ก่อนอื่นเราต้องบอกเลยว่าเรามาอยู่เมืองไทยได้ประมาณ4ปีเอง
เราเรียนอยู่เมืองนอกแต่เด็ก เราเข้าใจสังคมเด็กฝรั่งดีเลย
ตอนไฮสคูลเราเคยมีแฟนเป็นลูกครึ่ง เป็นแฟนคนแรกเลยน้ะแล้วไม่คิดว่ามันจะสั้นด้วย
คบกันมาครึ่งปี เราก้เลิกกัน
จากนั้นเราก้กลับมาอยู่เมืองไทยเป็นเฟรชชี่เลย
เราก้โสดมาตลอดๆเลย และเราเป็นคนเฟรนลี่ เลยมีเพื่อนต่างเพศเยอะกว่า
ทุกคนเราว่าปกติดี จนมีอยู่คนนึง รู้จักกันตั้งแต่ปีหนึ่งแต่คนละมหาลัย
ตอนปีหนึ่งถึงปีสองเรากับเค้าก้เป็นเพื่อนกันเลยปกติดี
ตอนปิดเทอมใหญ่ปีสองจะขึ้นปีสามเค้าก้ไปเมืองนอก
เค้าก้ขอคำแนะนำคำถามต่างๆนาๆ เราก้เข้าใจว่าเราเด็กนอกเค้าคงอยากได้
ความคิดประสบการณ์ไรแบบนี้
จนเค้าไป อยู่สัก2-3เดือนได้ เค้าก้โทรมาคุยกับเรา
เราไม่ค่อยเจอเพื่อนเมืองนอกโทรมา เราบอกเลยเราดีใจมาก
ปกติคนอื่นวีดีโอคอลมา สไกด์ ไลน์ต่างๆมากกว่า
เวลาเราต่างกันเยอะมากเลยแต่เราก้ยังคุยกันได้
เรารู้สึกดีมากเลยน่ะกับเพื่อนคนนี้
ตอนเค้ากลับมาเราก้ไปรับ ดีใจมากเลยเค้ามีของฝากมาให้เราด้วย
ถึงจะไม่ใช่ของแพงที่เราชอบแต่เป็นของบำรุงสุขภาพร่างกายมากเลย
จากนั้นความรู้สึกเปลี่ยนไปเริ่มเข้ามาในใจเรา
เราเจอกันมากขึ้น ไปไหนมาไหนกันบ่อยขึ้น
เค้าแปลกมากตรงที่เค้าชอบเข้าหาผู้ใหญ่ เค้าเป็นคนละเอียด เจ้าระเบียบมาก
เค้าให้เราบอกทุกอย่าง เน้นๆว่าทุกอย่างจริงๆ ในแบบคนทั่วไปไม่เจอแน่
เค้าชอบงอลเรา จู้จี้ขี้บ่น จนบางทีเรารู้สึกว่านี่เราทนคุยกับคนแบบนี้ได้ไง
เป็นคนที่ไม่เข้าใจผู้หญิงเลย แถมความสัมพันธ์ของเราสองคนนี่เป็นแค่เพื่อนกันด้วย
เป็นเพื่อนที่จับมือกัน เป็นเพื่อนที่โทรหากันทุกวัน เป็นเพื่อนที่เวลาเดินกอดกัน
หอมแก้มกัน เจอกันบ่อยๆ ขี้ง้อขี้งอนกันบ่อยๆด้วย
แต่เพราะความสนิทกันมากขึ้นมันก้ทำให้เราทะเลาะกันบ่อยขึ้น
ด้วยความที่เราขัดใจเค้าบ่อยๆ เค้ามีคำสั่งกับเรา มีกฎเกณฑ์ให้เรา
จนบางทีเราคิดว่าเค้าเป็นอะไรกับเรากันแน่
เราจะไปไหน ทำอะไร ต้องรายงานทุกอย่างเลย ชีวิตเราตั้งแต่มีเค้า
เรารู้สึกเหมือนมีข้อผูกมัด เคยคิดที่จะห่างหายไปแต่เราเองก้ทำไม่ลง
และเราก้คิดว่าเค้าก้เช่นกัน
เพราะความผูกพันธ์หรืออะไรก้แล้วแต่ มีคนถามบ่อยๆเลยว่าเป็นแฟนกันหรอ
คบกันหรอ ถ้าเป็นเพื่อนสนิทที่รู้ก้ถามบ่อยๆว่าเมื่อไหร่จะคบกัน
เราเองก้ไม่แน่ใจในความรู้สึกน่ะ แต่เราก้เลือกที่จะขอเค้าเป็นแฟน
แต่เค้าเลือกปฎิเสธ เป็นคนอื่นคงร้องไห้โฮ มองหน้ากันไม่ติดแล้ว
แต่เราไม่ เรายังคุยกันปกติ จนมากกว่าเดิม
ในทุกครั้งเค้าเป็นฝ่ายแสดงความรู้สึกออกมาก่อนเสมอ ไม่ว่าจะบอกรัก จับมือ
กอด หรือแม้แต่หอมแก้ม
นั่นแหละมันทำให้เราไม่เข้าใจเค้าว่าสิ่งที่เค้ารู้สึกกับเราคืออะไร ทั้งๆที่เค้าก้ไม่มีใคร
หรือเพราะแค่เราไม่ตีงสเป็กเค้า
และอีกข้อคือทำไมเค้าต้องมาบังคับเราทำนู่นนี่ต่างๆนาๆ ความเป็นห่วง มันมากขนาดนั้น
แต่ทำไมไม่คบกับเราสักที
มันมีอีกหลายๆอย่างที่คิดว่าผู้อ่านหลายๆคนน่าจะเข้าใจ เคยเจอ
เลยมาขอคำตอบดีๆจ้า
