คือเราเพิ่งหาเพื่อนสมัยประถมเจอ ในเฟชบุ๊ค
แล้วตั้งแต่หาเพื่อน ๆ เจอ และได้พูดคุยกัน ก็นะ ตามภาษาเพื่อนจะดีใจ และ ตื่นเต้นเป็นธรรมดา
แต่ด้วยความที่เราหายไปเป็น 10 ปี กว่าจะหาเพื่อน ๆ เจอ
เราก็ขาดการติดต่อกับเพื่อน ๆ เป็นเวลานานมาก ๆ
มีเพื่อนอยู่คนหนึ่ง สมัยเรียนด้วยกัน เราค่อนข้างที่จะสนิทกัน และเพื่อนคนนี้เป็นเพียงคนเดียว ที่หลังจากจบไปเค้าเขียนจดหมายมาหาเราที่บ้าน
เราได้รับจดหมายนั้น และเราก็เขียนจดหมายตอบกลับ แต่พลาดตรงที่ เราฝากเพื่อนคนหนึ่งเมื่อตอนม.ต้น ส่งไปรษณีย์ แต่เหมือนเธอจะลืมส่ง
หรือทำจดหมายฉบับนั้นหายไป เลยทำให้จดหมายนั้น ไปไม่ถึงเพื่อนของฉันคนนั้น
มาถึงตอนนี้ ฉันอายุ 23 ปี ฉันมีโอกาสได้เจอเพื่อนคนนี้ที่เขียนจดหมายหาฉันเมื่อ 10 กว่าปีก่อน โดยบังเอิญมาก ๆ ที่เกตเวย์ เอกมัย
เราจำได้ เพราะหน้าเธอไม่เปลี่ยนไปเลย แถมยังน่ารักขึ้นมาก เรามองดูตัวเอง เราอายมาก เราไม่กล้าแม้แต่เข้าไปทักเพื่อนคนนั้น
เรามีน้องชายคนหนึ่งมาด้วย ก็เกรงว่าเพื่อนจะคิดว่าเป็นลูกเรา เราแต่งตัวแบบยังกับชาวดอยมาเดินห้าง ใส่รองเท้าแตะ หัวก็ฟู
เพื่อนของเราคนนั้น แต่งตัวดีในชุดทำงาน ผมยาว น่ารักมาก แต่พอเรามองดูตัวเอง เราอายมาก ๆ เลย
ตอนนั้นเรารู้สึกว่า เพื่อนเราคนนั้นก็มองมาที่เรา แต่เราพยายามหลบหน้าหนี ไม่มอง และพยายามเดินให้ห่าง เพราะความรู้สึกอาย
แต่เราก็รู้สึกผิด และเสียใจจัง ที่ทำแบบนั้น
แต่อยากจะบอกว่า เรายังจำเธอได้ และยังคิดถึงหนุงหนิงเสมอ ขอบคุณสำหรับจดหมายเมื่อ 10 ปีก่อนที่ส่งมาให้เรา
ไม่รู้ว่าถ้าเพื่อนคนนั้น เห็นเราอีกครั้ง แล้วถ้าเราอยู่ในสภาพที่ไม่สวย ไม่เพอร์เฟค ไม่ได้แต่งตัวดี ไม่ได้แต่งหน้า เค้าจะเห็นเราเป็นเพื่อนไหมนะ
ขอถามคนมีเพื่อนทุกคน
แล้วตั้งแต่หาเพื่อน ๆ เจอ และได้พูดคุยกัน ก็นะ ตามภาษาเพื่อนจะดีใจ และ ตื่นเต้นเป็นธรรมดา
แต่ด้วยความที่เราหายไปเป็น 10 ปี กว่าจะหาเพื่อน ๆ เจอ
เราก็ขาดการติดต่อกับเพื่อน ๆ เป็นเวลานานมาก ๆ
มีเพื่อนอยู่คนหนึ่ง สมัยเรียนด้วยกัน เราค่อนข้างที่จะสนิทกัน และเพื่อนคนนี้เป็นเพียงคนเดียว ที่หลังจากจบไปเค้าเขียนจดหมายมาหาเราที่บ้าน
เราได้รับจดหมายนั้น และเราก็เขียนจดหมายตอบกลับ แต่พลาดตรงที่ เราฝากเพื่อนคนหนึ่งเมื่อตอนม.ต้น ส่งไปรษณีย์ แต่เหมือนเธอจะลืมส่ง
หรือทำจดหมายฉบับนั้นหายไป เลยทำให้จดหมายนั้น ไปไม่ถึงเพื่อนของฉันคนนั้น
มาถึงตอนนี้ ฉันอายุ 23 ปี ฉันมีโอกาสได้เจอเพื่อนคนนี้ที่เขียนจดหมายหาฉันเมื่อ 10 กว่าปีก่อน โดยบังเอิญมาก ๆ ที่เกตเวย์ เอกมัย
เราจำได้ เพราะหน้าเธอไม่เปลี่ยนไปเลย แถมยังน่ารักขึ้นมาก เรามองดูตัวเอง เราอายมาก เราไม่กล้าแม้แต่เข้าไปทักเพื่อนคนนั้น
เรามีน้องชายคนหนึ่งมาด้วย ก็เกรงว่าเพื่อนจะคิดว่าเป็นลูกเรา เราแต่งตัวแบบยังกับชาวดอยมาเดินห้าง ใส่รองเท้าแตะ หัวก็ฟู
เพื่อนของเราคนนั้น แต่งตัวดีในชุดทำงาน ผมยาว น่ารักมาก แต่พอเรามองดูตัวเอง เราอายมาก ๆ เลย
ตอนนั้นเรารู้สึกว่า เพื่อนเราคนนั้นก็มองมาที่เรา แต่เราพยายามหลบหน้าหนี ไม่มอง และพยายามเดินให้ห่าง เพราะความรู้สึกอาย
แต่เราก็รู้สึกผิด และเสียใจจัง ที่ทำแบบนั้น
แต่อยากจะบอกว่า เรายังจำเธอได้ และยังคิดถึงหนุงหนิงเสมอ ขอบคุณสำหรับจดหมายเมื่อ 10 ปีก่อนที่ส่งมาให้เรา
ไม่รู้ว่าถ้าเพื่อนคนนั้น เห็นเราอีกครั้ง แล้วถ้าเราอยู่ในสภาพที่ไม่สวย ไม่เพอร์เฟค ไม่ได้แต่งตัวดี ไม่ได้แต่งหน้า เค้าจะเห็นเราเป็นเพื่อนไหมนะ