เมื่อต้นๆเดือนมกรา ผมลองคุยกับแฟนเก่าดู เพื่อปรับความเข้าใจ (อยากรู้ความจริงมากกว่าว่าแฟนผมนอกใจรึป่าว) ซึ่งผมเข้าใจผิดเธอมาตลอด และเธอก็ยังไม่เคยเปลี่ยนไป ยังคงเป็นคนเดิม ซึ่งทำให้ผมรู้สึกผิดมาก รู้สึกกลายเป้นคนเห็นแก่ตัว คิดถึงแต่ตัวเอง ผมเสียใจมากที่ผมทำแบบนั้นกับเธอ ผมยอมรับนะว่าผมรักแฟนเก่าคนนี้มากๆ และไม่เคยรักใครเท่านี้มาก่อน เพราะเรามีอะไรคล้ายๆกัน คุยกันรู้เรื่อง เข้าใจกันและกัน และที่สำคัญเธอนิสัยดี
ผมเป็นคนขี้เหงา แต่ก็ชอบอยู่คนเดียว แปลกๆเนอะ 555+ เป็นคนมีโลกส่วนตัว บางทีก็อารมดี กวนตีน บางทีก็เงียบขรึมไม่ใช่ว่าเก๊กนะ แต่ผมเป็นคนนิ่งๆ เพราะขี้อาย บางทีตื่นเต้นมากๆ จะมีเหงื่อออกทั่วตัว หน้าแดง หูแดง รู้สึกประหม่ามากๆ น่าอายจริงๆ แต่มันก็เป็นไปเองโดยธรรมชาติ
ผมรู้สึกว่าผมหลงรักแฟนเก่าอีกครั้ง ไม่ใช่ว่าผมเหงานะ เพราะตั้งแต่ที่ไม่ได้คุยกันมาประมาณ 7-8 เดือน หรือตั้งแต่ 4-5 เดือนตั้งแต่เลิกคุยกันผมก็รู้สึกดีๆ ไม่เคยลืม ยังคิดถึง ยังเป็นห่วงอยู่ตลอด อยู่แม้ถึงว่าจะมีเรื่องเข้าใจกันผิด ผมเป็นคนคิดมาก ชอบคิดอะไรไปเอง แล้วแฟนผมเป็นคนไม่ชอบง้อใคร เป็นคนมีทิฐิในตัวเองสูงมาก (แต่ประมาณว่าปากแข็ง แต่ในใจไม่ใช่) ผมก็เคยโทไปหานะแต่เธอไม่เคยรับสายเลย ตอนเลิกผมลบทุกอย่าง ลบเบอแต่ก้ยังจำเบอได้อยู่ แม้ว่าจะลบไปแล้วก็ตาม
ที่เลิกคุยกันเพราะว่า แฟนผมไม่ค่อยมีเวลาให้กันเหมือนเมื่อก่อน อีกอย่างตั้งแต่ผมเริ่มทำงานใหม่ๆ ผมก็คุยกับแฟนน้อยลง บอกว่าดูหนังบ้าง เล่นเกมบ้าง แต่ผมก็ไม่เคยคิดนอกใจคุยกับคนอื่น ซึ่งตอนนั้นผมก็เฉยๆ แต่พอมาคิดย้อนกลับดูผมก็มีส่วนผิดเหมือนกันที่สนใจแฟนน้อยลงเหมือนกัน ยอมรับน่ะว่าบางทีก็รู้สึกเบื่อๆเหมือนกันแต่ก็ไม่เคยรักน้อยลง อาจจะเป็นเพราะว่ามีกิจกรรมร่วมกันน้อยลง คุยกันน้อยลง เลยรู้สึกห่างเหินกัน
ผมกับแฟนเก่าคบกันมา 4 ปี 8 เดือน รู้จักในโลกออนไลน์ แต่ยังไม่เคยเจอกันจริงๆ เพราะแฟนผมอยู่เชียงใหม่ ผมอยู่กรุงเทพ ผมไม่ค่อยมีตังและก็ไปไหนไม่ค่อยเป็น แฟนผมเป็นห่วงเลยยังไม่ให้มา ก็เคยคุยๆกันหลายๆ ครั้ง แฟนก็บอกว่าสักวันแหละคงได้เจอกัน แฟนผมนับถือคริสเหมือนกัน แต่คนละนิกาย ก็พอคุยกันรู้เรื่อง แฟนผมน่ารักนะ นิสัยก็โอเคร ก็มีเสียแค่เรื่องอารมณ์ร้อน เอาแต่ใจตัวเอง นอกนั้นดีหมด ทะเลาะกันก็มีบ่อยมากบางที แต่บางทีก็ไม่ทะเลาะกันเลยก็มีจนแบบบางช่วงรู้สึกแปลกใจมาก เคยมาคุยๆกันแปลกดีเนอะเราไม่เทะเลาะกันเลย เคยมีทะเลาะกันจนแฟนผมบอกเลิก ผมร้องไห้จะเป็นจะตาย 555+ เพราะผมเป็นคนทำให้เธอเข้าใจผมผิด ง้ออยู่หลายวันเลย ท้อใจมาก T^T
