เริ่มที่เราเล่นกันแต่พลาดไปโดนปริ้นเต้อและแว่นเค้าหลุดกระเด็น
เราไม่ได้ตั้งใจ ด้วยคิดไม่ถึงว่าเค้าจะล้มไปทับเครื่องปริ้นท์ รีบไปดูแผลเค้า เข่าแดงนิดหน่อย แต่เค้าโวยวายว่าของเสียหาย แว่นก็หลุด ดูโมโหมากๆ
ทั้งที่เค้าเป็นคนชวนเล่น เราคงผิดเองที่เล่นด้วย และพลาดทำเค้าหล่นไปกระแทกเครื่องปริ้นท์ ( เล่นขี่หลัง )
เรารีบเช็คเครื่องปริ้นท์ และแว่น สรุปคือไม่มีอะไรเสียหาย
เค้าก็งอน นอนหันหลังหนี
เราขอโทษ เค้าบอกว่าเราตั้งใจเหวี่ยงเค้าลง เราอธิบายว่าไม่ติดว่าเข่าจะไปลงที่เครื่องปริ้นท์
เค้าบอกว่า
เราโดนหลายทีแล้ว กับการอธิบายในสิ่งที่เค้าเข้าใจเราผิด กลับถูกบอกว่า
เรานี่อึ้งค่ะ แต่ก็ขอโทษเพราะมันก็เป็นเพราะเราแม้ไม่ได้ตั้งใจก็ตาม เค้าไม่ยอมคุยกับเรา
เราเลยลุกมานั่งโต๊ะ เค้าก็บอกว่า ถ้าจะทำนิสัยแบบนี้ เราก็งงค่ะ พอจะคุยด้วย ก็หันหลังหนี คุมโปงหนี เราจะรอเย็นลง ค่อยเข้าไปคุย บอกเราทำนิสัยแบบนี้
คือเราผิดหมดเลยใช่ไม๊คะ ?
เค้าบอกว่า ถ้าเค้าไม่เบี่ยงตัวนิดนึง ทับเครื่องปริ้นท์พังไปแล้ว ทำไมเหวี่ยงเค้าลงด้านนั้น
เราบอกตรงๆ เราไม่รู้ว่าเค้าจะตกเลยเตียงไปโดนเครื่องปริ้นท์ เราผิดเอง ก็ขอโทษเค้าอยู่นาน เค้าก็ไม่หาย
เราเสียใจ ถามว่าจะให้ทำยังไง
เค้าตอบว่า เราทำอะไรไม่ถูกใจเค้าซักอย่าง ให้เราออกไปจากชีวิตเค้า
เราเสียใจมาก เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรก ที่ไม่ว่าจะทะเลาะอะไรก็ตาม ก็จะไล่เราเสมอ
เราร้องไห้ และเก็บกระเป๋า
เค้าบอก ค่อยไปพรุ่งนี้ นี่ดึกแล้ว
เรากะว่าเก็บไว้ จะได้ออกไปเร็วๆ
พอเก็บเสร็จไปบอกเค้า ว่าเราไม่อยากไป แต่เพราะเค้าไล่
เค้าบอกไม่ได้ไล่ เธอจะไปของเธอเอง (ออกไปจากชีวิต ไม่ไล่นี่มันตีความหมายอะไรได้อีกคะ)
เเล้วบอกให้รีบไป จะไปก็ไป อย่ามาเล่นกับความโหดร้ายของเค้า เราจะไปนอนหนาวตายข้างถนนเค้าก็ไม่สน เรายังคงร้องไห้ ขอโอกาส (ด่าเราเลยค่ะ เรามันดูโง่ใช่ไม๊คะ)
เค้าบอกคบกันมานาน ทำไมถึงไม่รู้ว่าต้องเข้าหายังไง ง้อยังไง เราผิดไม่ผิดก็ง้อหมด เค้าพูดบ่อยๆ ว่า เค้าไม่ผิด เค้าง้อเราก่อนตลอด
เวลาที่หันหลังหนี จนซักพักมาคุยกับเรา นั่นคือถึงจุดเอือม แล้วที่เราไม่ง้อ แต่สำหรับเรามันคือสัญญาณว่า คุยได้แล้ว ง้อได้แล้ว เพราะต่อให้เราพูดแค่ไหนเค้าจะหันหลังหนี คลุมโปงใส่ หรือบางทีฟัง มองเรา แต่สายตานี่แบบ ว่างเปล่า ไม่ตอบไม่อะไรทั้งนั้น
ใครมันจะกล้าง้อคะ ร้องไห้ก็บอกน่ารำคาญ
เฮ้ย คนมันเสียใจป่ะ เรื่องเล็กก็ทำเป็นเรื่องใหญ่ ปล่อยวางไม่เป็น กับสิ่งของที่มันซื้อใหม่ได้ ซ่อมได้ แต่ความรู้สึกนี่ยากนะ
แล้วเค้าก็ปล่อยประโยคเด็ดว่า
เค้าผิดเอง เค้าชินกับการถูกง้อทันที
เรื่องแฟนเก่า เป็นเรื่องเดียวที่เรารู้สึกมาก
เราเกลียดการเปรียบเทียบ เค้าก็รู้ แต่เลือกที่จะพูดแบบนี้ เพื่อนๆคิดว่ายังไงคะ ?
