สงสัยเรื่องน้ำใจ การช่วยเหลือกันในสังคมญี่ปุ่นครับ
เจอคุณป้าคนหนึ่งที่ในโถงโรงอาหารในมหา' นั่งรถเข็น และหน้าตาเบี้ยวๆ เดินจากโถงนิดหน่อย10ก้าว ก็เป็นร้านอาหาร
ทีแรกนึกว่า ลูกๆ คงทำงานในห้องอาหารที่นี่ แต่ก็สงสัยทำไมไม่มีคนมาดูแลบ้างเลย อากาศช่วงนี้จะเย็นมาก
จนเจอเพื่อนต่างชาติที่ไม่ใช่ญี่ปุ่น กะญี่ปุ่นอีก1คนมาเป็นอาสาแบบตัวเองจัดมาเอง มาช่วยประคองคุณป้าคนนี้ เขาบอกว่า
คุณป้าแกต้องมานี่ เพราะกลางวันถ้าอยู่บ้านจะไม่มีใครดูแล helper เลยต้องเอามาปล่อยในที่ที่มีคนเยอะ คือมหา'
เพราะhelper ก็มีงานยุ่งที่ต้องทำ ผมไม่ทราบว่าระบบที่นี่เป็นยังไง
ส่วนตกเย็นอาสา ก็จะพาแกกลับไปส่งที่บ้าน คุยไปมาอาสาเลยบอกว่า เห็นเขาช่วยตนเองไม่ได้เลยมาช่วย
ไม่มีใครเป็นคนจัดการเรื่องการหาคนมาช่วยให้เป็นเรื่องเป็นราว
คุณป้าแกเป็นโรคประ้มาณแบคทีเรียกินสมองตั้งแต่อายุ7เดือน ตอนนี้ช่วยตนเองไม่ได้นั่งรถเข็นตลอด / พูดลำบาก จะพูดสักคำแทบขาดใจ ช้ามาก / ต้องการคนไปประคองให้นั่งให้ถูกเพราะขยับตัวเองเองไม่ได้/ เข้าห้องน้ำ ปัสสวะเองไม่ได้ เวลาจะฉี่ต้องโทรหา helper แล้ว helper จะโทรบอกน้องๆอาสาที่ยังเรียนอยู่ให้พาแกเข้าห้องน้ำ
ตกเย็น เพื่อนอาสา 2 คนนั้นก็ไปส่งบ้านกันเอง จัดการกันเอง เสร็จแล้วก็ค่อยกลับหอตัวเอง
ตกกลางคืน ปกติไม่มีใครที่จะอยู่ด้วย คุณป้าแกอยู่กะสามีซึ่งพิการเหมือนกัน แปลกๆ
ไม่ทราบพิการเป็นแบบไหนเพราะยังไม่เคยเห็น
แต่คุณป้าแกมีลูกที่ไม่กลับบ้าน ลูกแกทำงานออกจากเมืองไป 2 ชม ไม่ทราบว่ามีลูกยังไง
แต่ยังไงก็ตามครับ คิดแล้วอันตรายมากๆ ยิ่งตอนกลางคืนหรือตอนวันหยุด อยู่กัน2ผัวเมีย พิการทั้งคู่ ไม่รู้จะกินอะไรยังไง เข้าห้องน้ำอะไรยังไง
ผมมีเวลาตอนไปห้องอาหาร เอยเอาน้ำให้แกกิน บางทีนวดมือให้บ้างไม่กี่นาที แล้วรีบไปทำธุระต่อ
แต่คือที่น่าสงสัย อยากรู้คือ
- ปกติในสังคมญี่ปุ่น คนพิการแบบนี้ จะมีระบบช่วยเหลือยังไง ทำไมถึงมีการเอามาปล่อยในมหาลัย ซึ่งผมคิดว่ามหา ต้องรู้เรื่องนี้อยู่แล้ว ตอนนี้เพื่อนผมก็ดูแลวเขาอยู่ ดูแบบไม่รู้ว่าจริงๆแล้ว ถ้าเขาไม่ว่างแล้วป้าจะทำไง
