ก่อนอื่นเลยผมเป็นคนที่ไม่ค่อยศรัทธาเรื่องความรักมากเท่าไรนัก พูดถึงพรหมลิขิตหรอ รักครั้งแรกหรอ มันคืออะไร ไร้สาระมาก ผมไม่เคยเชื่อเรื่องแบบนี้เลยว่ามันจะมีอยู่จริง..
เรื่องของผมมีอยู่ว่า สมัยเด็กๆ ช่วง ป.5-6 ผมแอบชอบผู้หญิงคนหนึ่ง ที่อยู่ห้องเดียวกัน เธอเป็นคนที่น่ารักมากๆ เป็นคนที่ร่าเริงแจ่มใสตลอดเวลา เป็นคนที่ค่อนข้างPopular เพราะเธอเป็นเด็กกิจกรรม ทั้งร้องเพลง อยู่วงโยฯ เป็นดัมเมเยอร์ ต่างๆนาๆ.. เป็นเด็กที่กล้าแสดงออกแหละครับ ที่ผมปลื้มเธอก็คงเป็นเพราะเธอกล้าแสดงออก และที่โดนใจที่ผมที่สุด คงเป็น “รอยยิ้ม” ของเธอ
ส่วนผมหรอ เอิ่มม... ตรงกันข้ามกันเลยครับ “เด็กกาก” ทรงผม หัวกะลาครอบเลย555+ เป็นเด็กที่ โค-ตะ-ระ ขี้อาย
แน่นอนครับงานนี้รักข้างเดียวตามระเบียบบบ..
แต่ที่แปลก! ปัจจุบันผมเป็นคน “ความจำไม่ค่อยดี” เรื่องเด็กๆ สมัยประถม ถึงช่วง ม.ต้น จำไม่ได้เลย แม้จะเป็นเหตุการณ์ต่างๆ หรือ ชื่อเพื่อน ชื่อครู เรื่องตอนนั้นผ่านมาก็ประมาณ 13 ปี ผมดันจำเด็กสาวคนนี้ได้ขึ้นใจมากๆ ทั้งใบหน้า ชื่อสะกดยังไง จำได้ทุกตัวอักษร ทั้งที่ไม่เคยจดเลย...
สมัยประถม หลังจากที่ผมรู้ตัวว่าชอบเด็กสาวคนนี้ เป็นธรรมดาผู้ชาย “แมนๆ” อย่างเราต้องทำอยู่แล้ว!!!! นั้นคือ “ไปแอบตามดู” (มันแมนยังไงฟระ!! ป๊อดโคตร 555) ตอนนั้นไม่รู้หรอกว่า ผู้หญิง กับ ผู้ชาย เขาต้องจีบกันนะถึงจะเป็น “แฟน”กันได้ ตอนนั้นไม่รู้จักเล๊ยยย แฟนคืออะไร! ยังเด็กเกิน 555+ ผมแอบตามไปดูเธอทุกๆวัน วันแล้ววันเล่า ตามดูว่าวันนี้เธอซ้อมอะไรหนอ ร้องเพลง ซ้อมเต้น.. ผมมองเธอทำโน้นทำนี่ มันมีความสุขมากๆ รู้สึกว่าอื้ม! คนนี้แหละใช่เลย! ยิ่งมองก็ยิ่งชอบ ที่สำคัญเธอไม่รู้ตัว ว่าผมชอบหรือแอบตามดู!!! (แต่เพื่อนๆผมหลายคนรู้นะ 555) ผมก็นั่งเนียนๆตามระเบียงห้องเรียน แต่แอบมองเธอตลอด ทำเนียนนั่งชิลล์ ขอยอมรับว่าตอนนั้นกลัวเธอรู้มากว่าผมชอบ ผมชอบไปคุยแหย่เธอ ล้อเธอ เธอก็ ทุบเอาทุบเอา แต่ผมชอบนะ (ซาดิส 555+)
ผมก็นะ..อยากมีรูปของเธอเก็บไว้ดูสักใบ เอาหนะจะหาจากไหนได้วะเรา ขอเขาคงให้หรอก... และแล้ว ปิ๊งมาหนึ่งไอเดีย จ้างเพื่อนให้ไปหาให้ เป็นเพื่อนผู้หญิง ที่ค่อนข้างสนิทกับเธอ ตอนนั้นเพื่อนคนนี้ได้ไปทำการโขมยมา จาก... ขอไม่บอกแล้วกันนะ แต่เลว!มาก ผมเองก็รู้สึกผิด เอามาทำไมเนี้ย แต่ผมอยากได้ ก็เอาสิ 55555 เอามานั่งดูทุกครั้ง ที่ผมไปหาเธอที่ห้องไม่เจอ คือเธอต้องไปซ้อมหลายที่ ห้องดนตรีบ้าง ห้องโยฯ บ้าง ผมเก็บ รูปของเธอไว้ถึง ม.ต้น ก็ยังนั่งดูเสมอ แต่มีวันนึงผมถอดใจกับเธอแล้ว คงไม่ได้เจอกันอีกก็เลยทิ้งไป ต้องขอโทษจริงๆนะ...
