผมกะพ่อทะเลาะกันบ่อยมากกกก โดยเรื่องไม่เป็นเรื่อง...เช่นตอนไป ตลาด พ่อจะชอบซื้อแต่ของที่พ่อชอบ บางครั้งผมไม่ชอบกินก็บอกว่า ผมไม่กินนะไม่ชอบ พ่อก็จะตอบกลับมาตลอดว่า "มีไรก็กินไปสิ ขัดใจตลอด เคยตามใจพ่อบ้างไหม?" เคยพยายามให้เหตุผล ก็กลายเป็นว่า ผมเถียง และไม่เคยฟังเหตุผลผมเลย แค่เวลาคุยกันเฉยๆ พ่อก็จะบ่น บ่นตลอด ว่านั้นว่านี้ ทั้งๆทีผมแค่ต้องการคนรับฟังเฉยๆ ทำให้ ผมไม่พูดกะพ่อ พูดแค่เรื่องสำคัญๆ เพราะพูดทีก็ทะเลาะ เสียอารมณ์ทั้ง 2 ฝ่าย จนปัจจุบันผมอายุ 19 ผมเลยกลายเป็นคนเย็นชากับพ่อ ถามคำตอบคำ เพราะไม่อยากพูดกลัวทะเลาะกันอีก
แต่พ่อผมก็มีเรื่องดีนะ คือเขาก็โทรมาหาตลอดถ้ากลับดึก บ้างทีรอผมตั้ง 2-3 ชมเพื่อกลับบ้านพร้อมกัน แต่ผมก็ยังไม่อยากคุยกะเขาอยู่ดี ผมเป็นลูกที่แย่มากไหม? ผมควรทำยังไง ผมยังรักเขานะ ผมยังอยากเข้าหาเขานะ แต่ผมรุ้สึกกลัว ไม่อยากเสียความรุ้สึกอีก จากคำพูดเขาต่างๆ...ผมไม่รู้จะปรึกษาใคร เพื่อนก็คงปรึกษาไม่ได้ ตอนแรกว่าจะ หาจิตแพทย์ แต่ผมก็ยังเรียนอยุไม่มีเงิน และอยากลองถามพวกพี่ๆ ดูก่อน
ขอบคุณล่วงหน้านะครับ
ผมมีปัญหากับพ่อครับ อยากขอคำแนะนำ
เรื่องนี้ผมก็ไม่รุ้ว่า ผมผิดหรือเปล่า แต่ผมกะพ่อเมื่อก่อนรักกันดีมาก ตอนเด็กๆ จนกระทั้ง ม.ต้น ผมกะพ่อก็เริ่มไม่เหมือนเดิม ผมน้อยใจพ่อครับ พ่อผมเป็นเคร่งครัดมาก จนผมไม่มีความสุข...เช่น อยู่บ้านผมชอบเผลอปิดเปิดไฟผิด ระหว่างห้องน้ำกะห้องครัว เพราะมันอยุใกล้กัน พ่อก็ชอบว่า "จะปิดไฟทำไม พ่อเข้าอยู่ อีเด็กห่านี่ มีสติสิมีสติ คิดก่อนจะทำไร ใช้สมองบ้างสิ"...คือเรื่องเล็กมาก แต่เขาบ่นเหมือนผมทำเรื่องผิดร้ายแรง
และเขาเป็นที่ถ้าทำผิดก้อว่า แบบว่าเสียมาก แต่พอทำดีกลับไม่เคยชมไรเลย...เช่นตอนม.2 ผมทำการบ้านไม่ได้ ผมไปให้พ่อดู พ่อกลับมาว่า ว่า"แค่นี้ทำไมทำไม่ได้ นี่ๆๆๆๆอ่ะ โง่ ดูแต่ทีวีไงถึงโง่แบบนี้" และปาการบ้านลงพื้น พอตอนม.3 ผมเลยพยายามมาขึ้น จนเกรดดีขึ้นจาก 2.80 ขึ้นมาเป็น 3.50 ผมดีใจมาก โทรไปบอกพ่อ พ่อกลับบอกว่า "หรอ? น่าจะได้สัก 4.00 นะ" ละวางสาย คือรุ้สึกแย่มาก...ไม่ต้องซื้ออะไรให้ แต่ชมหน่อยก็ได้ไม่เคยเลย แม้ตอนเข้ามหาลัยได้ ผมติดมหาลัยรัฐบาลย่านอโศก ซึ่งผมว่า มันก็มีชื่อนะ เช่นเดิมผมโทรไปบอกพ่อว่า ผมติด พ่อก็ตอบมาเพียงแค่ "อืม... นึกว่าจะได้ธรรมศาสตร์ ซะอีก" และวางไป ....เช่นเดิม
และผมกะพ่อทะเลาะกันบ่อยมากกกก โดยเรื่องไม่เป็นเรื่อง...เช่นตอนไป ตลาด พ่อจะชอบซื้อแต่ของที่พ่อชอบ บางครั้งผมไม่ชอบกินก็บอกว่า ผมไม่กินนะไม่ชอบ พ่อก็จะตอบกลับมาตลอดว่า "มีไรก็กินไปสิ ขัดใจตลอด เคยตามใจพ่อบ้างไหม?" เคยพยายามให้เหตุผล ก็กลายเป็นว่า ผมเถียง และไม่เคยฟังเหตุผลผมเลย แค่เวลาคุยกันเฉยๆ พ่อก็จะบ่น บ่นตลอด ว่านั้นว่านี้ ทั้งๆทีผมแค่ต้องการคนรับฟังเฉยๆ ทำให้ ผมไม่พูดกะพ่อ พูดแค่เรื่องสำคัญๆ เพราะพูดทีก็ทะเลาะ เสียอารมณ์ทั้ง 2 ฝ่าย จนปัจจุบันผมอายุ 19 ผมเลยกลายเป็นคนเย็นชากับพ่อ ถามคำตอบคำ เพราะไม่อยากพูดกลัวทะเลาะกันอีก
แต่พ่อผมก็มีเรื่องดีนะ คือเขาก็โทรมาหาตลอดถ้ากลับดึก บ้างทีรอผมตั้ง 2-3 ชมเพื่อกลับบ้านพร้อมกัน แต่ผมก็ยังไม่อยากคุยกะเขาอยู่ดี ผมเป็นลูกที่แย่มากไหม? ผมควรทำยังไง ผมยังรักเขานะ ผมยังอยากเข้าหาเขานะ แต่ผมรุ้สึกกลัว ไม่อยากเสียความรุ้สึกอีก จากคำพูดเขาต่างๆ...ผมไม่รู้จะปรึกษาใคร เพื่อนก็คงปรึกษาไม่ได้ ตอนแรกว่าจะ หาจิตแพทย์ แต่ผมก็ยังเรียนอยุไม่มีเงิน และอยากลองถามพวกพี่ๆ ดูก่อน
ขอบคุณล่วงหน้านะครับ