ผมยังคิดเหมือนเดิมอยู่ว่าผมไม่เหมาะกับใครหรอก ผมเหมาะที่จะอยู่คนเดียวมากกว่า แต่ถามว่าผมอยากมีแฟนมั้ย ผมอยากมีแฟนที่ดีและผมอยากให้คนที่ผมคบแล้วรู้สึกว่าโชคดีที่มีผมเป็นแฟน ซึ่งในตอนนี้ผมยังไม่มีความพร้อม ยังไม่มีความสามารถในการดูแลใครได้เป็นอย่างดี ยังไม่ค่อยมีความรับผิดชอบเพียงพอ ยังไม่สามารถดูแลครอบครัวได้ดี ผมชอบมองว่าตัวเองด้อยกว่าคนอื่นตลอด ซึ่งมันก็เป็นเรื่องจริงซะด้วย ผมรู้สึกว่าผมเป็นคนไม่เอาไหน ทำอะไรไม่เก่งซักอย่าง ไม่มีความมั่นใจในตัวเอง ไม่มีความเป็นผู้นำ ซึ่งมันควรจะเป็นจุดสำคัญของผู้ชาย ซึ่งเป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดี และอีกเรื่องนึง คือ เรื่อง ฐานะ การเงิน การทำงาน ผมคิดว่ายังไม่มีความมั่นคงพอที่จะดูแลใคร ลำพังตัวเองกับครอบครัวก็แค่พออยู่ได้ ไม่ได้ลำบากอะไร แต่ก็ไม่สบายเหมือนคนอื่นๆ พออยู่พอกิน พอมีพอเพียง ไม่มีหนี้อะไรมากที่ไม่จำเป็น ผมไม่อยากให้ใครมาลำบาก หรือตกต่ำเพื่อมาทนคบกับผม ผมอยากให้แฟนสบายมากกว่า อยากให้แฟนมีความสุข ซึ่งถ้าคนที่ผมรักไม่มีความสุขผมคงจะลำบากใจแน่ๆ ผมยอมน่ะ ถ้าแฟนเจอคนที่ดีกว่า มีความสามารถในการดูแลคนที่ผมรักให้มีความสุขมากกว่า ทั้งกายและใจ ถึงแม้ผมจะเสียใจมากๆ แต่ผมก็จะยินดีและดีใจกับแฟนด้วย ผมไม่ได้ต้องการชีวิตเลิศหรู ผมพอใจและอยากมีชีวิตแค่ธรรมดาๆก็พอใจแล้ว แต่สำหรับแฟนผม ผมอยากให้เธอมีความสุข ผมยอมได้ทุกอย่าง ผมยอมลดศักศรี ผมยอมขอโทษแม้จะเป็นฝ่ายผิด ผมให้อภัยได้ทุกอย่าง ผมยอมทุกอย่าง ถ้ามันทำให้เธอสบายใจ สำหรับผมศักศรีไม่สำคัญเท่าความรัก
ผมก็อยากกลับไปคบกับแฟนเก่าเหมือนกันนะ แต่ผมเสียความมั่นใจในการคบคนอื่นไปแล้ว รู้สึกปลง คิดว่าตัวเองไม่ดีพอ ในใจลึกๆ ยังกลัวการคบคนอื่น เพราะว่าก่อนนี้ประมาณสัก 3 เดือนที่ผ่านมา ผมลองไปคุยกับผู้หญิงคนอื่น ทำความรู้จัก 3 คน แต่ก็คุยทีละคน เพราะผมเป็นคนจริงจังมากกับเรื่องความรัก แต่ก็คุยกันไม่ค่อยรู้เรื่อง เพราะความแตกต่างกัน รสนิยมอะไรอีกหลายๆอย่าง เหมือนผมยังมีนิสัยเด็กๆมีความคิดเด็กๆ เพราะผมไม่ค่อยรู้จักคนเยอะ