มีหลายๆเหตุการณ์ที่ฝังใจกับเธอคนนี้มาก 13 ปี ยังจำภาพได้ แทบทุกฉาก ขอเล่าเฉพาะที่เป็นเรื่อง ไฮไลท์ แล้วกันนะครับ
เรื่องแรกชื่อเรื่อง “นักร้องในดวงใจ”
ที่กล่าวไปแต่แรกคือเธอทำกิจกรรมเยอะ แต่ที่ผมชอบที่สุดคือตอนที่เธอ “ร้องเพลง” ทุกครั้งที่เธอมีขึ้นเวทีร้องเพลงครั้งไหนที่โรงเรียนผมต้องตามไปดูให้ได้ไม่ว่าจะยังไง แน่นอนว่าผมต้องลากเพื่อนไปด้วย มันเขินถ้าไปคนเดียว ผมชื่นชมเธอมากๆ ทั้งเรียนเก่ง กิจกรรมก็เก่ง มีอยู่ครั้งนึง... เป็นงานโรงเรียนที่ค่อนข้างใหญ่เธอร้องเพลง ผมก็ยืนดูเนียนๆเหมือนคนอื่นๆ เธอหันหน้ามาทางผมพอดี แล้วสบตากับเธออย่างจัง เธอส่งยิ้มมา ผมนี้ดีใจมากทำอะไรไม่ถูก เหมือนจะลอยเลย เป็นเรื่องเล็กๆที่ผมมีความสุขกับมันมากๆ แต่เธอคงจำมันไม่ได้ด้วยซ้ำ พอโตมาผมพยายามฝึกร้องเพลงนะเพื่อวันนึงจะมีโอกาสได้ร้องคู่กับเธอ (ไร้สาระมาก)
เรื่องที่สองชื่อเรื่อง “แค่ได้ดูแลก็พอใจแล้ว”
มีอยู่วันนึง... เธอป่วย เป็นลมในห้องเรียน!!! ผมนี้แบบกระวนกระวายมาก! แต่ก็ไม่กล้าทำอะไร เพราะกลัวคุณครูรู้ ครูก็พาเธอไปนอน บนเก้าอี้ยาวสีขาวในห้องเรียน เอากระเป๋าหนุนหัว ตอนนั้นเธอหมดสติ คุณครูก็ดูตกใจ แล้วคุณครูก็พูดว่า “ใครก็ได้ หาน้ำอุ่นกับผ้าสะอาดให้ครูที จะเอามาเช็ดตัวให้เพื่อน” ผมนี้ หูพึ่ง ตัวกระเด้ง วิ่งออกไปนอกห้องโดยไว ออกมาปุ๊บ อ่าวเห้ย! แล้วน้ำร้อนกับผ้าจะหาจากที่ไหนเนี้ย ยืน Stun ไปแป๊บนึง อ้อ! คนป่วย..ทุกอย่างต้องมีที่ห้องพยาบาล! ผมก็เลยวิ่งไวที่สุดเท่าที่ขาจะวิ่งได้ ก่อนจะถึงห้องพยาบาล อีกแค่1ชั้น ผมรีบเกิน ผมตกบันได!!! ได้แผลมา ปกติก็คงนั่งร้องไห้ แต่เพื่อเธอ เราไม่เจ็บ ฮึบๆๆๆๆๆ (ทุกวันนี้ก็ยังคงแผลเป็น ที่ผมมองทีไรก็มีความสุขกับมันมากๆ) สรุปๆ ได้น้ำอุ่นกับผ้าสะอาดกลับมาถึงห้องเรียน คุณครูก็เอาไปเช็ดตัวให้เธอ ผมนี้โคตรดีใจเลย ได้ทำอะไรให้คนๆนี้แล้วสักครั้งนึงก็ยังดี พอคุณครูไม่อยู่ ผมขอร้องเพื่อนให้ไปช่วยดูเธอ ผมก็เนียนๆตามไปดูด้วยก็เป็นห่วงนี้หว่า พยายามจะเช็ดตัวให้เธอ เช็ดไม่เป็นหรอก ไม่รู้ว่าเขาทำกันยังไง แต่ที่จำได้คือ เช็ดซะเธอหน้าเปียกเลย 5555 (ถ้าเจ้าตัวได้มาอ่าน คงทุบผมอีกตามเคย T-T) หลังจากวันนั้น เธอหยุดเรียนไปสองสามวัน กลับมาอีกทีเธอใส่แว่น ผมนี้กรี๊ดสลบ น่ารักกว่าเดิมอีก (เอร๊ยย เขิน) สรุปเธอสายตาสั้น ผมนี้โคตรดีใจเลยจริงๆ ที่เธอเป็นแค่นั้น ตอนเธอกลับมาเรียนวันแรก ไม่มีคำไหนนอกจากคำว่า “ดีใจ” ที่เธอไม่เป็นอะไรมาก...
เรื่องสุดท้ายชื่อเรื่อง “Hurt”
เป็นอะไรที่เศร้ามากๆสำหรับผม เป็นวันที่แบบเรียกได้ว่า “เฮิทที่สุด” คือตอนขึ้น ป.6 โดนจับแยกห้องกับเธอ!! ไม่รู้จะหาคำไหนมาอธิบายเลยครับ ว่ารู้สึกแย่ขนาดไหน.. ผมก็คิดได้ว่า แค่แยกห้องแล้วไงวะ! ก็ไปตามดูได้นี้ ตามดูต่อไป ซักระยะ... วันนึงผมเห็นมีเพื่อนผู้ชาย สนิทกับเธอมาก มากซะจน “เด็กกากเกรียน” คนนึง คิดเอาเองว่า เธอมีแฟนซะแล้ว จบเห่เรา จบๆ ช่างมันเหอะ ต่างๆนาๆ (มโนเอาเอง) วันนั้นกลับมาร้องไห้ที่บ้าน สัญญากับตัวเองว่า จะพยายามไม่พูดกับเธออีก ถ้าเธอไม่พูดกับเราก่อน เพราะเดี๋ยวแฟนเขาจะเข้าใจผิด แลดูแมนเนอะ พระเอกสุดๆ- - สรุปวันถัดมาก็ ตามดูเธอตามปกติ และตามดูเธอต่อไป
** หลังช่วงนี้เป็นช่วงเศร้าของผม ไม่ค่อยสนุกไม่ขอเล่านะครับ แต่มีอีกหลายๆเหตุการณ์ที่มันเกิดขึ้น
และแล้วก็ถึงวันที่ผมไม่อยากให้มาถึงเลย คือวันที่จบ ป.6 ทุกคนก็แยกย้ายกันไป ผมไม่ได้ติดต่อใครเลยแม้แต่เพื่อนๆที่สนิท เหมือนอยากหลอกตัวเองว่า จะได้ไม่ต้องมีเธอคนนี้อยู่ในสมองอีก คิดว่ามันคงจะลืมง่ายขึ้น ต้องทำใจได้แล้ว ยังไงก็คงเป็นไปไม่ได้....