- อากาศในที่ที่คุณป้าโดนปล่อยให้นั่งเย็นมาก มือผมยังเย็น เพราะที่ที่คุณป้าแกนั่งรถเข็นไม่ใช่ที่ที่คนน่าจะอยู่
แต่สงสัยว่าทำไม นศ ญี่ปุ่น/ หรือคนที่ทำงานในตึกเดียวกัน จะมีใครสนใจคุณป้าแกรึเปล่า ไม่คิดว่าป้าแกจะหหนาวเหมือนกัน ป้าแกนั่งตรงนี้เป็นอย่างงี้ทุกวัน ดูแล้วออกตัวใครตัวมัน ทุกคนรีบเดินเร็วๆหนีอากาศหนาวๆ แต่ตอนที่ผมไปนวดคุณป้า ผมเห็นคนอื่นมองมาที่ผม แต่ไม่ชำเรืองคุณป้าเลย
- ยังไม่เคยเห็นค่ายอาสาในมหา'ครับ ญี่ปุ่นเขามีรึเปล่าครับ แบบช่วยสังคม หรือความมีระเบียบเป็นเรื่องปกติ แต่การมีน้ำใจเป็นเรื่องแปลก
- ผมรู้สึก นศ.ค่อนข้างจะเดินหนีคนพิการ คุณป้าพยายามพูดไรบางอย่างในตอนผมไปนวดมือ ผมฟังญีปุ่นไม่ออก สุดท้ายผมพยายามทักคนญี่ปุ่นให้มาช่วย นศ.ค่อนข้างจะเดินหนี ทำเป็นไม่ได้ยิน แต่มีนศ.คนหนึ่งสละเวลามาพูดกะคุณป้าว่าแกต้องการอะไร เขาก็ฟังไม่ออกเหมือนกัน ป้าพูดไม่ชัดเพราะพิการ นศคนนั้นก็เลยไปบอกเจ้าหน้าที่ที่ขายของแถวนั้นห่างกัน5-6ก้าวได้ว่าคุณป้าแกเป็นอะไร ต้องการอะไร เจ้าหน้าที่บอกว่า เขาไม่ได้มีหน้าที่ดูแล จริงๆจะมีอาสามาดูแล(คือเพื่อนผม ซึ่งก็เป็นอาสาไม่เป็นทางการ) ตรงนี้ผมเข้าใจว่าไม่ใช่หน้าที่ แต่ถ้าเห็นคนพิการมานั่งตรงนั้นตลอด แล้วอากาศมันเย็นขึ้นทุกวันๆ ก็น่าเอะใจบ้าง ใช่ว่าทำงานยุ่งตลอดเวลาจนไม่มีเวลาสนใจสิ่งรอบตัว
- ในระหว่างที่ผมนวด ผมเห็น นศ ต่างคนต่างเดิน ไม่มีใครชำเลืองดูป้าคนนี้ แม้แต่เจ้าหน้าที่คนหลังสุดที่ นศไปถาม ก็เดินผ่านคุณป้าไป แบบไม่ทักทาย ไม่สนใจชำเลืองเลยแม้เล็กน้อย ทั้งๆที่พึ่งคุยเรื่องป้ากันตะกี้ ดูแล้วตัวใครตัวมันจังครับ ถ้าสังเกตตอนกินข้าว ต่างคนต่างกิน กินไปก็เล่นมือถือไป ไม่มีใครมองใครเลย ดูแล้วแปลกๆ ไม่เข้าใจ
อยากทราบว่า อันนี้ถือเป็นเรื่องแปลกของคนญี่ปุ่นญี่ปุ่นหรือเปล่าครับ หรือคนญี่ปุ่วไปก็แบบนี้ครับ