It's complicated ความสัมพันธ์ที่อธิบายยาก ทำไมผู้ชายเข้าใจยากจัง
เราเรียนอยู่เมืองนอกแต่เด็ก เราเข้าใจสังคมเด็กฝรั่งดีเลย
ตอนไฮสคูลเราเคยมีแฟนเป็นลูกครึ่ง เป็นแฟนคนแรกเลยน้ะแล้วไม่คิดว่ามันจะสั้นด้วย
คบกันมาครึ่งปี เราก้เลิกกัน
จากนั้นเราก้กลับมาอยู่เมืองไทยเป็นเฟรชชี่เลย
เราก้โสดมาตลอดๆเลย และเราเป็นคนเฟรนลี่ เลยมีเพื่อนต่างเพศเยอะกว่า
ทุกคนเราว่าปกติดี จนมีอยู่คนนึง รู้จักกันตั้งแต่ปีหนึ่งแต่คนละมหาลัย
ตอนปีหนึ่งถึงปีสองเรากับเค้าก้เป็นเพื่อนกันเลยปกติดี
ตอนปิดเทอมใหญ่ปีสองจะขึ้นปีสามเค้าก้ไปเมืองนอก
เค้าก้ขอคำแนะนำคำถามต่างๆนาๆ เราก้เข้าใจว่าเราเด็กนอกเค้าคงอยากได้
ความคิดประสบการณ์ไรแบบนี้
จนเค้าไป อยู่สัก2-3เดือนได้ เค้าก้โทรมาคุยกับเรา
เราไม่ค่อยเจอเพื่อนเมืองนอกโทรมา เราบอกเลยเราดีใจมาก
ปกติคนอื่นวีดีโอคอลมา สไกด์ ไลน์ต่างๆมากกว่า
เวลาเราต่างกันเยอะมากเลยแต่เราก้ยังคุยกันได้
เรารู้สึกดีมากเลยน่ะกับเพื่อนคนนี้
ตอนเค้ากลับมาเราก้ไปรับ ดีใจมากเลยเค้ามีของฝากมาให้เราด้วย
ถึงจะไม่ใช่ของแพงที่เราชอบแต่เป็นของบำรุงสุขภาพร่างกายมากเลย
จากนั้นความรู้สึกเปลี่ยนไปเริ่มเข้ามาในใจเรา
เราเจอกันมากขึ้น ไปไหนมาไหนกันบ่อยขึ้น
เค้าแปลกมากตรงที่เค้าชอบเข้าหาผู้ใหญ่ เค้าเป็นคนละเอียด เจ้าระเบียบมาก
เค้าให้เราบอกทุกอย่าง เน้นๆว่าทุกอย่างจริงๆ ในแบบคนทั่วไปไม่เจอแน่
เค้าชอบงอลเรา จู้จี้ขี้บ่น จนบางทีเรารู้สึกว่านี่เราทนคุยกับคนแบบนี้ได้ไง
เป็นคนที่ไม่เข้าใจผู้หญิงเลย แถมความสัมพันธ์ของเราสองคนนี่เป็นแค่เพื่อนกันด้วย
เป็นเพื่อนที่จับมือกัน เป็นเพื่อนที่โทรหากันทุกวัน เป็นเพื่อนที่เวลาเดินกอดกัน
หอมแก้มกัน เจอกันบ่อยๆ ขี้ง้อขี้งอนกันบ่อยๆด้วย
แต่เพราะความสนิทกันมากขึ้นมันก้ทำให้เราทะเลาะกันบ่อยขึ้น
ด้วยความที่เราขัดใจเค้าบ่อยๆ เค้ามีคำสั่งกับเรา มีกฎเกณฑ์ให้เรา
จนบางทีเราคิดว่าเค้าเป็นอะไรกับเรากันแน่
เราจะไปไหน ทำอะไร ต้องรายงานทุกอย่างเลย ชีวิตเราตั้งแต่มีเค้า
เรารู้สึกเหมือนมีข้อผูกมัด เคยคิดที่จะห่างหายไปแต่เราเองก้ทำไม่ลง
และเราก้คิดว่าเค้าก้เช่นกัน
เพราะความผูกพันธ์หรืออะไรก้แล้วแต่ มีคนถามบ่อยๆเลยว่าเป็นแฟนกันหรอ
คบกันหรอ ถ้าเป็นเพื่อนสนิทที่รู้ก้ถามบ่อยๆว่าเมื่อไหร่จะคบกัน
เราเองก้ไม่แน่ใจในความรู้สึกน่ะ แต่เราก้เลือกที่จะขอเค้าเป็นแฟน
แต่เค้าเลือกปฎิเสธ เป็นคนอื่นคงร้องไห้โฮ มองหน้ากันไม่ติดแล้ว
แต่เราไม่ เรายังคุยกันปกติ จนมากกว่าเดิม
ในทุกครั้งเค้าเป็นฝ่ายแสดงความรู้สึกออกมาก่อนเสมอ ไม่ว่าจะบอกรัก จับมือ
กอด หรือแม้แต่หอมแก้ม
นั่นแหละมันทำให้เราไม่เข้าใจเค้าว่าสิ่งที่เค้ารู้สึกกับเราคืออะไร ทั้งๆที่เค้าก้ไม่มีใคร
หรือเพราะแค่เราไม่ตีงสเป็กเค้า
และอีกข้อคือทำไมเค้าต้องมาบังคับเราทำนู่นนี่ต่างๆนาๆ ความเป็นห่วง มันมากขนาดนั้น
แต่ทำไมไม่คบกับเราสักที
มันมีอีกหลายๆอย่างที่คิดว่าผู้อ่านหลายๆคนน่าจะเข้าใจ เคยเจอ
เลยมาขอคำตอบดีๆจ้า