เลยมีความคิดแคบๆ แต่ผมก็เป็นคนที่พยายามมองโลกในแง่ดี อีกอย่างผมสลับรางไม่เป็น แค่คุยคนเดียวให้ความสนใจคนๆนึงผมก็ว่าเหนื่อยละ ถ้าจะคุยหลายๆคน ผมไม่ไหว+ไม่ชอบด้วย เกลียดและไม่คิดจะทำแน่นอน แต่ผมก็ยังรักและห่วง คิดถึงแฟนเก่าอยู่เสมอไม่เคยเปลี่ยน ไม่เคยลืมช่วงเวลาดีๆ
ยังคงจำได้เกือบทุกเรื่องที่ผ่านมา เหมือนว่ามันเพิ่งจะผ่านมาไม่นาน
ปัญหาอีกอย่าง คือ เราอยู่ไกลกัน ผมอยากมีแฟนที่อยู่ใกล้ๆ ผมก็เคยคุยกับแฟนนะ ซึ่งแฟนก็เข้าใจจุดๆนี้ ระหว่างที่คบกัน แฟนก็เลยไม่ค่อยจะพูดถึงเรื่องนี้ เพราะเข้าใจและคิดเหมือนกัน ว่ามันเป็นจุดอ่อนสำหรับคนที่คบกันไกลๆ ตอนนี้ผมลองคุยๆกับแฟนเก่า ถึงแม้จะบอกว่าลองคบกันในฐานะเพื่อนที่ดี แต่ในใจผมและการกระทำของผมยังเป็นเหมือนเดิมอยู่เลย ยังใส่ใจ ยังเป็นห่วง และยังรักเธอเหมือนที่ผ่านๆมา แต่ก็ยังมีระยะห่าง ผมพยายามวางตัวให้พยายามเป็นเพื่อน แต่ก็เหมือนว่าที่ห่างกันไปนั้นไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมอยากจะเปิดใจคุยกับเธอแต่ก็ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงดี และไม่รู้ว่าต้องการให้มันเป็นแบบไหนดี ซึ่งผมอยากคุยกับเธอให้รู้เรื่องและเข้าใจกัน
ผมบอกแฟนเก่าผมนะว่า รู้สึกแปลกๆเนอะ แต่ก็รู้สึกอย่างบอกไม่ถูก ไม่รู้จะพูดยังไงดี แฟนเก่าผมบอกว่า แค่รู้สึกดีก็พอแล้ว อย่างอื่นช่างมันเถอะ...
ขอบคุณครับ.
เรื่องของ "แฟนเก่า"
ผมเป็นคนขี้เหงา แต่ก็ชอบอยู่คนเดียว แปลกๆเนอะ 555+ เป็นคนมีโลกส่วนตัว บางทีก็อารมดี กวนตีน บางทีก็เงียบขรึมไม่ใช่ว่าเก๊กนะ แต่ผมเป็นคนนิ่งๆ เพราะขี้อาย บางทีตื่นเต้นมากๆ จะมีเหงื่อออกทั่วตัว หน้าแดง หูแดง รู้สึกประหม่ามากๆ น่าอายจริงๆ แต่มันก็เป็นไปเองโดยธรรมชาติ
ผมรู้สึกว่าผมหลงรักแฟนเก่าอีกครั้ง ไม่ใช่ว่าผมเหงานะ เพราะตั้งแต่ที่ไม่ได้คุยกันมาประมาณ 7-8 เดือน หรือตั้งแต่ 4-5 เดือนตั้งแต่เลิกคุยกันผมก็รู้สึกดีๆ ไม่เคยลืม ยังคิดถึง ยังเป็นห่วงอยู่ตลอด อยู่แม้ถึงว่าจะมีเรื่องเข้าใจกันผิด ผมเป็นคนคิดมาก ชอบคิดอะไรไปเอง แล้วแฟนผมเป็นคนไม่ชอบง้อใคร เป็นคนมีทิฐิในตัวเองสูงมาก (แต่ประมาณว่าปากแข็ง แต่ในใจไม่ใช่) ผมก็เคยโทไปหานะแต่เธอไม่เคยรับสายเลย ตอนเลิกผมลบทุกอย่าง ลบเบอแต่ก้ยังจำเบอได้อยู่ แม้ว่าจะลบไปแล้วก็ตาม