สงสัยเรื่องน้ำใจ การช่วยเหลือกันในสังคมญี่ปุ่นครับ
เจอคุณป้าคนหนึ่งที่ในโถงโรงอาหารในมหา' นั่งรถเข็น และหน้าตาเบี้ยวๆ เดินจากโถงนิดหน่อย10ก้าว ก็เป็นร้านอาหาร
ทีแรกนึกว่า ลูกๆ คงทำงานในห้องอาหารที่นี่ แต่ก็สงสัยทำไมไม่มีคนมาดูแลบ้างเลย อากาศช่วงนี้จะเย็นมาก
จนเจอเพื่อนต่างชาติที่ไม่ใช่ญี่ปุ่น กะญี่ปุ่นอีก1คนมาเป็นอาสาแบบตัวเองจัดมาเอง มาช่วยประคองคุณป้าคนนี้ เขาบอกว่า
คุณป้าแกต้องมานี่ เพราะกลางวันถ้าอยู่บ้านจะไม่มีใครดูแล helper เลยต้องเอามาปล่อยในที่ที่มีคนเยอะ คือมหา'
เพราะhelper ก็มีงานยุ่งที่ต้องทำ ผมไม่ทราบว่าระบบที่นี่เป็นยังไง
ส่วนตกเย็นอาสา ก็จะพาแกกลับไปส่งที่บ้าน คุยไปมาอาสาเลยบอกว่า เห็นเขาช่วยตนเองไม่ได้เลยมาช่วย
ไม่มีใครเป็นคนจัดการเรื่องการหาคนมาช่วยให้เป็นเรื่องเป็นราว
คุณป้าแกเป็นโรคประ้มาณแบคทีเรียกินสมองตั้งแต่อายุ7เดือน ตอนนี้ช่วยตนเองไม่ได้นั่งรถเข็นตลอด / พูดลำบาก จะพูดสักคำแทบขาดใจ ช้ามาก / ต้องการคนไปประคองให้นั่งให้ถูกเพราะขยับตัวเองเองไม่ได้/ เข้าห้องน้ำ ปัสสวะเองไม่ได้ เวลาจะฉี่ต้องโทรหา helper แล้ว helper จะโทรบอกน้องๆอาสาที่ยังเรียนอยู่ให้พาแกเข้าห้องน้ำ
ตกเย็น เพื่อนอาสา 2 คนนั้นก็ไปส่งบ้านกันเอง จัดการกันเอง เสร็จแล้วก็ค่อยกลับหอตัวเอง
ตกกลางคืน ปกติไม่มีใครที่จะอยู่ด้วย คุณป้าแกอยู่กะสามีซึ่งพิการเหมือนกัน แปลกๆ
ไม่ทราบพิการเป็นแบบไหนเพราะยังไม่เคยเห็น
แต่คุณป้าแกมีลูกที่ไม่กลับบ้าน ลูกแกทำงานออกจากเมืองไป 2 ชม ไม่ทราบว่ามีลูกยังไง
แต่ยังไงก็ตามครับ คิดแล้วอันตรายมากๆ ยิ่งตอนกลางคืนหรือตอนวันหยุด อยู่กัน2ผัวเมีย พิการทั้งคู่ ไม่รู้จะกินอะไรยังไง เข้าห้องน้ำอะไรยังไง
ผมมีเวลาตอนไปห้องอาหาร เอยเอาน้ำให้แกกิน บางทีนวดมือให้บ้างไม่กี่นาที แล้วรีบไปทำธุระต่อ
แต่คือที่น่าสงสัย อยากรู้คือ
- ปกติในสังคมญี่ปุ่น คนพิการแบบนี้ จะมีระบบช่วยเหลือยังไง ทำไมถึงมีการเอามาปล่อยในมหาลัย ซึ่งผมคิดว่ามหา ต้องรู้เรื่องนี้อยู่แล้ว ตอนนี้เพื่อนผมก็ดูแลวเขาอยู่ ดูแบบไม่รู้ว่าจริงๆแล้ว ถ้าเขาไม่ว่างแล้วป้าจะทำไง