พอมานั่งคิดๆดู ที่ผมเสียใจที่สุด คือเธอก็ไม่ได้รู้ ไม่ได้บอกเธอ เพราะ “ปอดแหก!” แค้นตัวเองมาก มากซะจนตัวผมเองเปลี่ยนไป… ถ้าคุณอ่านถึงตรงนี้เคจของผมอาจเป็นตัวอย่างให้ใครได้ ผมอยากจะบอกกับคนที่กำลังอ่านว่า พูดไปเถอะครับ กล้าๆหน่อย จะได้ไม่ต้องมาเสียใจแบบผม บอกเขาไปเลย ถ้ามันเป็นเรื่องที่ดี ยิ่งความรัก ความชอบ หรือจะเรียกอะไรก็เถอะ ถึงอย่างน้อยเขาไม่ชอบเรา มันก็ยังเป็นเพื่อนกันได้นะ และที่แน่ๆ คุณยังมีโอกาสพูดตอนที่ยังทำได้ ไม่เหมือนผมที่มันอาจจะสายเกินไป...
ต่อมาผมเข้า ม.ต้น มีคิดถึงเธอนะ แต่ก็ได้แต่ทำใจ เพราะไม่รู้จะติดต่อยังไง เบอร์เธอเราก็ไม่มี เพื่อนคนอื่นก็ไม่ได้ติดต่อ และแล้วชีวิตผมก็เปลี่ยนไปครั้งใหญ่มากๆ ผมเหมือนได้ไปเรียนผิดที่ รร.มัธยมนี้ ใช้คำว่า ค่อนข้าง “เถื่อน” แล้วตัวผมเองไม่ชอบมากๆกับคนประเภทนี้ ผมเป็นประเภทออกลูกคุณหนูนิดๆ... ผมก็เริ่มเกเร ไม่เรียน ไม่อยากเรียน แล้วก็ไม่ยอมไปเรียน ออกจากโรงเรียน ตู้มมมม!!
***ขอข้ามไปเลยแล้วกันนะครับ เป็นช่วงชีวิต ของเด็ก อายุ 14-15 ที่เลวร้ายมาก***
มารู้ตัวอีกที ผมเดินมาผิดทางมากๆ มากซะจนตัวผมเองยังรับตัวเองไม่ได้ ว่าทำอะไรลงไปบ้างเนี่ย ถึงช่วงนี้ อายุ ประมาณ 16-17 ผมเริ่มค่อยๆถอนตัวออกมาจากตรงนั้นได้ (ที่ที่ผมบอกว่าเลวร้าย) และแล้วผมก็ฝันถึงเธอบ่อยขึ้น!! (ก่อนหน้านี้ก็มีนะแต่น้อย) ผมก็พยายามตามหาเธอต่อ เหตุผลเพราะ อยากรู้ว่าเธอสบายดีไหม เป็นยังไงบ้าง ที่ต้องการมีแค่นั้นจริงๆ ด้วยการ Search Google! ช่วงนั้นรู้สึกยังไม่มี Hi5 (ถ้ามีผมก็ยังไม่รู้จัก) ผมพิมพ์ ชื่อเธอลงไปเลย จำได้ทุกสระ อักษรว่าเขียนยังไง แต่ก็ ไม่เจออะไรสักอย่าง นั่งอยู่นานมาก ดูทุกอย่างที่จะมีความเป็นไปได้ว่าจะใช่เธอ สุดท้ายต้องยอมแพ้..
หลังจากที่เริ่มทำใจได้ ก็ใจสู้อีกครั้ง อยากตามหาเธอต่อ ทุกๆประมาณสองเดือนก็ Search Google ดูเรื่อยๆ ตามหาเข้าไป เออ ไม่เจอก็ไม่เจอ... พอถึงช่วง Hi5 เริ่มบูม ก็หาไม่เจออีก ทำไงดีหว่า ก็พยายามดูเรื่อยๆ ทุกทางเท่าที่จะทำได้ แต่ก็ไม่มีอะไรคืบหน้าแม้ติดนิดเดียว...
