ผมควร ไปแย่งคนรักของผมคืนมามั้ย

กระทู้แรกนะครับ เขินเลย อิอิ
ผมมีแฟนยุคนนึงครับผมยุกับเค้ามา 6-7เดือน เวลาที่เรายุด้วยกันมาทะเลาะกันบ้าง บอกเลิกกันหลายครั้ง คืนดีกันทุกครั้ง เพราะผมจะยอมไปง้อที่บ้านตลอดเลยครับ แต่ละครั้งที่ทะเลาะกันจนเค้าต้องบอกเลิก เพราะผมไม่เคยคิดว่าเค้าจะร็สึกยังไง ผมใช้แต่เหตุผลของตัวเองมาตัดสินเค้า ทุกครั้งที่เค้าเสียใจกว่าผมจะรู้สึกตัว เค้าก้อบอกเลิกผมก่อนทุกที จนผมไปรู้ว่าอะไรหลังผมไปง้อตลอด
ครั้งล่าสุดคือ ก่อนปีใหม่ ผมไปผิดสัญญากับเค้าว่าผมจะซื้อของที่เค้าอยากได้ให้ (ตอนนั้นผมยังไม่ร็ตัว) เพราะวันนั้นผมต้องไปคอนเสิตกับเพื่อน จนกลับมาเค้าก้องอนผมไม่คุยด้วย ด้วยความ งง ครับ ผมเลย งอนกลับไปเลย ไม่อยากคุยก้อไม่ต้องคุย จนผ่านมาอีกวัน เค้าก้อมาบอกเลิกผม ผมยอมรับครับว่าผมใช้อารม เพราะผมไม่รู้ว่าทำอะไรผิด แทนที่ผมจะไปง้อเค้าเหมือนทุกที ผมทะเลาะกับเค้า แล้วก้อไม่ได้คืนดีกับเค้า พอปีใหม่เราก้อไม่ได้ยุด้วยกัน ไม่ได้คุยกัน
ผมคิดว่าผมยุได้ครับ สบายๆ มีคนเข้ามาคุยกับผมบ้างอะไรบ้าง จน ผมคิดว่าผมจะลืมแฟนผมได้ จนผมอยากจะเริ่มลบรูปเก่าๆของเราแล้ว วันนั้น ผมยุโรงอาหารของโรงเรียนครับ ผมกำลังลบรูปไปเรื่อยๆ ไปเจอรูปที่ผมจับมือกับเค้า ผมนั้งค้างยุรูปนั้นไปนานเลยครับ ผมลบไม่ลงไม่รู้ทำไม ผมไม่รู้ว่าผมเป็นอะไร
จนเพื่อนผมเดินมาเห็นผมทำหน้าแปลกๆ เท่านั้นแหละครับ น้ำตาผมไหลพราก เลยครับ กลัวเพื่อนเห็นเลยต้อง ทำเป็น ไปล้างหน้า ในตอนนั้นผมร็ตัวแล้วว่าผมรักเค้าแค่ไหนเเละผมไม่อยากเสียเค้าไป ผมลบเพื่อนผู้หญิงที่เข้ามาคุยกับผมทั้งหมด แล้วผมแอบไปหาแม่เค้าวันนั้นเลยครับ (ไปเจอเค้าตรงๆไม่ได้ครับ เค้าไม่ให้ผมเข้าบ้าน) แล้วพูดเหตุผลที่ทะเลาะกัน ไปเล่นกับหลานเค้า ผมรักหลานเค้ามากเลยนึกว่าลูกตัวเอง แม่เค้าก้อเข้าใจนะครับ พยายามช่วย ไปติดต่อแม่เค้าได้เลย อารมนั้น ผมก้อรู้สึกมีความหวังละครับ ผมพูดตรงๆเลยนะครับ โคตรมีความหวัง หลังจากนั้นผมเริ่มทัก แฟนผมไปเรื่อยๆ ทุกครั้งเลยครับ เค้าจะไล่ผม ไม่ต้องไปยุ่งกับเค้าอีก แต่ส่วนตัวผมหน้าด้านและมีความอดทนกับสายตาคนอื่น ผมก้อทักเรื่อยๆจน ผมรู้สึกในใจว่า ใจเค้ายังมีผมยุบ้าง
ครับ แล้วสาเหตุอีกอย่างนึงที่ผมมีกำลังใจคือ แหวนที่ผมให้เค้าครับ เค้าใส่มันยุตลอดเวลา เค้าทำเป็นสร้อยมาคล้องคอ ทุกครั้งที่ผมเห็นผมมีกำลังใจมากครับ
