ก่อนอื่นผมขอสวัสดีเพื่อนๆชาวพันทิพครับ
ก่อนที่ผมจะเล่าเรื่องต่อไปนี้ผมขอเล่าเกี่ยวกับตัวผมก่อน ผมเป็นคนง่ายๆ ผมไม่ค่อยใส่ใจรายละเอียดเล็กๆน้อยๆที่เกิดขึ้นระหว่างวันเลยไม่ค่อยเล่าอะไรหรือพูดอะไรให้ใครฟังแม้แต่แฟนผม แต่ผมใส่ใจในตัวแฟนผม ไปไหนผมบอก จะทำอะไรผมก็บอกนะ ถึงโอกาสพิเศษผมมักจะทำอะไร หรือ ซื้อของขวัญให้เสมอ ผมไม่ให้ใครมาจุกจิกกับผม ผมเป็นคนชอบกดดันตัวเอง ยุ่งมีคนมาจุกจิก ผมยิ่งรู้สึกกดดันและเคลียดง่ายกับเรื่องจุกจิก
เริ่มเลย....
ผมคบกับแฟนผมมาหลายปี เรียกได้ว่าจะถ้าพร้อมแต่งได้เลย แต่เราอายุยังน้อยกัน ผมมีประวัติไม่ดีอยู่บ้าง มากสุดคือแอบไปคุยกับผู้หญิงคนอื่น แต่ผมกล้าพูดเลย ว่าไม่เคยแอบไปเดทหรือมีสัมพันเกินเลยกับใคร ผมรักแฟนมากครับ ด้วยความที่รักมากจึงยอมให้เค้าอยู่เหนือกว่าแทบทุกๆด้านบวกอดีตที่เคยทำไม่ดีกับเทอไว้ผมจึงรู้สึกว่าผมต้องทำความดีจนทำให้เทอลืมในสิ่งที่ผมเคยทำพลาดไป แต่พอระยะเวลาผ่านไป อะไรดูเหมือนจะดีขึ้น จุดเริ่มต้นคือการแยกย้ายทำงานไกลกัน บางเดือนก็เจอกันบ่อย บางเดือนก็เจอกันแค่ครั้งเดียว ผมบอกรักและบอกคิดถึงเสมอ ผมว่าความรักของเราค่อนข้างโอเค แต่สดุดเรื่องเดียว แฟนผมเป็นคนจุกจิก ชอบให้เล่าดีเทลพอผมเล่าไม่ละเอียดเค้าก็จะถาม พอตอบไม่กระจ่างเค้าก็ชอบโมโห เวลาผมไปไหนกับเพื่อนเค้าก็จะถามเยอะ แบบไปไหน ไปกับใคร ไปที่ไหน กลับกี่โมง (ผมดื่มบ้างเล็กน้อย แต่ไม่เที่ยวกลางคืน ไม่สูบบุหรี่) แล้วสุดท้ายมักจะจบที่การหงุดหงิดใส่กัน ผมมีเพื่อนที่ทำงาน มันดูยากสำหรับผม ผมไม่กล้าที่จะไปไหน ผมอยากรู้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับผมมันเป็นธรรมชาติของผู้หญิงหรือ? ความอดทนผมมันน้อยลงทุกทีครับ ทุกวันนี้เพื่อนชวนไปไหนส่วนใหญ่ผมจะบ่ายเบี่ยงไม่กล้าไปไม่อยากมีปัญหาทั้งๆที่มันอาจจะไม่มีปัญหาก็ได้
เพื่อนๆคิดไงกับประเด็นนี้ครับ
ผมเหนื่อย ผมควรทำยังไง
ก่อนที่ผมจะเล่าเรื่องต่อไปนี้ผมขอเล่าเกี่ยวกับตัวผมก่อน ผมเป็นคนง่ายๆ ผมไม่ค่อยใส่ใจรายละเอียดเล็กๆน้อยๆที่เกิดขึ้นระหว่างวันเลยไม่ค่อยเล่าอะไรหรือพูดอะไรให้ใครฟังแม้แต่แฟนผม แต่ผมใส่ใจในตัวแฟนผม ไปไหนผมบอก จะทำอะไรผมก็บอกนะ ถึงโอกาสพิเศษผมมักจะทำอะไร หรือ ซื้อของขวัญให้เสมอ ผมไม่ให้ใครมาจุกจิกกับผม ผมเป็นคนชอบกดดันตัวเอง ยุ่งมีคนมาจุกจิก ผมยิ่งรู้สึกกดดันและเคลียดง่ายกับเรื่องจุกจิก
เริ่มเลย....
ผมคบกับแฟนผมมาหลายปี เรียกได้ว่าจะถ้าพร้อมแต่งได้เลย แต่เราอายุยังน้อยกัน ผมมีประวัติไม่ดีอยู่บ้าง มากสุดคือแอบไปคุยกับผู้หญิงคนอื่น แต่ผมกล้าพูดเลย ว่าไม่เคยแอบไปเดทหรือมีสัมพันเกินเลยกับใคร ผมรักแฟนมากครับ ด้วยความที่รักมากจึงยอมให้เค้าอยู่เหนือกว่าแทบทุกๆด้านบวกอดีตที่เคยทำไม่ดีกับเทอไว้ผมจึงรู้สึกว่าผมต้องทำความดีจนทำให้เทอลืมในสิ่งที่ผมเคยทำพลาดไป แต่พอระยะเวลาผ่านไป อะไรดูเหมือนจะดีขึ้น จุดเริ่มต้นคือการแยกย้ายทำงานไกลกัน บางเดือนก็เจอกันบ่อย บางเดือนก็เจอกันแค่ครั้งเดียว ผมบอกรักและบอกคิดถึงเสมอ ผมว่าความรักของเราค่อนข้างโอเค แต่สดุดเรื่องเดียว แฟนผมเป็นคนจุกจิก ชอบให้เล่าดีเทลพอผมเล่าไม่ละเอียดเค้าก็จะถาม พอตอบไม่กระจ่างเค้าก็ชอบโมโห เวลาผมไปไหนกับเพื่อนเค้าก็จะถามเยอะ แบบไปไหน ไปกับใคร ไปที่ไหน กลับกี่โมง (ผมดื่มบ้างเล็กน้อย แต่ไม่เที่ยวกลางคืน ไม่สูบบุหรี่) แล้วสุดท้ายมักจะจบที่การหงุดหงิดใส่กัน ผมมีเพื่อนที่ทำงาน มันดูยากสำหรับผม ผมไม่กล้าที่จะไปไหน ผมอยากรู้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับผมมันเป็นธรรมชาติของผู้หญิงหรือ? ความอดทนผมมันน้อยลงทุกทีครับ ทุกวันนี้เพื่อนชวนไปไหนส่วนใหญ่ผมจะบ่ายเบี่ยงไม่กล้าไปไม่อยากมีปัญหาทั้งๆที่มันอาจจะไม่มีปัญหาก็ได้
เพื่อนๆคิดไงกับประเด็นนี้ครับ