ที่เลิกคุยกันเพราะว่า แฟนผมไม่ค่อยมีเวลาให้กันเหมือนเมื่อก่อน อีกอย่างตั้งแต่ผมเริ่มทำงานใหม่ๆ ผมก็คุยกับแฟนน้อยลง บอกว่าดูหนังบ้าง เล่นเกมบ้าง แต่ผมก็ไม่เคยคิดนอกใจคุยกับคนอื่น ซึ่งตอนนั้นผมก็เฉยๆ แต่พอมาคิดย้อนกลับดูผมก็มีส่วนผิดเหมือนกันที่สนใจแฟนน้อยลงเหมือนกัน ยอมรับน่ะว่าบางทีก็รู้สึกเบื่อๆเหมือนกันแต่ก็ไม่เคยรักน้อยลง อาจจะเป็นเพราะว่ามีกิจกรรมร่วมกันน้อยลง คุยกันน้อยลง เลยรู้สึกห่างเหินกัน
ผมกับแฟนเก่าคบกันมา 4 ปี 8 เดือน รู้จักในโลกออนไลน์ แต่ยังไม่เคยเจอกันจริงๆ เพราะแฟนผมอยู่เชียงใหม่ ผมอยู่กรุงเทพ ผมไม่ค่อยมีตังและก็ไปไหนไม่ค่อยเป็น แฟนผมเป็นห่วงเลยยังไม่ให้มา ก็เคยคุยๆกันหลายๆ ครั้ง แฟนก็บอกว่าสักวันแหละคงได้เจอกัน แฟนผมนับถือคริสเหมือนกัน แต่คนละนิกาย ก็พอคุยกันรู้เรื่อง แฟนผมน่ารักนะ นิสัยก็โอเคร ก็มีเสียแค่เรื่องอารมณ์ร้อน เอาแต่ใจตัวเอง นอกนั้นดีหมด ทะเลาะกันก็มีบ่อยมากบางที แต่บางทีก็ไม่ทะเลาะกันเลยก็มีจนแบบบางช่วงรู้สึกแปลกใจมาก เคยมาคุยๆกันแปลกดีเนอะเราไม่เทะเลาะกันเลย เคยมีทะเลาะกันจนแฟนผมบอกเลิก ผมร้องไห้จะเป็นจะตาย 555+ เพราะผมเป็นคนทำให้เธอเข้าใจผมผิด ง้ออยู่หลายวันเลย ท้อใจมาก T^T
ผมยังคิดเหมือนเดิมอยู่ว่าผมไม่เหมาะกับใครหรอก ผมเหมาะที่จะอยู่คนเดียวมากกว่า แต่ถามว่าผมอยากมีแฟนมั้ย ผมอยากมีแฟนที่ดีและผมอยากให้คนที่ผมคบแล้วรู้สึกว่าโชคดีที่มีผมเป็นแฟน ซึ่งในตอนนี้ผมยังไม่มีความพร้อม ยังไม่มีความสามารถในการดูแลใครได้เป็นอย่างดี ยังไม่ค่อยมีความรับผิดชอบเพียงพอ ยังไม่สามารถดูแลครอบครัวได้ดี ผมชอบมองว่าตัวเองด้อยกว่าคนอื่นตลอด ซึ่งมันก็เป็นเรื่องจริงซะด้วย ผมรู้สึกว่าผมเป็นคนไม่เอาไหน ทำอะไรไม่เก่งซักอย่าง ไม่มีความมั่นใจในตัวเอง ไม่มีความเป็นผู้นำ ซึ่งมันควรจะเป็นจุดสำคัญของผู้ชาย ซึ่งเป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดี และอีกเรื่องนึง คือ เรื่อง ฐานะ การเงิน การทำงาน ผมคิดว่ายังไม่มีความมั่นคงพอที่จะดูแลใคร ลำพังตัวเองกับครอบครัวก็แค่พออยู่ได้ ไม่ได้ลำบากอะไร แต่ก็ไม่สบายเหมือนคนอื่นๆ พออยู่พอกิน พอมีพอเพียง ไม่มีหนี้อะไรมากที่ไม่จำเป็น ผมไม่อยากให้ใครมาลำบาก หรือตกต่ำเพื่อมาทนคบกับผม ผมอยากให้แฟนสบายมากกว่า อยากให้แฟนมีความสุข ซึ่งถ้าคนที่ผมรักไม่มีความสุขผมคงจะลำบากใจแน่ๆ ผมยอมน่ะ ถ้าแฟนเจอคนที่ดีกว่า