- อากาศในที่ที่คุณป้าโดนปล่อยให้นั่งเย็นมาก มือผมยังเย็น เพราะที่ที่คุณป้าแกนั่งรถเข็นไม่ใช่ที่ที่คนน่าจะอยู่
แต่สงสัยว่าทำไม นศ ญี่ปุ่น/ หรือคนที่ทำงานในตึกเดียวกัน จะมีใครสนใจคุณป้าแกรึเปล่า ไม่คิดว่าป้าแกจะหหนาวเหมือนกัน ป้าแกนั่งตรงนี้เป็นอย่างงี้ทุกวัน ดูแล้วออกตัวใครตัวมัน ทุกคนรีบเดินเร็วๆหนีอากาศหนาวๆ แต่ตอนที่ผมไปนวดคุณป้า ผมเห็นคนอื่นมองมาที่ผม แต่ไม่ชำเรืองคุณป้าเลย
- ยังไม่เคยเห็นค่ายอาสาในมหา'ครับ ญี่ปุ่นเขามีรึเปล่าครับ แบบช่วยสังคม หรือความมีระเบียบเป็นเรื่องปกติ แต่การมีน้ำใจเป็นเรื่องแปลก
- ผมรู้สึก นศ.ค่อนข้างจะเดินหนีคนพิการ คุณป้าพยายามพูดไรบางอย่างในตอนผมไปนวดมือ ผมฟังญีปุ่นไม่ออก สุดท้ายผมพยายามทักคนญี่ปุ่นให้มาช่วย นศ.ค่อนข้างจะเดินหนี ทำเป็นไม่ได้ยิน แต่มีนศ.คนหนึ่งสละเวลามาพูดกะคุณป้าว่าแกต้องการอะไร เขาก็ฟังไม่ออกเหมือนกัน ป้าพูดไม่ชัดเพราะพิการ นศคนนั้นก็เลยไปบอกเจ้าหน้าที่ที่ขายของแถวนั้นห่างกัน5-6ก้าวได้ว่าคุณป้าแกเป็นอะไร ต้องการอะไร เจ้าหน้าที่บอกว่า เขาไม่ได้มีหน้าที่ดูแล จริงๆจะมีอาสามาดูแล(คือเพื่อนผม ซึ่งก็เป็นอาสาไม่เป็นทางการ) ตรงนี้ผมเข้าใจว่าไม่ใช่หน้าที่ แต่ถ้าเห็นคนพิการมานั่งตรงนั้นตลอด แล้วอากาศมันเย็นขึ้นทุกวันๆ ก็น่าเอะใจบ้าง ใช่ว่าทำงานยุ่งตลอดเวลาจนไม่มีเวลาสนใจสิ่งรอบตัว
- ในระหว่างที่ผมนวด ผมเห็น นศ ต่างคนต่างเดิน ไม่มีใครชำเลืองดูป้าคนนี้ แม้แต่เจ้าหน้าที่คนหลังสุดที่ นศไปถาม ก็เดินผ่านคุณป้าไป แบบไม่ทักทาย ไม่สนใจชำเลืองเลยแม้เล็กน้อย ทั้งๆที่พึ่งคุยเรื่องป้ากันตะกี้ ดูแล้วตัวใครตัวมันจังครับ ถ้าสังเกตตอนกินข้าว ต่างคนต่างกิน กินไปก็เล่นมือถือไป ไม่มีใครมองใครเลย ดูแล้วแปลกๆ ไม่เข้าใจ
อยากทราบว่า อันนี้ถือเป็นเรื่องแปลกของคนญี่ปุ่นญี่ปุ่นหรือเปล่าครับ หรือคนญี่ปุ่วไปก็แบบนี้ครับ