พอผมอายุได้18 ผมเข้า มหาลัย ปี1 นานๆครั้งถึงจะฝันถึงเธอและสดุ้งตื่นกลางดึก และแล้ว Facebook ก็ดังระเบิด ผมรู้ได้เลย ยังไงก็ต้องเจอเธอจาก Facebook ฮึบๆๆๆๆ ตามหาเธอต่อ และแล้วก็หนังม้วนเดิม หาไม่เจอT-T
โดนใจอะไรไม่รู้ตอนนั้น ลองกลับ ไปดู Google ไหม เฮ้ย!!! ครั้งแรกที่มีความคืบหน้า เจอลิสชื่อเธอ เข้าเรียนสถาปัต โอ้โห่ ผมนี้ใจชื่นเลย อย่างน้อยเธอก็ยังอยู่ดี ใกล้เธอขึ้นมาอีกก้าว แต่ก็หาทางติดต่อไม่ได้อยู่ดี…
และแล้วผมก็เรียนจบ ป.ตรี ออกมาทำงาน น่าจะเกือบสองปีแล้ว เมื่อไม่กี่วันมานี้ ผมก็สดุ้งตื่นกลางดึก เพราะห่วงเธอ คลั่งมาก รู้สึกรุนแรงผิดปกติ แรงกว่าทุกครั้ง คุ้ยๆ Google อีก…
เจอโพสนึงที่เก่ามากๆๆๆ เธอลงชื่อไว้ ชื่อจริงของเธอ แต่ชื่อเล่น คล้ายๆ ก็ไม่มั่นใจจะใช่ไหม ดันลง Hi5 ด้วย!! กดดูอย่างไว แต่คนนี้ไม่คุ้นเลยไม่น่าใช่ละ ลืมนึกไปว่าคนเรามันก็หน้าตาเปลี่ยนปะวะ ลองเอาชื่อของเธอใน Hi5(เป็นชื่อภาษาอังกฤษของเธอ) ไป Search ดูใน Facebook ตอนแรกก็ไม่เจอ เพราะขึ้นมาเยอะมาก ส่วนมาก ต่างชาติอีก แต่ไปสะดุดเข้าคนนึง หืมมมม..ไม่รู้เป็นอะไร ขอเข้าไปส่องเฟชหน่อยแล้วกัน (ไม่คุ้นนะ แค่มันรู้สึกบางอย่าง) ดูรูปเธอแทบจะทั้งหมดเท่าที่เธอโชว์ Public มีแค่เพียง หนึ่งหรือสองรูป ที่คุ้นๆ เอาวะ คงถึงเวลาที่ฟ้าอยากให้เราพบกัน ทักดูละกัน!!!!
และแล้ว คนที่ผมตามหามานานกว่า 13 ปี ผมก็ได้คุยกับเธอ มันแบบว่าหาคำไหนมาเปรียบไม่ได้จริงๆ ว่ามันดีใจมากขนาดไหน ที่ผมได้คุยกับเธอ ผมไม่เคยรู้สึกดีขนาดนี้มาก่อนในชีวิต ผมพยายามคุยกับเธอ ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เล่าแทบจะทุกๆเรื่อง เท่าที่ผมจำเธอได้ เธอบอกว่าเธอ Surprise มากๆ ถ้าผมเจอแบบเธอเป็นผมก็คงเหมือนกันแหละ
ตอนนี้ที่ได้คุยกับเธอ ผมพยายามเก็บทุกๆรายละเอียด เท่าที่เธอพูด เท่าที่ผมจะจำได้ (เพื่ออะไรไม่เข้าใจเหมือนกัน) และผมไม่มีน้ำตามานานมากแล้ว แต่พอเวลาเธอพูดอะไรสะกิดใจ หรือร้องเพลงให้ผมฟัง(อันนี้ฝังใจมาก) ผมน้ำตาจะไหลตลอด ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นนี้มันคืออะไร และสิ่งที่ผมกำลังรู้สึกกับเธอมันคืออะไร ...
หลังจากคุยกันได้ซักพัก เธอบอก “ขอบคุณ” ผม ที่ทำให้เธอรู้สึกว่าเธอยังมีค่า เธอคุยกับผมเหมือนคนที่สนิทกันมากๆเหมือนคนรู้จักกันมานานแสนนาน ทั้งๆที่ตอนประถม คุยกันก็ไม่เยอะ เพราะ พอผมจะเข้าไปคุยกับเธอทีไร หัวใจเหมือนจะระเบิด เต้นแรงมาก พูดไม่ออก สิ่งที่อยากคุยที่คิดมาก่อน ก็ลืมหมด เป็นทุกครั้งที่อยู่ใกล้ๆเธอ..
ตอนนี้หรอ? ผมรู้สึกยังไง... อธิบายไม่ได้ว่ามันคืออะไร มันระอุ มันจะระเบิดอยู่ในอก... หรือนี้คือที่เขา เรียกว่า “รักแท้” ???
ผมไม่รู้ว่าผมเองควรจะทำยังไงต่อดี ควรจะวางตัวยังไงดี หรือควรทำอะไรต่อดี แต่ที่ผมรู้สึกได้เลยตอนนี้ผมอยากจะคุยกับเธอ อยากรู้จักเธอให้มากขึ้น อยากจะดูแลเธอ เท่าที่ผู้ชายคนนึงจะทำให้ผู้หญิงคนนึงได้ . . .
**ท่านใดพอมีประสบการณ์ใกล้เคียง ชี้แนะทีครับผม ขอบคุณมากๆเลยครับ**
***ใครไม่เชื่อเรื่องนี้ คิดว่าแต่งเอง เวอร์ไปไหม ก็แล้วแต่คุณครับ ผมแค่อยากแชร์ประสบการณ์ ให้ใครบางคนที่อาจเป็นแบบผมอยู่ เพราะตัวผมเองพลาดมาเยอะ ไม่อยากให้ใครต้องเกือบพลาดโอกาสดีๆแบบผม
** ใครอ่านจนจบได้ ผมต้องยอมรับว่าความอดทนคุณสูงมากๆครับ ขอบคุณมากๆที่รับฟังเรื่องไร้สาระของผม ขอขอบคุณจากใจจริงครับ
ปล. ภาษาที่ใช้ การสะกด และการวรรค อาจไม่ถูกต้องนัก ต้องขออภัย มา ณ ที่นี้ด้วยนะครับ
คุณเชื่อเรื่องพรหมลิขิตไหม?
