สวัสดีครับเพื่อนๆทุกคนผมมีเรื่องเล่าที่เกลี่ยวกับตัวของผมเอง มันเป็นของความรักๆใคร่ๆครับ
ผมขอย้อนไปในช่วงวัยที่ผมยังเด็กอยู่อายุประมาณ17กว่าๆผมเป็นที่ไม่ใฝ่เรียนสักเท่าไร จบแค่ม.3แค่ผมยังคงเรียนต่อ กศน ม.ปลายอยู่ ผมก็ทำงานไปเรียนไปแต่งานที่ผมเริ่มทำนั้นเป็นงานโรงานครับซึ้งแถวบ้านที่ผมอยู่นั้นจะมีโรงงานอุสาหกรรมเยอะมากผมเลยได้สมัคและทำงานงานที่โรงงานแห่งนึงอย่างว่าและครับงานโมงงานมักจะทำงานเป็นกะโรงงานที่ผมทำนั้นมีกันอยู่2กะคือเช้ากับกลางคืน ซึ่งผมได้งานที่เข้าแต่กะกลางคืนเท่านั้นตอนนั้นก็รู้สึกได้ไว่าตัวเองเป็นคนกลางคืนไม่แล้วเช้าเลิกงานนอนตกค่ำๆก็ตื่นไปทำงานทำแบบอยู่เกือบๆ7เดือน อ้อ ผมอาศัยอยู่ที่บ้านตลอดเวลาวันหยุดหรือเวลาว่างๆผมก็เดินห้างบ่างหรือตามตลาดตอนกลางคืนบ่าง ก็เที้ยวคนเดี่ยวทำอะไรต่ออะไรคนเดียวมาตลอด มีอยู่วันนึงผมก็ทำงานตามปกติของผม พอดีเวลาว่างๆผมก็จะเป็นเฟสบุคบ่างตามพาสาคนทั้วๆไปและครับที่ติดโลกของโซเชี่ยว เวลานั้นประมานเกือบ5ทุ่มเห็นจะได้ก็ได้มีบุคคลปิดสนาได้ทักผมมา มเราก็เอ๋ไครหว่ารูปโปรไฟรไม่ไม่มีมีแต่รูปกาตูนอ้วนๆผมก็ตอบกลับไปตามปกติและครับเพราะไครทักทายผมรู้จักบ่างไม่รู้จักบ่างก็ตอบๆหมดและเรียกได้ว่าแก้เหงาได้บ่าง ผมก็คุยไปทำงานไปเราคุยกับเกือบตี3เค้าก็ขอตัวไปนอนก่อนซึ่งสิ่งที่เราคุยทำไห้รู้เรากันแบบสนุกมากผมรู้สึกว่าเหมือนเรารู้จักกันมาก่อนหรือป่าว คนที่ผมคุยด้วยในคือนั้นเค้าชื่อว่า พี่อ้วน^^*
เราไช้เวลาคุยกันแบบนี้เกือบ3อาทิตย์เค้าจะคุยกับผมทุกคืนเวลาที่ผมทำงานผมก็แอบสงสัยว่าทำไมเค้านอนดึกจังบ่างทีก็คุยกับผมยังเช้าเลยซึ่งมันทำให้ผมรู้ดีที่มีเพื่อนคุย แล้วเราก็เลยตัดสินใจนัดเจอกันหลังจากผมเลิกตอนเช้าพอดีมันตรงกับวันหยุดผมดีเลยทำไห้ผมว่างเลยนัดกันว่าเจอกันที่ห้างแห่งนึงแถวๆรังสิตผมไปถึงประมาน9โมงกว่าๆก็รอแปปนึงเค้าบอกจะออกมารับยื่นรอประมาน20นาทีเห็นจะได้เค้าก็ขับมอไซร์มาเรียกผม เอ่มใช่ไหม?ครับ สิ่มที่เห็นเห็นเค้านั้นผมแอบตกใจ+ดีใจหน่อยว่าหน้ารักจัง เดี่ยวผมมาเล่าต่อนะครับ
สิ่งเล็กที่เรียกว่าความ คิดถึง!!