มีความสามารถในการดูแลคนที่ผมรักให้มีความสุขมากกว่า ทั้งกายและใจ ถึงแม้ผมจะเสียใจมากๆ แต่ผมก็จะยินดีและดีใจกับแฟนด้วย ผมไม่ได้ต้องการชีวิตเลิศหรู ผมพอใจและอยากมีชีวิตแค่ธรรมดาๆก็พอใจแล้ว แต่สำหรับแฟนผม ผมอยากให้เธอมีความสุข ผมยอมได้ทุกอย่าง ผมยอมลดศักศรี ผมยอมขอโทษแม้จะเป็นฝ่ายผิด ผมให้อภัยได้ทุกอย่าง ผมยอมทุกอย่าง ถ้ามันทำให้เธอสบายใจ สำหรับผมศักศรีไม่สำคัญเท่าความรัก
ผมก็อยากกลับไปคบกับแฟนเก่าเหมือนกันนะ แต่ผมเสียความมั่นใจในการคบคนอื่นไปแล้ว รู้สึกปลง คิดว่าตัวเองไม่ดีพอ ในใจลึกๆ ยังกลัวการคบคนอื่น เพราะว่าก่อนนี้ประมาณสัก 3 เดือนที่ผ่านมา ผมลองไปคุยกับผู้หญิงคนอื่น ทำความรู้จัก 3 คน แต่ก็คุยทีละคน เพราะผมเป็นคนจริงจังมากกับเรื่องความรัก แต่ก็คุยกันไม่ค่อยรู้เรื่อง เพราะความแตกต่างกัน รสนิยมอะไรอีกหลายๆอย่าง เหมือนผมยังมีนิสัยเด็กๆมีความคิดเด็กๆ เพราะผมไม่ค่อยรู้จักคนเยอะ
เลยมีความคิดแคบๆ แต่ผมก็เป็นคนที่พยายามมองโลกในแง่ดี อีกอย่างผมสลับรางไม่เป็น แค่คุยคนเดียวให้ความสนใจคนๆนึงผมก็ว่าเหนื่อยละ ถ้าจะคุยหลายๆคน ผมไม่ไหว+ไม่ชอบด้วย เกลียดและไม่คิดจะทำแน่นอน แต่ผมก็ยังรักและห่วง คิดถึงแฟนเก่าอยู่เสมอไม่เคยเปลี่ยน ไม่เคยลืมช่วงเวลาดีๆ
ยังคงจำได้เกือบทุกเรื่องที่ผ่านมา เหมือนว่ามันเพิ่งจะผ่านมาไม่นาน
ปัญหาอีกอย่าง คือ เราอยู่ไกลกัน ผมอยากมีแฟนที่อยู่ใกล้ๆ ผมก็เคยคุยกับแฟนนะ ซึ่งแฟนก็เข้าใจจุดๆนี้ ระหว่างที่คบกัน แฟนก็เลยไม่ค่อยจะพูดถึงเรื่องนี้ เพราะเข้าใจและคิดเหมือนกัน ว่ามันเป็นจุดอ่อนสำหรับคนที่คบกันไกลๆ ตอนนี้ผมลองคุยๆกับแฟนเก่า ถึงแม้จะบอกว่าลองคบกันในฐานะเพื่อนที่ดี แต่ในใจผมและการกระทำของผมยังเป็นเหมือนเดิมอยู่เลย ยังใส่ใจ ยังเป็นห่วง และยังรักเธอเหมือนที่ผ่านๆมา แต่ก็ยังมีระยะห่าง ผมพยายามวางตัวให้พยายามเป็นเพื่อน แต่ก็เหมือนว่าที่ห่างกันไปนั้นไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมอยากจะเปิดใจคุยกับเธอแต่ก็ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงดี และไม่รู้ว่าต้องการให้มันเป็นแบบไหนดี ซึ่งผมอยากคุยกับเธอให้รู้เรื่องและเข้าใจกัน
ผมบอกแฟนเก่าผมนะว่า รู้สึกแปลกๆเนอะ แต่ก็รู้สึกอย่างบอกไม่ถูก ไม่รู้จะพูดยังไงดี แฟนเก่าผมบอกว่า แค่รู้สึกดีก็พอแล้ว อย่างอื่นช่างมันเถอะ...
ขอบคุณครับ.