มีแฟน มีพ่อ มีแม่ มีเพื่อนแต่ยังเคว้งคว้าง

เรื่องคือ
เราว่าเราต้องมีปัญหาทางจิตแน่ๆ
ตอนนี้เราอายุ30

มีพ่อแม่ที่รักเราดี
มีแฟนที่ตามใจเรามาก
มีเพื่อนดีๆก็พอควร

แต่เราเคว้งคว้าง
คุยปัญหาทางจิตกับใครไม่ได้เลย

เรารู้สึกว่าชีวิตมันเบาหวิว
งานที่ทำยังไม่โอเคสำหรับเรา
และแฟนก็ตามใจเรา
ให้เราหยุดอยู่เฉยๆ
คิดว่าอยากทำอะไรกันแน่ก่อนก็ได้

เป็นงี้มา3ครั้ง ที่เราลาออกมา3ที่
และแฟนก็สนับสนุนการลาออกทุกที่

เราคิดไม่ออกอยู่ดีว่าอยากทำอะไร
เราเลยไปเที่ยว เที่ยว และเที่ยว
พ่อแม่ก็ไม่ได้ว่าเรา เพราะวางใจให้
แฟนดูแลตลอด

เที่ยวจบก็กลับมาคิดต่อ ว่าเราอยากทำอะไร

อยู่บ้านนั่งๆนอนๆคิดๆๆๆๆ

ก็หาทางออกไม่ได้
เข้าเวปหางาน คลิกๆๆๆก็ยังไม่เจอที่ถูกใจ

เข้าเฟซเห็นเพื่อนๆไปทำงานบ้าง
เปิดร้านบ้าง ขยายสาขาบ้าง
ก็ยินดี แต่เริ่มนอยด์

นอยด์ที่ทำไมเราไร้แก่นสารงี้นะ
ปล่อยเวลาผ่านไปแบบเรื่อยๆเอื่อยๆ

เป้าปักไว้ ก็ทำตามไม่ได้
ทำแบบฝึกภาษาด้วยตัวเองแปบๆก็เบื่อ

เราเป็นคนไม่เอาไหนหรือไงนะ
ตอนเรียนเราเรียนเก่งมากนะ
ได้เกียรตินิยม จบมาได้งานเลย

และทำงานที่เดิมไปเกือบ4ปี
พออายุ26 เราลาออกจากงาน
หางานใหม่ไปเรื่อย
จนถึงตอนนี้ 30 ก็ยังไม่เจอที่ใช่อยู่ดี

คิดๆแล้วก็หงุดหงิด
เราเบื่อตัวเองถึงขั้นสุด
พยายามหาเพื่อนคุย
แต่เพื่อนคงไม่เข้าใจ
ทุกคนมองว่าชีวิตเรา ดี๊ดี
ล่าสุดแฟนเพิ่งพาไปเที่ยวภูเก็ต
เพื่อนๆยังเม้นท์เลย อยากมีโมเม้นท์แบบเรา

เอาจริงๆเราเบื่อเที่ยว เบื่อกิน เบื่อช้อปปิ้ง
เบื่อไปหมดเลยอ่ะ

เราอยากมีโปรเจคเจ๋งๆทำ
แบบเพื่อนคนอื่นๆบ้าง
เราอิจฉาพวกที่กล้าคิดกล้าทำ
แต่เราเอาแต่หนีๆๆๆ

จนตอนนี้หน้าชื่นอกตรม

คืออยากท้าทายความสามารถตัวเองก่อนฝ่อ

และอยากให้พ่อแม่และแฟนและเพื่อนยอมรับ
ว่าเราเก่งเรื่องงานบ้าง...

เท่านั้นเอง

ขอบคุณที่รับฟัง...