เรื่องของผมมีอยู่ว่า สมัยเด็กๆ ช่วง ป.5-6 ผมแอบชอบผู้หญิงคนหนึ่ง ที่อยู่ห้องเดียวกัน เธอเป็นคนที่น่ารักมากๆ เป็นคนที่ร่าเริงแจ่มใสตลอดเวลา เป็นคนที่ค่อนข้างPopular เพราะเธอเป็นเด็กกิจกรรม ทั้งร้องเพลง อยู่วงโยฯ เป็นดัมเมเยอร์ ต่างๆนาๆ.. เป็นเด็กที่กล้าแสดงออกแหละครับ ที่ผมปลื้มเธอก็คงเป็นเพราะเธอกล้าแสดงออก และที่โดนใจที่ผมที่สุด คงเป็น “รอยยิ้ม” ของเธอ
ส่วนผมหรอ เอิ่มม... ตรงกันข้ามกันเลยครับ “เด็กกาก” ทรงผม หัวกะลาครอบเลย555+ เป็นเด็กที่ โค-ตะ-ระ ขี้อาย
แน่นอนครับงานนี้รักข้างเดียวตามระเบียบบบ..
แต่ที่แปลก! ปัจจุบันผมเป็นคน “ความจำไม่ค่อยดี” เรื่องเด็กๆ สมัยประถม ถึงช่วง ม.ต้น จำไม่ได้เลย แม้จะเป็นเหตุการณ์ต่างๆ หรือ ชื่อเพื่อน ชื่อครู เรื่องตอนนั้นผ่านมาก็ประมาณ 13 ปี ผมดันจำเด็กสาวคนนี้ได้ขึ้นใจมากๆ ทั้งใบหน้า ชื่อสะกดยังไง จำได้ทุกตัวอักษร ทั้งที่ไม่เคยจดเลย...
สมัยประถม หลังจากที่ผมรู้ตัวว่าชอบเด็กสาวคนนี้ เป็นธรรมดาผู้ชาย “แมนๆ” อย่างเราต้องทำอยู่แล้ว!!!! นั้นคือ “ไปแอบตามดู” (มันแมนยังไงฟระ!! ป๊อดโคตร 555) ตอนนั้นไม่รู้หรอกว่า ผู้หญิง กับ ผู้ชาย เขาต้องจีบกันนะถึงจะเป็น “แฟน”กันได้ ตอนนั้นไม่รู้จักเล๊ยยย แฟนคืออะไร! ยังเด็กเกิน 555+ ผมแอบตามไปดูเธอทุกๆวัน วันแล้ววันเล่า ตามดูว่าวันนี้เธอซ้อมอะไรหนอ ร้องเพลง ซ้อมเต้น.. ผมมองเธอทำโน้นทำนี่ มันมีความสุขมากๆ รู้สึกว่าอื้ม! คนนี้แหละใช่เลย! ยิ่งมองก็ยิ่งชอบ ที่สำคัญเธอไม่รู้ตัว ว่าผมชอบหรือแอบตามดู!!! (แต่เพื่อนๆผมหลายคนรู้นะ 555) ผมก็นั่งเนียนๆตามระเบียงห้องเรียน แต่แอบมองเธอตลอด ทำเนียนนั่งชิลล์ ขอยอมรับว่าตอนนั้นกลัวเธอรู้มากว่าผมชอบ ผมชอบไปคุยแหย่เธอ ล้อเธอ เธอก็ ทุบเอาทุบเอา แต่ผมชอบนะ (ซาดิส 555+)
ผมก็นะ..อยากมีรูปของเธอเก็บไว้ดูสักใบ เอาหนะจะหาจากไหนได้วะเรา ขอเขาคงให้หรอก... และแล้ว ปิ๊งมาหนึ่งไอเดีย จ้างเพื่อนให้ไปหาให้ เป็นเพื่อนผู้หญิง ที่ค่อนข้างสนิทกับเธอ ตอนนั้นเพื่อนคนนี้ได้ไปทำการโขมยมา จาก... ขอไม่บอกแล้วกันนะ แต่เลว!มาก ผมเองก็รู้สึกผิด เอามาทำไมเนี้ย แต่ผมอยากได้ ก็เอาสิ 55555 เอามานั่งดูทุกครั้ง ที่ผมไปหาเธอที่ห้องไม่เจอ คือเธอต้องไปซ้อมหลายที่ ห้องดนตรีบ้าง ห้องโยฯ บ้าง ผมเก็บ รูปของเธอไว้ถึง ม.ต้น ก็ยังนั่งดูเสมอ แต่มีวันนึงผมถอดใจกับเธอแล้ว คงไม่ได้เจอกันอีกก็เลยทิ้งไป ต้องขอโทษจริงๆนะ...