คิดในแง่ดี ก็มันเป็นความเคยชินจริงๆ เหมือนนิสัยที่ลีลาเยอะกว่าจะอาบน้ำได้ นิสัยความเคยชินต่างๆ
คิดได้อีกแง่ ก็คือเทียบเรากับแฟนเก่า ที่คงจะง้อเค้าทันทีและทุกที ถูกไม๊คะ
อารมณ์ตอนนั้น เราคงไม่คิดในแง่ดีขนาดนั้น
เราสติแตกค่ะ บอกว่าเราจะเป็นคนแบบนั้น เราจะทำให้ได้ พูดเดิมๆ ร้องไห้ด้วย
เค้าตกใจ และอารมณ์โกรธ คงจางแล้ว
ก็เลยสงสารเรามั้งคะ หรือไม่ก็สมเพช
บอกแต่ว่า เราเข้าใจที่เค้าพูดผิด และคิดไปไกลไปหมด
เค้าไม่เจอบ้าง ไม่รู้หรอกค่ะ
เรายังไม่คิดจะเปรียบเทียบเลย
ไหนใครบอก อยากได้สิ่งใด จงทำสิ่งนั้นก่อน
คงใช้กับทุกคนไม่ได้
เราเครียด และประโยค"เราชินกับการถูกง้อทันที" มันวนไปวนมา เราพยายามลืม มันคงต้องใช้เวลา อยากหาที่ระบาย
ยาวมาก ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ
ขอบคุณจริงๆค่ะ
ทะเลาะกับแฟนเรื่องเล็กๆ ถูกว่า:)และให้ออกไปจากชีวิต ทำยังไงดี
เราไม่ได้ตั้งใจ ด้วยคิดไม่ถึงว่าเค้าจะล้มไปทับเครื่องปริ้นท์ รีบไปดูแผลเค้า เข่าแดงนิดหน่อย แต่เค้าโวยวายว่าของเสียหาย แว่นก็หลุด ดูโมโหมากๆ
ทั้งที่เค้าเป็นคนชวนเล่น เราคงผิดเองที่เล่นด้วย และพลาดทำเค้าหล่นไปกระแทกเครื่องปริ้นท์ ( เล่นขี่หลัง )
เรารีบเช็คเครื่องปริ้นท์ และแว่น สรุปคือไม่มีอะไรเสียหาย
เค้าก็งอน นอนหันหลังหนี
เราขอโทษ เค้าบอกว่าเราตั้งใจเหวี่ยงเค้าลง เราอธิบายว่าไม่ติดว่าเข่าจะไปลงที่เครื่องปริ้นท์
เค้าบอกว่า
เรานี่อึ้งค่ะ แต่ก็ขอโทษเพราะมันก็เป็นเพราะเราแม้ไม่ได้ตั้งใจก็ตาม เค้าไม่ยอมคุยกับเรา
เราเลยลุกมานั่งโต๊ะ เค้าก็บอกว่า ถ้าจะทำนิสัยแบบนี้ เราก็งงค่ะ พอจะคุยด้วย ก็หันหลังหนี คุมโปงหนี เราจะรอเย็นลง ค่อยเข้าไปคุย บอกเราทำนิสัยแบบนี้
คือเราผิดหมดเลยใช่ไม๊คะ ?