จนเมื่อวาน ผมไปหาเค้าที่บ้านเลยครับ พอเค้าเห็นผมที่หน้าบ้าน เค้าปิดประตูใส่ผมแล้วก้อไล่ผมทันทีเลยครับ อันนี้ผมรับได้ ผมคิดไว้ยุแล้วว่าต้องโดนแบบนี้บ้าง แต่ผมจะทำยังไงดี ตอนที่ผมเจอเค้าคือ เที่ยงกว่าๆอะครับ บ้านเค้าเป็นห้องในคอนโดอะครับ ผมก้อรู้เลยว่าถ้าผมกลับบ้านไปตั้งแต่ตอนที่เค้าไล่ผมต้องเสียเค้าจริงๆแน่ๆ ผมเลยนั่งรอครับ เกาะโหนราวบันไดหนีไฟเรื่อยเปื่อยเลยครับ(ห้องเค้ายุข้างๆบันไดหนีไฟ) จนสามโมงอะครับ พ่อเค้าออกมาเห็น
พ่อเค้าเลยไปเรียกเค้าออกมามั้งครับ ผมดีใจมากที่เค้าออกมาเจอหน้าผม ทีนี้แหละครับโอกาสง้อของผมแล้วผมพยายามพูดพยามง้อ เอาทุกอย่างที่คิดได้ ขอให้เค้ายกโทษ ขอโทษที่ทำให้เค้าเสียใจ ต่างๆนานา แฟนผมร้องไห้ครับ ตอนนั้นผมรู้แก่ใจหล่ะ ว่าผมเลวมากที่ทำให้เค้าร้องไห้ ตลอดเวลา ผมอยากขอโอกาสเริ่มใหม่ ผมรู้ว่าผมผิดไปแล้ว
จนเค้าพูดคำๆนึงออกมา "ตอนนี้เรามีคนคอยดูแลเราแล้ว"ตอนนั้นผมหน้าชาเลยครับ ผมมาสายเกินไป ผมอยากจะร้องไห้ออกมาดังๆอ้อนวอนให้เค้ากลับมาครับ แต่ใจนึงผมก้อไม่เลวขนาดที่จะให้เค้าทิ้งคนที่ ยุกับเค้าตอนที่เค้าเสียใจ และคนคนนั้นไม่ใช่ผม เพื่อนเค้าคนนั้นไม่เคยทำให้แฟนผมเสียใจ แล้วผมจะพูดยังไงหล่ะครับ ผมจะทำยังไง? คือทุกอย่างมันเข้ามาแบบตั้งตัวไม่ทัน แทบจะไม่มีแรงลุกขึ้นมา ผมพูดตรงๆนะครับ ผมอยากตาย ผมอยากง้อเค้าผมอยากกอดเค้า คนที่ยุตรงหน้าผม ผมผิดไปแล้ว ผมพยายามเดินเข้าไปกอดเค้าครับ แต่เค้าก้อวิ่งกระแทกตัวผมเข้าบ้านไปเลย ผม..ได้แต่ยืนอึ้งครับแล้วค่อยๆเดินออกมาจากคอนโดเค้า ผมจำไม่ได้เลยครับว่าผมกลับออกมายังไง ในใจผมมันชาจนเบลอไปหมดแล้วครับ ยุๆผมก้อไปโผล่ที่ รร ผม ผมเป็นกรรมการนักเรียนของ รร ครับ มันจะมีห้องส่วนตัวของพวกผมยุแล้ว วันนั้นมีคนไปทำงานที่ รร สองคน ผมเดินเข้าไปเพื่อนผมก้อถามครับเป็นอะไร ทำหน้าเหมือนจะตาย จบคำนั้นปุ้ป ผมร้องไห้เหมือนคนบ้าเลยครับ ยุในห้องนั้น เพื่อนผมสองคนที่ยุในนั้นไม่พูดอะไรซักคำ มีแต่เสียงผมร้องไห้คนเดียวเหมือนคนบ้าเลยครับ นานเท่าไหร่ไม่รู้จน ฟ้าเริ่มมืด ผมก้อกลับบ้าน ไปร้องไห้ที่บ้านต่อ
ผมควรทำไงดีครับ ? ผมบอกตรงๆ ผมไม่ไหว ผมควรไปแยกเค้ากับเพื่อนของเค้ามั้ย ? ผมรู้สึกกินไม่ได้นอนไม่หลับเลยครับ ปวดหัวมาก