ผมเพิ่งเลิกกับแฟนที่คบกันมา 4 ปี ตลอดเวลาที่คบกันรักกันดีมากครับ เธอเป็นผู้หญิงที่ดีมาก ๆ ครับ แต่แล้ววันหนึ่งก็มาถึงจุดเปลี่ยน
วันที่เราต้องออกไปฝึกงานครับ ผมเลือกไปอยู่ไกลเธอ โดยตอนนั้นเธอก็ขอร้องเอาไว้ว่าให้อยู่ด้วยกัน
แต่ผมก็เลือกมาฝึกงานที่ห่างจากเธอมา 30 กม.ครับ ยังอยู่จังหวัดเดียวกัน
ฝึกงานเทอมแรก เป็นครั้งแรกที่เราได้ห่างกันครับ จะมีได้พบกันตอนวันเสาร์กับอาทิด ผมก็ไปหาเธอเป็นประจำนะครับ
ถ้าอาทิดไหนไม่ว่างเธอก็มาหาผม
แต่เธอก็บ่นมาตลอดครับ ว่า เหงา เคยอยู่ด้วยกันมาตลอด อะไรอย่างงี้ แล้วไม่มีผมอยู่ด้วย กลับมาอยู่ด้วยกันได้มั้ย
ผมก็อธิบายเหตุผลโง่ๆ ที่เลือกมาอยู่ไกลเธอว่า
"เวลาเราจบไปแล้วไม่ได้ทำงานที่เดียวกัน เราจะได้ชินไง ทนอีกนิดนึงนะ เดี๋ยวพอแต่งงานแล้วเราจะได้อยู่ด้วยกันไปตลอดเลย"
แต่เรื่องมันก็เกิดขึ้นก่อนครับ
ช่วงฝึกงานเทอมสองผมไม่ค่อยมีเวลาให้เธอครับ เพราะที่ทำงานต้องออกทำกิจกรรมบ่อย ๆ แต่ก็ยังไปหากันนะครับ
ก่อนจะเลิกกันประมาณหนึ่งเดือน ผมสังเกตุได้ถึงความ ห่างเหิน ยกตัวอย่างเช่น ปกติ เวลา ผมงอน นี่ไม่ต้องรอ ให้งอนนานครับ เธอจะง้อ
แทบทันที แต่ตอนนี้ไม่แล้วครับ ผมงอนนี่ เธอก็ไม่ใส่ใจ ไม่ว่าอะไร ชวนไปไหนดูเหม่อ ๆ ผมก็ถามเธอตลอดนะครับ ทำไมเป็นงี้หรอ
คุยกับใครอยู่หรือป่าว เธอก็บอกว่าไม่ (ซึ่งเราสองคนมักจะพูดกันประจำครับว่าถ้าใครมีคนใหม่ให้บอกกันตรงๆนะ อย่าหลอกกัน)
ผมก็ด้วยความเชื่อใจ ผู้หญิงที่ดีกับผมมาตลอดเวลา เธอแทบที่จะไม่ทำอะไรให้ผมเสียใจ ดูแลเก่ง เอาใจเก่ง เวลาผมป่วยนี่ดูแลไม่เคยขาด
ซึ่งผมรักเธอมาก และไม่คิดว่าเธอจะมีใครแน่นอน
จนเวลาผ่านไป ผม ก็ถาม เธอตลอดครับ ว่า อาการเฉยชานี่ คืออะไร เธอก็บอกว่าไม่มีอะไรตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมก็โอเค ไม่ใส่ใจอะไร
แต่พอเมื่อวาน ผมคิดว่า มันชักผิดปกติไปแล้ว จนผมรู้สึกได้ว่าเหมือนจะอกหัก ก็คะยั้นคะยอ เธอทั้งวันทางเฟสบุค
เธอก็ได้แต่ขอโทษ ๆๆๆๆๆ ทั้งวัน ไม่พูดอะไร ผมก็เลยโทรไปหาเธอ เธอก็ไม่รับ วันนั้น ผม โทไป 40 กว่าสาย ผมเลยคิดว่า
เอาล่ะ กุโดนทิ้ง แน่ ๆ พอผ่านไปอีกวันนึง เลยพยายาม โทรหาเธอจนเธอรับ ผมก็ถามเลย
ผม: คุยกับใครอยู่ใช่มั้ย
เธอ : ค่ะ เค้าเหงา เค้าขอโทษ เค้าคิดว่าจะคุยให้มันผ่านช่วงนี้ไปเฉย ๆ
