แก้ไขหัวข้อกระทู้ *ไม่เข้าใครออกใคร
มีพี่คนนึงที่รู้จักกันไม่กี่เดือน ก็สนิทประมาณนึง มาชวนให้ไปช่วยขายของที่ตลาดกลางคืนวันศุกร์ เสาร์ อาทิตย์
เค้ามีร้านประจำอยู่แล้วขายอย่างอื่น แต่อยากเปิดหน้าร้านขายน้ำเสริมด้วย
เราก็โอเคตกลง แต่ติดปัญหากลับดึก เค้าบอกว่ามาส่งที่หน้าหมู่บ้านเค้าได้
ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านเราค่ะ เราต้องนั่งแท็กซี่เข้าบ้านอีก ก็คิดว่าไม่เป็นไร
เราบอกเค้าไว้ว่าอยากขายอย่างอื่นเสริมด้วย เราก็ซื้ออุปกรณ์บางอย่างเอาไว้ล่วงหน้า
พอถึงวันที่จะไปขายของวันแรก ต้องไปน้ำซื้อที่แมคโคร
ตอนแรกเค้าบอกว่าอย่าเพิ่งซื้อของของเรา ให้ซื้อของเค้าก่อน เราก็โอเค
แต่พอไปถึง บอกว่าให้เราเอาเงินมาลงซื้อน้ำด้วย
สมมุติตัวเลขลงทุนคนละ 2500
จริงๆ ก็ไม่พอใจนะ แต่คิดว่าไม่เป็นไรช่วยๆกัน อาจจะขายดีก็ได้
สรุปเราก็ไม่ได้ขายของที่เราอยากขายค่ะ
เหตุเพราะ 1 ไม่มีเงินลงทุนแล้ว
2 เค้าพยายามจัดแจงว่าเราต้องขายอย่างไรบ้าง ซึ่งเราไม่โอเคค่ะ เลยไม่มีอารมณ์จะขาย
ตั้งแต่วันแรกที่ตั้งร้าน บอกได้เลยว่าเราเริ่มไม่พอใจหลายๆอย่าง เช่น เรายกของหนักคนเดียว
เค้าคอยสั่งคอยกำกับว่าเราต้องทำยังไง อันนี้พอเข้าใจได้เพราะว่าวันแรก อะไรยังไม่ลงตัว
ทุกครั้งที่ซื้อน้ำส่วนใหญ่เราเป็นคนยกของขึ้นรถ เค้าอาจจะมาช่วยบ้าง (แทบนับครั้งเลย)
มีครั้งเดียวที่เค้าต้องซื้อน้ำเอง พอถึงร้านเค้าไม่แตะของสักชิ้นเลยจ้า เรายกเองหมด
ซึ่งปกติเราก็ยกเองคนเดียวอยู่แล้ว
เวลาเอาของสต็อกเก็บไว้ในร้าน เค้าก็ไม่เคยช่วยค่ะ ถ้าเรายังทำไม่เสร็จ
หรือวางไม่ถูกใจเค้าก็บอกให้เราไปจัดใหม่
เค้ามีปัญหากับร้านข้างๆ ครั้งแรกที่ขายพยายามให้เราวางถึงน้ำชิดเส้นแบ่ง
แต่เราเขยิบเข้ามาหน่อยเค้าไม่ยอมค่ะ
มาหยิกเอวเลยเฉยเลย บอกเลยว่าเจ็บมาก
ไม่เคยมีใครกล้ามาทำแบบนี้กับเรายกเว้นคุณครูสมัยเรียน
อะไรที่เค้าสามารถทำเองได้ ต้องใช้เราตลอด เช่น ตักน้ำแข็งใส่กระติกส่วนตัวของเค้า
ให้หยิบน้ำที่เค้าอยากจะกิน เราต้องเสียเวลาเดินไปหลังร้านเพื่อเอาขวดใหญ่มาแช่
(เพราะน้ำบางอย่างแช่ให้ลูกค้าไว้แค่ขวดเดียว ตู้แช่ขนาดจำกัดค่ะ)
ให้เรารินน้ำให้ เติมน้ำแข็งให้ แช่ของให้ อยากได้น้ำเอาไปถูพื้นก็ให้เราตักให้
เค้ามีนิสัยเจ้าอารมณ์ เอาตัวเองเป็นศูนย์กลาง เหวี่ยงได้เหวี่ยง
เวลาตัวเองทำผิดเงียบ ความผิดคนอื่นคือโวยวาย เวลานัดมาเจอกัน เราช้าไม่ได้ค่ะ โทรจิกโทรตาม