เค้าบอกว่า ถ้าเค้าไม่เบี่ยงตัวนิดนึง ทับเครื่องปริ้นท์พังไปแล้ว ทำไมเหวี่ยงเค้าลงด้านนั้น
เราบอกตรงๆ เราไม่รู้ว่าเค้าจะตกเลยเตียงไปโดนเครื่องปริ้นท์ เราผิดเอง ก็ขอโทษเค้าอยู่นาน เค้าก็ไม่หาย
เราเสียใจ ถามว่าจะให้ทำยังไง
เค้าตอบว่า เราทำอะไรไม่ถูกใจเค้าซักอย่าง ให้เราออกไปจากชีวิตเค้า
เราเสียใจมาก เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรก ที่ไม่ว่าจะทะเลาะอะไรก็ตาม ก็จะไล่เราเสมอ
เราร้องไห้ และเก็บกระเป๋า
เค้าบอก ค่อยไปพรุ่งนี้ นี่ดึกแล้ว
เรากะว่าเก็บไว้ จะได้ออกไปเร็วๆ
พอเก็บเสร็จไปบอกเค้า ว่าเราไม่อยากไป แต่เพราะเค้าไล่
เค้าบอกไม่ได้ไล่ เธอจะไปของเธอเอง (ออกไปจากชีวิต ไม่ไล่นี่มันตีความหมายอะไรได้อีกคะ)
เเล้วบอกให้รีบไป จะไปก็ไป อย่ามาเล่นกับความโหดร้ายของเค้า เราจะไปนอนหนาวตายข้างถนนเค้าก็ไม่สน เรายังคงร้องไห้ ขอโอกาส (ด่าเราเลยค่ะ เรามันดูโง่ใช่ไม๊คะ)
เค้าบอกคบกันมานาน ทำไมถึงไม่รู้ว่าต้องเข้าหายังไง ง้อยังไง เราผิดไม่ผิดก็ง้อหมด เค้าพูดบ่อยๆ ว่า เค้าไม่ผิด เค้าง้อเราก่อนตลอด
เวลาที่หันหลังหนี จนซักพักมาคุยกับเรา นั่นคือถึงจุดเอือม แล้วที่เราไม่ง้อ แต่สำหรับเรามันคือสัญญาณว่า คุยได้แล้ว ง้อได้แล้ว เพราะต่อให้เราพูดแค่ไหนเค้าจะหันหลังหนี คลุมโปงใส่ หรือบางทีฟัง มองเรา แต่สายตานี่แบบ ว่างเปล่า ไม่ตอบไม่อะไรทั้งนั้น
ใครมันจะกล้าง้อคะ ร้องไห้ก็บอกน่ารำคาญ
เฮ้ย คนมันเสียใจป่ะ เรื่องเล็กก็ทำเป็นเรื่องใหญ่ ปล่อยวางไม่เป็น กับสิ่งของที่มันซื้อใหม่ได้ ซ่อมได้ แต่ความรู้สึกนี่ยากนะ
แล้วเค้าก็ปล่อยประโยคเด็ดว่า
เค้าผิดเอง เค้าชินกับการถูกง้อทันที
เรื่องแฟนเก่า เป็นเรื่องเดียวที่เรารู้สึกมาก
เราเกลียดการเปรียบเทียบ เค้าก็รู้ แต่เลือกที่จะพูดแบบนี้ เพื่อนๆคิดว่ายังไงคะ ?
คิดในแง่ดี ก็มันเป็นความเคยชินจริงๆ เหมือนนิสัยที่ลีลาเยอะกว่าจะอาบน้ำได้ นิสัยความเคยชินต่างๆ
คิดได้อีกแง่ ก็คือเทียบเรากับแฟนเก่า ที่คงจะง้อเค้าทันทีและทุกที ถูกไม๊คะ
อารมณ์ตอนนั้น เราคงไม่คิดในแง่ดีขนาดนั้น
เราสติแตกค่ะ บอกว่าเราจะเป็นคนแบบนั้น เราจะทำให้ได้ พูดเดิมๆ ร้องไห้ด้วย
เค้าตกใจ และอารมณ์โกรธ คงจางแล้ว
ก็เลยสงสารเรามั้งคะ หรือไม่ก็สมเพช
บอกแต่ว่า เราเข้าใจที่เค้าพูดผิด และคิดไปไกลไปหมด
เค้าไม่เจอบ้าง ไม่รู้หรอกค่ะ
เรายังไม่คิดจะเปรียบเทียบเลย
ไหนใครบอก อยากได้สิ่งใด จงทำสิ่งนั้นก่อน
คงใช้กับทุกคนไม่ได้
เราเครียด และประโยค"เราชินกับการถูกง้อทันที" มันวนไปวนมา เราพยายามลืม มันคงต้องใช้เวลา อยากหาที่ระบาย
ยาวมาก ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ
ขอบคุณจริงๆค่ะ