มีหลายๆเหตุการณ์ที่ฝังใจกับเธอคนนี้มาก 13 ปี ยังจำภาพได้ แทบทุกฉาก ขอเล่าเฉพาะที่เป็นเรื่อง ไฮไลท์ แล้วกันนะครับ
เรื่องแรกชื่อเรื่อง “นักร้องในดวงใจ”
ที่กล่าวไปแต่แรกคือเธอทำกิจกรรมเยอะ แต่ที่ผมชอบที่สุดคือตอนที่เธอ “ร้องเพลง” ทุกครั้งที่เธอมีขึ้นเวทีร้องเพลงครั้งไหนที่โรงเรียนผมต้องตามไปดูให้ได้ไม่ว่าจะยังไง แน่นอนว่าผมต้องลากเพื่อนไปด้วย มันเขินถ้าไปคนเดียว ผมชื่นชมเธอมากๆ ทั้งเรียนเก่ง กิจกรรมก็เก่ง มีอยู่ครั้งนึง... เป็นงานโรงเรียนที่ค่อนข้างใหญ่เธอร้องเพลง ผมก็ยืนดูเนียนๆเหมือนคนอื่นๆ เธอหันหน้ามาทางผมพอดี แล้วสบตากับเธออย่างจัง เธอส่งยิ้มมา ผมนี้ดีใจมากทำอะไรไม่ถูก เหมือนจะลอยเลย เป็นเรื่องเล็กๆที่ผมมีความสุขกับมันมากๆ แต่เธอคงจำมันไม่ได้ด้วยซ้ำ พอโตมาผมพยายามฝึกร้องเพลงนะเพื่อวันนึงจะมีโอกาสได้ร้องคู่กับเธอ (ไร้สาระมาก)
เรื่องที่สองชื่อเรื่อง “แค่ได้ดูแลก็พอใจแล้ว”
มีอยู่วันนึง... เธอป่วย เป็นลมในห้องเรียน!!! ผมนี้แบบกระวนกระวายมาก! แต่ก็ไม่กล้าทำอะไร เพราะกลัวคุณครูรู้ ครูก็พาเธอไปนอน บนเก้าอี้ยาวสีขาวในห้องเรียน เอากระเป๋าหนุนหัว ตอนนั้นเธอหมดสติ คุณครูก็ดูตกใจ แล้วคุณครูก็พูดว่า “ใครก็ได้ หาน้ำอุ่นกับผ้าสะอาดให้ครูที จะเอามาเช็ดตัวให้เพื่อน” ผมนี้ หูพึ่ง ตัวกระเด้ง วิ่งออกไปนอกห้องโดยไว ออกมาปุ๊บ อ่าวเห้ย! แล้วน้ำร้อนกับผ้าจะหาจากที่ไหนเนี้ย ยืน Stun ไปแป๊บนึง อ้อ! คนป่วย..ทุกอย่างต้องมีที่ห้องพยาบาล! ผมก็เลยวิ่งไวที่สุดเท่าที่ขาจะวิ่งได้ ก่อนจะถึงห้องพยาบาล อีกแค่1ชั้น ผมรีบเกิน ผมตกบันได!!! ได้แผลมา ปกติก็คงนั่งร้องไห้ แต่เพื่อเธอ เราไม่เจ็บ ฮึบๆๆๆๆๆ (ทุกวันนี้ก็ยังคงแผลเป็น ที่ผมมองทีไรก็มีความสุขกับมันมากๆ) สรุปๆ ได้น้ำอุ่นกับผ้าสะอาดกลับมาถึงห้องเรียน คุณครูก็เอาไปเช็ดตัวให้เธอ ผมนี้โคตรดีใจเลย ได้ทำอะไรให้คนๆนี้แล้วสักครั้งนึงก็ยังดี พอคุณครูไม่อยู่ ผมขอร้องเพื่อนให้ไปช่วยดูเธอ ผมก็เนียนๆตามไปดูด้วยก็เป็นห่วงนี้หว่า พยายามจะเช็ดตัวให้เธอ เช็ดไม่เป็นหรอก ไม่รู้ว่าเขาทำกันยังไง แต่ที่จำได้คือ เช็ดซะเธอหน้าเปียกเลย 5555 (ถ้าเจ้าตัวได้มาอ่าน คงทุบผมอีกตามเคย T-T) หลังจากวันนั้น เธอหยุดเรียนไปสองสามวัน กลับมาอีกทีเธอใส่แว่น ผมนี้กรี๊ดสลบ น่ารักกว่าเดิมอีก (เอร๊ยย เขิน) สรุปเธอสายตาสั้น ผมนี้โคตรดีใจเลยจริงๆ ที่เธอเป็นแค่นั้น ตอนเธอกลับมาเรียนวันแรก ไม่มีคำไหนนอกจากคำว่า “ดีใจ” ที่เธอไม่เป็นอะไรมาก...
เรื่องสุดท้ายชื่อเรื่อง “Hurt”
เป็นอะไรที่เศร้ามากๆสำหรับผม เป็นวันที่แบบเรียกได้ว่า “เฮิทที่สุด” คือตอนขึ้น ป.6 โดนจับแยกห้องกับเธอ!! ไม่รู้จะหาคำไหนมาอธิบายเลยครับ ว่ารู้สึกแย่ขนาดไหน.. ผมก็คิดได้ว่า แค่แยกห้องแล้วไงวะ! ก็ไปตามดูได้นี้ ตามดูต่อไป ซักระยะ... วันนึงผมเห็นมีเพื่อนผู้ชาย สนิทกับเธอมาก มากซะจน “เด็กกากเกรียน” คนนึง คิดเอาเองว่า เธอมีแฟนซะแล้ว จบเห่เรา จบๆ ช่างมันเหอะ ต่างๆนาๆ (มโนเอาเอง) วันนั้นกลับมาร้องไห้ที่บ้าน สัญญากับตัวเองว่า จะพยายามไม่พูดกับเธออีก ถ้าเธอไม่พูดกับเราก่อน เพราะเดี๋ยวแฟนเขาจะเข้าใจผิด แลดูแมนเนอะ พระเอกสุดๆ- - สรุปวันถัดมาก็ ตามดูเธอตามปกติ และตามดูเธอต่อไป
** หลังช่วงนี้เป็นช่วงเศร้าของผม ไม่ค่อยสนุกไม่ขอเล่านะครับ แต่มีอีกหลายๆเหตุการณ์ที่มันเกิดขึ้น
และแล้วก็ถึงวันที่ผมไม่อยากให้มาถึงเลย คือวันที่จบ ป.6 ทุกคนก็แยกย้ายกันไป ผมไม่ได้ติดต่อใครเลยแม้แต่เพื่อนๆที่สนิท เหมือนอยากหลอกตัวเองว่า จะได้ไม่ต้องมีเธอคนนี้อยู่ในสมองอีก คิดว่ามันคงจะลืมง่ายขึ้น ต้องทำใจได้แล้ว ยังไงก็คงเป็นไปไม่ได้....