ผมขอย้อนไปในช่วงวัยที่ผมยังเด็กอยู่อายุประมาณ17กว่าๆผมเป็นที่ไม่ใฝ่เรียนสักเท่าไร จบแค่ม.3แค่ผมยังคงเรียนต่อ กศน ม.ปลายอยู่ ผมก็ทำงานไปเรียนไปแต่งานที่ผมเริ่มทำนั้นเป็นงานโรงานครับซึ้งแถวบ้านที่ผมอยู่นั้นจะมีโรงงานอุสาหกรรมเยอะมากผมเลยได้สมัคและทำงานงานที่โรงงานแห่งนึงอย่างว่าและครับงานโมงงานมักจะทำงานเป็นกะโรงงานที่ผมทำนั้นมีกันอยู่2กะคือเช้ากับกลางคืน ซึ่งผมได้งานที่เข้าแต่กะกลางคืนเท่านั้นตอนนั้นก็รู้สึกได้ไว่าตัวเองเป็นคนกลางคืนไม่แล้วเช้าเลิกงานนอนตกค่ำๆก็ตื่นไปทำงานทำแบบอยู่เกือบๆ7เดือน อ้อ ผมอาศัยอยู่ที่บ้านตลอดเวลาวันหยุดหรือเวลาว่างๆผมก็เดินห้างบ่างหรือตามตลาดตอนกลางคืนบ่าง ก็เที้ยวคนเดี่ยวทำอะไรต่ออะไรคนเดียวมาตลอด มีอยู่วันนึงผมก็ทำงานตามปกติของผม พอดีเวลาว่างๆผมก็จะเป็นเฟสบุคบ่างตามพาสาคนทั้วๆไปและครับที่ติดโลกของโซเชี่ยว เวลานั้นประมานเกือบ5ทุ่มเห็นจะได้ก็ได้มีบุคคลปิดสนาได้ทักผมมา มเราก็เอ๋ไครหว่ารูปโปรไฟรไม่ไม่มีมีแต่รูปกาตูนอ้วนๆผมก็ตอบกลับไปตามปกติและครับเพราะไครทักทายผมรู้จักบ่างไม่รู้จักบ่างก็ตอบๆหมดและเรียกได้ว่าแก้เหงาได้บ่าง ผมก็คุยไปทำงานไปเราคุยกับเกือบตี3เค้าก็ขอตัวไปนอนก่อนซึ่งสิ่งที่เราคุยทำไห้รู้เรากันแบบสนุกมากผมรู้สึกว่าเหมือนเรารู้จักกันมาก่อนหรือป่าว คนที่ผมคุยด้วยในคือนั้นเค้าชื่อว่า พี่อ้วน^^*
เราไช้เวลาคุยกันแบบนี้เกือบ3อาทิตย์เค้าจะคุยกับผมทุกคืนเวลาที่ผมทำงานผมก็แอบสงสัยว่าทำไมเค้านอนดึกจังบ่างทีก็คุยกับผมยังเช้าเลยซึ่งมันทำให้ผมรู้ดีที่มีเพื่อนคุย แล้วเราก็เลยตัดสินใจนัดเจอกันหลังจากผมเลิกตอนเช้าพอดีมันตรงกับวันหยุดผมดีเลยทำไห้ผมว่างเลยนัดกันว่าเจอกันที่ห้างแห่งนึงแถวๆรังสิตผมไปถึงประมาน9โมงกว่าๆก็รอแปปนึงเค้าบอกจะออกมารับยื่นรอประมาน20นาทีเห็นจะได้เค้าก็ขับมอไซร์มาเรียกผม เอ่มใช่ไหม?ครับ สิ่มที่เห็นเห็นเค้านั้นผมแอบตกใจ+ดีใจหน่อยว่าหน้ารักจัง เดี่ยวผมมาเล่าต่อนะครับ