สิ่งที่จะบอกเล่าให้เพื่อนๆอ่านต่อไปนี้ ผมบอกเลยว่าไม่ได้เหงา (แม้พึ่งจะเลิกกับแฟนเก่ามา) และไม่ได้คิดไรทั้งนั้น ผมรู้ดีว่า ถ้าหาเจอแล้วเค้าไม่ได้โสด แล้วจะหาทำไม คำตอบนั้นผมตอบมันไว้ในใจแล้ว
แค่อยากกลับไปแก้ไขสิ่งที่ตัวเองผิดพลาดไปนิดๆหน่อยๆในอดีตเท่านั้นเองครับ
เริ่มเลยนะครับ
--------------------------------------------------------------------------------------
ช่วงประมาณสักหกปีหรือเจ็ดปีประมาณนี้ ผมนั่งรถปรับอากาศสาย 539 (น่าจะใช่) กลับมาจากมหาวิทลัยหนึ่งย่านๆฝั่งธน ปลายทางไปลงอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ เพื่อจะต่อรถกลับบ้านที่ดอนเมือง
ตัวผมนั่งฝั่งขวาสุดของที่นั่งบนรถ ตำแหน่งเกือบๆจะหลังสุดเลย
เวลาตอนนั้นคนน้อย มีที่นั่งเยอะอยู่ให้เลือกนั่งได้
ผมนั่งมาเรื่อยๆ ก็มีผู้หญิงคนนึงเดินขึ้นรถมา เธอใส่ชุดนักศึกษาของมหาวิทยาลัยหนึ่ง (มีตราฉัตร แต่ไม่ชัวร์ว่าเป็นเครือพระจอมหรือจุฬา) ซึ่งเธอมานั่งฝั่งซ้ายสุด แถวเดียวกันกับผม
แอบสังเกตเธอนั่งหน้าเศร้าๆ (ไม่ได้โรคจิตนะ) ในมือเธอถือของสิ่งหนึ่ง น่าจะเป็นตุ๊กตาตัวเล็กๆตัวนึง
ผมก็ไม่ได้ใส่ใจไรมาก คิดว่าเธอคงเจอปัญหาชีวิตมาพอๆกับผมในตอนนั้น (ช่วงนั้นเกรดตกเยอะครับ) ก็เลยไม่ได้สนใจมองอะไรเธอนัก
จนพอรถมันมาถึงหน้า รพ. ประสาท เธอคนนี้ก็เดินลงจากรถครับ ผมก็มองตามหลังเธอไปแบบคิดในใจ "น่ารักดีเนอะ อยากจีบว่ะ"
เหมือนมีอะไรสนับสนุนผม (หรือเปล่า) ให้ผมทำตามหัวใจของตัวเอง
เธอ "ลืม" ตุ๊กตาตัวนั้นไว้ครับ
จะด้วยเหตุผล "จงใจ" หรือ "ไม่จงใจ" ก็แล้วแต่ ผมก็ย้ายที่นั่งไปฝั่งซ้าย แล้วเก็บตุ๊กตาตัวนั้นไว้กับตัว พร้อมกับคิดว่า "จะลงเอาไปคืนเค้า"
แต่รถออกจากป้ายไปแล้วครับ วิ่งผ่านแยกตึกชัยไปแล้ว "เอาไงดีวะกรู" ผมคิดในใจ สุดท้าย ผมรอให้รถจอดอีกป้าย แล้ววิ่งย้อนกลับไปหาเธอคนนั้นเพราะกลัวไม่ทัน
ผมลองวิเคราะห์ดู ถ้าเธอลงที่ป้าย รพ. ประสาทแล้วเดินไปทางเดียวกันกับรถ ที่ๆเธอน่าจะสามารถไปต่อได้ คือป้ายรถเมล์ฝั่งถนนพระรามหกแน่นอน
ไม่รอช้า วิ่งไปจนถึงแยก ผมเห็นเธอเดินก้มหน้าอยู่อีกฝั่ง เลยวิ่งไปที่สะพานลอยที่อยู่ไกลไปอีก 200 เมตร ข้ามฝั่งแค่แป้ปเดียวก็เจอเธอแล้ว
ผมเดินเอาไปให้เธอช้าๆ ยื่นตุ๊กตาตัวนั้นให้แล้วถาม "ลืมนี่ไว้บนรถหรือเปล่าครับ?"