ผม : แต่ตอนนี้รักเขาแล้วใช่มั้ย
เธอ : ค่ะ
(ผมนี่ตัวชา หน้าชา หายใจไม่ออก เหมือนคนเอามีดมาแทงตรงกลางหัวใจ มันอธิบายไม่ถูกครับ T_T)
ก็รวบรวมสติถามเธอต่อว่า
ผม : มาหากันแล้วใช่มั้ย
เธอ : ค่ะ
พอถึงตอนนี้ น้ำตามันมาจากไหนก็ไม่รู้ครับ มันร้องไห้เหมือนเด็กขี้แย ร้องจนข้าง ๆ บ้าน ได้ยิน ผมแทบไม่อยากเชื่อหูตัวเอง
หลังจากนั้นคุยอะไรไปผมก็ไม่รู้ครับ ฟูมฟายไปยกใหญ่ พอวางสาย ก็พยายามข่มตานอนให้หลับ ทั้งในใจนี่คิดไปไกลแค่ไหนก็ไม่รู้
พอเช้ามาไปทำงาน นี่ จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว อะไรก็ไม่รู้ ไม่เป็นอันทำงาน
วันนี้ก็เลยตัดสินใจโทไปหาเธออีกที ว่าขอกลับไปได้มั้ย มีโอกาสมั้ย ขอกลับไปแก้ตัว ที่ต้องปล่อยให้เธอเหงา ขอโทษได้มั้ย ที่ทำให้ต้องอยู่คนเดียว
แต่เหมือนว่าเธอรักเค้าคนนั้นหมดหัวใจไปแล้ว
ผมไม่รู้จะทำยังไงครับ ตอนนี้ ตี สอง กว่า นอนไม่หลับ ว่าที่แม่ของลูกผม กำลังจะหายไป จากชีวิตผม ผมไม่น่าโง่ คิดสั้น ๆให้เธออยู่คนเดียวเลย
ผมได้แต่เสียดาย การตัดสินใจของตัวเอง ตอนนี้ไม่รู้จะไปทางไหนต่อครับ มืดแปดด้านไปหมด
ขอบคุณที่รับฟังครับ T_T อาจจะจำผิด ๆ ถูก ๆ นะครับ ตอนนี้ ไม่ไหวจริง ๆ
ผมอกหักครับ ควรทำยังไงต่อไปดี T_T
วันที่เราต้องออกไปฝึกงานครับ ผมเลือกไปอยู่ไกลเธอ โดยตอนนั้นเธอก็ขอร้องเอาไว้ว่าให้อยู่ด้วยกัน
แต่ผมก็เลือกมาฝึกงานที่ห่างจากเธอมา 30 กม.ครับ ยังอยู่จังหวัดเดียวกัน
ฝึกงานเทอมแรก เป็นครั้งแรกที่เราได้ห่างกันครับ จะมีได้พบกันตอนวันเสาร์กับอาทิด ผมก็ไปหาเธอเป็นประจำนะครับ
ถ้าอาทิดไหนไม่ว่างเธอก็มาหาผม
แต่เธอก็บ่นมาตลอดครับ ว่า เหงา เคยอยู่ด้วยกันมาตลอด อะไรอย่างงี้ แล้วไม่มีผมอยู่ด้วย กลับมาอยู่ด้วยกันได้มั้ย
ผมก็อธิบายเหตุผลโง่ๆ ที่เลือกมาอยู่ไกลเธอว่า
"เวลาเราจบไปแล้วไม่ได้ทำงานที่เดียวกัน เราจะได้ชินไง ทนอีกนิดนึงนะ เดี๋ยวพอแต่งงานแล้วเราจะได้อยู่ด้วยกันไปตลอดเลย"
แต่เรื่องมันก็เกิดขึ้นก่อนครับ
ช่วงฝึกงานเทอมสองผมไม่ค่อยมีเวลาให้เธอครับ เพราะที่ทำงานต้องออกทำกิจกรรมบ่อย ๆ แต่ก็ยังไปหากันนะครับ
ก่อนจะเลิกกันประมาณหนึ่งเดือน ผมสังเกตุได้ถึงความ ห่างเหิน ยกตัวอย่างเช่น ปกติ เวลา ผมงอน นี่ไม่ต้องรอ ให้งอนนานครับ เธอจะง้อ
