สิ่งที่แย่กว่าการไม่ได้รักกัน คือ การที่อยากอยู่ด้วยกันแต่เราเข้ากันไม่ได้

มีใครเป็นแบบผมบ้างครับ

คือผม กับแฟนก็เลิกกันมาหลายปีแล้วแหละครับ แต่เราก็ต่างยังไม่มีใคร

ก็อยู่ด้วยกันเรื่อยมา แต่ปัญหาคือเราทะเลาะกันทุกวัน แบบบางทีก็เล็กๆน้อยๆบางทีก็หนักมาก

แต่พอจะแยกกันไป ต่างคนต่างอยู่ สุดท้ายก็ต้องมาคุย มาอยู่ด้วยกันอยู่เหมือนเดิม

ในส่วนใจของผมลึกๆ ก็อยากอยู่กับเขาเหมือนเดิมนะครับ   ส่วนเขาผมว่าก็อาจจะอยากอยู่เหมือนกันนะแหละ คือเวลาพอจะตัดสินใจห่างกันที

เขาก็จะรั้งๆไว้แบบ ทำไมต้องแยกกันอะ ก็อยู่เป็นเพื่อนกันแบบนี้ไปก่อนซิ เรียนจบก็ค่อยแยกแบบจริงๆจังๆเพราะก็คงไม่ได้เจอกัน(อยู่กันคนละจังหวัดครับห่างไกลกันมาก)

คือ มันก็มีความสุขที่ได้อยู่ครับ เราอยู่กันมา 3-4 ปี นิสัยใจคอรู้กันหมดครับ แต่เหมือนเราก็ยังยอมรับในตัวอีกฝ่ายกันไม่ได้

เอาให้พูดง่ายๆก็คงเป็นประมาณ เราเข้ากันไม่ได้อะครับ

ตอนนี้ผมแบบเซงมาก บางทีก็รู้สึกเบื่อที่จะต้องทนอยู่แบบนี้ เหนื่อย แต่พอแยกกันมันก็คิดถึง เป็นห่วง

แต่ถ้าจะอยู่กันไปมันก็เหมือนเราพยายามฝืน บางทีเราคุยเล่นกับเพื่อนคนอื่นก็ปกตินะครับ แต่พอมาคุยกันเอง มันดูแปลกๆไม่ใช่

มีอะไรผมก็เล่าให้เขาฟังบ่อยๆไม่ได้ เพราะรู้ว่าเขาก็ไม่ค่อยจะฟัง  เขาก็เหมือนเป็นคนมีอะไรก็เก็บๆไว้ในใจตลอดไม่พูด

มันเหมือนอยู่ด้วยกัน สนิทกันแต่ก็ห่างเหินกัน

ผมว่าบางทีผมก็อาจจะอยู่กับความคาดหวังมากเกินไป หวังว่ามันจะเป็นแบบนั้นแบบนี้ สุดท้ายแล้วมันก็ไม่เป็นอย่างที่หวังก็คงเฟลๆ

สุดท้าย.... ก็ต้องยอมรับใช่มั้ยครับว่า "เข้ากันไม่ได้จริงๆ"      

เพื่อนๆว่าไงอะครับ อยู่กันไปแบบไม่คาดหวัง แบบใช้ชีวิตกันไปวันๆ พอวันนึงเรียนจบแยกกันไปเดี๋ยวก็ทำใจได้ หรือว่าควรยังไงดี