เริ่มเรื่องเลยนะครับ คือว่าผมชื่อ โบ๊ท ครับ ตอนนี้ผมเรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 อยู่โรงเรียนในกรุงเทพฯแห่งหนึ่ง
ผมได้คบกับผู้ชายคนหนึ่งเขามีชื่อว่า เต้ เราคบกันตั้งแต่วันที่ 31 ธันวาคม 2014 (นับตั้งแต่วันที่ตั้งสถานะ คบจริงๆตั้งนานแล้ว)
จนมาถึงวันนี้ เราสองคนก็ได้บอกเลิกกันโดยไม่ได้มีใครบอกเลิก ซึ่งต่างคนต่างเสียใจเป็นอย่างมาก จนเวลาผ่านไปสักชั่วโมงนึง
เต้ก็โทรมาหาผม แล้วบอกว่ากับผมว่า
เต้ : เราไม่อยากเลิกแล้ว เราอยากคบกับโบ๊ทต่อจริงๆนะ เราขอโทษนะโบ๊ท เค้ามันโง่จริงๆ เค้ารักโบ๊ทนะ (ร้องไห้)
ผม : อืมมมมม.....
เต้ : มันไม่ทันแล้วใช่ไหมโบ๊ท มันเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบจริงๆนะ เค้ายังรักโบ๊ทอยู่เค้าขอโทษ (ร้องไห้)
ผม : เราเข้าใจ แต่ขอเวลาเราคิดก่อนได้ไหมเต้ (ร้องไห้)
เต้ : โอเค...ได้...เค้าจะรอโบ๊ทนะ เค้ายังรักโบ๊ทอยู่นะ (ร้องไห้)
ซึ่งหลังจากที่ผมได้คุยกับเต้เสร็จก็เกิดความคิดว่า ผมควรจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมดีไหม เพราะผมมีผู้หญิงคนนึงที่ผมรักมากๆอยู่
เธอเป็นคนที่ใจดีกับผมมาก เธอเป็นคนน่ารัก มีแต่คนจีบเธอ เธออยู่กับผมมาตั้งแต่อนุบาล 3 และในตอนที่ผมย้ายโรงเรียนมาใหม่ๆ ผมไม่มีเพื่อนเลย
ไปนั่งร้องไห้อยู่บนรถโรงเรียน เธอก็เดินมาอยู่กับผม เธอเข้าใจความรู้สึกผม ยอมรับว่าในบางครั้งเธอก็ทำผมเสียใจบ้าง ผมบอกไม่ถูก
จริงๆเรื่องแบบนี้ ผมก็คงน่าจะคิดได้แล้ว แต่เรื่องนี้มันเป็นเรื่องที่อ่อนโยนมากๆ ผมว่ามันต้องใช้ความรู้สึกกับความเข้าใจกันล้วนๆ
ผมเคยคิดนะ คนเราเกิดมาจุดหมายจริงๆมันคืออะไร? ควรรีบทำตามฝันก่อนที่เวลาชีวิตจะหมดหรอ? ไม่ใช่มัวหลงระเริงอยู่กับความรักหรือ?
แต่ในใจผมอีกด้านนึงบางครั้งมันก็ต้องการกอดที่อบอุ่นบ้าง ต้องการความเข้าใจ
จนถึง ณ ตอนนี้ผมก็ยังไม่สามารถเข้าใจตัวเองเลยสักนิด ผมอยากให้พี่ๆช่วยผมคิดหน่อยว่าผมควรทำยังไงดี
ผมเข้าใจว่านี่ ชีวิตเรา เราต้องเลือกเอง แต่ตอนนี้ผมไม่สามารถทำอะไรได้เลย มันบอกไม่ถูก มันเป็นความรู้สึก
ปล.เชื่อเถอะ พูดกับผมด้วยจิตวิทยาเราจะเข้าใจกันง่ายกว่า เชื่อเถอะ ผมเข้าใจมัน จริงๆนะ
ปล2.เชื่อเถอะ ผมไม่ได้อ่อนแอไปกว่าคุณ เพียงแต่ต้องให้เวลากับมันเท่านั้นเอง เชื่อเถอะ
ปล3.เชื่อเถอะ ผม "อาจ" เหนือกว่าคุณ เพียงแต่พวกเราต้องวัดกันสักตั้ง เชื่อเถอะ
ขอบคุณ
รักสามเศร้าครั้งนี้มันจะจบลงอย่างไร?