แทบทันที แต่ตอนนี้ไม่แล้วครับ ผมงอนนี่ เธอก็ไม่ใส่ใจ ไม่ว่าอะไร ชวนไปไหนดูเหม่อ ๆ ผมก็ถามเธอตลอดนะครับ ทำไมเป็นงี้หรอ
คุยกับใครอยู่หรือป่าว เธอก็บอกว่าไม่ (ซึ่งเราสองคนมักจะพูดกันประจำครับว่าถ้าใครมีคนใหม่ให้บอกกันตรงๆนะ อย่าหลอกกัน)
ผมก็ด้วยความเชื่อใจ ผู้หญิงที่ดีกับผมมาตลอดเวลา เธอแทบที่จะไม่ทำอะไรให้ผมเสียใจ ดูแลเก่ง เอาใจเก่ง เวลาผมป่วยนี่ดูแลไม่เคยขาด
ซึ่งผมรักเธอมาก และไม่คิดว่าเธอจะมีใครแน่นอน
จนเวลาผ่านไป ผม ก็ถาม เธอตลอดครับ ว่า อาการเฉยชานี่ คืออะไร เธอก็บอกว่าไม่มีอะไรตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมก็โอเค ไม่ใส่ใจอะไร
แต่พอเมื่อวาน ผมคิดว่า มันชักผิดปกติไปแล้ว จนผมรู้สึกได้ว่าเหมือนจะอกหัก ก็คะยั้นคะยอ เธอทั้งวันทางเฟสบุค
เธอก็ได้แต่ขอโทษ ๆๆๆๆๆ ทั้งวัน ไม่พูดอะไร ผมก็เลยโทรไปหาเธอ เธอก็ไม่รับ วันนั้น ผม โทไป 40 กว่าสาย ผมเลยคิดว่า
เอาล่ะ กุโดนทิ้ง แน่ ๆ พอผ่านไปอีกวันนึง เลยพยายาม โทรหาเธอจนเธอรับ ผมก็ถามเลย
ผม: คุยกับใครอยู่ใช่มั้ย
เธอ : ค่ะ เค้าเหงา เค้าขอโทษ เค้าคิดว่าจะคุยให้มันผ่านช่วงนี้ไปเฉย ๆ
ผม : แต่ตอนนี้รักเขาแล้วใช่มั้ย
เธอ : ค่ะ
(ผมนี่ตัวชา หน้าชา หายใจไม่ออก เหมือนคนเอามีดมาแทงตรงกลางหัวใจ มันอธิบายไม่ถูกครับ T_T)
ก็รวบรวมสติถามเธอต่อว่า
ผม : มาหากันแล้วใช่มั้ย
เธอ : ค่ะ
พอถึงตอนนี้ น้ำตามันมาจากไหนก็ไม่รู้ครับ มันร้องไห้เหมือนเด็กขี้แย ร้องจนข้าง ๆ บ้าน ได้ยิน ผมแทบไม่อยากเชื่อหูตัวเอง
หลังจากนั้นคุยอะไรไปผมก็ไม่รู้ครับ ฟูมฟายไปยกใหญ่ พอวางสาย ก็พยายามข่มตานอนให้หลับ ทั้งในใจนี่คิดไปไกลแค่ไหนก็ไม่รู้
พอเช้ามาไปทำงาน นี่ จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว อะไรก็ไม่รู้ ไม่เป็นอันทำงาน
วันนี้ก็เลยตัดสินใจโทไปหาเธออีกที ว่าขอกลับไปได้มั้ย มีโอกาสมั้ย ขอกลับไปแก้ตัว ที่ต้องปล่อยให้เธอเหงา ขอโทษได้มั้ย ที่ทำให้ต้องอยู่คนเดียว
แต่เหมือนว่าเธอรักเค้าคนนั้นหมดหัวใจไปแล้ว
ผมไม่รู้จะทำยังไงครับ ตอนนี้ ตี สอง กว่า นอนไม่หลับ ว่าที่แม่ของลูกผม กำลังจะหายไป จากชีวิตผม ผมไม่น่าโง่ คิดสั้น ๆให้เธออยู่คนเดียวเลย
ผมได้แต่เสียดาย การตัดสินใจของตัวเอง ตอนนี้ไม่รู้จะไปทางไหนต่อครับ มืดแปดด้านไปหมด
ขอบคุณที่รับฟังครับ T_T อาจจะจำผิด ๆ ถูก ๆ นะครับ ตอนนี้ ไม่ไหวจริง ๆ