เรายอบรับว่าหลายๆครั้งเราแกล้งเองแหล่ะ เพราะมันรู้สึกไม่มีความสุขเลย
ไม่อยากเจอหน้า ไม่อยากได้ยินเสียง เปิดเพลงฟังใส่หูฟังแค่เสียงรอดออกมาก็ว่าแล้วค่ะ
ตลอดที่เจอกันเราใช้วิธีเงียบ ไม่คุย (นี่คือนิสัยส่วนตัวค่ะ เวลาไม่พอใจจะเงียบ เก็บๆๆแล้วรอวันระเบิด)
ฝากร้านกับเค้าไว้นานๆก็ไม่ได้นะคะ เราแค่เดินไปซื้อข้าวกิน แล้วที่ร้านข้าวมันคิวยาว ร้านข้าวก็อยู่ไกลค่ะ
เพราะตลาดมันกว้างใหญ่มาก โทรตามเลยค่ะ แทนที่เราจะซื้อกลับมากิน ก็เลยนั่งกินที่ร้านให้เค้ารอไปเลย
อีกเรื่องที่พิสดารไม่เคยเจอมาก่อน เวลาเค้าพาไปกินข้าว
เราก็กินด้วย ถ้าเค้ากินเสร็จ เค้าจะเดินไปที่รถเลยค่ะ แล้วเราต้องวิ่งตามไป
เวลาที่เราต้องเสียไปวันนึงกับร้านประมาณ 10-12 ชั่วโมง เริ่มตั้งแต่ต้องไปซื้อน้ำ
จนกว่าจะปิดเก็บของเสร็จ แล้วยังต้องทำบัญชีเองด้วยค่ะ
โดยส่วนตัวเรื่องงานหนักมันไม่ใช่ปัญหา แต่ปัญหาคือเราต้องทนกับนิสัยของเค้า
มันคิดว่าก็ถึงเวลาแล้วค่ะ ตลอดเวลาเราก็ไม่เคยบ่นนะคะ ว่าเราไม่ชอบเค้าตรงไหน
เพราะเราเกรงใจผู้ใหญ่อ่ะ ถ้าถึงวันต้องพูดมันคือวันแตกหัก นี่คือนิสัยเสียของเรา
แล้วมันก็มาถึงค่ะ (มีต่อ)
เงินทองไม่เข้าใจออกใครจริงๆ ร่วมลงทุนแค่หลักพัน แต่จำจนตาย
มีพี่คนนึงที่รู้จักกันไม่กี่เดือน ก็สนิทประมาณนึง มาชวนให้ไปช่วยขายของที่ตลาดกลางคืนวันศุกร์ เสาร์ อาทิตย์
เค้ามีร้านประจำอยู่แล้วขายอย่างอื่น แต่อยากเปิดหน้าร้านขายน้ำเสริมด้วย
เราก็โอเคตกลง แต่ติดปัญหากลับดึก เค้าบอกว่ามาส่งที่หน้าหมู่บ้านเค้าได้
ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านเราค่ะ เราต้องนั่งแท็กซี่เข้าบ้านอีก ก็คิดว่าไม่เป็นไร
เราบอกเค้าไว้ว่าอยากขายอย่างอื่นเสริมด้วย เราก็ซื้ออุปกรณ์บางอย่างเอาไว้ล่วงหน้า
พอถึงวันที่จะไปขายของวันแรก ต้องไปน้ำซื้อที่แมคโคร
ตอนแรกเค้าบอกว่าอย่าเพิ่งซื้อของของเรา ให้ซื้อของเค้าก่อน เราก็โอเค
แต่พอไปถึง บอกว่าให้เราเอาเงินมาลงซื้อน้ำด้วย
สมมุติตัวเลขลงทุนคนละ 2500
จริงๆ ก็ไม่พอใจนะ แต่คิดว่าไม่เป็นไรช่วยๆกัน อาจจะขายดีก็ได้
สรุปเราก็ไม่ได้ขายของที่เราอยากขายค่ะ
เหตุเพราะ 1 ไม่มีเงินลงทุนแล้ว
2 เค้าพยายามจัดแจงว่าเราต้องขายอย่างไรบ้าง ซึ่งเราไม่โอเคค่ะ เลยไม่มีอารมณ์จะขาย
ตั้งแต่วันแรกที่ตั้งร้าน บอกได้เลยว่าเราเริ่มไม่พอใจหลายๆอย่าง เช่น เรายกของหนักคนเดียว