เธอแอบตกใจ นึกว่าเจอโรคจิต แต่พอเห็นก็ "อ๋อ...ขอบคุณค่ะ"
ร้อยทั้งร้อย ผมว่า ผช. หลายๆคนคงเลือกที่จะคุยต่อ
ยอมรับครับว่าโง่ เพราะเสร็จจากตรงนั้น ไม่รู้ความกล้าแม่มหายไปไหนหมด ผมเดินหันหลังให้เค้าแล้วข้ามกลับไปฝั่งเดิมเฉย
คิดในใจ "ปอดแหก shiphai เลย ไรวะ" เลยรวบรวมความกล้าอีกครั้ง ขึ้นไปบนสะพานลอย
แต่...เธอหายไปแล้วครับ
--------------------------------------------------------------------------------------
ที่เล่ามาก็คืออยากเล่าถึงความ "โง่" ส่วนหนึ่งที่ว่า ทำไมตัวเองไม่ทำตามในสิ่งที่ตัวเองอยากพยายาม ทั้งๆที่มาถึงขนาดนี้แล้ว
เสียดายโอกาสจริงๆ...
พอดีผมก็ได้อ่านกระทู้พวกหาคนโน้นนี้นั้นในโรงหนัง ซึ่งเจอกันในนี้ก็เยอะ เลยลองเอามาลงดูครับ เผื่อ "เธอ" จะมาเจอกระทู้นี้แล้วนึกถึงเหตุการณ์นั้นได้บ้าง
ถ้า "คุณคนนั้น" เจอ "กระทู้นี้" รบกวนติดต่อผมมาทางข้อความทีนะครับ คิดว่าเริ่มทำความรู้จักกันก็ได้ครับ ขอบคุณครับ
ตามหา "เธอ" ในความทรงจำครับ...
แค่อยากกลับไปแก้ไขสิ่งที่ตัวเองผิดพลาดไปนิดๆหน่อยๆในอดีตเท่านั้นเองครับ
เริ่มเลยนะครับ
--------------------------------------------------------------------------------------
ช่วงประมาณสักหกปีหรือเจ็ดปีประมาณนี้ ผมนั่งรถปรับอากาศสาย 539 (น่าจะใช่) กลับมาจากมหาวิทลัยหนึ่งย่านๆฝั่งธน ปลายทางไปลงอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ เพื่อจะต่อรถกลับบ้านที่ดอนเมือง
ตัวผมนั่งฝั่งขวาสุดของที่นั่งบนรถ ตำแหน่งเกือบๆจะหลังสุดเลย
เวลาตอนนั้นคนน้อย มีที่นั่งเยอะอยู่ให้เลือกนั่งได้
ผมนั่งมาเรื่อยๆ ก็มีผู้หญิงคนนึงเดินขึ้นรถมา เธอใส่ชุดนักศึกษาของมหาวิทยาลัยหนึ่ง (มีตราฉัตร แต่ไม่ชัวร์ว่าเป็นเครือพระจอมหรือจุฬา) ซึ่งเธอมานั่งฝั่งซ้ายสุด แถวเดียวกันกับผม
แอบสังเกตเธอนั่งหน้าเศร้าๆ (ไม่ได้โรคจิตนะ) ในมือเธอถือของสิ่งหนึ่ง น่าจะเป็นตุ๊กตาตัวเล็กๆตัวนึง
ผมก็ไม่ได้ใส่ใจไรมาก คิดว่าเธอคงเจอปัญหาชีวิตมาพอๆกับผมในตอนนั้น (ช่วงนั้นเกรดตกเยอะครับ) ก็เลยไม่ได้สนใจมองอะไรเธอนัก