พอมานั่งคิดๆดู ที่ผมเสียใจที่สุด คือเธอก็ไม่ได้รู้ ไม่ได้บอกเธอ เพราะ “ปอดแหก!” แค้นตัวเองมาก มากซะจนตัวผมเองเปลี่ยนไป… ถ้าคุณอ่านถึงตรงนี้เคจของผมอาจเป็นตัวอย่างให้ใครได้ ผมอยากจะบอกกับคนที่กำลังอ่านว่า พูดไปเถอะครับ กล้าๆหน่อย จะได้ไม่ต้องมาเสียใจแบบผม บอกเขาไปเลย ถ้ามันเป็นเรื่องที่ดี ยิ่งความรัก ความชอบ หรือจะเรียกอะไรก็เถอะ ถึงอย่างน้อยเขาไม่ชอบเรา มันก็ยังเป็นเพื่อนกันได้นะ และที่แน่ๆ คุณยังมีโอกาสพูดตอนที่ยังทำได้ ไม่เหมือนผมที่มันอาจจะสายเกินไป...
ต่อมาผมเข้า ม.ต้น มีคิดถึงเธอนะ แต่ก็ได้แต่ทำใจ เพราะไม่รู้จะติดต่อยังไง เบอร์เธอเราก็ไม่มี เพื่อนคนอื่นก็ไม่ได้ติดต่อ และแล้วชีวิตผมก็เปลี่ยนไปครั้งใหญ่มากๆ ผมเหมือนได้ไปเรียนผิดที่ รร.มัธยมนี้ ใช้คำว่า ค่อนข้าง “เถื่อน” แล้วตัวผมเองไม่ชอบมากๆกับคนประเภทนี้ ผมเป็นประเภทออกลูกคุณหนูนิดๆ... ผมก็เริ่มเกเร ไม่เรียน ไม่อยากเรียน แล้วก็ไม่ยอมไปเรียน ออกจากโรงเรียน ตู้มมมม!!
***ขอข้ามไปเลยแล้วกันนะครับ เป็นช่วงชีวิต ของเด็ก อายุ 14-15 ที่เลวร้ายมาก***
มารู้ตัวอีกที ผมเดินมาผิดทางมากๆ มากซะจนตัวผมเองยังรับตัวเองไม่ได้ ว่าทำอะไรลงไปบ้างเนี่ย ถึงช่วงนี้ อายุ ประมาณ 16-17 ผมเริ่มค่อยๆถอนตัวออกมาจากตรงนั้นได้ (ที่ที่ผมบอกว่าเลวร้าย) และแล้วผมก็ฝันถึงเธอบ่อยขึ้น!! (ก่อนหน้านี้ก็มีนะแต่น้อย) ผมก็พยายามตามหาเธอต่อ เหตุผลเพราะ อยากรู้ว่าเธอสบายดีไหม เป็นยังไงบ้าง ที่ต้องการมีแค่นั้นจริงๆ ด้วยการ Search Google! ช่วงนั้นรู้สึกยังไม่มี Hi5 (ถ้ามีผมก็ยังไม่รู้จัก) ผมพิมพ์ ชื่อเธอลงไปเลย จำได้ทุกสระ อักษรว่าเขียนยังไง แต่ก็ ไม่เจออะไรสักอย่าง นั่งอยู่นานมาก ดูทุกอย่างที่จะมีความเป็นไปได้ว่าจะใช่เธอ สุดท้ายต้องยอมแพ้..
หลังจากที่เริ่มทำใจได้ ก็ใจสู้อีกครั้ง อยากตามหาเธอต่อ ทุกๆประมาณสองเดือนก็ Search Google ดูเรื่อยๆ ตามหาเข้าไป เออ ไม่เจอก็ไม่เจอ... พอถึงช่วง Hi5 เริ่มบูม ก็หาไม่เจออีก ทำไงดีหว่า ก็พยายามดูเรื่อยๆ ทุกทางเท่าที่จะทำได้ แต่ก็ไม่มีอะไรคืบหน้าแม้ติดนิดเดียว...