เค้าคอยสั่งคอยกำกับว่าเราต้องทำยังไง อันนี้พอเข้าใจได้เพราะว่าวันแรก อะไรยังไม่ลงตัว
ทุกครั้งที่ซื้อน้ำส่วนใหญ่เราเป็นคนยกของขึ้นรถ เค้าอาจจะมาช่วยบ้าง (แทบนับครั้งเลย)
มีครั้งเดียวที่เค้าต้องซื้อน้ำเอง พอถึงร้านเค้าไม่แตะของสักชิ้นเลยจ้า เรายกเองหมด
ซึ่งปกติเราก็ยกเองคนเดียวอยู่แล้ว
เวลาเอาของสต็อกเก็บไว้ในร้าน เค้าก็ไม่เคยช่วยค่ะ ถ้าเรายังทำไม่เสร็จ
หรือวางไม่ถูกใจเค้าก็บอกให้เราไปจัดใหม่
เค้ามีปัญหากับร้านข้างๆ ครั้งแรกที่ขายพยายามให้เราวางถึงน้ำชิดเส้นแบ่ง
แต่เราเขยิบเข้ามาหน่อยเค้าไม่ยอมค่ะ
มาหยิกเอวเลยเฉยเลย บอกเลยว่าเจ็บมาก
ไม่เคยมีใครกล้ามาทำแบบนี้กับเรายกเว้นคุณครูสมัยเรียน
อะไรที่เค้าสามารถทำเองได้ ต้องใช้เราตลอด เช่น ตักน้ำแข็งใส่กระติกส่วนตัวของเค้า
ให้หยิบน้ำที่เค้าอยากจะกิน เราต้องเสียเวลาเดินไปหลังร้านเพื่อเอาขวดใหญ่มาแช่
(เพราะน้ำบางอย่างแช่ให้ลูกค้าไว้แค่ขวดเดียว ตู้แช่ขนาดจำกัดค่ะ)
ให้เรารินน้ำให้ เติมน้ำแข็งให้ แช่ของให้ อยากได้น้ำเอาไปถูพื้นก็ให้เราตักให้
เค้ามีนิสัยเจ้าอารมณ์ เอาตัวเองเป็นศูนย์กลาง เหวี่ยงได้เหวี่ยง
เวลาตัวเองทำผิดเงียบ ความผิดคนอื่นคือโวยวาย เวลานัดมาเจอกัน เราช้าไม่ได้ค่ะ โทรจิกโทรตาม
เรายอบรับว่าหลายๆครั้งเราแกล้งเองแหล่ะ เพราะมันรู้สึกไม่มีความสุขเลย
ไม่อยากเจอหน้า ไม่อยากได้ยินเสียง เปิดเพลงฟังใส่หูฟังแค่เสียงรอดออกมาก็ว่าแล้วค่ะ
ตลอดที่เจอกันเราใช้วิธีเงียบ ไม่คุย (นี่คือนิสัยส่วนตัวค่ะ เวลาไม่พอใจจะเงียบ เก็บๆๆแล้วรอวันระเบิด)
ฝากร้านกับเค้าไว้นานๆก็ไม่ได้นะคะ เราแค่เดินไปซื้อข้าวกิน แล้วที่ร้านข้าวมันคิวยาว ร้านข้าวก็อยู่ไกลค่ะ
เพราะตลาดมันกว้างใหญ่มาก โทรตามเลยค่ะ แทนที่เราจะซื้อกลับมากิน ก็เลยนั่งกินที่ร้านให้เค้ารอไปเลย
อีกเรื่องที่พิสดารไม่เคยเจอมาก่อน เวลาเค้าพาไปกินข้าว
เราก็กินด้วย ถ้าเค้ากินเสร็จ เค้าจะเดินไปที่รถเลยค่ะ แล้วเราต้องวิ่งตามไป
เวลาที่เราต้องเสียไปวันนึงกับร้านประมาณ 10-12 ชั่วโมง เริ่มตั้งแต่ต้องไปซื้อน้ำ
จนกว่าจะปิดเก็บของเสร็จ แล้วยังต้องทำบัญชีเองด้วยค่ะ
โดยส่วนตัวเรื่องงานหนักมันไม่ใช่ปัญหา แต่ปัญหาคือเราต้องทนกับนิสัยของเค้า
มันคิดว่าก็ถึงเวลาแล้วค่ะ ตลอดเวลาเราก็ไม่เคยบ่นนะคะ ว่าเราไม่ชอบเค้าตรงไหน
เพราะเราเกรงใจผู้ใหญ่อ่ะ ถ้าถึงวันต้องพูดมันคือวันแตกหัก นี่คือนิสัยเสียของเรา
แล้วมันก็มาถึงค่ะ (มีต่อ)