จนพอรถมันมาถึงหน้า รพ. ประสาท เธอคนนี้ก็เดินลงจากรถครับ ผมก็มองตามหลังเธอไปแบบคิดในใจ "น่ารักดีเนอะ อยากจีบว่ะ"
เหมือนมีอะไรสนับสนุนผม (หรือเปล่า) ให้ผมทำตามหัวใจของตัวเอง
เธอ "ลืม" ตุ๊กตาตัวนั้นไว้ครับ
จะด้วยเหตุผล "จงใจ" หรือ "ไม่จงใจ" ก็แล้วแต่ ผมก็ย้ายที่นั่งไปฝั่งซ้าย แล้วเก็บตุ๊กตาตัวนั้นไว้กับตัว พร้อมกับคิดว่า "จะลงเอาไปคืนเค้า"
แต่รถออกจากป้ายไปแล้วครับ วิ่งผ่านแยกตึกชัยไปแล้ว "เอาไงดีวะกรู" ผมคิดในใจ สุดท้าย ผมรอให้รถจอดอีกป้าย แล้ววิ่งย้อนกลับไปหาเธอคนนั้นเพราะกลัวไม่ทัน
ผมลองวิเคราะห์ดู ถ้าเธอลงที่ป้าย รพ. ประสาทแล้วเดินไปทางเดียวกันกับรถ ที่ๆเธอน่าจะสามารถไปต่อได้ คือป้ายรถเมล์ฝั่งถนนพระรามหกแน่นอน
ไม่รอช้า วิ่งไปจนถึงแยก ผมเห็นเธอเดินก้มหน้าอยู่อีกฝั่ง เลยวิ่งไปที่สะพานลอยที่อยู่ไกลไปอีก 200 เมตร ข้ามฝั่งแค่แป้ปเดียวก็เจอเธอแล้ว
ผมเดินเอาไปให้เธอช้าๆ ยื่นตุ๊กตาตัวนั้นให้แล้วถาม "ลืมนี่ไว้บนรถหรือเปล่าครับ?"
เธอแอบตกใจ นึกว่าเจอโรคจิต แต่พอเห็นก็ "อ๋อ...ขอบคุณค่ะ"
ร้อยทั้งร้อย ผมว่า ผช. หลายๆคนคงเลือกที่จะคุยต่อ
ยอมรับครับว่าโง่ เพราะเสร็จจากตรงนั้น ไม่รู้ความกล้าแม่มหายไปไหนหมด ผมเดินหันหลังให้เค้าแล้วข้ามกลับไปฝั่งเดิมเฉย
คิดในใจ "ปอดแหก shiphai เลย ไรวะ" เลยรวบรวมความกล้าอีกครั้ง ขึ้นไปบนสะพานลอย
แต่...เธอหายไปแล้วครับ
--------------------------------------------------------------------------------------
ที่เล่ามาก็คืออยากเล่าถึงความ "โง่" ส่วนหนึ่งที่ว่า ทำไมตัวเองไม่ทำตามในสิ่งที่ตัวเองอยากพยายาม ทั้งๆที่มาถึงขนาดนี้แล้ว
เสียดายโอกาสจริงๆ...
พอดีผมก็ได้อ่านกระทู้พวกหาคนโน้นนี้นั้นในโรงหนัง ซึ่งเจอกันในนี้ก็เยอะ เลยลองเอามาลงดูครับ เผื่อ "เธอ" จะมาเจอกระทู้นี้แล้วนึกถึงเหตุการณ์นั้นได้บ้าง
ถ้า "คุณคนนั้น" เจอ "กระทู้นี้" รบกวนติดต่อผมมาทางข้อความทีนะครับ คิดว่าเริ่มทำความรู้จักกันก็ได้ครับ ขอบคุณครับ