กำลังสับสนกับความรู้สึกของตัวเอง

เรื่องเริ่มต้นคือมีเพื่อนคนหนึ่งรู้จักกันมาได้เกือบจะครึ่งทศวรรษแล้ว จึงสนิทกันมากจนมองตาก็รู้ใจ เธอเข้าใจในตัวผมทุกเรื่องจนกล่าวได้ว่าเธอคือเพื่อนที่สนิทที่สุดของผม และเธอเป็นคนเดียวที่ผมเกรงใจและมักจะยอมทุกอย่าง ถึงแม้เราจะไม่ได้เจอกันบ่อยครั้งนัก ล่าสุดเมื่อไม่นานมานี้ผมดีใจอย่างมากที่มีโอกาสพบเธออีกครั้งถึงแม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ แต่มันก็เป็นช่วงเวลาที่ผมมีความสุขที่สุดเลยก็ว่าได้ ตลอดเวลาที่ผมได้อยู่เคียงข้างเธอเหมือนโลกของผมจะหยุดหมุนและพร้อมที่จะก้าวไปกับเธอทุกที่ ผมใกล้ชิดกับเธอจนทุกคนใกล้ตัวผมจะแซวต่อหน้าเธอคิดว่าเราเป็นแฟนกัน ซึ่งเธอก็จะยิ้มและหัวเราะ ซึ่งผมก็จะบอกว่าไม่ กระทั่งถึงเวลาที่เราต้องจากกันผมนั้นพยายามปลอบใจตัวเองไว้ จนกระทั่งคืนนั้นผมน้ำตาแทบไหลเพราะคิดถึงเวลาที่ผ่านไปถึงแม้บางทีก็มีที่ผมงี่เง่าไปบ้าง แต่ผมก็จะขอโทษ สำหรับตัวผมเองนั้นยังคงมีบทเรียนกับความรักครั้งเก่าและนึกอยู่ในหัวเสมอว่าความรักครั้งต่อไปผมจะคือคนสุดท้ายในชีวิต สิ่งต่างๆที่ผมเล่าคือสิ่งทำให้ผมสับสนว่าความรู้สึกของผมคือรักเธอหรือห่วงใยเธอในฐานะเพื่อนที่พร้อมจะทำให้เธอทุกอย่าง ณ วันนี้ ตอนนี้ เวลานี้ ผมยังคงเห็นภาพของเธอถึงแม้จะพยายามกลบเกลื่อนด้วยการกระทำอย่างอื่นแทน แต่สิ่งสำคัญนั้นคือเธอมีแฟนอยู่แล้ว