พอผมอายุได้18 ผมเข้า มหาลัย ปี1 นานๆครั้งถึงจะฝันถึงเธอและสดุ้งตื่นกลางดึก และแล้ว Facebook ก็ดังระเบิด ผมรู้ได้เลย ยังไงก็ต้องเจอเธอจาก Facebook ฮึบๆๆๆๆ ตามหาเธอต่อ และแล้วก็หนังม้วนเดิม หาไม่เจอT-T
โดนใจอะไรไม่รู้ตอนนั้น ลองกลับ ไปดู Google ไหม เฮ้ย!!! ครั้งแรกที่มีความคืบหน้า เจอลิสชื่อเธอ เข้าเรียนสถาปัต โอ้โห่ ผมนี้ใจชื่นเลย อย่างน้อยเธอก็ยังอยู่ดี ใกล้เธอขึ้นมาอีกก้าว แต่ก็หาทางติดต่อไม่ได้อยู่ดี…
และแล้วผมก็เรียนจบ ป.ตรี ออกมาทำงาน น่าจะเกือบสองปีแล้ว เมื่อไม่กี่วันมานี้ ผมก็สดุ้งตื่นกลางดึก เพราะห่วงเธอ คลั่งมาก รู้สึกรุนแรงผิดปกติ แรงกว่าทุกครั้ง คุ้ยๆ Google อีก…
เจอโพสนึงที่เก่ามากๆๆๆ เธอลงชื่อไว้ ชื่อจริงของเธอ แต่ชื่อเล่น คล้ายๆ ก็ไม่มั่นใจจะใช่ไหม ดันลง Hi5 ด้วย!! กดดูอย่างไว แต่คนนี้ไม่คุ้นเลยไม่น่าใช่ละ ลืมนึกไปว่าคนเรามันก็หน้าตาเปลี่ยนปะวะ ลองเอาชื่อของเธอใน Hi5(เป็นชื่อภาษาอังกฤษของเธอ) ไป Search ดูใน Facebook ตอนแรกก็ไม่เจอ เพราะขึ้นมาเยอะมาก ส่วนมาก ต่างชาติอีก แต่ไปสะดุดเข้าคนนึง หืมมมม..ไม่รู้เป็นอะไร ขอเข้าไปส่องเฟชหน่อยแล้วกัน (ไม่คุ้นนะ แค่มันรู้สึกบางอย่าง) ดูรูปเธอแทบจะทั้งหมดเท่าที่เธอโชว์ Public มีแค่เพียง หนึ่งหรือสองรูป ที่คุ้นๆ เอาวะ คงถึงเวลาที่ฟ้าอยากให้เราพบกัน ทักดูละกัน!!!!
และแล้ว คนที่ผมตามหามานานกว่า 13 ปี ผมก็ได้คุยกับเธอ มันแบบว่าหาคำไหนมาเปรียบไม่ได้จริงๆ ว่ามันดีใจมากขนาดไหน ที่ผมได้คุยกับเธอ ผมไม่เคยรู้สึกดีขนาดนี้มาก่อนในชีวิต ผมพยายามคุยกับเธอ ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เล่าแทบจะทุกๆเรื่อง เท่าที่ผมจำเธอได้ เธอบอกว่าเธอ Surprise มากๆ ถ้าผมเจอแบบเธอเป็นผมก็คงเหมือนกันแหละ
ตอนนี้ที่ได้คุยกับเธอ ผมพยายามเก็บทุกๆรายละเอียด เท่าที่เธอพูด เท่าที่ผมจะจำได้ (เพื่ออะไรไม่เข้าใจเหมือนกัน) และผมไม่มีน้ำตามานานมากแล้ว แต่พอเวลาเธอพูดอะไรสะกิดใจ หรือร้องเพลงให้ผมฟัง(อันนี้ฝังใจมาก) ผมน้ำตาจะไหลตลอด ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นนี้มันคืออะไร และสิ่งที่ผมกำลังรู้สึกกับเธอมันคืออะไร ...
หลังจากคุยกันได้ซักพัก เธอบอก “ขอบคุณ” ผม ที่ทำให้เธอรู้สึกว่าเธอยังมีค่า เธอคุยกับผมเหมือนคนที่สนิทกันมากๆเหมือนคนรู้จักกันมานานแสนนาน ทั้งๆที่ตอนประถม คุยกันก็ไม่เยอะ เพราะ พอผมจะเข้าไปคุยกับเธอทีไร หัวใจเหมือนจะระเบิด เต้นแรงมาก พูดไม่ออก สิ่งที่อยากคุยที่คิดมาก่อน ก็ลืมหมด เป็นทุกครั้งที่อยู่ใกล้ๆเธอ..
ตอนนี้หรอ? ผมรู้สึกยังไง... อธิบายไม่ได้ว่ามันคืออะไร มันระอุ มันจะระเบิดอยู่ในอก... หรือนี้คือที่เขา เรียกว่า “รักแท้” ???
ผมไม่รู้ว่าผมเองควรจะทำยังไงต่อดี ควรจะวางตัวยังไงดี หรือควรทำอะไรต่อดี แต่ที่ผมรู้สึกได้เลยตอนนี้ผมอยากจะคุยกับเธอ อยากรู้จักเธอให้มากขึ้น อยากจะดูแลเธอ เท่าที่ผู้ชายคนนึงจะทำให้ผู้หญิงคนนึงได้ . . .
**ท่านใดพอมีประสบการณ์ใกล้เคียง ชี้แนะทีครับผม ขอบคุณมากๆเลยครับ**
***ใครไม่เชื่อเรื่องนี้ คิดว่าแต่งเอง เวอร์ไปไหม ก็แล้วแต่คุณครับ ผมแค่อยากแชร์ประสบการณ์ ให้ใครบางคนที่อาจเป็นแบบผมอยู่ เพราะตัวผมเองพลาดมาเยอะ ไม่อยากให้ใครต้องเกือบพลาดโอกาสดีๆแบบผม
** ใครอ่านจนจบได้ ผมต้องยอมรับว่าความอดทนคุณสูงมากๆครับ ขอบคุณมากๆที่รับฟังเรื่องไร้สาระของผม ขอขอบคุณจากใจจริงครับ
ปล. ภาษาที่ใช้ การสะกด และการวรรค อาจไม่ถูกต้องนัก ต้องขออภัย มา ณ ที่นี้ด้วยนะครับ