ผมได้คบกับผู้ชายคนหนึ่งเขามีชื่อว่า เต้ เราคบกันตั้งแต่วันที่ 31 ธันวาคม 2014 (นับตั้งแต่วันที่ตั้งสถานะ คบจริงๆตั้งนานแล้ว)
จนมาถึงวันนี้ เราสองคนก็ได้บอกเลิกกันโดยไม่ได้มีใครบอกเลิก ซึ่งต่างคนต่างเสียใจเป็นอย่างมาก จนเวลาผ่านไปสักชั่วโมงนึง
เต้ก็โทรมาหาผม แล้วบอกว่ากับผมว่า
เต้ : เราไม่อยากเลิกแล้ว เราอยากคบกับโบ๊ทต่อจริงๆนะ เราขอโทษนะโบ๊ท เค้ามันโง่จริงๆ เค้ารักโบ๊ทนะ (ร้องไห้)
ผม : อืมมมมม.....
เต้ : มันไม่ทันแล้วใช่ไหมโบ๊ท มันเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบจริงๆนะ เค้ายังรักโบ๊ทอยู่เค้าขอโทษ (ร้องไห้)
ผม : เราเข้าใจ แต่ขอเวลาเราคิดก่อนได้ไหมเต้ (ร้องไห้)
เต้ : โอเค...ได้...เค้าจะรอโบ๊ทนะ เค้ายังรักโบ๊ทอยู่นะ (ร้องไห้)
ซึ่งหลังจากที่ผมได้คุยกับเต้เสร็จก็เกิดความคิดว่า ผมควรจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมดีไหม เพราะผมมีผู้หญิงคนนึงที่ผมรักมากๆอยู่
เธอเป็นคนที่ใจดีกับผมมาก เธอเป็นคนน่ารัก มีแต่คนจีบเธอ เธออยู่กับผมมาตั้งแต่อนุบาล 3 และในตอนที่ผมย้ายโรงเรียนมาใหม่ๆ ผมไม่มีเพื่อนเลย
ไปนั่งร้องไห้อยู่บนรถโรงเรียน เธอก็เดินมาอยู่กับผม เธอเข้าใจความรู้สึกผม ยอมรับว่าในบางครั้งเธอก็ทำผมเสียใจบ้าง ผมบอกไม่ถูก
จริงๆเรื่องแบบนี้ ผมก็คงน่าจะคิดได้แล้ว แต่เรื่องนี้มันเป็นเรื่องที่อ่อนโยนมากๆ ผมว่ามันต้องใช้ความรู้สึกกับความเข้าใจกันล้วนๆ
ผมเคยคิดนะ คนเราเกิดมาจุดหมายจริงๆมันคืออะไร? ควรรีบทำตามฝันก่อนที่เวลาชีวิตจะหมดหรอ? ไม่ใช่มัวหลงระเริงอยู่กับความรักหรือ?
แต่ในใจผมอีกด้านนึงบางครั้งมันก็ต้องการกอดที่อบอุ่นบ้าง ต้องการความเข้าใจ
จนถึง ณ ตอนนี้ผมก็ยังไม่สามารถเข้าใจตัวเองเลยสักนิด ผมอยากให้พี่ๆช่วยผมคิดหน่อยว่าผมควรทำยังไงดี
ผมเข้าใจว่านี่ ชีวิตเรา เราต้องเลือกเอง แต่ตอนนี้ผมไม่สามารถทำอะไรได้เลย มันบอกไม่ถูก มันเป็นความรู้สึก
ปล.เชื่อเถอะ พูดกับผมด้วยจิตวิทยาเราจะเข้าใจกันง่ายกว่า เชื่อเถอะ ผมเข้าใจมัน จริงๆนะ
ปล2.เชื่อเถอะ ผมไม่ได้อ่อนแอไปกว่าคุณ เพียงแต่ต้องให้เวลากับมันเท่านั้นเอง เชื่อเถอะ
ปล3.เชื่อเถอะ ผม "อาจ" เหนือกว่าคุณ เพียงแต่พวกเราต้องวัดกันสักตั้ง เชื่อเถอะ
ขอบคุณ